Het HondenForum

Machie, precies dat inderdaad.

Ik snap de reacties van "ik heb alles voor mijn hond over dus als hij oud wordt zorg ik voor hem" niet.

Daar gaat dit toch helemaal niet om. Het gaat juist om "hoe weet je dat het genoeg is".

Ik kan me voorstellen. Dat sommige honden het aangeven, maar ik heb dus ook zelf ondervonden dat het dus helemaal niet zo duidelijk is.

Ik snap het wel een beetje, een hond die ouder wordt is niet altijd leuk om aan te zien.
Aan de andere kant denk ik dat je als baasje je hond goed genoeg kent om te zien wanneer het genoeg is.

Met Noeska heb ik dit nooit gehad, werd wel ouder kwa uiterlijk maar in doen en laten niet. Alleen had die de laatste 1,5 week van haar leven ineens zware dementie en was eigenlijk alleen maar in blinde paniek. Kon nog medicatie proberen wat nog in de test fase zat maar DA gaf al aan dat tot nu toe het maar zeer zelden werkte en daarna (paar weken tot maanden) de dementie in nog zwaardere vorm zou terug keren. Lichamelijk had ze nog wel 10 jaar mee door kunnen gaan(logisch ze is altijd binnen geweest wilde amper naar buiten dus geen slijtage) daar stond DA ook wel versteld van, alleen haar kop liet haar in de steek. Toch voor de zekerheid nog een paar dagen pijnstilling aangekeken maar geen verbetering(dus was echt geen pijn). Toen was voor mij het besluit snel gemaakt, hier moest een einde aan komen hoe naar ik het ook vond.

Was dit niet gebeurt had ik haar rustig nog lekker haar luie ik laten zijn, en als ze pijntjes zou krijgen dan maar wat pijnstilling maar zou inderdaad wel op mezelf moeten vertrouwen dat ik haar goed genoeg kon om te weten wanneer genoeg ook echt genoeg is.

Ik kan leven en schrijven met mijn hond. Als zij pijn heeft, merk ik dat. Klaar. Heb al eens eerder bij de dierenarts gestaan dat er echt iets mis was voor mij gevoel, zonder duidelijke symptomen. Na heel lang aandringen een foto laten maken, stenen in haar buik.
Wanneer Luna pijn heeft, merk ik dat. Ondanks dat zij heel erg hard is.

Maar ouderdom komt ook met gebreken. Dus enkel niet lang meer kunnen lopen, maar wel soepel opstaan uit de mand etc. Dat vind ik gewoon ouderdom. ja, mijn oma had op haar 90ste ook wel eens pijn met lopen of liggen. Maar genoot nog van het leven. Zo lang mijn honden kunnen genieten van het leven, neem ik de extra zorgen graag op mij.

Hoef je niet te begrijpen, ik heb helaas al meerdere dieren moeten laten gaan. Dieren die ik goed ken, daarbij merk ik écht wel als het de tijd is. Prima als je dat niet snapt, zoals ik weer snap hoe je dat niet kunt weten als je een dier goed kent.

Ik begrijp het wel.
Tenzin is 15,5 jaar en wordt steeds dementer. Binnen begrijpt hij niet zo veel meer al is hij niet onrustig.
Buiten hobbelt hij op zijn manier nog mee en kan zelfs af en toe een klein sprintje trekken en heeft het daar ook vaak wel naar zijn zin.
Hij heeft in zijn voorpoot een dikke tumor zitten maar er kon niet vastgesteld worden of het goed of kwaadaardig is.
Hij lijkt geen pijn te hebben maar de laatste paar dagen piept hij soms als ik zijn poot afdroog.
Mank loopt hij niet.
Soms weet je het gewoon even niet.
Mijn vorige honden waren aan het eind ziek en dat maakt het beslissen iets gemakkelijker.

waarom zou een hond niet een beetje pijn mogen hebben als ie ouder wordt?
ik heb ook last van mijn gewrichten, maar daarom hoef ik nog niet dood.
als de pijn meer dan een beetje is of ondraaglijk wordt zie je dat bij een hond ook echt wel.

als je een beetje band met je hond hebt kun je echt wel inschatten of ie het leven nog leuk vindt of niet.
een hond die alleen nog rondsjokt omdat het moet en nergens meer blij van wordt is duidelijk anders dan een hond die nog zijn rondje meeloopt (ook al is het kleiner dan vroeger), met smaak zijn eten eet en voldaan gaat slapen.

