Het HondenForum

Verdriet hebben na het overlijden van een geliefd huisdier vind ik echt niet vreemd hoor , wel wordt het voor jezelf heel moeilijk als je het leven niet weer kunt oppikken na verloop van tijd.
Als dat langere tijd zo is zou ik zeker wel hulp zoeken
Naar wat ik lees heb je het goed gedaan hoor , en ben je je hondje tot steun geweest tot het laatst en dat zal voor haar zeker heel fijn zijn geweest.

Wij hebben onlangs ook een van onze honden verloren , mooie leeftijd maar dat maakt wat pijn betreft niet uit denk ik want ik vond en vind het behoorlijk aangrijpend.
Wel vond ik de reacties van mensen om me heen erg lief en waardevol.
Niet enkel die van mijn lief maar ook die van andere en soms vreemde mensen die naar hem vroegen en ook wat mensen hier op het forum schreven.
Mijn kleinkinderen , de oudste tenminste, hadden een soort van opbeur offensief bedacht vanwege oma haar Grote Verdriet , zo schreven zij het tenminste in hun appjes naar elkaar.
Was wel heel lief , dan zat ik zomaar plots in de film de Minions en dat leidde toch eigenlijk best wel af moet ik zeggen.
Toch overviel en overvalt het verdriet me toch nog steeds soms.
Plots kan ik denken ik mis je en ik laat ook nog steeds wel een traantje op sommige momenten, ondanks dat wij inmiddels een nieuwe pup erbij hebben.
Dat geeft ook zeker plezier en leid af maar inmiddels weet ik dat plezier en verdriet naast elkaar kunnen bestaan.

Wij zijn inmiddels al wat verder van de datum van Rio zijn overlijden af en ik kan je enkel maar zeggen hoe clichématig ook de tijd heelt alle wonden en ik hoop dat dat voor jou ook op zal gaan

Een week is nog maar zo kort. Ik was ook alleen en had nog een andere hond, en ook mijn grote vriend is thuis ingeslapen. Verdriet had ik, ik miste hem zo. De volgende ochtend was ik even vergeten dat hij er niet meer was. Dat besefte ik toen ik mijn hand naar beneden stak en hem niet meer naast me voelde.
Er op uit trekken met de andere hond. Ook best confronterend, want uiteraard werd hij ook door anderen gemist. Het hielp wel om het telkens beter weer een plekje te geven.
Doorgaan met alles wat je doet en moet doen, en je verdriet mag je best laten zien. Als je maar ook blijft zien hoe mooi je het hebt gehad met je maatje dan kun je terugdenken met een glimlach en ga je weer verder om andere mooie dingen te zien en te beleven.

Een week is helemaal niks, en hoort er echt bij.
Probeer er met mensen, die het snappen en zelf bijv dieren hebben, er over te praten.

Uit onderzoek is gebleken dat een rouwproces gemiddeld 8,5 maand duurt.
En daar zitten flinke uitschieters in naar boven en naar onderen.
Heeft te maken met karakter, leefomstandigheden, mogelijke dingen uit verleden etc.

Mocht je er hulp bij willen, dit is iemand die hierin gespecialiseerd is:

http://www.endenburg.biz/

Voor nu zou ik zeggen, laat het er lekker zijn

Bedankt allemaal voor jullie berichtjes. Hier heb ik heel veel steun aan
Ik hoop niet dat ik jullie eigen verdriet weer heb opgerakeld......gr Monique

tibetaantje schreef:Bedankt allemaal voor jullie berichtjes. Hier heb ik heel veel steun aan
Ik hoop niet dat ik jullie eigen verdriet weer heb opgerakeld......gr Monique

Nou en?
Dat geeft toch niks?
Dan herdenken we onze geliefde dieren nog eens.

Heel mooi dat stukje van Nanna.
In mijn huidige bernersennen herdenk ik mijn vorige, mijn eerste is, nog immer, mijn schaduwhond.
Mijn tweede, met verdriet omgeven al tijdens haar leven, dat gaat nooit voorbij. Maar dat is ook goed.
ZIJ rusten in vrede immers?
Geen pijn, geen verdriet, geen gemis. Dat is aan ons.
Mijn huidige nog steeds bij mij, gelukkig.

