Het HondenForum

Ik heb geen echt vergelijk. Mijn hond hiervoor was mijn eerste echte eigen hond. Geen gemakkelijke maar oef wat hield ik van haar. Het was ook voor het eerst dat ik me realiseerde wat het inhield je te hechten aan een beest.

Nadat Luna dood ging heb ik er 3 jaar over gedaan voor ik weer een hond durfde. Toen kwam Izzie met een gebruiksaanwijzing waar ik onzeker van werd. En ik heb best lang getwijfeld of ze wel zou mogen blijven.
Maar nu is ze me liever dan ik ooit geloofd zou hebben. Luna was heel anders en ik wil niet vergelijken maar het voelt alsof Izzie nu al dieper zit (dus toch ). Ze is een uniek hondje en past precies bij me.

Paisley schreef:Ik zou Kiwi niet meer weg willen doen, want met Kiwi vind ik het leuker dan zonder Kiwi .

Het zit in de aard van mensen om te willen oordelen. Goed of fout. Beter of slechter. Maar hier zeg je wat mij betreft alles mee. Ze hoort er dus bij.

Ik herken het ook niet. Eigenlijk is een hond voor mij al perfect door gewoon hond (zichzelf) te zijn (of bij welk dier dan ook). Ik heb wat dat betreft gewoon geen hoge verwachtingen. Zodra ze hier over de drempel komen heb ik een klik met ze en die band groeit vanzelf doordat ik met ze bezig ben. Mijn band met Boef (en met Mazzel net zo) is erg intensief en sterk, ze is volledig op mij ingespeeld dat ik me niet kan voorstellen dat ik me dat met een volgende hond niet (uiteindelijk ook) zal hebben.

Soms vraag ik me ook af of die 'klik' ook niet wat overschat wordt, dat mensen daar teveel van verwachten en teveel (hoge) verwachtingen hebben die die specifieke hond niet kan waarmaken. Overigens is dit niet als verwijt bedoelt , maar een overpeinzing van mijn kant hoewel het wel erg persoonlijk zal zijn hoe iemand erin staat.

ranetje schreef: Misschien is dat bij jou ook Paisley?
Meer contact door de puzzels waar je voor wordt gezet en die je dan toch moet en zal oplossen?

Ja misschien wel, maar het gevoel is al vanaf dag 1 anders.

Misschien ook omdat ik een impulsief mens ben. De 'magie' van de komst van Kiwi is er misschien een beetje af gegaan omdat de keus zo overwogen en doordacht was, waardoor alles op rolletjes liep.

Mayke is ook altijd een hond geweest waar ik altijd een beetje mijn best heb moeten doen om haar "liefde" te krijgen. In huis ook, maar buitenshuis was het ook bijvoorbeeld alles behalve vanzelfsprekend dat ze in haar wandeling dezelfde route nam als ik En het 'hier' komen was ook een hele kluif.

Kiwi heeft liefde in overvloed en staat te springen om me die te geven, meer dan ik hebben wil Je hoeft maar een kik te geven, en ze staat naast je.
Die wil de hele dag in je nek duiken, je aflikken en bovenop je liggen. Sorry, maar nee bedankt Buitenshuis is het reuze makkelijk, want ik kan me niet herinneren dat ze ooit 1 keer niet is gekomen als ik riep, vanaf dag 1 dat ze los liep.

Misschien is t wel een bewijs dat "playing hard to get" bij mij helpt

Maargoed, leuke timing, dit topic spoort me wel aan om stappen te zetten in het "Kiwi's liefde project", en heb net een schapenherder aan de lijn gehad en dinsdag ga ik voor het eerst met Kiwi bij de schapen onder begeleiding van een trainer! Zin in!

Ik snap je gevoel helemaal.

Een paar jaar geleden had ik iets met een jongen. Zijn ouders hadden een paar poedels en met 1 van die poedels had ik echt een klik.
Ondertussen is het uitgegaan en heb ik die hond al 3 jaar ofzo niet meer gezien, maar ik mis haar nog steeds. Het gevoel dat ik voor haar had heb ik nog voor geen andere hond gekregen.
Ook niet voor mijn huidige meisje, terwijl ik echt wel van haar houdt, maar het is heel anders. Wel merk ik dat onze band misschien iets sterker geworden is Door de trainingen. Maar de band is er nieg zo makkelijk als bij die andere hond.