Ik begrijp dan weer niet dat het blijkbaar zo moeilijk is om dat te zien.

renee-uk schreef:waarom zou een hond niet een beetje pijn mogen hebben als ie ouder wordt?
ik heb ook last van mijn gewrichten, maar daarom hoef ik nog niet dood.
als de pijn meer dan een beetje is of ondraaglijk wordt zie je dat bij een hond ook echt wel.

als je een beetje band met je hond hebt kun je echt wel inschatten of ie het leven nog leuk vindt of niet.
een hond die alleen nog rondsjokt omdat het moet en nergens meer blij van wordt is duidelijk anders dan een hond die nog zijn rondje meeloopt (ook al is het kleiner dan vroeger), met smaak zijn eten eet en voldaan gaat slapen.

Ik begrijp dan weer niet dat het blijkbaar zo moeilijk is om dat te zien.

hier sluit ik mij echt volledig bij aan. Je verwoord het een stuk beter dan ik

Machie schreef:Wanneer iets genoeg is is makkelijker te bepalen als een hond 'iets' heeft.

Dit ben ik niet met je eens. Wanneer iets genoeg is, is altijd moeilijk te bepalen, zo is in ieder geval mijn eigen ervaring. Ik heb inmiddels in mijn leven 1x het besluit moeten nemen tot inslapen bij een paard, en 3x bij een hond. En hoewel de gevallen allemaal anders waren, van oud, dementerend en stram zonder duidelijke ziekte tot te jong en ongeneeslijk ziek en hier tussenin, en ik vond iedere keer weer net zo moeilijk. Achteraf heb ik in alle gevallen er (uiteindelijk) vrede mee gehad maar op het moment zelf was het zonder uitzondering gewoon enorm moeilijk.

Ik vind het dus te zwart wit om te zeggen dat je dat wel merkt. Zeker als het zo super geleidelijk gaat.

Fijn dat jullie dat tot nog toe altijd gemerkt hebben, maar dat wil niet zeggen dat je dat altijd bij elke hond hoe geleidelijk ook, ook merkt. Hoe goed je hem ook kent.

Ik vind het echt te kort door de bocht dat je dat hoort te weten als baas, alsof er een oordeel aan zit dat je niet genoeg van je hond houdt of niet genoeg op hem let als je dat niet weet.

Super dat de meeste het wel merken, echt super fijn, dat je op het juiste moment de beslissing hebt kunnen nemen, maar dat geldt gewoon niet voor elke hond altijd...

Als ik kijk naar onze Balou, als je het aan zijn levenslust over liet dan kon die hond nog wel 3 jaar mee. Maar op alle andere vlakken was het echt ondraaglijk. Ik denk dat je het overlevingsinstinct van een dier soms niet moet onderschatten.

Stepper schreef: Maar bij acute pijn kan een een hond gillen, piepen, op 3 poten lopen. Bij geleidelijke chronische pijn is dit niet altijd even makkelijk. Ja hij krijgt pijnstillers, maar werken ze voldoende? Hij loopt immers moeilijk.

En dan lees je dingen als "beter een week te vroeg dan een dag te laat". Maar is dat nu, vorige week of over een half jaar?

Maar ik denk, als iemand die wel emotioneel verbonden is maar toch van een afstandje kan kijken, dat als je nog twijfelt met de kennis, 'het is bijna klaar' de hond nog niet zo ver is anders had je die twijfels denk ik ook niet gehad.

Kijk eens of hij met iets meer pijnstilling minder moeilijk loopt, misschien moet de dosering gewoon wat aangepast worden. En inderdaad ik laat mijn honden liever een week te vroeg te gaan dan iets te laat, heel moeilijk maar dat is een beslissing die jij moet nemen voor je hond. Ik denk dat de persoon die zijn/haar hond het beste kent beter kan inschatten wanneer het mooi geweest is, iemand die de hond niet dagelijks mee maakt ziet niet alle signalen.
Zelfs mijn vriend die de honden elke dag ziet mist geregeld wat, zo ook met Noeska. Ik heb zelfs ruzie met hem gehad omdat ik gewoon aan alles voelde dat ze me aan het ontglippen was en hij was van mening dat ik me aanstelde en dat het een tijdelijk iets was.

Shiloh86 schreef:Ik vind het dus te zwart wit om te zeggen dat je dat wel merkt. Zeker als het zo super geleidelijk gaat.

Fijn dat jullie dat tot nog toe altijd gemerkt hebben, maar dat wil niet zeggen dat je dat altijd bij elke hond hoe geleidelijk ook, ook merkt. Hoe goed je hem ook kent.

Ik vind het echt te kort door de bocht dat je dat hoort te weten als baas, alsof er een oordeel aan zit dat je niet genoeg van je hond houdt of niet genoeg op hem let als je dat niet weet.

Super dat de meeste het wel merken, echt super fijn, dat je op het juiste moment de beslissing hebt kunnen nemen, maar dat geldt gewoon niet voor elke hond altijd...

Als ik kijk naar onze Balou, als je het aan zijn levenslust over liet dan kon die hond nog wel 3 jaar mee. Maar op alle andere vlakken was het echt ondraaglijk. Ik denk dat je het overlevingsinstinct van een dier soms niet moet onderschatten.