Het is ook mooi dat verdriet, ook een manier om je liefde te bestendigen.
Geen zorg over schuldgevoel, dat hoort er gewoon bij. En gaat ook voorbij.
Ik denk dat je het goed gedaan hebt en je hondje ook.

hoi allemaal..

nou weer een week verder en nog steeds geen rust in me hoofd pff
heb nu slaappilletje en voor overdag een rustgevend pilletje....
ik heb dit nooit aan zien komen, zo´n heftig inpac......
de dokter stelde zelfs iets van psychologische hulp voor, maar is dat nu niet wat overdreven????
ik moet wel zeggen dat ik mega in de overgang zit, misschien ben ik daarom zo labiel..
ik kan niet aan me hondje denken of naar foto kijken, maar misschien hebben andere dat ook wel gehad.....en hoort dat er ook gewoon bij...
iemand van jullie zei, schrijf hier maar lekker van je af, dus dat heb ik maar weer effe gedaan..

groetjes monique

Ik zou die psychologische hulp maar aannemen. Als je kalmeringsmiddelen nodig hebt om er niet aan onderdoor te gaan, kun je die hulp goed gebruiken. Mogelijk zit er meer achter dan alleen het normale gemis

ja dat dacht zij ook, dit is meer dan rouwen om je hondje......
maar hier op t forum is niemand die dit wel eens meegemaakt heeft, of gehoord dat iemand zo reageerde.
ik voel me een beetje hihi

tibetaantje schreef:ja dat dacht zij ook, dit is meer dan rouwen om je hondje......
maar hier op t forum is niemand die dit wel eens meegemaakt heeft, of gehoord dat iemand zo reageerde.
ik voel me een beetje hihi

Soms zijn er periodes in je leven dat je wat uit balans bent. Dat heeft iedereen wel eens. En als er tijdens zo'n periode iets ergs gebeurd, zoals het overlijden van een huisdier, dan kan je dat volledig onderuit halen.
Dat is niet gek, dat is menselijk. En daar hoef jij je absoluut niet voor te schamen.
Ik zou de hulp van die psycholoog aannemen. Even de zaken weer op een rijtje zien te krijgen.

o super bedankt....ben dus niet
dan bel ik morgen de dokter dat ik toch die hulp wel wil...
superbedankt voor jullie reacties

tibetaantje schreef:o super bedankt....ben dus niet
dan bel ik morgen de dokter dat ik toch die hulp wel wil...

Welnee, je bent niet gek. Je zei zelf ook al dat je al onstabiel was omdat je midden in de overgang zit. De hormonale schommelingen en in een andere levensfase komen kunnen echt maken dat je wat labieler bent. En dan daar zo'n klap (want dat is het echt wel) overheen.

Wat vervelend allemaal Het is ook gewoon een flinke impact, niet alleen omdat je een dierbare verliest maar ook een verandering in je dagelijks leven en iedereen gaat daar anders mee om. Ik kan na jaren ook nogsteeds emotioneel raken over mijn overleden konijntjes en soms zelfs mijn paard dat ruim 15 jaar geleden overleden is. Vroeg of laat leer je ermee om te gaan, maar als je er echt zoveel last van hebt als je nu beschrijft zou ik even met een psycholoog of therapeut gaan praten. Niet omdat je gek zou zijn, maar omdat je toch even wat steun kan gebruiken. Er zijn ook therapeuten gespecialiseerd in rouwverwerking, misschien is dat iets?

tibetaantje schreef:o super bedankt....ben dus niet
dan bel ik morgen de dokter dat ik toch die hulp wel wil...
superbedankt voor jullie reacties

Heeft niks met gek zijn te maken hoor.
Jij voelt je niet goed of zit niet lekker in je vel, je hondje is overleden wat enorm verdriet geeft.. Kan best begrijpen dat je dan vast loopt. En al begreep men het niet, het gaat om hoe je jezelf voelt, een ander heeft daar weinig over te zeggen. Het is fijn dat er psychologen zijn om naar je te luisteren en je tips kan geven er weer bovenop te komen. Dus ik zou er fijn gebruik van maken, alles om je weer beter te gaan voelen toch!
Sterkte! En klikt het niet met een psycholoog, schroom niet om een andere te zoeken. Jij moet er tenslotte beter van worden.

Miranda schreef:

tibetaantje schreef:ja dat dacht zij ook, dit is meer dan rouwen om je hondje......
maar hier op t forum is niemand die dit wel eens meegemaakt heeft, of gehoord dat iemand zo reageerde.
ik voel me een beetje hihi

Soms zijn er periodes in je leven dat je wat uit balans bent. Dat heeft iedereen wel eens. En als er tijdens zo'n periode iets ergs gebeurd, zoals het overlijden van een huisdier, dan kan je dat volledig onderuit halen.
Dat is niet gek, dat is menselijk. En daar hoef jij je absoluut niet voor te schamen.
Ik zou de hulp van die psycholoog aannemen. Even de zaken weer op een rijtje zien te krijgen.

