Hee, wat leuk! Ik kom hier eigenlijk nog maar zelden neuzen, maar vandaag kom ik weer eens langs en ik val met mijn neus in de boter: ervaringen met de Wetterhoun gevraagd.
Nou, dat treft, sinds vorig jaar april heb ik er zelf een!
Ik ben eigenlijk veel meer een herdersrassenmens. Ik heb zeventien jaar Australian Cattle Dogs gehad, de laatste is helaas vorig jaar overleden, en ik heb al vijftien jaar Border Collies. Hoe ik dan zo aan een Wetter gekomen ben? Nou, het zit zo. In mijn prille jeugd hadden wij een Stabij. Tegenwoordig zou je hem een Stabijna noemen, want hij was maar voor 3/4 Stabij en 1/4 Wetter. Als jong kind vond ik niet zo veel aan die hond en ik besloot al snel dat ik jachthonden stom vind en ben zodra ik dat kon, aan de herdersrassen gegaan. Eerst op mijn vijftiende aan de Collie, later in mijn volwassen leven aan de ACD en BC.
De ACD spreekt mij heel erg aan vanwege de sterke band die zij aangaan met hun baas en hun stoere, beschermende aard. Naarmate ik mijn eerste ACD beter leerde kennen, begon ik steeds meer overeenkomsten te zien met onze oude Friso. Opeens begon ik allerlei eigenschappen van Friso veel meer te begrijpen en te waarderen en drong het tot me door dat hij nooit "stom" is geweest, maar dat hij een tophond was die door onze gezinssamenstelling (moeder alleen, na overlijden van echtenoot, met vijf kinderen in de leeftijd van 2 tot 16 jaar) nooit echt goed uit de verf is gekomen.
Dit was onze Friso:
Hoewel hij voor 75% Stabij was en slechts voor 25% Wetter, was hij behoorlijk Wetters in zijn doen en laten en ook om te zien. Ik ben me daarom eens wat gaan verdiepen in de Wetter en kwam al snel tot de conclusie dat ik het geweldige honden vond, maar dat ik dit ras "niet zou kunnen bieden wat het nodig heeft". In alle artikelen en boeken las ik steeds weer dat de Wetter "een groot erf nodig heeft" en "heel veel buiten moet zijn" en ik woon in een klein huisje met nauwelijks een tuintje (tegenwoordig is dat zelfs parkeerplaats).
Ik heb dat "groot erf" verhaal lang geloofd tot een kennis die in Amsterdam woonde, zelf een Wetter nam en me vertelde dat die verhalen toch wel onzin zijn. Zij zette mij ook op het spoor van Marjolein, want zo was zij zelf immers ook aan de Wetter geraakt en dat lijstje op de site van Marjolein schetste een heel ander beeld, waar ik me wel in kon vinden.
Lang verhaal ietsjes korter gemaakt: in 2011 heb ik me op de wachtlijst voor een Wetter laten zetten, al ging ik in dat jaar wel eerst nog even overstag voor een tweede Border. Ik wilde toch de behendigheid nog niet opgeven en ik wilde ook wel graag nog eens het schapendrijven weer oppikken. "Maar daarna komt er een Wetter", zei ik.
In april 2014 was het eindelijk zover en kon ik mijn eigen Wetter Jelle ophalen in Nederland. Ik woon zelf in Luxemburg en loop hier nu dus met een zeer exclusief exotisch ras rond.
Ik krijg veel vragen over het ras en mensen zijn altijd aangenaam verrast als ze wat over het ras horen en Jelle leren kennen.
Zelf ben ik ook erg enthousiast over het ras. Jelle is een enorm fijne, lieve, aanhankelijke en vrolijke hond. Hij is heerlijk stabiel en hoewel hij als jonge hond (hij is nu 17 maanden) nog wel eens wat onzeker kan zijn, is hij niet snel van iets onder de indruk en past hij zich heel gemakkelijk aan wisselende situaties aan.