Dat oordeel hangt niemand er aan volgens mij. In mijn ervaring weet je op het moment zelf dat het genoeg is. Dat het goed is. Dat weet je doordat je vrede hebt met het doodgaan, niet omdat het niet moeilijk is. Moeilijk is iets anders dan 'fout' of twijfel. Het is vrijwel nooit gemakkelijk. Maar dan nog weet je als baas, in die specifieke baas-hond combinatie, wanneer het klaar is.
En het kan heel wel zijn dat mijn 'klaar' stukken eerder is dan de 'klaar' van een ander. Allebei prima, geen enkel oordeel dus.

Het enige dat ik aangeef is dat ik het jammer vind dat het baasje aan zichzelf twijfelt, zeker als dat ten koste zou gaan van het genieten van de tijd samen.

LongFields schreef:

Machie schreef:Wanneer iets genoeg is is makkelijker te bepalen als een hond 'iets' heeft.

Dit ben ik niet met je eens. Wanneer iets genoeg is, is altijd moeilijk te bepalen, zo is in ieder geval mijn eigen ervaring. Ik heb inmiddels in mijn leven 1x het besluit moeten nemen tot inslapen bij een paard, en 3x bij een hond. En hoewel de gevallen allemaal anders waren, van oud, dementerend en stram zonder duidelijke ziekte tot te jong en ongeneeslijk ziek en hier tussenin, en ik vond iedere keer weer net zo moeilijk. Achteraf heb ik in alle gevallen er (uiteindelijk) vrede mee gehad maar op het moment zelf was het zonder uitzondering gewoon enorm moeilijk.

Precies dit. Moeilijk is niet hetzelfde als geen vrede mee hebben. De beste beslissing van de wereld kan allejezus veel pijn en moeite kosten.

Stepper schreef:

Shiloh86 schreef:Ik vind het dus te zwart wit om te zeggen dat je dat wel merkt. Zeker als het zo super geleidelijk gaat.
Super dat de meeste het wel merken, echt super fijn, dat je op het juiste moment de beslissing hebt kunnen nemen, maar dat geldt gewoon niet voor elke hond altijd...

Inderdaad...nou is het in haar geval denk ik een combinatie van het vage / geleidelijke, maar ook de vraag, wat is acceptabel voor de hond. En ook de angst en twijfelsdat ze in haar verdriet en het hem niet willen missen misschien niet goed kan oordelen wanneer het genoeg is. Dat ze bang is dat ze misschien niet ziet als de hond zelf aangeeft dat hij op is.
En dat heeft niets met hun band te maken, die is geweldig goed, maar meer dat zij alleen maar het beste voor hem wil, en dus ook op het einde.
Misschien zal ze het wel zien hoor, only time will tell, maar het gaat er om dat ze nu bang is dat ze daar misschien verblind voor zal zijn. Dan zijn wij er natuurlijk nog om aan de bel te trekken, maar toch.

En wellicht is het raar, dat mag je vinden. Maar ergens begrijp ik wel dat het makkerlijker voor haar zou zijn als de keuze als het ware uit haar handen wordt genomen (deels dan), door het weten dat de hond echt dan en dan moet worden ingeslapen om nare dingen te voorkomen.
Maar goed, je kan niet alles weten. En ze genieten echt nog wel van elkaar gelukkig.

ik vind het van veel liefde voor je hond getuigen om zo te denken.
En eerlijk gezegd vraag ik mij af of je het in zo'n geval nog wel echt fout kunt doen. Hooguit zul je moeten dealen met je eigen gevoel, het moeilijkste van al. Dat andere mensen gaan lopen roepen dat het nu wel eens tijd wordt, vind ik ronduit schandalig (aangenomen dat het beest een goede verzorging krijgt en niet ondragelijk lijdt).

Zelf was ik bij Douscha ook heel bang ooit voor die onmogelijke keus te komen staan. Je wilt niet een dier maar door laten gaan omdat je zelf nog geen afscheid kunt nemen. En al helemaal wil je een dier niet laten gaan omdat je denkt dat het genoeg is, maar niet zeker weet.
Douscha kon volgens de artsen op haar 6e eigenlijk fysiek gezien al niet meer lopen, zo erg was haar artritis en HD. Toch liep zij op dat moment makkelijk 5 uur op een dag, waarna er nog met ballen en stokken gespeeld moest worden
Zij had zo'n harde kop... wat het koppie wilde moest het lijf maar gewoon doen. Ze gebruikte haar staart als roer en zorgde zo dat ze niet om flikkerde en rende en speelde de hele dag.
Op haar 12e was zij nog altijd heel actief. Al hoefde je niet meer 100 balletjes achtereen te gooien. Als je er een gooide was ze weer een half uur trots aan het sjouwen en had ze het evenveel naar haar zin.
Maar hoe ik ooit had moeten bepalen voor haar wanneer het genoeg was, ik zou het echt niet weten. Pijn toonde ze nooit
Geschokt maar zo dankbaar was ik dan ook dat haar hartje er gewoon mee ophield. Ze is in mijn armen gestorven

Ik hoop voor je zus dat haar hond zo mag gaan

Machie schreef:Wel grappig dat iedereen zegt als mijn hond geen pijn heeft dan... Maar wanneer heeft een hond pijn? Mijn honden zijn vast niet de enige die dat heel slecht aangeven....

