Je eerste eigen hond, hoe ging dat?

[xTessa]

We hadden het er altijd over dat er ooit een hond zou komen, een golden. Toen we bijna twee jaar samenwoonden is deze er ook gekomen, maar de volgende keer doen we dat totaal anders. We hadden via marktplaats gevonden en het leek allemaal goed, maar nu we er zo op terugkijken hebben we het zo verkeerd gedaan dat ik mij er eigenlijk voor schaam. Ik heb gekeken hoe het hondje reageerde op de fokker en dat was prima. Maar ze werden ergens van achter vandaan gehaald en de moeder niet gezien. Paar weken erna in het nieuws dat desbetreffende fokker een broodfokker is. We hadden wel paspoort gekregen met stempels van een dierenarts en we hebben hem ook bij onze dierenarts laten checken, maar toen we daar achter kwamen hebben we direct aan de telefoon gehangen of we langs moesten komen voor eventuele andere testen. We hadden namelijk allemaal horrorverhalen van andere mensen gehoord die bij dezelfde fokker hebben gehaald waarvan de pup na paar weken ziek werd en overleed. De tests die waren gedaan waren de enige die tot dan gedaan konden worden en hij is in april 2 jaar en nog volledig gezond. We hebben dus extreem geluk gehad. Maar de volgende keer willen we bij een fokker langs zijn geweest, de moederhond hebben gezien. Eventueel de vaderhond als dat kan en de pup volgen vanaf geboorte tot we hem op kunnen halen en tussendoor ook langskomen. Ik ben zo ontzettend blij dat ons hondje verder niets mankeert, een enorme vrolijke hond is (je ziet mensen ook spontaan lachen als je voorbij komt met hem), maar we hebben het wel gemerkt met de bench. Daar moest hij eerst echt niets van hebben en hij heeft het uitgeschreeuwd toen we hem daar voor het eerst in deden. Achteraf gezien dus een hele logische reactie. Met training hebben we het gelukkig een veilige plek voor hem kunnen maken, maar nu is die ook alweer een jaar het huis uit. Ik kan nog steeds niet geloven dat we toen zo stom zijn geweest, maar we werden verliefd toen we hem zagen en ik ben ergens nu ook blij dat we hem bij die vent hebben weggehaald en we hem een goed huisje bieden, maar we hebben nu dus ook een beetje geholpen met die stomme broodfok..

[Jeannet]

Na jaren gezeurd te hebben om een hond mocht ik er dan eindelijk 1 hebben. Ik was toen een jaar of 14/15. Wij hebben toen een advertentie in de krant gezet van gezocht beagle of keeshondje. Toen de advertentie in de krant kwam, hadden we storing van de telefoon op die dag. Toen raakte ik een beetje in paniek want al die mensen konden ons nu niet bellen Later op de avond deed de telefoon het gelukkig weer en toen belden er oudere mensen van een jaar of 70. Die wilden hun hond wel kwijt. Zij hadden altijd kleine poedeltjes gehad en nu hadden ze dan een kruising beagle. Die was hun eigenlijk veel te druk. Wij zijn toen wezen kijken en hebben Thomas toen ook gelijk mee genomen. Thomas was toen zo'n 8 maand.
Mijn moeder had als enige eis hond mocht niet al te veel verharen. Nog nooit een gehad die zoveel verhaarde als Thomas

Toen ik een jaar 17/18 was ben ik uit huis gegaan en is Thomas eerst een paar jaar bij mijn ouders gebleven. Pas toen ik aan het werk ging heb ik Thomas meegenomen. Ik heb altijd part-time gewerkt. Toen wilde ik hem zelf weer bij mij thuis hebben. Thomas is op een dag na 15 jaar geworden.

[Lunatic]

Puur toevallig en een bijna perfecte timing.
Een vriend van ons had een pup voor z'n vrouw gekocht, een keeshond, een ontzettend leuk en lief hondje ze hadden ook een mechel, na een paar weken belde hij, ze werden gek van dat beest, hij werd maar niet zindelijk en bleef in de gang pissen, of wij hem wilde hebben? Ja graag, dit was 2 weken voor we de sleutel van ons eerste huisje kregen en thuis mocht ik nooit dieren, maar daar had ik voor die 2 weken lak aan, ze deden het er maar mee

Een paar dagen later ging weer de telefoon, je raad het nooit, het was de mechel die in de gang pieste en niet de pup......uh ja leuk, maar je krijgt hem toch echt niet terug nee dat hoefde ook niet.
Maar zo zijn we aan onze eerste hond gekomen en daarna nooit meer een dag hondloos geweest

[Terry]

Wij hebben gewacht met een hond tot ik niet meer werkte. Er was een oeps stabijna nestje in de buurt en Wiegel kwam op ons afgerend en die heeft 9 jaar bij ons gewoond. Heb met hem veel getraind, eerst bij de dierenbescherming en daarna bij een hondenschool. Heel wat diploma's met hem gehaald, we vonden het allebei enig. Nog een jaar een jachttraining gedaan dat was echt zijn en mijn lust en mijn leven.
Moet wel zeggen dat ik in het begin wel eens wanhopig ben geweest, vooral toen hij ging puberen. Het is allemaal goed gekomen en het was een wereldhond.