Mutt schreef:Ik herken het ook niet. Eigenlijk is een hond voor mij al perfect door gewoon hond (zichzelf) te zijn (of bij welk dier dan ook). Ik heb wat dat betreft gewoon geen hoge verwachtingen. Zodra ze hier over de drempel komen heb ik een klik met ze en die band groeit vanzelf doordat ik met ze bezig ben. Mijn band met Boef (en met Mazzel net zo) is erg intensief en sterk, ze is volledig op mij ingespeeld dat ik me niet kan voorstellen dat ik me dat met een volgende hond niet (uiteindelijk ook) zal hebben.

Soms vraag ik me ook af of die 'klik' ook niet wat overschat wordt, dat mensen daar teveel van verwachten en teveel (hoge) verwachtingen hebben die die specifieke hond niet kan waarmaken. Overigens is dit niet als verwijt bedoelt , maar een overpeinzing van mijn kant hoewel het wel erg persoonlijk zal zijn hoe iemand erin staat.

Ben ik niet helemaal met je eens.
Misschien wel als je voor een opvangertje gaat.
Maar als je voor een bepaald ras gaat, ga je ook voor een karakter wat daar bij hoort (in grote lijnen natuurlijk).

Onze 2e Newfoundlander had zo geen typisch Newfoundlander karakter. Onze eerste wel, 100%.
Deze twee heren waren zo goed als volle broers. Maar Bandit (de jongste) was nerveus, hyper en enorm kleinzerig.
Een Jack Russel in Newf verpakking zeg maar.

En dat stoort toch wel en ik had daar best moeite mee. Want we hadden bewust voor de Newfoundlander gekozen vanwege het karakter.
Natuurlijk zijn alle karakters verschillend, maar een zenuwachtige hond was niet waar we voor gingen.
Ik heb ook nooit een echte klik met hem gehad. De reden dat we hem niet herplaatst hebben was dat de kinderen wel dol op hem waren. En dat ik vond dat ik voor hem gekozen had en dat ook waar moest maken.
Achteraf misschien niet de juiste keuze.

Maar ik herken het dus zeker wel (inclusief het schuldgevoel).

Mutt schreef: Soms vraag ik me ook af of die 'klik' ook niet wat overschat wordt, dat mensen daar teveel van verwachten en teveel (hoge) verwachtingen hebben die die specifieke hond niet kan waarmaken. Overigens is dit niet als verwijt bedoelt , maar een overpeinzing van mijn kant hoewel het wel erg persoonlijk zal zijn hoe iemand erin staat.

In mijn geval is het dus andersom De hond die al mijn verwachtingen waar maakt, voel ik heel weinig voor.
Ik heb het veel te druk met de hond adoreren die van mijn dromen illusies maakte (en later heeft ze van illusies werkelijkheid gemaakt, dat wel!)

Mutt schreef:Ik herken het ook niet. Eigenlijk is een hond voor mij al perfect door gewoon hond (zichzelf) te zijn (of bij welk dier dan ook). Ik heb wat dat betreft gewoon geen hoge verwachtingen. Zodra ze hier over de drempel komen heb ik een klik met ze en die band groeit vanzelf doordat ik met ze bezig ben. Mijn band met Boef (en met Mazzel net zo) is erg intensief en sterk, ze is volledig op mij ingespeeld dat ik me niet kan voorstellen dat ik me dat met een volgende hond niet (uiteindelijk ook) zal hebben.

Soms vraag ik me ook af of die 'klik' ook niet wat overschat wordt, dat mensen daar teveel van verwachten en teveel (hoge) verwachtingen hebben die die specifieke hond niet kan waarmaken. Overigens is dit niet als verwijt bedoelt , maar een overpeinzing van mijn kant hoewel het wel erg persoonlijk zal zijn hoe iemand erin staat.