Ik zou het zelf denk ik niet beslissen op basis van wel/geen pijn maar op kwaliteit van leven. Daar speelt pijn natuurlijk wel in mee, maar zoals Renee-UK noemt horen pijntjes ook een beetje bij het ouder worden. Zolang de goede momenten overheersen over de minder goede, zou het voor mij nog niet klaar zijn. Zodra dat dreigt om te slaan/omslaat is het tijd om een beslissing te maken denk ik. En dan hoeft je hond niet echt pijn aan te geven, maar kan je wel zien dat hij geen kwalitatief goed leven heeft.

Shiloh86 schreef: Super dat de meeste het wel merken, echt super fijn, dat je op het juiste moment de beslissing hebt kunnen nemen, maar dat geldt gewoon niet voor elke hond altijd...

Het "juiste moment" welk moment is dat eigenlijk?
Voor mij is het gewoon het moment dat ik het kies. Het moment dat ik zie dat mijn hond er klaar mee is en dat ik er klaar mee ben. Dat juiste moment dient zich vanzelf aan. En dat zal best moeilijk zijn, maar ik vertrouw erop dat ik op den duur in mijn bed lig en denk: "misschien is dìt wel het juiste moment. Ja, dit is het."

Het zijn hele menselijke, onnatuurlijke dingen, om de sterfdag uit te vogelen. Het zit ook helemaal niet in de hond zijn systeem om te denken: "baas, maak er nu maar eens een eind aan!". Als ie vind dat ik ongelukkig ben in mijn timing, ga dan lekker zelf dood! (grapje toch)
Die leeft gewoon van dag tot dag, en de ene dag is de moeite waard en de andere dag is een hel. Dat hoort gewoon bij het leven, op alle leeftijden.

Ik heb een bijna 14,5 jarige hier, een Jack
Ze is nog blij, eet goed, gaat graag mee wandelen, alleen is het na een paar honderd meter genoeg. Ze is niet helemaal zindelijk meer, kotst een paar keer per week en leeft op een flinke dosis pijnstilling, meer dan ze voor haar gewicht zou mogen...
Verder wordt ze wat dementerig, heeft de neiging om zichzelf of de andere honden overmatig te gaan likken, en trekt zich wat terug. Ze ligt het liefst op mijn bed te slapen. Als er opwinding is hebben de andere honden de neiging om haar te grijpen.
Op dit moment zie ik geen reden voor inslapen, ik zie wel dat ze achteruit gaat langzamerhand. Ik vind het ook moeilijk, ze geniet nog van bepaalde dingen.
Toch vind ik het moeilijk, waar ligt de grens, wacht ik niet te lang of zie ik meer dan er is?
Ik kan me de vraag uit de openingspost dus heel goed voorstellen...

Sulluna schreef:

renee-uk schreef:waarom zou een hond niet een beetje pijn mogen hebben als ie ouder wordt?
ik heb ook last van mijn gewrichten, maar daarom hoef ik nog niet dood.
als de pijn meer dan een beetje is of ondraaglijk wordt zie je dat bij een hond ook echt wel.

als je een beetje band met je hond hebt kun je echt wel inschatten of ie het leven nog leuk vindt of niet.
een hond die alleen nog rondsjokt omdat het moet en nergens meer blij van wordt is duidelijk anders dan een hond die nog zijn rondje meeloopt (ook al is het kleiner dan vroeger), met smaak zijn eten eet en voldaan gaat slapen.

Ik begrijp dan weer niet dat het blijkbaar zo moeilijk is om dat te zien.

hier sluit ik mij echt volledig bij aan. Je verwoord het een stuk beter dan ik

Hier sluit ik me ook helemaal bij aan

En weet je, sommige honden zijn net als sommige mensen vroeg "oud" mijn Luna is zo'n hond met haar kunstheupen, lpc met flinke artrose, blind door staar en ze moet nog 8 worden! Ze slaap meer en dieper, speelt wat rustiger, heeft af en toe een dag dat ze last van haar voorpoten heeft, dan gaat er een pijnstiller in en doen we het even rustig aan, verder geniet ze van het leven zowel binnen als buiten, lekker rennen, zwemmen, apporteren, knuffelen, eten en snoepen
Ik heb me erbij neergelegd dat ze vast geen 15 gaat worden, maar tegelijkertijd heb ik besloten om haar niet in een glazen kastje te stoppen, ze mag gewoon genieten van alles wat ze doet en dan zien we wel waar het eindigd, hopelijk verrast ze me en wordt ze toch stiekem 15

Mijn ervaring is toch wel dat als je een goede band met je hond heb, je ziet wanneer het voor hun klaar is en wanneer ze echt pijn hebben.