[Ptje]

Ben altijd al hondengek geweest maar toen ik uit huis ging had ik een volledige baan en later was ik getrouwd met een man die moslim was en die wilde onder geen beding een hond in huis.
Het huwlijk liep al slecht en toen onze zoon geboren was, werd er een klein pinchertje in mijn schoot geworpen door een "vriendin" die genoeg had van het beestje en onder het mom van het is zo goed voor je kleine om op te groeien met de kleine en je hebt toch nog geld tegoed van me dus krijg jij van mij dit hondje Zeer royaal ahem maar ik durfde eigenlijk niks er tegen in te brengen en hey hond is hond.
Het diertje heeft niet lang geleefd en het bleef kriebelen maar het heeft nog wel een aantal jaren geduurt voor er weer een hond kwam omdat mijn priveomstangigheden ronduit slecht waren.
Toen ik eindelijk dan toch een hond wilde heb ik alles afgezocht naar asiels marktplaats enz en via onze dierenarts belde me een fokker die een herplaatser had, een cairnterrier. Samen met mijn zwager wezen kijken en er was meteen een klik, mijn zwager viel als een blok voor een ouder teefje en de fokster zei spontaan dat die ook wel mee mocht als haar loopsheid voorbij was dan had Doerak gezelschap als hij bij hun was (zusje en ik werkten have dagen dus pastten we om beurten op de kinderen en honden dus ideaal.
Ik kreeg Doerak niet meteen mee want de fokster wilde zien waar hij in terecht kwam dus een paar dagen later kwam ze hem brengen met riem bench vetbed en grote bak voer, later hebben we nog wel een paar keer telefonisch contact gehad en ik heb er 10 jaar lang een superfijn hondje aan gehad.

[nomo]

Vroeger jarenlang gezeurd om een hond. Duurde tot ik een jaar of 13 was en toen kregen we eindelijk een hond! Toen hij was overleden wilden mijn ouders geen hond meer. Ik heb altijd weer een hond gewild.
Toen ik op mezelf ging wonen kon het eerst echt niet. Fulltime werken en teveel andere bezigheden. Toch heb ik altijd gekeken of het niet op een of andere manier toch kon. Mijn ouders waren er altijd fel op tegen en wilden niet op gaan passen. Omdat ik het in mijn eentje ook niet kon doen zonder achtervang heb ik jarenlang geen hond gehad.
Op een gegeven moment kreeg ik last van een stalker en kreeg ik al regelmatig de opmerking dat het misschien handig zou zijn om een hond te hebben. Toen hij ook nog naast me kwam wonen en uiteindelijk zelfs 's nachts bij me inbrak draaide mijn vader ook als een blad aan de boom om. Misschien was een hond in huis niet zo'n slecht idee. Ze wilden in de puppentijd wel oppassen zolang het nodig was als ik met werk zat.
Toen ben ik toch eens serieus gaan kijken en nadenken. Heb niet zomaar de eerste de beste pup van marktplaats getrokken. Ben toen ook gaan rekenen of het financieel haalbaar zou zijn, veel rondgevraagd bij andere mensen die werkten en een hond hadden hoe zij dat hadden geregeld. Had al iemand gevonden die dagopvang aan huis deed waar ik Morris dan een paar keer per week kon brengen. Pas toen ik alles voor mezelf op een rijtje had ben ik gaan kijken naar pups. En nog steeds twijfelde ik wel hoor! Kon ik alles wel combineren, zou ik een hond niet tekort doen, had ik genoeg geld... Hoe meer ik erover nadacht hoe meer beren ik ging verzinnen
Wou toch wel graag een berner, maar dan niet zo'n bijzettafelmodel en natuurlijk geen broodfok. Kwam uiteindelijk bij een nestje uit waar nog een pup van over was. Was ook een andere gegadigde die ook nog zou komen kijken, maar ik mocht ook wel komen kijken. Zo ben ik uiteindelijk nog snel in de auto gesprongen om pups te gaan kijken. En daar stond Morris... Net zes weken oud en het was meteen duidelijk dat dat mijn pup moest gaan worden. Gelukkig was dat kleine friemeltje ook de pup die nog niet verkocht was dus voor mij was het meteen duidelijk. Mijn eerste eigen hond!
Fokker vond mij gelukkig geschikter dan de andere persoon die was komen kijken en een paar weken later kon ik hem dan op gaan halen.
En toen bleken eigenlijk alle beren niet te bestaan of in elk geval prima op te lossen zijn. En vond ik het helemaal niet erg om me soms aan te passen aan de hond.
Dus op zich was de pup vrij snel in huis nadat ik eenmaal de knoop had doorgehakt, maar impulsief was het echt niet. Heb nog wel ergens hele lijsten liggen met wat het kon gaan kosten, voor- en nadelen, wat ik met hond niet meer zou kunnen doen etc