Ik heb om een aantal redenen voor de Wetter gekozen. Zoals gezegd, zie ik bepaalde overeenkomsten in karakter en persoonlijkheid tussen de Wetter en de ACD. De sterke binding met de baas vind ik prettig en ook het waakse, beschermende. Ik wilde geen "Mechel die met blinkende tanden woest langs het tuinhekje heen en weer rent", om maar even een cliché te gebruiken, maar een hond die kalm en met een rustige uitstraling voor mij staat, als dat ooit nodig zou zijn. De Cattledog was zo en de Wetter is ook zo. Wat ik minder prettig vind aan de Cattledog is zijn korte lontje en zijn (vaak) onverdraagzaamheid ten opzichte van andere honden. Nou zoekt de Cattle het op zich ook niet zelf op, maar de Cattle wordt graag met rust gelaten en in dit drukke deel van Europa komen vreemde honden helaas net te vaak en net te dichtbij naar hun zin, waardoor ze snel geneigd zijn dan maar uit te vallen. Dat maakte dat ik op al mijn wandelingen altijd goed moest opletten of er geen vreemde honden op ons af kwamen. Niet alleen waren de confrontaties met andere honden vaak vervelend, vooral de "gesprekken" met de bazen waren vaak dodelijk vermoeiend. Dat is met de komst van Jelle, en het wegvallen van mijn laatste ACD, enorm veranderd. Ik hoef niet meer zo op te letten (maar doe dat nog steeds), want als er nou een kudde Labradors op ons af komen stuiven, vinden mijn honden dat alleen maar gezellig. Border Collie Taff is dan misschien niet 100% overtuigd, maar hij kan daar prima mee overweg en hij ontwijkt al te opdringerige honden zonder daar een punt van te maken. Jelle vindt het allemaal geweldig. Hij kan, tot nu toe, met elke hond overweg en als hij in zijn overmoed soms wel eens erg dicht tegenover een wat lastige mannetjesputter komt te staan, dan blijft hij heel neutraal staan en laat zich besnuffelen. Ik moet zeggen dat ik erg geniet van de ontspannen wandelingen en de altijd prettige ontmoetingen met vreemde honden.
Een ander voordeel van de Wetter is voor mij dat ze niet van die workaholics zijn. Een Wetter leert gemakkelijk en hij vindt het leuk om wat te doen met de baas, maar het hòeft niet en met gewoon samen zijn en samen wandelen is hij ook dik tevreden. Mijn Border Taff wordt in september vier jaar en ik heb mijn handen vol met zijn behendigheidstrainingen en met regelmatig trainen bij de schapen. Ik moet er niet aan denken dat ik hier nu nog zo'n fanatiekeling bij zou hebben van ongeveer anderhalf jaar, waar ik ook flink mee zou moeten trainen.
Ik doe wel iets met Jelle, gewoon omdat we dat allebei leuk vinden en voor het versterken van de band, maar ik heb mijn handen vrij om me op Taff te concentreren.
Jelle gaat bijna altijd mee als ik met Taff ga trainen. Bij de behendigheid traint Jelle nu zelf ook wat mee, maar bij de schapen, is het voor hem vooral een kwestie van braaf bij het hek liggen en kijken wat wij doen. Komende zaterdag ga ik weer naar een dagseminar in Duitsland, waar Jelle weer alleen maar toeschouwer is. Maar dat vindt hij prima. Hij is mee en hij is erbij, hij ziet andere mensen en honden en hij is lekker de hele dag buiten. Op zo'n dag vermaakt hij zich dan prima met een grassprietje en een torretje en hij kijkt wat naar de wolken die voorbij drijven. Heel anders dan een Cattledog die me op zo'n dag dwingend aankijkt of er met haar ook nog iets gedaan gaat worden.
Dat vind ik sowieso ook heerlijk verfrissend anders: dat rustige, dat stoïcijnse van de Wetter. Niks druk gedoe, niks gehittepetit, Jelle is het type "kallempies an, dan breekt het lijntje niet". Vroeger vond ik dat "sloom" en "stom", nu vind ik dat erg prettig.
Op wandelingen heeft hij ook die rustige uitstraling en als ik eens ergens op een bankje ga zitten om gewoon een beetje naar het uitzicht te kijken en een beetje te ontspannen (proberen te ontspannen, ik ben daar niet goed in), dan komt Jelle gezellig naast me op het bankje zitten en kijkt samen met mij naar het uitzicht of de bomen.
Of hij kijkt intens tevreden naar mij:
Er gaat iets heel rustgevends van hem uit, hij is mijn "Zen hondje" zeg ik altijd.
Kwa opvoeding moet ik zeggen dat ik geen kind aan hem heb. Als pup was hij al heel snel zindelijk en hij kon ook al vrij snel enige tijd probleemloos alleen thuisblijven. Hij pikte alle routines snel op en draaide al heel snel gewoon mee in mijn huishouden. Hij is slim en leert snel, maar hij moet er wel zelf het nut van inzien en een oefening of training verveelt snel en dan gaat hij gewoon wat anders doen.
Dat is even wennen en in het begin leek het alsof hij niet leerde en niet luisterde, maar dat bleek al heel snel behoorlijk mee te vallen. Op wandelingen gaat hij soms even zijn eigen gang en verdwijnt dan ergens in het hoge gras of tussen de struiken, maar hij blijft altijd bij me in de buurt en hij houdt me goed in de gaten. Het klopt wat Marjolein zegt: een Wetter raak je niet kwijt. Of eigenlijk, hij raakt jou niet kwijt.