Ik snap het heel goed. Ondanks mijn beslissing dat het genoeg was voor Room heb ik toch spijt. Al die stomme gedachtes van.. had ik dit nog kunnen doen, had ik zus, wat als ik bla.
Maar die komen vanuit mijn hart. De beslissing heb ik met mijn verstand gemaakt.
En of je het nu wéét of niet (door een ziekte of onderbuikgevoel), het zal er nooit makkelijker op worden en twijfels zullen er bij mij altijd zijn.

Herkenbaar.
Bonnie is altijd een ziekelijk hondje geweest, maar tot het laatst toe altijd blij vrolijk en zichzelf geweest.
Ik ben altijd heel bang geweest dat ik te lang door zou gaan met haar, en heb ook altijd gezegd; ik hoop dat ze of in haar slaap dood gaat, of dat ze echt duidelijk ziek is. Dan heb je geen keuze meer.
Met duidelijk ziek bedoelde ik dan dat er duidelijk geen verbetering meer in zat.

Uiteindelijk is ze op 16,5 jarige leeftijd vrijdags niet lekker geworden, s nachts gespuugd, zatdagsochtends bleken haar nierwaardes niet goed te zijn, en toen heb ik de keus gemaakt haar eind van de week te laten inslapen, mits ze zou opknappen van de pilletjes.
Dit was niet het geval en zondagsmiddags is ze rustig ingeslapen.

Had ik die bloedtest niet laten doen, of was er een andere uitslag uit gekomen dan had ik het, tegen beter weten in, misschien of langer aangekeken met de kans op verbetering. Die toch niet gekomen zou zijn.

Lunatic schreef:

Sulluna schreef:

renee-uk schreef:waarom zou een hond niet een beetje pijn mogen hebben als ie ouder wordt?
ik heb ook last van mijn gewrichten, maar daarom hoef ik nog niet dood.
als de pijn meer dan een beetje is of ondraaglijk wordt zie je dat bij een hond ook echt wel.

als je een beetje band met je hond hebt kun je echt wel inschatten of ie het leven nog leuk vindt of niet.
een hond die alleen nog rondsjokt omdat het moet en nergens meer blij van wordt is duidelijk anders dan een hond die nog zijn rondje meeloopt (ook al is het kleiner dan vroeger), met smaak zijn eten eet en voldaan gaat slapen.

Ik begrijp dan weer niet dat het blijkbaar zo moeilijk is om dat te zien.

hier sluit ik mij echt volledig bij aan. Je verwoord het een stuk beter dan ik

Hier sluit ik me ook helemaal bij aan

En weet je, sommige honden zijn net als sommige mensen vroeg "oud" mijn Luna is zo'n hond met haar kunstheupen, lpc met flinke artrose, blind door staar en ze moet nog 8 worden! Ze slaap meer en dieper, speelt wat rustiger, heeft af en toe een dag dat ze last van haar voorpoten heeft, dan gaat er een pijnstiller in en doen we het even rustig aan, verder geniet ze van het leven zowel binnen als buiten, lekker rennen, zwemmen, apporteren, knuffelen, eten en snoepen
Ik heb me erbij neergelegd dat ze vast geen 15 gaat worden, maar tegelijkertijd heb ik besloten om haar niet in een glazen kastje te stoppen, ze mag gewoon genieten van alles wat ze doet en dan zien we wel waar het eindigd, hopelijk verrast ze me en wordt ze toch stiekem 15

Mijn ervaring is toch wel dat als je een goede band met je hond heb, je ziet wanneer het voor hun klaar is en wanneer ze echt pijn hebben.

Dit is mijn ervaring ook. Hoe moeilijk ook, emoe erg je het niet wilt.. Je voelt het. Ziet het.

Machie schreef:Wel grappig dat iedereen zegt als mijn hond geen pijn heeft dan... Maar wanneer heeft een hond pijn? Mijn honden zijn vast niet de enige die dat heel slecht aangeven....

Saar was ook zo. Helemaal als we gingen wandelen, dan had ze nergens pijn. Ook van het uur voor haar dood heb ik nog foto's van een blije meis die heftig Miep aan het uitdagen is. Ik heb ook heel vaak gezegd dat ik maar wilde dat dat tumortje bovenop haar kop groeide (zodat ze oerlelijk werd) ipv bij haar teentje. Dan had ze misschien nu nog rondgehobbeld. Saar is ook helemaal niet oud geworden. Wel dik 13, maar behalve in tempo was dat bij wandelingen niet te merken.