[blondie]

Ik wilde altijd al een duitse herder, maar werkte full time en woonde alleen dus geen ideale situatie voor het hebben van een hond. Ik woonde al jaren alleen en een vriendin ging samenwonen met iemand die 2 duitse herders had. Met de ene hond had ik direct een klik. Juist die hond werd na verloop van tijd weg gedaan. Ik zei toen dat ik hem erg graag wilde, maar hij werd verkocht aan mensen die hondensport bedreven. Hij beviel blijkbaar niet en gelukkig werd de oude eigenaar na 2 maanden daarvan op de hoogte gesteld, deze belde vervolgens mij. Dat ik gek was van die hond en dat hij gewend was langere tijd thuis te blijven (en dat hij toch weer terug op mijn pad kwam) gaf de doorslag om mijn eerste hond aan te schaffen.
Ik ben voor gek verklaard door velen om een getrainde 4 jaar oude herder reu als leek overnemen, maar wat ben ik blij dat ik hem als maatje heb gehad.

[DesireeB]

Ik ben opgegroeid met herplaatsers.

Toen ik 18 was gingen we samen wonen dit was in mei 2006. Ik zat nog op school vriend had geen werk op dat moment.
Vriend wilde katten en ik een hond. Liefst een Rottweiler maar dit ging niet omdat we 2 hoog woonde en geen lift hadden, en niet zo'n heel groot huis.

Kat 1 was er al na een week of 2 via een kennis die een nestje had. We wilde 2 katten maar moesten wachten want 1 katertje was behoorlijk ziek en ze had 2 nestjes maar die mocht pas een week of 3 later weg.

Op het moment dat de kat kwam was vriend nog niet van mening dat we een hond moesten nemen, ik wel en we gingen toch kijken bij een herplaatser in de buurt. Ze was helemaal verliefd op vriendlief. We zouden een week de tijd nemen om het te overwegen. Vriend was toch niet overtuigd dus stond op het punt om te bellen toen hij aangaf en voor mij dan toch te willen. Zo werd Noeska nog de zelfde dag gebracht en 2 uur later kwam kat nr 2 ook binnen.

Heel hectisch en totaal niet goed doordacht maar het is allemaal goed gekomen, ik had op dat moment wel alle tijd want het was zomervakantie en vriend was ook thuis. Wel was ze totaal anders toen we daar aankwamen. Op de foto leek het een jackhussel maar daar aangekomen, bleek het een kruising herder/stafford van zo'n 20 kg (7kg was overgewicht).

[DaniBanani]

Mijn eerste eigen hond is Dexter, die hebben we nu 4 jaar. Mijn vriend en ik zijn beide opgegroeid met een hond en we wilden er beide graag weer één. Toen we in Oekraïne op vakantie waren zagen we daar allemaal straathonden, en we vonden ze zó leuk! Echt van die herderachtige kruisingen met een vriendelijke uitstraling. Daar besloten we dat we zo'n hond wel wilden, en eenmaal thuis ontdekte ik dat er ruim aanbod van buitenlandse honden is. Had ik geen idee van. Bij Sphoek zag ik een foto van Dexter en eigenlijk wist ik direct dat dát ons hondje zou worden. Dat ging dus allemaal vrij impulsief, maar uiteindelijk duurde het nog 3 maanden voordat Dexter bij ons kwam dus in die tijd heb ik me uitgebreid ingelezen. Toen kwamen we voor heel andere problemen te staan dan we hadden gedacht (buitdrift, lage bijtgrens, uitvallen naar andere honden, weinig vertrouwen) en het heeft bloed, zweet en tranen gekost om dat allemaal een beetje onder controle te krijgen, onervaren als ik ben. God, wat heb ik soms staan vloeken op die hond. Maar ik ben hartstikke blij met hem, ik heb ongelooflijk veel van hem geleerd, en ik ben supertrots op alles wat ik al met hem heb bereikt.

Mijn ervaring is dus dat het allemaal wel goed komt. Je moet willen leren, hulp durven zoeken als dat nodig is, en kritisch blijven op jezelf. En dan kan je volgens mij de meeste onverwachte problemen best wel aan. Dus húp, niet zo tobben en twijfelen en gewoon contact opnemen over die leuke hond.

[sjm]

Ik heb jaren gezeurd om een Chihuahua. Toen we nog niet echt wat wisten over de hondenwereld etc. kochten we Sally, een broodfok hondje. Super slechte keuze natuurlijk, maar goed dat wisten we toen nog niet. En Sally is een lief hondje, voor ons.

Nja, ik ging me overal verder in verdiepen en zag in waarom dit zo'n verkeerde keuze was en wilde alsnog mijn echte Chihuahua.
Jaren alle informatie opgezocht over het ras, goede fokkers. En gespaard.. Ze zijn niet gratis. Dure kiloprijs.
Toen mocht het eindelijk en vond ik de fokker, combinatie en de pup: Isa.