Juist dit is een prima stukje en advies

Tineke schreef:

Miranda schreef:

tibetaantje schreef:ja dat dacht zij ook, dit is meer dan rouwen om je hondje......
maar hier op t forum is niemand die dit wel eens meegemaakt heeft, of gehoord dat iemand zo reageerde.
ik voel me een beetje hihi

Soms zijn er periodes in je leven dat je wat uit balans bent. Dat heeft iedereen wel eens. En als er tijdens zo'n periode iets ergs gebeurd, zoals het overlijden van een huisdier, dan kan je dat volledig onderuit halen.
Dat is niet gek, dat is menselijk. En daar hoef jij je absoluut niet voor te schamen.
Ik zou de hulp van die psycholoog aannemen. Even de zaken weer op een rijtje zien te krijgen.

Juist dit is een prima stukje en advies

Daar hoef je je echt niet voor te schamen.
Ik had een paar jaar geleden hetzelfde, ik moest mijn nog veel te jonge hond laten inslapen, mijn wereld stortte letterlijk in.
Was de hond de oorzaak? Ik denk het niet maar hij was wel de druppel.
Ik heb ook hulp gehad van een Personal Trainer (trauma counseling en mental health).
Ik ben een nuchter mens en had altijd gedacht dat dat voor zwakke mensen was....... ik was (ben) dus ook een zwak mens. Het kan echt de beste overkomen.

Sterkte!

Wat bij mij heel erg geholpen heeft is een paar dagen weg met mijn andere hondje. Gewoon samen ergens naar toe, een weekendje zee bijvoorbeeld.
Bonnie is 6 september overleden. Zij was 16,5. Natuurlijk mis ik mijn meisje verschrikkelijk.
Ik ben ook naar de huisarts geweest, het was allemaal wel erg veel, ik heb tabletjes ( kalmeringstabletjes) gekregen die ik zo nodig mag nemen, maar daar ben ik erg zuinig mee.
En.. het klinkt raar, maar ik klets net zo tegen d'r foto en d'r urntje als ik deed tegen haar. Ze is er nog gewoon. Haar as zit ook in een kettinkje wat ik altijd om heb.

Nogmaals, Sterkte!

mosquito1980 schreef:

Tineke schreef:

Miranda schreef:

tibetaantje schreef:ja dat dacht zij ook, dit is meer dan rouwen om je hondje......
maar hier op t forum is niemand die dit wel eens meegemaakt heeft, of gehoord dat iemand zo reageerde.
ik voel me een beetje hihi

Soms zijn er periodes in je leven dat je wat uit balans bent. Dat heeft iedereen wel eens. En als er tijdens zo'n periode iets ergs gebeurd, zoals het overlijden van een huisdier, dan kan je dat volledig onderuit halen.
Dat is niet gek, dat is menselijk. En daar hoef jij je absoluut niet voor te schamen.
Ik zou de hulp van die psycholoog aannemen. Even de zaken weer op een rijtje zien te krijgen.

Juist dit is een prima stukje en advies

Daar hoef je je echt niet voor te schamen.
Ik had een paar jaar geleden hetzelfde, ik moest mijn nog veel te jonge hond laten inslapen, mijn wereld stortte letterlijk in.
Was de hond de oorzaak? Ik denk het niet maar hij was wel de druppel.
Ik heb ook hulp gehad van een Personal Trainer (trauma counseling en mental health).
Ik ben een nuchter mens en had altijd gedacht dat dat voor zwakke mensen was....... ik was (ben) dus ook een zwak mens. Het kan echt de beste overkomen.

Of ben je juist een sterk persoon als je hulp aanvaart van anderen omdat je erkent dat je het zelf even niet meer voor elkaar krijgt.
Ik vind dat je daar vele malen sterker voor moet zijn.

Gimmick schreef:Of ben je juist een sterk persoon als je hulp aanvaart van anderen omdat je erkent dat je het zelf even niet meer voor elkaar krijgt.
Ik vind dat je daar vele malen sterker voor moet zijn.

Precies, spijker op z'n kop.