Miep heeft nu dezelfde leeftijd, en die is echt oud. Nog niet op, zéker niet, prinsesjes hoeven gewoon niet zoveel meer. En die mogen ook in de keuken piesen. En bij het opstaan vind ze een kontje wel lekker makkelijk. Ze blijft nu 's nachts wel beneden, helaas
Maar als ze zich 's nachts laat horen is één van ons heel snel beneden, dan krijgt prinses wat ze wil (knuffel, even in de tuin, even aandacht) en dan slaapt ze weer lekker verder. En nee, ik denk niet dat ze de 14 gaat halen. Maar wie dan leeft, dan zorgt.

(O, en bij Saar heb ik tot de dag ervoor niet geweten hoe ik ooit iemand kon opdragen om haar dood te maken; maar de ochtend dat ze in de deuropening stond met haar pootje omhoog, wist ik het. Ik ga er van uit dat ik bij Miep ook de keuze op tijd kan maken)

Ik begrijp die gedachte ook wel, als mens twijfel je of je hond nog gelukkig is en als hij ziek zou zijn is een eventuele keuze makkelijker gemaakt. Dan komen er misschien ook nog eens menselijke gedachtes bij zoals klaar zijn met leven etc., niet dat een hond daar zo over denkt (alhoewel, wie weet) maar als mens doe je dat misschien wel. Het ligt ook aan het type hond, ik heb zelf voor het eerst een senior in huis, tenminste dat zou ze moeten zijn met 12 jaar, maar het is echt een werk/sporthond en zodra ze dat niet meer kan moet ik ook flink gaan nadenken :-/ als bankhanger wordt ze niet gelukkig, na een dagje rust vliegt ze zowat tegen de muren op en gedraagt zich zenuwachtig. Dus ja ergens zou het voor mij misschien ook makkelijker zijn als ze gewoon ziek zou worden ipv stramheid of artrose etc. Maar voorlopig nog niet natuurlijk

renee-uk schreef:als ik haar was zou ik gewoon genieten van die hond zolang hij er nog is, door al dat getob verpest ze voor zichzelf de laatste tijd met hem en daar krijgt ze vast en zeker spijt van als hij er niet meer is.
en dat hij er niet zo heel lang meer zal zijn lijkt me, gezien zijn leeftijd, erg waarschijnlijk.

ik ben er van overtuigd dat ze het zal weten als de tijd daar is.

Mijn collega praat er nu veel over met me, ook ik zeg hem telkens weer dat hij het écht weet als de tijd daar is. Vorig jaar heb ik hem kunnen overtuigen om de hond over te zetten op permanente pijnstilling vanwege de artrose verschijnselen e.d..
Nu houdt ze de poep niet meer op, binnen wel en ze doet het soms in de tuin, en dat is niet erg. Maar hij schaamt zich een beetje dat ze het ook op de stoep laat lopen. Maar om dáár nu een hond voor in te laten slapen die wel zo haar oplevingen heeft en nog wel alert is
Voor hem ook ontzettend moeilijk, en voor zijn gezin. Zijn kinderen zijn met de hond opgegroeid en hij zelf heeft ook al tranen in de ogen bij het naderende afscheid.
Maar wanneer is de tijd om de definitieve beslissing te maken

Van mijzelf weet ik dat ik mijn lieverd zo graag vredig naast me dood in de ochtend had willen aantreffen, ik wist dat de beslissing eraan zat te komen, maar hoopte zo dat hij in zijn slaap zou gaan.

Ri@nne schreef:

Lunatic schreef:

Sulluna schreef:

renee-uk schreef:waarom zou een hond niet een beetje pijn mogen hebben als ie ouder wordt?
ik heb ook last van mijn gewrichten, maar daarom hoef ik nog niet dood.
als de pijn meer dan een beetje is of ondraaglijk wordt zie je dat bij een hond ook echt wel.

als je een beetje band met je hond hebt kun je echt wel inschatten of ie het leven nog leuk vindt of niet.
een hond die alleen nog rondsjokt omdat het moet en nergens meer blij van wordt is duidelijk anders dan een hond die nog zijn rondje meeloopt (ook al is het kleiner dan vroeger), met smaak zijn eten eet en voldaan gaat slapen.