Waar ik wel even aan moest wennen, en wat ik soms nog steeds wat moeilijk vind, is die "oost-indische doofheid" van de Wetter. Als een Wetter ergens mee bezig is of iets ziet dat hem interesseert en dat hij wil gaan onderzoeken, dan lijkt het alsof zijn oren dicht gaan. Ik kan dan roepen wat ik wil, ik kan op mijn hoofd gaan staan, hij hoort me gewoon niet. En dat is volgens mij geen onwil of ongehoorzaamheid, ik heb de indruk dat het dan gewoon ècht niet registreert. Waar ik in zo'n situatie aan mijn andere honden zie dat ze me wèl gehoord hebben (drie spiertjes in de oren die dan net even aanspannen), lijkt het wel of Jelle me echt niet hoort. Ik weet inmiddels dat ik zijn aandacht moet zien te vangen vòòrdat hij dat punt bereikt waarop zijn oren dichtgaan en gaat staan "Wetterstaren". Roep ik hem op tijd, dan komt hij keurig terug. Ben ik net te laat, dan heb ik een probleem. Ik heb Jelle al een paar keer bij vreemde honden moeten weghalen, terwijl ik dus gezegd had dat hij daar niet naar toe mocht gaan. Dan staat hij te snuffelen aan een klein, trillend Maltezertje aan een flexilijn, bijvoorbeeld. Hondjes waarvan ik wil dat mijn honden ze gewoon met rust laten. Daar gaat Jelle dan toch naar toe, als ik net iets te laat ben, en dan moet ik hem dus letterlijk gaan halen, want terugroepen, werkt dan doorgaans ook niet of nauwelijks. Dan schaam ik me altijd wel een beetje, dan ben ik opeens zelf zo'n stomme, onoplettende hondeneigenaar waar ik vroeger (met mijn Cattles) altijd op liet te foeteren.
Ik heb overigens wel gemerkt dat Jelle in dat soort situaties wel prima op een fluitje reageert, dus tegenwoordig neem ik altijd een hondenfluitje mee als ik ga wandelen.
En hij wordt nu ook wat volwassener en we hebben de laatste puberfase nu wel achter ons liggen, denk ik.
Jelle is echt nog een jonge hond, hij is pas 17 maanden, dus of hij altijd zo braaf en gemakkelijk blijft in de omgang met vreemde honden, durf ik nu nog niet te zeggen. Maar zoals hij nu is, kan ik echt alleen maar zeggen dat de Wetter echt een enorm prettige, aangename hond is. Hij is lief en braaf en gehoorzaam en grappig en aanhankelijk zonder heel erg dwingend te zijn. Hij is vriendelijk tegen mensen als dat kan, en waaks als het moet. Hij vindt trainen leuk, maar niet trainen en alleen gewoon wandelen, is ook prima. Hij vindt behendigheid tot nu toe leuk en het ziet er naar uit dat hij geen hele zware Wetterreu gaat worden (ik vermoed dat hij rond de 30 kg zal eindigen) dus wie weet heb ik met hem over een tijdje zelfs toch nog een tweede wedstrijdhond.
Jelle kan goed overweg met mijn katten en met Border Taff is hij echt vier poten op één buik. Het is geweldig om te zien hoe hecht die twee zijn. Jelle staat ook niet bepaald op zijn strepen en accepteert de leiderschap van Taff zonder morren. Met een jonge Cattlereu in huis had ik nu toch wel wat problemen kunnen verwachten met Taff, denk ik, maar Jelle en Taff vullen elkaar prima aan en ze zijn een "match made in heaven". Het zijn echt dikke maten, die twee.
Nou, kan je hier iets mee?
Ik heb geprobeerd het kort te houden, maar ik zou nog wel uren door kunnen gaan. Ik hoor het wel als er nog vragen zijn.
-Lilo- schreef:Ahw ik kom er hier af en toe één tegen die nog niet zo oud is. Marjolein weet wel hoe oud (Sinne). Zij is heel beleefd en rustig naar Lola en ze loopt los op het erf en blijft daar ook. Ik vind het verbazingwekkend braaf, zéker voor zo'n jong ding. Het is dat het uiterlijk me niet trekt, maar verder lijken het me heerlijke honden als Sinne representatief is voor het ras.
Ach, wat een kleine wereld. Sinne is het buurhondje van mijn zus. Mijn zus is ook de vast oppas van Sinne en Sinne is heel vaak bij haar over de vloer waar ze lekker meedraait tussen de vier honden van mijn zus.
Ik roepen, lokken etc maar nee. Tot ze achterlangs liep en naast Coda ging staan, zo wilde ze wel mee 
Maar Coda rechts vond ze ook niet de bedoeling hoor. Ze moest tussen ons in 