Als er hier een hond sterft ga ik heel vlug een andere halen, enige manier om wat normaal te funcioneren
omdat ik dan al men aandacht aan de pup moet schenken en dat geeft afleiding

Toen Maja moest ingeslapen worden heb ik 3 dagen laten Nisha gekocht, die 3 dagen waren een hel

Ook wel de manier hoe Maja ingeslapen moest worden.

Ik ging naar de dierenarts voor foto' s van haar heupen en voorpoten omdat ze zoveel pijn had en ging buiten zonder hond
deze foto's waren zo slecht dat ik haar toen heb laten gaan

schelsey schreef:Als er hier een hond sterft ga ik heel vlug een andere halen, enige manier om wat normaal te funcioneren
omdat ik dan al men aandacht aan de pup moet schenken en dat geeft afleiding

Toen Maja moest ingeslapen worden heb ik 3 dagen laten Nisha gekocht, die 3 dagen waren een hel

Ook wel de manier hoe Maja ingeslapen moest worden.

Ik ging naar de dierenarts voor foto' s van haar heupen en voorpoten omdat ze zoveel pijn had en ging buiten zonder hond
deze foto's waren zo slecht dat ik haar toen heb laten gaan

Ik denk dat dat voor iedereen verschillend is, bij mij duurde het een maand voordat ik voorzichtig naar een pup ging kijken. Onbewust zocht ik naar een kopie van m'n ouwtje... die vind ik natuurlijk NOOIT zij was 1 in a million

Hoi allemaal,jeetje jullie hebben ook veel meegemaakt hoor pfff.
Ik ben naar een psycholoog gestuurd maar dat was t niet voor mij hoor, jeetje wat ik daar allemaal op moest rakelen.....en geen een keer over me hondje?
Dus zoek nog even verder naar iemand die echt over rouwverwerking huisdier gaat.
Ikzelf zit de hele tijd te malen waar dit nu van zou kunnen komen dat ik het zo slecht verwerk?
Nou kwam er in mijn hoofd iets op wat ook misschien zou kunnen?
Dat ik niet bewust!! afscheid heb genomen.....snappen jullie t een beetje?
Ik ben wel steeds bij der gaan zitten en aaien maar dat ik misschien niet genoeg heb gedacht dat t later die dag over zou zijn?
En dat toen die DA kwam heb ik haar uit der benchje gepakt op schoot maar waarschijnlijk nog niet bewust!! met t idee dat t ging gebeuren?
Dat daarom de klap zo hard aan komt?
Ik zit maar te gissen hoor, naar antwoorden.....
En misschien ga je wel op een automatische piloot om er niet aan te denken, omdat je anders de DA zou afbellen als je er te erg aan gaat denken.
Nou, bedankt dat ik weer effe van me af kon schrijven......en nogmaals iedereen bedankt voor hun vorige berichtjes xx

tibetaantje schreef:Hoi allemaal,jeetje jullie hebben ook veel meegemaakt hoor pfff.
Ik ben naar een psycholoog gestuurd maar dat was t niet voor mij hoor, jeetje wat ik daar allemaal op moest rakelen.....en geen een keer over me hondje?
Dus zoek nog even verder naar iemand die echt over rouwverwerking huisdier gaat.
Ikzelf zit de hele tijd te malen waar dit nu van zou kunnen komen dat ik het zo slecht verwerk?
Nou kwam er in mijn hoofd iets op wat ook misschien zou kunnen?
Dat ik niet bewust!! afscheid heb genomen.....snappen jullie t een beetje?
Ik ben wel steeds bij der gaan zitten en aaien maar dat ik misschien niet genoeg heb gedacht dat t later die dag over zou zijn?
En dat toen die DA kwam heb ik haar uit der benchje gepakt op schoot maar waarschijnlijk nog niet bewust!! met t idee dat t ging gebeuren?
Dat daarom de klap zo hard aan komt?
Ik zit maar te gissen hoor, naar antwoorden.....
En misschien ga je wel op een automatische piloot om er niet aan te denken, omdat je anders de DA zou afbellen als je er te erg aan gaat denken.
Nou, bedankt dat ik weer effe van me af kon schrijven......en nogmaals iedereen bedankt voor hun vorige berichtjes xx

Misschien heb je gewoon meer tijd nodig.
Het is best kort. Wat is er mis met rouwen om een geliefd wezen en die ontzettend missen? Waarom zou je haast hebben, waarom zou je hulp nodig hebben?
Je hebt gewoon vreselijk verdriet. Laat het zo zijn....