Ik begrijp dan weer niet dat het blijkbaar zo moeilijk is om dat te zien.

hier sluit ik mij echt volledig bij aan. Je verwoord het een stuk beter dan ik

Hier sluit ik me ook helemaal bij aan

En weet je, sommige honden zijn net als sommige mensen vroeg "oud" mijn Luna is zo'n hond met haar kunstheupen, lpc met flinke artrose, blind door staar en ze moet nog 8 worden! Ze slaap meer en dieper, speelt wat rustiger, heeft af en toe een dag dat ze last van haar voorpoten heeft, dan gaat er een pijnstiller in en doen we het even rustig aan, verder geniet ze van het leven zowel binnen als buiten, lekker rennen, zwemmen, apporteren, knuffelen, eten en snoepen
Ik heb me erbij neergelegd dat ze vast geen 15 gaat worden, maar tegelijkertijd heb ik besloten om haar niet in een glazen kastje te stoppen, ze mag gewoon genieten van alles wat ze doet en dan zien we wel waar het eindigd, hopelijk verrast ze me en wordt ze toch stiekem 15

Mijn ervaring is toch wel dat als je een goede band met je hond heb, je ziet wanneer het voor hun klaar is en wanneer ze echt pijn hebben.

Dit is mijn ervaring ook. Hoe moeilijk ook, emoe erg je het niet wilt.. Je voelt het. Ziet het.

en toch..onze kater Ban had accuut nierfalen. En mijn punt van opgeven was er eerder dan die van mijn partner. En hij had de diepe emotionele band met hem. Maar voor hem was het te moeilijk om toe te geven dat het tijd was.

M@scha schreef:ik snap het ook wel. puur voor jezelf, maar ik snap het wel

wanneer is het punt daar als een hond heel langzaam ouder wordt?

als je ziet dat dat moment nadert is een acute reden "makkelijker" dan het gevoel te moeten gokken.

dit zegt niks over het wensen van de dood van de hond, maar over het onvermijdelijke beslismoment van inslapen.

Zo begrijp ik het ook

Waarom loopt hij zo stram trouwens.
Veel pijn?

renee-uk schreef:een hond die alleen nog rondsjokt omdat het moet en nergens meer blij van wordt is duidelijk anders dan een hond die nog zijn rondje meeloopt (ook al is het kleiner dan vroeger), met smaak zijn eten eet en voldaan gaat slapen.

Precies. Wijlen onze oudjes hadden ook hun ouderdomskwaaltjes. Slechthorend en slechtziend, beginnende dementie, incontinentie en stram lopen. Het hoort erbij. Pumba is ingeslapen omdat zijn achterhand het opgaf en pijnstillers niet afdoende hielpen, Quick had een aandoening die een operatie vroeg maar hij had een hekel aan dierenartsen en een slecht hart. Dat ging ik hem niet meer aandoen.

En toch merk ik tussen hen en onze bejaarde logé een wereld van verschil.
Logé is een vijtien jaar oude Gordon setter, komt hier al jaren. Alles wat ze doet vereist veel aanmoediging en ze heeft er zichtbaar geen zin meer in. Aan niets beleeft ze nog plezier, als het kon verhongerde ze in haar mand. Ze is er fysiek net zo 'slecht' aan toe als mijn oudjes toen maar mentaal is het een depressief wrak. Dat verschil zie je als baasje, daar ben ik zeker van.

Ik kan het er alleen maar mee eens zijn. Alleen schud ik de twijfel minder snel van me af. Niet dat ik zeg dat jij dat doet maar doorpakken en dan twijfelen is menselijk

Nanna schreef:Helemaal met Cleva eens. Als je gaat twijfelen of de hond het nog wel leuk vindt ben je al te laat.

Wel eens met wat jij zelf in het kort boven beschrijft.

Maar ik heb ook hele verhalen van mij af moeten tikken en gesproken met mensen omdat ik gewoon niet wist wanneer ik mijn hond moest laten gaan. Want ook ik twijfelde soms omdat het in mensen ogen ook gewoon er zo zielig uit zag, en ook brak mijn hart als hij even zijn evenwicht verloor omdat bijvoorbeeld Bluf als een speer langs hem rende. Het was gewoon geen krachtige hond meer, maar zijn trots was er nog wel.
Maar dan kwam wat Cleva schreef over de honden "Die kijken alleen maar naar de baas en verwachten goede beslissingen".

De keren dat hij viel, en er dan maar een rolpartij van maakte en mij weer met een blije bek aankeek, de keren dat hij me aankeek en aangaf "nou vooruit, dat kontje kan ik nu wel gebruiken " maakten eigenlijk dat ik wist dat het nog geen tijd was. Terwijl een ander daar misschien wel de grens zou trekken.
De keer dat hij me aankeek, en dat ik het wist was het moment dat ik de dierenarts belde voor de definitieve afspraak. Toen nog anderhalve dag leuke dingen gedaan dicht bij huis, het was niet acuut over dat was ook zeker niet nodig.