[Caro.]

En ik wilde niet dat dit topic over mijn twijfelkonterij ging, maar ik zal toch even reageren
Zelf weet ik eigenlijk precies wat ik kan bieden en wat bij mij past etc. Ik ben heel blij met de keuze eerst een opvanghond te nemen. Dat heeft heel veel twijfels al weggenomen, zoals of mijn katten het wel zouden kunnen handelen zonder teveel stress en of ik überhaupt de zorg voor een hond zou kunnen dragen ivm gezondheid. Beide zijn heel positief uitgepakt. Financiële achtervang heb ik, als nodig willen mijn ouders wel voorschieten, ook al hebben zij totaal niks met mijn dieren. Teveel alleen thuis nu of in de toekomst zal vrijwel niet aan de orde zijn, omdat ik lichamelijk nooit meer dan parttime zou kunnen werken. Qua ras ben ik juist van een kruising en bij voorkeur een wat ouder hondje dat weinig meer moet maar nog wel wat kan, ook weer vanwege mijn eigen gezondheid en omdat ik daar juist ook een zwak voor heb de oudjes. Qua formaat kleiner maar niet formaat chihuahua, o.a. zodat ik die wel de trappen kan tillen en makkelijker mee te nemen is. Wat uiterlijk betreft heb ik wel zo mijn voorkeuren, maar eigenlijk doen die er bij mij totaal niet toe, als de klik er is dan is het goed. Eigenlijk zijn al mijn eigen bezwaren dus vrij makkelijk te ontkrachten en zijn om die enkele dingetjes die misschien net wat minder handig kunnen zijn wel een mouw aan te passen. De periode dat opvanghond Sion hier was is uiteindelijk een van voor mijn gezondheid beste periodes geweest de afgelopen paar jaar. Ik genoot van de wandelingen, had verplicht ritme, moest meer mijn dag plannen, ging super met de katten.. En toch hè, toch twijfelen. En dan heb nu ook nog eens een hondje gespot die aan het perfecte plaatje voldoet, qua álles

Ik lees echt geen enkele reden om het niet te doen. Soms moet je gewoon iets doen, die stap zetten. Er zijn altijd wel redenen of bezwaren te verzinnen, maar als zo'n hond er dan is valt daar ook wel weer een mouw aan te passen.

Ja precies en in de jaren dat je die hond hebt, gebeurt er ook van alles en pas je je gewoon aan. Je kan toch niet alles
vooruit weten en plannen, soms gebeuren er onverwachtse dingen en dan zorg je gewoon voor oplossingen, iets wat heel
normaal is als je eenmaal een hond hebt omdat die er gewoon bij hoort

[Yeufke]

Vroeger niet echt een hond gewild, ook weinig contact gehad met honden.

Mijn eerste hond was eigenlijk de hond van mijn toenmalige vriend die een 70 km bij mij vandaan woonde en veel vrije tijd had.
Wel samen gekocht als pup en ik kwam er ook in het weekend en vriendlief kwam van woensdag op donderdag.
Na een paar maanden merkte ik dat hij de hond steeds vaker alleen liet zitten.
Ook de beloofde puppycursus werd maar uitgesteld. Toen ben ik met haar op cursus gegaan, op maandag avond.
Dus werd besloten dat ik dan van maandagochtend tot woensdagavond de hond mee zou nemen en donderdag nam hij haar dan weer mee.
Een hele aanpassing omdat ik fulltime werkte in die tijd.
Van het een kwam het ander en opeens had ik een hond.
Vriendje werd ex en hondje bleef bijna 14 jaar. Mijn Yeufke.

[ranetje]

Ik mocht als kind geen hond en had dus vriendinnetjes waar een hond in huis was
Later ging ik veel uit met de hond van de buren (herplaatser, DH) waar ik dik mee bevriend was.
Helaas overleed hij op vrij jonge leeftijd aan nierfalen.

Tijdens mijn studie zag ik een hond niet zo zitten.
De Setter die bij onze buren in het studentenhuis woonde was daar verschrikkelijk zenuwachtig en deed overal plasjes op de gemeenschappelijke gang en de Duitse Dog die op een andere kamer woonde met zijn baas, paste eigenlijk niet in die kamer en sliep meestal op de gang.
Toen onze studies waren afgerond en we in een "echt huis" kwamen te wonen en mijn kind er een paar jaar was, kwamen we in gesprek over een hond.
Dat is toen Kasper geworden, mijn eerste Teckel.
Daarna nog twee teckels gehad en veel mee gedaan en vervolgens is mijn eerste Griffon gekomen.
Nu dus al een tijd de tweede Griffon

En eerlijk gezegd: wij zijn nog altijd niet uitgeleerd over het fenomeen 'hond'

Ik heb nieuws voor je: Je raakt nooit uitgeleerd

Zo is dat

Ik leer steeds weer bij.
Nieuwe hond, nieuw karakter en dus bijpassende aanpak zoeken.
En steeds weer nieuwe ideeën (soms oude ideeën in nieuwe zakken ) hoe je met een hond aan de slag kunt.
Dat maakt het voor mij nog extra leuk

[Leonie.]