Nee, zo werkt dat voor mij niet. Ik denk dat het net zo is als bij mensen onderling. Met de ene heb je een klik en met de andere niet hoe aardig ze verder ook kunnen zijn. Het klikt gewoon niet. Ik vind niet alle mensen leuk en perfect en zo vind ik ook niet alle honden perfect.

lets have fun schreef:

Mutt schreef:Ik herken het ook niet. Eigenlijk is een hond voor mij al perfect door gewoon hond (zichzelf) te zijn (of bij welk dier dan ook). Ik heb wat dat betreft gewoon geen hoge verwachtingen. Zodra ze hier over de drempel komen heb ik een klik met ze en die band groeit vanzelf doordat ik met ze bezig ben. Mijn band met Boef (en met Mazzel net zo) is erg intensief en sterk, ze is volledig op mij ingespeeld dat ik me niet kan voorstellen dat ik me dat met een volgende hond niet (uiteindelijk ook) zal hebben.

Soms vraag ik me ook af of die 'klik' ook niet wat overschat wordt, dat mensen daar teveel van verwachten en teveel (hoge) verwachtingen hebben die die specifieke hond niet kan waarmaken. Overigens is dit niet als verwijt bedoelt , maar een overpeinzing van mijn kant hoewel het wel erg persoonlijk zal zijn hoe iemand erin staat.

Nee, zo werkt dat voor mij niet. Ik denk dat het net zo is als bij mensen onderling. Met de ene heb je een klik en met de andere niet hoe aardig ze verder ook kunnen zijn. Het klikt gewoon niet. Ik vind niet alle mensen leuk en perfect en zo vind ik ook niet alle honden perfect.

Dit dus.

Interessant om te lezen. Wij wilde eigenlijk in de komende periode een hond erbij nemen, is wegens omstandigheden uitgesteld, maar mijn man zegt dit ook heel vaak. Hoe kan je nou net zo veel om je 2e hond gaan geven als om je 1e hond. Ik dacht altijd dat het een beetje net als met kinderen was, je houdt van je 10e kind toch net zo veel als van je eerste kind? Maar ik moet zeggen, ik heb ook wel eens moeders horen zeggen dat ze hun kind eigenlijk helemaal niet zo leuk vinden...

Ik zou zeggen dat het zeker nog kan groeien. Ik heb Lou al 3 jaar, maar ik voel nog steeds onze band sterker worden.
Het kan natuurlijk dat je met Kiwi altijd minder zal hebben dan met Mayke, maar het zou mij niet verbazen als je je steeds meer aan haar gaat hechten.

Khyra was een verschrikkelijke pup/jonge hond. Ze heeft me tot wanhoop gedreven, uren buiten laten wachten als ze weer eens de kuierlatten had genomen. Kon nooit echt contact met haar krijgen en hoe leuk ik voor haar ook probeerde te zijn, de omgeving was toch interessanter... Toen ze volwassen werd werd ze een heel andere hond en afgelopen 2 jaar is ze echt mijn maatje geworden. Nu ze 5 is loopt ze makkelijk los, is ze gek op koekjes, doet ze het super bij de behendigheid en is ze niet meer bang voor andere honden. Daar hebben we samen keihard voor gewerkt en dat heeft zeker bijgedragen aan onze band. Als ze nu nog eens (net als vanmiddag) de kuierlatten neemt, grinnik ik, kijk ik hoe ze het naar haar zin heeft en roep haar na een minuut of 10 terug. Dat kan nu, en als ik dan naar haar toet kijk dan smelt ik
Cato is anders. Die is nooit moeilijk geweest (misschien komt t nog ) We hebben 2x een plasje moeten ruimen, met 11 weken was ze zo goed als zindelijk, loopt los als een tierelier en ze maakt contact met me. Een nee is: " oh sorry baas zal het nooit meer doen " En thuiskomen betekent rollen, springen, kronkelen, rennen. Het is zo'n blij en vrij hondje, ze is echt een clowntje, heel lief en ben heel gek met haar.
Khyra heb ik moeten leren waarderen. Cato was vanaf het eerste moment een feestje. Ik zou al niet meer kunnen kiezen tussen de twee, maar Khyra zit toch dieper dan gekke totie.
En nu ik dit typ denk ik dat Cato toch ook al wel erg diep zit, maar anders diep
Dus eigenlijk komt het erop neer dat ik met beide honden een band heb, maar wel een ander soort band. Gelukkig zijn ze allemaal anders, dat vind ik ook zo leuk aan honden

Nee herkennen doe ik dat niet. Wel dat de band met elke hond anders is. En met de ene hond heeft dat ook langer nodig gehad als met de andere. Buck en Balou zijn wel honden waar de karakters me het meeste aanspreken. Maar ik heb net zo n klik met Dino en voorheen met Beer en Desi.