Voor mijn gevoel overdenk je het rouwen teveel. Laat die tranen gaan en "accepteer" dat het reteveel pijn doet, net als voor ieder ander mens.

mosquito1980 schreef:

schelsey schreef:Als er hier een hond sterft ga ik heel vlug een andere halen, enige manier om wat normaal te funcioneren
omdat ik dan al men aandacht aan de pup moet schenken en dat geeft afleiding

Toen Maja moest ingeslapen worden heb ik 3 dagen laten Nisha gekocht, die 3 dagen waren een hel

Ook wel de manier hoe Maja ingeslapen moest worden.

Ik ging naar de dierenarts voor foto' s van haar heupen en voorpoten omdat ze zoveel pijn had en ging buiten zonder hond
deze foto's waren zo slecht dat ik haar toen heb laten gaan

Ik denk dat dat voor iedereen verschillend is, bij mij duurde het een maand voordat ik voorzichtig naar een pup ging kijken. Onbewust zocht ik naar een kopie van m'n ouwtje... die vind ik natuurlijk NOOIT zij was 1 in a million

Ik heb er 3 jaar over gedaan voor ik weer een hond 'durfde', ik was behoorlijk stuk van het missen van La Luna. Ik functioneer wel nog prima met verdriet, dat gelukkig wel.
Er is geen goed of fout in dit soort dingen, iedereen moet lekker doen wat voor hem of haarzelf goed is.

Lemuria schreef:Voor mijn gevoel overdenk je het rouwen teveel. Laat die tranen gaan en "accepteer" dat het reteveel pijn doet, net als voor ieder ander mens.

Dat denk ik ook. Mensen lijken meer en meer om akelige emoties heen te lopen, terwijl je er juist áán zou moeten.
Voelen dus, niet denken.

Ik denk dat het oprakelen van al die dingen juist nodig is om te zorgen dat uiteindelijk het verlies van je hondje ook een plekje kan krijgen. Puur van alleen overlijden van een hond raak je over het algemeen niet zo van het padje af als jij. Er speelt dus meer. En het kan heel nuttig zijn om eerst dat deel in kaart te brengen. Laat het gemis er zijn. En zorg dat je op de overige punten weer in balans komt

Ik heb wel heel bewust afscheid kunnen nemen, en was daar al weken/maanden mee bezig omdat mijn hond ziek was. En toch is dat enorm hard binnen gekomen.

Wij hebben meer honden, o.a. ook Ted een nestbroer van mijn overleden Mika.
Heel eerlijk? Ik had daar geen troost aan op dat moment, sterker nog, ik kon die niet eens meer aankijken.
Ook al zijn ze van uiterlijk zo verschillend, in hun manier van doen in sommige dingen zo hetzelfde dat ik daar de eerste dagen niet mee om kon gaan.

Voor mij was Mika niet alleen mijn beste werkhond, maar uitgerekend ook die waar ik de sterkste band mee had.
Is nu 8 maanden geleden, en nog steeds af en toe moeilijk.

We hebben een super leuke pup, die zorgde terug voor wat vrolijkheid.
Maar zoiets heeft gewoon veel tijd nodig om te slijten, de een zal daar gemakkelijker mee omgaan als de ander.

Dus zet jezelf ook niet te veel onder druk dat alles na een paar weken weer heel "gewoon" moet zijn.
Sterkte!!

Lemuria schreef:Voor mijn gevoel overdenk je het rouwen teveel. Laat die tranen gaan en "accepteer" dat het reteveel pijn doet, net als voor ieder ander mens.

ja je heb gelijk met deze zin......en ik probeer t te blokken omdat t zo zeer doet )idd zoals bij iedereen) maar moet t gewoon accepteren en laten komen

Fotogravinnetje schreef:Ik denk dat het oprakelen van al die dingen juist nodig is om te zorgen dat uiteindelijk het verlies van je hondje ook een plekje kan krijgen. Puur van alleen overlijden van een hond raak je over het algemeen niet zo van het padje af als jij. Er speelt dus meer. En het kan heel nuttig zijn om eerst dat deel in kaart te brengen. Laat het gemis er zijn. En zorg dat je op de overige punten weer in balans komt

dus gesprek met iemand is niet zo gek.....voor rouwverwerking huisdier?

Een hond erbij zou ik wel willen maar denk niet dat ik daar Tibo een plezier doe.
die is 12,5 en behoorlijk jaloers......