Er zijn inderdaad altijd wel redenen te bedenken om het niet te doen. En er kan altijd wat mis gaan. Of het kan tegenvallen. Maar de kans is veel en veel groter dat je ontzettend gelukkig bent met de beslissing een hond te nemen en dat je nooit meer zonder wil

[Tiny]

Mijn eerste hond was Beau, kind was inmiddels rond de 5 jaar. Ik ben niet met honden opgegroeid en bij Hans thuis hadden ze een Herder en een Poedel gehad maar daar bemoeide hij zich nooit mee.

Ik zag Beau en wilde hem, vanuit een winkel zo mee naar huis. Ik had niets en wist niets van honden. Alles op gevoel gedaan en bij hem heeft dat heel goed uitgepakt. Ik kon lezen en schrijven met hem en bijvoorbeeld op de manier waarop hij zijn achterpootje neerzette wist ik al wat hij van plan was.

Jeda kwam erbij als herplaatser en Beau werd een kleine klerelijer en deed alles om zijn teef te beschermen. Maar omdat hij mijn kleine klerelijer was vond ik ook mijn weg daar wel in, wandelen deden we alleen nog maar in afgelegen gebieden.

Ik heb heel veel van hem geleerd, en ik zal best heel veel dingen verkeerd hebben gedaan maar ook daar heb ik van geleerd.

Akira is heel makkelijk, wist niets toen ze met 8 maanden hier kwam wonen maar is zo slim dat ze alles snel oppakte. Een hele ander type hond en ook van haar heb ik veel geleerd.

Ik wil alleen nog maar herplaatsers rond de 7 a 8 maanden omdat ik daar het beste mee om kan gaan. Een pup is leuk maar ik ga er niet meer voor.

[Kirra]

Leuk topic inderdaad en leuke verhalen.

Ik wilde als kind altijd al een hond, maar mijn ouders wilden dat niet.
Eenmaal uit huis en studerende zakte die wens weg naar óóit. Studentenleven was erg leuk en hond paste daar echt niet bij.
Ik heb die wens vanaf toen het mocht (18) kunnen opvangen met werken in asiel en dat was een hele goede keuze. Heel leuk en heel veel van geleerd vooral als iemand die nooit een hond heeft gehad.

Studentenleven veranderde. Langzaam werd studeren serieuzer. Ook gingen we samenwonen.
Toen ging het toch weer erg kriebelen.

Vriend wist dat een hond ooit mijn grote wens was, maar dat was ooit.
Langzaam wat gaan overleggen en de meeste bezwaren vielen weg. Niet alles, maar de overgebleven dingen waren of niet echt dingen die ooit helemaal weg zouden vallen of dingen die te managen waren.
Vriend begon het ook leuk te vinden, ipv alleen maar toekomstmuziek.

Toen kwam ik een hondje tegen in het asiel waar ik vrijwilliger was. Ik was verliefd . Maar helaas was ik niet de enige en ging ze naar andere mensen. Vriend was eigenlijk ook niet zo blij want het was al mijn keuze om een hond te nemen en dan ook nog mijn keuze van hond, dan had hij niets meer in te brengen. Dus was het was ook beter.

Een paar weken later kwam ik een hondje tegen op de pagina van een asiel. Vita.
Ze klonk wel geschikt voor ons, zag er leuk uit, was alleen iets ouder dan we wilden (8), maar wij belden en hebben een afspraak gemaakt.
Ik vond haar druk, trok veel en had weinig aandacht voor ons in tegenstelling tot de omgeving.
Maar vriend vond haar leuk en binnen de kortste tijd zat ze bij vriend op schoot.
Ik vond haar wel lief en de perfecte hond (relatief voor mij, niet absoluut) moesten we ook niet op wachten (probleem met jaren in asiel werken is dat je misschien 1x per jaar zo'n perfect hondje voorbij ziet komen, maar dat is geen vergelijkmateriaal). Het kwam wel goed. En dat kwam het ook.
Trekken was er verrassend snel uit, druk kan ze heus nog wel zijn en als ze overprikkelt is dan heeft ze inderdaad aandacht voor álles.
Maar in het asiel was ze uiteraard volledig overprikkeld, geen rust en liep ze altijd aan een flex te trekken, dus dan zie je het extreme.

En zo kwam onze eerste hond nu bijna 2 jaar geleden in huis. Ik was 23, studerend, vriend ook.
Alhoewel het in het begin wel wennen was (zie bovenstaande o.a.) heb ik geen spijt gehad en heel erg blij met de keuze om toch nu al voor een hond te gaan. En ook met de keuze voor Vita.