Wat ik wel heb is dat ik me niet voor kan stellen dat ik als zij er niet meer zijn dat ik ooit nog een andere hond net zo leuk kan vinden. Ik denk dat ik er dan voorlopig niet meer aan zou kunnen beginnen.

Nee dat herken ik totaal niet. Ik zou niet weten hoe dat voelt. Ik heb wel eens gehad dat er weer een zwaar verwaarloosde hond op mijn pad kwam en eigenlijk wilde ik geen hond erbij, dat ik de eerste dagen alleen zorgde. Maar na een week hield ik al net zoveel van hem en wilde ik hem niet meer kwijt. Ik hou van al mijn honden en heb een klik met allemaal. Ze vertederen me op hun verschillende manieren.

Xavi is mijn eerste hond dus ik kan niks vergelijken. Maar ik kan het me wel goed voorstellen. Er is zo vaak nagedacht over een tweede hond en wat dat dan zou moeten zijn. Of wat voor hond ik liever had gehad als ik Xavi eens achter het behang wilde plakken
Die andere hond moet dan erg braaf zijn natuurlijk. Een goede vriend van ons heeft zo''n hond, een kruising golden x labrador. Lief, rustig, braaf beest
Maar ooooh wat is die hond saai! Dat is dus echt niks voor mij.
Nee hoor, ik hou van Xavi met z'n sterke eigen karakter en alle streken die daar bij horen

Ik ben echt heel close met Van Gils en in het begin had ik echt heel veel moeite met Sneeuw die toch echt bijna contra is, toch ben ik wel steeds meer naar haar toe gaan groeien en zij maakt ook nog steeds vorderingen en ik moet er nu ook niet meer aan denken dat ze weg zou moeten - ze is helemaal gere-integreerd en hoort bij de inboedel zeg maar

Ik vraag me af of dat met saaiheid te maken heeft. Toen Miep kwam heb ik me ook wel eens afgevraagd of dat niet oneerlijk voor haar was. Saar zat zó diep in mijn poriën, zou ik wel liefde genoeg hebben voor nog een hond? Maar dat kwam helemaal goed. Wel op een heel andere manier, dat wel. Saar betekende diepe, diepe genegenheid. Miep is een olijk vlindertje dat mijn lijf doet tintelen.

O, en bij ons was Saar juist de makkelijkste. Of de saaiste, als je dat zo wil noemen. Miep is de stouterd, de dondersteen.

Heel herkenbaar.
Op mijn 2 shih kruisingen ben ik haast verliefd. Ik vind álles wat ze doen leuk, grappig etc. Ik houd zo veel van ze dat ze eigenlijk niks fout kunnen doen.

Vorig jaar heb ik een chi teefje van een vriendin overgenomen, die deed ze weg (fokt chi's en soms verhuisd er een volwassen teefje) en omdat een pup van die teef nog niet verkocht was kocht ik haar erbij. Ik heb cursussen gedaan, van alles geprobeerd maar ik kon nooit voor hun voelen als wat ik voor de andere 2 voelde.

Ik heb ze dan ook enige tijd geleden via de fokker herplaatst. Heel veel twijfels over gehad. Maar als ze naar iemand toe konden die zoveel om hun gaf als ik op mijn andere 2 hondjes was dat beter voor ze.
En ik voel me er nog schuldig over, maar hun zijn nu echt beter af.