Overigens, heb ik bovenstaand afscheid beter kunnen verkroppen dan het moeten beslissen bij een hond die écht doodziek was, maar die dat zelf niet wilde weten en ook zeer moeilijk liet zien en die wat jonger was. Haar blik had ik eigenlijk wel willen vangen, de blik van het is goed, laat me maar gaan. Maar die blik gaf ze me het ene moment wel, en het andere moment dus niet. Het is dat de dokter haar hart nauwelijks hoorde, anders had ze gewoon weer mee naar huis gegaan, misschien tegen beter weten in.

Sorry voor bovenstaande, het staat inherent aan het afscheid van de andere hond. Voor mij is het zeker niet zwart wit als het gaat om beslissen wanneer je je hond, je maatje moet laten gaan.

Ik snap dat wel, het maakt de knoop doorhakken voor "het einde" net wat gemakkelijker denk ik als je hond ziek is.
Wat niet betekent dat je niet hoopt dat je hond gezond heel oud wordt. Maar een hond langzaam af zien takelen vind ik heel moeilijk. Bij Nika ging het heel snel, die kon van de 1 op de andere dag nauwelijks nog lopen (voor mijn gevoel wel al 6 jaar in haar reservetijd) en toen was het voor mij redelijk gemakkelijk om de knoop door te hakken. Voor Marouck was het anders, die was al wat langere tijd aan het tobben met haar longen en ik heb uiteindelijk gezegd "nog 1 laatste poging" waarna ik, toen die niet aansloeg toch de knoop kon doorhakken. Veel te jong, begrijp me niet verkeerd, en heel lastig omdat ze tussen haar benauwde buien door nog zo genoot en zo Marouck was (oftewel druk druk druk).
Biène is nu ruim 10 (ze heeft qua leeftijd Nika en Marouck ingehaald ) en ik zie haar echt ouder worden. Van mij mag ze zo nog jaren meehobbelen (ondanks dat ze wat minder begint te zien en te horen en haar seniele buien heeft ) maar ik hoop uiteindelijk wel een duidelijke "key" te krijgen dat het genoeg is. En op oude leeftijd ziek worden is zo'n duidelijke key voor mij.

ik vind het altijd een vreselijk gezicht om een hond te zien aftakelen en dat je zelf de beslissing moet nemen wanneer het goede moment daar is om je hond te laten gaan. dan denk ik ook weleens: was nu maar ziek dan was het duidelijk wanneer ik de beslissing moet nemen. je wenst je hond dan echt geen ziekte toe maar duidelijkheid voor jezelf wanneer het zover daar is.

wat cleva zegt heb ik ook. liever iets eerder laten gaan zodat de hond waardig kan gaan en geen pijn hoeft te lijden.

ellen

Cleva schreef:

Stepper schreef:Het gaat er absoluut niet om dat ze wil dat hij ziek is zodat ze hem een spuit kan geven. Ik ken weinig mensen die meer geven om hun hond dan dat zij doet, en ze kan hem ook eigenlijk niet kwijt. Daarom ook. Want waar trek je de grens? Die grens is nu zó vaag. Hoe weet je wanneer het nog leuk is? Hoe weet je zeker dat de hond geen pijn heeft?

Dat hoef je allemaal niet te weten. Er komt een moment dat je weet dat er gewoon niets meer volgt.
Alleen maar slapen, eten en ontiegelijk vaak piesen.
Hoe je de komende hete zomer door moet komen is nu al een probleem en het enige waar je voor kiest is of je het komende jaar nog een hoogbejaarde hond in de mand hebt liggen of niet.
Ik zie de lol van het oud zijn niet en oud zijn gaat niet over. Ouderdom *is* een ziekte.

En wat er vrij vaak gebeurt met oude honden is dat ze van de ene op de andere dag niet meer kunnen en dat is dan altijd op zaterdagavond.
Struikelt hij van een afstapje en zit je ineens met een hysterische operette rond een verwarde hond met een gebroken poot. Moet je er mee naar de spoedkliniek om hem in te laten slapen. Ineens wel met heel veel pijn en angst.
Ik heb die obsessie met tot het gaatje gaan niet.

Ik vind het veel fijner om een dier kort voor het eind van zijn natuurlijke leven met rust en waardigheid te laten gaan. Ik vind dat goed voor je hond zorgen.
Maar goed, ik heb een afwijkend gebrek aan struisvogelinstinct. Ik ben niet goed in staat om de realiteit te ontkennen en ik zie alleen maar een hond waarvan de dagen allang geteld zijn. Hij is al oud. Het is al gelukt. Of daar dan nog een week of drie maanden of zes maanden stokoud zijn achteraan komen interesseert me weinig.
Als ik mijn hondje met pasen kan missen dan kan ik het ook met sinterklaas.

precies, dit bedoel ik met: je kan het al niet meer fout doen eigenlijk!
alleen moet je dealen met je Eigen gevoel, en de een is daar wat makkelijker in dan de ander.