[Lemuria]

Ik had thuis vroeger altijd honden, dus toen ik ging samenwonen met m'n ex, waren we er al snel over uit dat er een hond moest komen. Mijn voorkeur ging uit naar...nou ja, niks. Als het maar lief was. Maar m'n ex wou per sé een Husky. Heb 'm tig keer gezegd dat die honden veel energie hadden en of hij het wel zeker wist, maar jahaaa...heel zeker weten. Dus gingen we op een winterachtige dag op weg naar Vroomshoop, naar een boer die een nest had liggen. Achteraf waarschijnlijk een broodfokker, maar goed. Shadow uitgezocht, afgerekend en meegenomen. Een geweldig lief, energiek beest. Kon er mee lezen en schrijven, het was gewoon een heel blije spring-in-het-veld.
Uiteraard deed vriend-lief er de ballen mee en toen we uit elkaar gingen en ik op kamers kwam te wonen, moest Shadow (en de andere 2 Huskies die we op dat moment hadden) helaas herplaatst worden
Heb 'm later nog eens teruggekregen omdat zijn nieuwe eigenaren hem niet aankonden. Ze hadden hem moddervet gemest en in de tuin gestald tot de vrouw zwanger werd en de honden in de weg begonnen te lopen Maar ik had een heerlijke tijd met hem, midden in de zomer lekker naar het park en uitwaaien Helaas woonde ik op 15m2 en had ook nog 2 katten (ook meegenomen na de scheiding), het ging gewoon niet. Dus wederom herplaatst. Niet tof.
Gek om te bedenken dat hij nou een jaar of 10 moet zijn...als hij nog leeft. In mijn hoofd blijft het een jonge hond.

[naomi12]

Mijn eerste hond heb ik nog geen twee weken.
8 november ben ik naar Spanje gegaan voor 6 weken stage bij een asiel. Daar heb ik Puck bij geadopteerd!
Ik heb juist altijd gezegd dat ik geen eigen hond wilde, ondanks dat mijn ouders zeiden dat ik dat wel mocht. Ik was altijd bang dat ik over een paar jaar op mezelf zou gaan wonen (ben nu bijna 21), en er dan geen tijd meer voor zou hebben. Maar mocht dat het geval zijn, blijft ze gewoon bij mijn ouders wonen.

Zaterdag is de eerste puppy/basiscursus, ben benieuwd hoe ze het doet!

[jacq1970]

Was helemaal niet op zoek naar een hond, wilde er altijd al wel 1 maar werkte fulltime dus geen optie.
Ging ergens kijken naar een paard en ik zag ik een stal een heleboel pupjes, volgens mij wel een stuk 25... welke moeder erbij hoorde geen idee maar het waren duidelijk mensen die fokte voor de centen... 1 pup klemde zich aan mijn been vast en wilde er niet meer af, andere pups lagen er echt apatisch bij... hij was mager, wormen liepen zijn reet uit en onder de vlooien..man liep te zeuren over die klote honden en welke pups er de week erna niet weg zouden zijn gingen de emmer in toen de beste man niet keek heb ik het dier in mijn jaszak gestopt en ben de trailer in gegaan... we zijn vertrokken zonder paard ook want dat soort lui gun ik geen geld.
Linea recta naar de dierenarts gegaan en die schatte hem rond de 5 weken en in erbarmelijke staat... zo goed als kan opgekalefaterd en mee naar huis.. en verdomd hij redde het, knapte op en werd een echte jack russel reu.. kort lontje happerig en voor de duvel en zijn ouwemoer niet bang... dus hem toch maar zo goed als het kon enigszins opgevoed en ik heb hem uiteindelijk bijna 16 jaar gehad... mijn Tyson, mijn stoere vriend, mijn helper met Samara en Bowie .. om nooit te vergeten

[Jo-Ellen]

Charlie is mijn eerste hondje. Ik woon nog thuis, dus ze is eigenlijk van het gezin.
Ik heb er zelf jááááááááren om gezeurd. Ik wilde al een hond vanaf het moment dat ik kon lopen en liet dan ook alle honden uit de buurt uit. Elke dag weer deed ik dat, samen met een groepje vriendinnen. We liepen met zo'n 5 personen en dus ook 5 honden. Standaard liep er een Welsh Corgi mee want die was van één van mijn vriendinnen. De rest werd opgehaald bij diverse mensen uit de buurt. Meestal liep ik met een bejaarde, super lieve Golden Retriever teef maar ik heb ook vele andere honden uitgelaten.