Veel meer jaar geleden overleed mijn hondje waar ik ook helemaal gek op was. Er kwam toen een herplaatst hond (woont nu bij mijn ouders) en het heeft heel wat maanden geduurd voor ik echt van haar kon houden. Dat moest echt groeien. Maar nu ben ik gek op haar

wat een mooie, eerlijke verhalen!
Iedere hond is anders en daarom heb je met iedere hond ook een andere band, dat is logisch. 3 1/2 maand is ook nog erg kort. Misschien mis je het gevoel van trots zijn op haar, als ik dat zo lees? Dat schapenhoeden zou dus wel eens een heel goed idee kunnen zijn.

In zekere zin herken ik het wel. met Douscha had ik ook een zeer intense band. Het was een complexe hond met een naar verleden, en ondanks dat ze helemaal devoted aan mij was, bleef er toch een zekere mate van afstand. Ze hield altijd een stukje voor zichzelf en gaf zich nooit helemaal. Als ze dan weer een beetje had blootgegeven, voelde dat als een enorm geschenk.
Lizzy kwam er twee jaar later bij. Met haar kon ik wel ongeneerd knuffelen. En toch zat ze niet zo in mijn ziel als Douscha, al hield ik nog zoveel van haar. Misschien vond ik Lizzy vanzelfsprekender, want als ze wat had, hakte dat er enorm in.
Toen Douscha stierf wist ik niet of ik nog eens zo intens van een hond kon houden. Wel is toen mijn band met Lizzy erg versterkt.
Maar na een paar weken al kwam Amber. Precies zo'n braaf, lief bijna saai hondje als Kiwi Ik was op slag verliefd! Zij vulde op perfecte wijze het gat wat was ontstaan, al was het een totaal ander type hond dan Douscha. Zij gaf zich direct met heel haar hart en ziel en juist daarom kon ik haar heel makkelijk op Douscha's plaats accepteren
Het ging zo makkelijk dat ik Kailen er ook nog bij kon hebben, hij vult de roedel perfect aan.
Al met al zijn de honden, en dus mijn band met ze, erg verschillend maar ik ben echt enorm aan hen alledrie gehecht.

Dat je met elke hond een ander soort band hebt, herken ik wel. Mila is een soort verlengstuk van mij, daar heb ik vanaf dag 1 al een enorm sterke band mee, wij horen gewoon bij elkaar.
Met Amoz had ik in het asiel in Spanje ook direct een klik. Ik heb één keer eerder een reu gehad, een Groenendaeler, waar ik echter veel minder een klik mee had. Ik dacht dus altijd dat ik echt een tevenmens was en gewoon niet zo veel met reuen had, maar met Amoz heb ik wel een heel sterke band. En hij is ook een supermakkelijke hond die gewoon als vanzelf meedraait en waar ik eigenlijk niet veel mee te stellen heb (gehad). Maar dat gevoel van verbondenheid was er dus meteen al.
Bij Amy wist ik helemaal niet wat ik in huis haalde, want zij was in eerste instantie alleen maar een heel ziek hondje. Zij had wel meteen een klik met mij, maar ik wist nog helemaal niet wat voor karakter ze had. Na al die maanden van zorg, en nu ze steeds meer zichzelf wordt, is onze band heel sterk geworden. Amy is mijn grootste fan, Mila is mijn spiegel en Amoz is mijn rustpunt en knuffelbeer.
Ik heb bij alle drie de honden echt het gevoel dat ze echt bij mij horen - ook al is de band met alle drie anders. Dat gevoel had ik nooit helemaal met de Groendendaelerreu die ik had.

Ik kan me goed voorstellen hoor, dat zo'n band moet groeien en er niet meteen is.

Ik ben mega gehecht aan Duke, nu al, heel snel, maar het is dan ook een pup die met mij opgroeit. Tuurlijk vond ik hem vanaf de eerste week leuk, maar dat we echt een band krijgen, maakt dat ik echt verknocht aan hem raak.

Ik kan me goed voorstellen dat met een hond die eigenlijk gelijk alles doet, en waar je nog niet samen aan hebt kunnen bouwen, dat je daar nog niet super gehecht aan bent. 3,5 maand is eigenlijk nog best wel kort. Ga eens lekker met hem aan de slag. Ga een sport doen, en bouw dat samen op. Ik kan me zo voorstellen dat als je samen groeit en je daarin echt trots op hem wordt, dat je dan vanzelf ook wel echt gehecht aan hem raakt.

Hechten is toch vaak verbonden aan samen groeien en samen dingen meemaken, denk ik.

Ik herken er niets van, ik ben aan al mijn honden gehecht, aan de 1 meer als aan de ander ? ja dat wel of nee ook niet denk ik, de band is met de 1 anders als met de ander.

Ik heb er 1 waarvan ik dacht er niets mee te hebben, totdat door een hele vervelende situatie ik honden moest gaan herplaatsen (dacht ik, was puur paniek) voor diegene had ik min of meer een wereld huisje, zou daar echt helemaal super zitten, ik kon het echt niet, alleen het idee deed al zo vreselijk veel pijn toen was duidelijk ook met haar heb ik meer als ik ooit dacht (tot dat moment)

Ik hou van geen enkele hond als van een mens. Dus gaat mijn hond dood dan ben ik een dag erg verdrietig en een week mis ik de hond heel erg. Dan wil ik een nieuwe en verheug me daar heel erg op.
Volledig van slag en mijn alles ed heb ik met mensen. Ik doe alles voor een hond die leeft en ik zal er extreem goed voor zorgen, meeleven, inleven en energie in stoppen. Maar dood is dood en het leven gaat door.
Bas is super makkelijk en lief. Ik haal uit haar hele andere dingen dan uit de grote honden. Met Bas doe ik ook andere dingen. Ik ben dol op haar maar ze is en blijft een hond. Zoals al mijn honden dat waren.

Ik denk dat ik echt afstandelijker ben dan veel mensen hier vwbt gevoelens naar dieren. Er is voor mij echt een grens tussen mens en dier. Rouwen om een dier doe ik dus nooit. Mijn alles zijn mensen. Honden heb ik voor erbij. Ik kan ze enorm missen na hun dood en waarderen zolang ze er zijn. Ik kan er mee vergroeien en enorm genieten maar dat was het wel.

Anders idd maar ze zijn me allemaal evenveel waard hoor... il zou er geen een kunnen missen! Zelfs Xygan nu al niet meer t is of ie er al jaren is...

Ik herken het niet, maar dat komt ook door de situatie denk ik.

Luna is ook zo'n "saaie" brave hond, die alles volgens het boekje doet. Máár, wij begonnen met 1 brok ellende. Ziek, zwak doodsbang en angstbijter.. Dus de enorme groei door de jaren, de eerste aai die ik haar mocht geven etc. Het is geweldig, onze band. Ik kan lezen en schrijven met haar. Maar zij is wel de "saaie rustige" hond, die nooit kattenkwaad uithaalt en die altijd naast mij loopt.

Toen kwam Sultan.. Maar ja, die was nog zieker.. Die heeft een jaar lang op het randje van leven en dood gelegen. Paté voeren, stukje voor stukje.. Naast hem slapen, hem strelen als hij pijn had.. Woordjes fluisteren en hopen dat het goed kwam. Sja, dat maakt je band dus ook heel sterk.

Dus nee, ik herken het niet. Maar ik heb ook opvangers gehad, maar daar hield ik bewust afstand van, omdat ik wist dat zij weg moesten. Al heb ik de nodige traantjes gelaten hoor, als zij weg gingen haha.

Geen klik hebben ken ik wel, van Benny die als herplaatser kwam.

Juma is een hele andere hond dan Boomer, Boomer is echt mn maatje. Met hem kan ik lezen en schrijven.
Juma is ook heel erg leuk, met haar kan ik weer hele andere dingen dan met Boomer, maar zo'n band als ik met Boomer heb, heb ik niet met Juma.
Zij spreekt Pools en ik (nog) niet.
Dat geeft niet, ze is leuk, ze is lief, ze is geweldig met Elyna en Boomer en ach, dat ze dan niet overal los kan lopen zoals Boomer geeft niet. Dan gaan we gewoon wat vaker naar het strand
Met Juma kan ik actief bezig zijn, canicrossen, fietsen.. Boomer vind daar geen zak aan, die wil snuffelen en loslopend zijn ding doen.
Boomer kan ik meenemen door de stad en naar de markt, daar vind Juma weer iets teveel aan, zij wil overal heen, overal kijken, overal opspringen.
Ze zijn allebei ontzettend leuk en zeker ook samen helemaal geweldig, geen van beiden mag nog weg van mij.