- Een veel te sterke Golden reu, een Mopshond met verlatingsangst, een blinde Husky die ik zonder riem meekreeg maar vervolgens wel overal tegenaan liep, een bejaarde Herder die ik ook zonder riem meekreeg wat mij de zenuwen bezorgde (ik moest met het dier oversteken), een uit de kluiten Amerikaanse stafford reu, een zwangere Amerikaanse Stafford teef, daarna een Amerikaanse stafford pup reu die de regels allemaal nog niet kende, een Shih Tzu, een halfkale Cairn Terrier, twee Schotse Collies, zo kan ik nog wel even doorgaan denk ik.. -

EIN-DE-LIJK mocht ik na 16 jaar zeuren een eigen hond.
Mijn stiefvader ging op zoek op het internet naar Duitse Herder pups. Ik dacht dat het een grap was. Mijn moeder wilde absoluut geen Duitse Herder (ze vindt ze eng) en wilde liever een Golden Retriever. Ik wilde liever geen van beide.
Uiteindelijk stuitte mijn stiefvader op een advertentie met een oeps-nestje van een Frieste Stabij x (vermoedelijk) Mechelse Herder. Mijn stiefvader zei dat hij een afspraak maakte met de man van het nestje en een paar avonden later reden ze er naartoe. Ik dacht nog steeds dat het een grap was.
Tot ze die avond naar huis kwamen rijden met een lieve kleine puppy op schoot, die mijn moeder compleet ondergekotst had van ellende. Mijn lieve, kleine Charlie.

Ik heb gelukkig al best wel ervaring en daarmee kennis opgedaan met al dat uitlaten in mijn jeugd. Ik ben daardoor de taal wat beter gaan begrijpen. Mijn moeder en stiefvader hadden al járen geen hond meer gehad en hun ervaring was wat minder, maar ze gingen met Charlie naar puppycursus. Daar hebben we ook nog een heleboel opgestoken over hoe we de opvoeding in goede banen konden leiden, dat was voor mij natuurlijk ook de eerste keer.

Ondertussen is mijn lieve, kleine Charlie alweer een oudje van 10 jaar en ik hoop dat ze nog wel wat jaren mee mag.
Het is echt een super lieve hond, heel makkelijk in de omgang en gaat met alles en iedereen samen.

Lijkt wel een heel levensverhaal zo.

[lucie]

Was helemaal niet op zoek naar een hond, wilde er altijd al wel 1 maar werkte fulltime dus geen optie.
Ging ergens kijken naar een paard en ik zag ik een stal een heleboel pupjes, volgens mij wel een stuk 25... welke moeder erbij hoorde geen idee maar het waren duidelijk mensen die fokte voor de centen... 1 pup klemde zich aan mijn been vast en wilde er niet meer af, andere pups lagen er echt apatisch bij... hij was mager, wormen liepen zijn reet uit en onder de vlooien..man liep te zeuren over die klote honden en welke pups er de week erna niet weg zouden zijn gingen de emmer in toen de beste man niet keek heb ik het dier in mijn jaszak gestopt en ben de trailer in gegaan... we zijn vertrokken zonder paard ook want dat soort lui gun ik geen geld.
Linea recta naar de dierenarts gegaan en die schatte hem rond de 5 weken en in erbarmelijke staat... zo goed als kan opgekalefaterd en mee naar huis.. en verdomd hij redde het, knapte op en werd een echte jack russel reu.. kort lontje happerig en voor de duvel en zijn ouwemoer niet bang... dus hem toch maar zo goed als het kon enigszins opgevoed en ik heb hem uiteindelijk bijna 16 jaar gehad... mijn Tyson, mijn stoere vriend, mijn helper met Samara en Bowie .. om nooit te vergeten

prachtig verhaal

[Ted en Harry]

Wat een bijzondere verhalen allemaal!

Ook ik ben opgegroeid met honden. Eigenlijk altijd asielhondjes die gekke fratsen hadden en mijn voorkeur gaat nog steeds uit naar vreemde kruisingen haha.
Ted is mijn eerste eigen hond via een omweg. Ik heb haar als pup uitgezocht samen met m'n moeder, ik was toen 21 en al uit huis maar kwam in de weekenden vaak terug om naar de cursus te gaan, Tedje woonde fulltime bij mams vanwege mijn studie etc en was in die tijd eigenlijk gewoon haar hond. Fast forward een paar jaar, moeder werd terminaal ziek dus Ted ging bij vrienden van haar wonen, zij hadden veel land, veel tijd, strand om de hoek en 2 honden waar het goed mee klikte dus het was een goede oplossing. Ik woonde 3 hoog achter in Utrecht terwijl ik onregelmatige uren in Amsterdam werkte dus het was geen optie dat ik haar zou nemen.
Toch had ik geen rust, Tedje was "mijn" hond en een levende herinnering aan m'n moeder, die inmiddels overleden was. Na een jaar kocht ik een huis met een tuin en losloopgebied op 5 minuten wandelen, allemaal met het oog op een hond en in principe natuurlijk Ted.
Precies een jaar en 2 dagen geleden vandaag kwam ze dan eindelijk, eigenlijk voor een maandje vakantie-opvang maar we wisten allemaal wel beter. Dierenarts was al uitgezocht, uitlaatster voor de dagen dat ik werk was komen kennis maken, spaarrekening voor eventuele kosten was aangevuld en haar voerbakje stond klaar.
In het begin was het net of ik weer een pup had, ze kreeg bij m'n moeders vrienden geen regels of grenzen en dat is in de stad gewoon gevaarlijk met al het verkeer maar we hebben er samen aan gewerkt en nu is het een droomhond, ik durf wel te zeggen dat we allebei gelukkig zijn met de situatie.
Inmiddels zou ik niet meer zonder kunnen, Ted is net terug van een weekje vakantie op de hei met de uitlaatster en ik heb haar vreselijk gemist.