Gisteren show gehad en hoe ze dan lopen zegt eigenlijk alles al
Juma springt en stuitert door de ring, trekt en snuffelt, ze heeft het ontzettend naar haar zin, maar netjes lopen is er niet bij.
Boomer loopt keurig mee, staat goed stil en heeft aandacht en heeft het ook naar zijn zin, omdat we samen bezig zijn. Daarna nog rondje met Elyna zonder dat ik meeliep en weer deed hij het super!

Heavy schreef:Als je schrijft dat je haar zal missen als ze weg is ben je toch juist wel aan haar gehecht?
Anders zou ze zo weg mogen van je .

Op een andere manier zou ik haar missen. Ik vind haar heel gezellig, met uitlaten is het een feest om de honden met elkaar te zien ravotten. Maar als ik haar een weekje zou moeten neerzetten bij een goede oppas, zou ik dat zonder problemen doen.

Mayke zou ik ècht missen, die wil ik niet zomaar kwijt. Maar Kiwi parkeer ik zonder problemen op een plek waar ik weet dat ze het goed heeft. Meer uit plichtsbesef dan uit gevoel.

Ik ben wel erg gehecht aan allebei mijn honden.. Ik moet er niet aan denken om er een te moeten missen. Het is wel anders met allebei. Pom was echt een draakje, heel vriendelijk maar wel echt moeilijk om met haar wat op te bouwen. Ze vindt alles zo leuk en vergat me dan weleens. Dat wordt nu wel beter. Charlie is een veel makkelijker type, die is ten eerste veel braver, en ten tweede geeft hij zich ook veel meer aan mij. Hij is minder zelfstandig en daardoor heeft hij in een half jaar echt mijn hart gestolen. Ik ben echt heel gek op hem. Op Pom ook, maar anders

Met Boris had ik geen klik en nooit gehad ook, alleen maar medelijden.
Dat hondje was zo onderdanig en bang ....maar hij wel een goede maat voor Bigboy en super voor Bros als pup!

Met Bigboy had ik wel gelijk een klik hij is echt het braafste jongetje van de klas, nooit een stap verkeerd altijd even lief!

Met Bros als goede tegenhanger die eigenlijk gewoon doet waar hij zin in heeft en als het straf oplevert nou ja dan is dat maar zo.
Ik houd van de streken van Bros ik geniet van zijn ondeugd, ook al drijft mij dat soms tot waanzin want hij is heel aanhoudend.
Maar als Bros weet dat het echt echt echt niet mag dan doet hij het ook niet.
Bros is ook leergierig en slim.

Ik herken het wel, niet iedere hond is je soulmate. Van Rana was ik stuk, van Drammer toen der tijd ook wel. Sven had ik wel verdriet van maar was ik niet stuk. Straks met Caspar en Puck verwacht ik dat ook eigenlijk, al zijn dat niet echt mijn honden maar meer de honden van mijn zoons.
Drammer kwam als drie jarige hond uit het asiel en Rana heb ik vanaf pup gehad. Dat zegt dus, iig bij mij, ook niets.

sbientje schreef:Pom was echt een draakje, heel vriendelijk maar wel echt moeilijk om met haar wat op te bouwen. Ze vindt alles zo leuk en vergat me dan weleens. Dat wordt nu wel beter.

Om die reden had ik met Nanuq als pup niet echt een band. Ik hield wel van hem en hij was zó gemakkelijk maar hij had net zoveel plezier bij een volslagen vreemde als bij mij. En werkelijk alles en iedereen moest vrolijk begroet worden, ik ben een paar keer mogen terugrennen om hem weg te halen van wandelaars
Uiteindelijk is hij bij het volwassen worden en na wat trainen mensen en honden gaan negeren en hij past me inmiddels als een handschoen, wát een leuke hond