[Paisley]

Eigenlijk zijn al mijn eigen bezwaren dus vrij makkelijk te ontkrachten

Maar, advocaat van de duivel, vind jij het bij jou niet een beetje te vol worden?

Iedereen maakt er een eigen keuze in natuurlijk, vergeef me dat ik ermee bemoei, maar zoveel dieren in zo'n kleine ruimte kan echt een probleem worden voor je gezondheid.
Al helemaal als je een oudje kiest die binnen no-time niet meer waterdicht blijkt te zijn

[hakunamatata]

Dat is precies een van de grootste punten waardoor ik steeds niet doorgezet heb. Ik vind het geen bemoeien hoor

[Paisley]

Dat is precies een van de grootste punten waardoor ik steeds niet doorgezet heb. Ik vind het geen bemoeien hoor

Al kan het 'probleem' zichzelf natuurlijk oplossen als dat oude hondje stiekem best een caviatje en een muisje lust

PS - En om het weer ontopic te breien, mijn eerste hond, volledig impulsief ergens van een erf getrokken, die heeft me van 1 cavia verlost

[Bulley]

Ons eerste hond kwam toen ik nog bij mn ouders woonde, mn ouders hadden zelf al 3 reuen in huis, dus dit moest een teef worden. Ik wilde gewoon een hond maakte mij niet uit wat voor. Vriend had nooit een hond gehad maar wilde een "stoer" hondje, ik wilde niet t groot, het werd een Franse bull en uiteraard geen teef
In de tussentijd was 1 van mn ouders hondjes ingeslapen.
Deze heb ik na 10 jaar afgelopen feb in moeten laten slapen mis mn monstertje nog elke dag. Was niet de vriendelijkste hond maar mijn beste maatje.

[hakunamatata]

Dat is precies een van de grootste punten waardoor ik steeds niet doorgezet heb. Ik vind het geen bemoeien hoor

Al kan het 'probleem' zichzelf natuurlijk oplossen als dat oude hondje stiekem best een caviatje en een muisje lust

PS - En om het weer ontopic te breien, mijn eerste hond, volledig impulsief ergens van een erf getrokken, die heeft me van 1 cavia verlost

hahah, het oude mormeltje wat ik nu heb gespot is niet bekend met knagers, dus wie weet Al sinds de cavia's binnen wonen zeg ik het al, ik heb ze liever buiten. En mocht ik iemand weten die heel graag cavia's wil en ze een prachtig leventje gaat geven dan mogen ze van mij verhuizen. Het zijn er nog vier en komen er ook echt geen bij. Maar ze blijven mooi hier hoor, mijn intussen oudjes

En jouw impulsieve aankoop is toevallig wel het leukste stabijtje dat ik ken. Mayke En ze heeft het toch wel getroffen met jou denk ik, bloed zweet en tranen maar superleuk hondje geworden! Ik sprak vorige week nog je oude buurman, die vond het ook wel bijzonder gegaan hoe Mayke bij jou kwam

[Paisley]

En jouw impulsieve aankoop is toevallig wel het leukste stabijtje dat ik ken. Mayke En ze heeft het toch wel getroffen met jou denk ik, bloed zweet en tranen maar superleuk hondje geworden! Ik sprak vorige week nog je oude buurman, die vond het ook wel bijzonder gegaan hoe Mayke bij jou kwam

Haha nee toen ik het over mijn eerste hond had, bedoelde ik Deta, die heb jij niet gekend. Een zwarte herplaatser, labxherder. Maar toen woonde ik nog bij mijn moeder.

Mayke is niet ècht impulsief gekomen. Ik riep al jaren dat ik weer een hond wilde en toen ik er achter kwam dat het oppashondje van mijn zus prima paste waar we toen woonde, hakte ik de knoop door en ging het ineens heel snel.
Maar toch als ik terugkijk, was het één en ander misschien wat soepeler verlopen als ik destijds "gewoon een huis" en een regelmatiger leven had gehad.

Al is de uitkomst inderdaad mijn allerliefste droomhond geworden dus ken nie klage

[Paisley]

Kiwi, dàt was pas een impuls aankoop Ik weet nog dat ik met jou tot diep in de nacht op namen aan het brainstormen was en onderwijl dacht ik "hoe ga ik dit mijn vriend uitleggen"

[hakunamatata]

Oh, je bedoelde Mayke helemaal niet. Ik vond die al niet helemaal impuls. En Kiwi is gewoon leuk, dus die moest komen. Ook haar vind ik niet helemaal impulsief gekomen hoor!