Het HondenForum

Lief schreef:

billy schreef:Een Kaukaas staat zeker in de top 5 als het niet op 1 staat

Niet te motiveren met niets, gewoon niet en doet wat hij zelf wil, met bijsturen kom je nog een heel eind gelukkig
Er zit heel wat bijsturen in maar dan heb je ook wat, een hond die zijn eigen gang gaat, maar ik vind het een ideale hond, ik hou dan weer niet van honden waar je steeds wat mee moet doen en zo

Maar hoe stuur je dan toch bij?

Mijn honden zijn ook niet zo gemakkelijk te motiveren, maar er zijn nog wel wat dingetjes waar ze gevoelig voor zijn.
En dat is dan niet het gebruikelijke baas plezieren, koekjes of speeltjes, maar wel het 'bij de groep horen' en mogen doen waar je voor gemaakt bent.

Mijn honden heb ik nooit ernstig hoeven leren dat opspringen niet mag, dat deden ze toch al nauwelijks. Bij mijn labrador vroeger moest dat wel. De uitdagingen die je hebt verschillen per hond, de beschikbare middelen ook, maar of dat een hond nu moeilijk op te voeden maakt weet ik niet echt.

Bijsturen is voor mij opvoeden maar dan in het tempo en denkwijze van de Kaukaas, dus rustig aan
Ik heb hem vooral heel veel meegenomen overal naar toe, en aan alles laten wennen of eigenlijk laten kennis maken want het maakte Baco niet zoveel uit, andere honden en vooral veel mensen ontmoeten, ik zorg overal voor regel alles, een beetje die instelling, ondertussen geleerd niet trekken aan de riem enz, akelig consequent zijn dat vind ik met dit ras echt het allerbelangrijkste, ga je dat verslappen dan komen ze het je even uitleggen hoe het moet.
Ik kan het niet zo goed uitleggen maar het is een apart ras en vraagt een beetje geduld en inzicht en je moet er tegen kunnen dat ze zo zijn, als ik thuis kom is Madam dolenthousiast en Baco komt rustig een half uur later pas kijken en dan alleen omdat ik de achterdeur open moet doen en niet omdat ik er ben maar hij houdt wel van me dat weet ik zeker

Apple schreef:Ik zou toch ook wel erg veel moeite hebben met een extreme jager, waarbij verstand op nul gaat en weg zijn ze.
(galgo, whippet etc) Hoe leuk ik sommige verder ook vind.
Staande honden hoeven voor mij dan ook absoluut niet. (alleen al door risico op veel jagen)
En ja ik denk toch ook wel dat kaukaas etc. bijzonder lastig zijn in algemene zin.
Persoonlijk hoeft een hond voor mij niet perfect te luisteren, maar daar moet dan wel tegenover staan dat het een hond is die van nature toch wel de baas een beetje in de smiezen houdt. Een hond die schijt heeft aan alles wat een baas van hem vraagt, én nog eens niet geïnteresseerd is in wat de baas doet en z'n eigen weg wel gaat, zou voor mij echt funest zijn
Een Leonberger anderzijds bijvoorbeeld die een beetje in de buurt met je meehobbelt in het bos zonder dat je daar verder 'instructies' aan hoeft te geven, vind ik dan wel weer helemaal prima.

Een Staande Hond valt -vind ik- wel mee. Revieren van nature op zoek naar directe verwaaiing.
Is er geen wild in de neus, zal de hond bereikbaar zijn / te sturen.
Bij verwaaiing zal de hond gaan staan en je kunt er naar toe.
Een spoorzoeker of zichtjager lijkt mij veel moeilijker.

YvetteJ schreef:

tekkel schreef:

Lemuria schreef:Ik zou vroeg oud worden van alles dat heel veel houdt van jagen en dan Oost-Indisch doof wordt en weg is. Dus Beagles, Teckels, Jack Russels, maar ook windhonden. Kan er niks mis mee en ze zullen hier nooit in huis komen. Maar da's ook vooral persoonlijk, omdat ik geen zin heb moeite in een hond te steken die bij elke wegvliegende mug weer een uur uit zicht is

Even een kleine aantekening: een tekkel is prima op te voeden, maar dan moet je het wel doen en niet denken: o, het is een tekkel, niets aan doen want dat lukt toch niet

En zo ook met terriers. Ik vind terriers juist heel slim en inventief, als je dat weet te kunnen gebruiken en ze kunt motiveren heb je er juist hartstikke leuke honden aan. Maar dat moet in je karakter passen, zoals met eigenlijk alle rassen.

Ik zou slecht tegen een hond kunnen die een wat angstig karakter combineert met een hoop gevoeligheid terwijl alleen gevoelig me wel weer ligt ben ik achter gekomen sinds ik Chupa heb.

Zo valt mij Sjon alles mee. Wat een makkelijk hondje zeg, leert snel, doet graag wat voor me, blijft in de buurt met loslopen, bij ondeugendheid is een uhu voldoende en áls ik eens mijn stem moet verheffen, weet hij niet hoe snel hij het goed moet maken. Vraag me af of hij wel terriër-typisch is, het is mijn eerste dus geen idee.
Enige minpunt is het alleen leren zijn, dat lukt me (nog) niet. Dan loopt hij met opgeprikte staart te keffen en te joelen, tot ik terugkom.

Iets wat niet bij je past.
Voor mij zouden dat de extreem zelfstandige honden zijn.
Een beetje aandacht voor de baas zou ik wel fijn vinden.

Extreem zelfstandig en slecht te motiveren is lastig. Wat ik persoonlijk ook moeilijk vind zijn honden waar de kans op hond-hond of hond-mens agressie heel erg groot is. Ik zou dan voortdurend op eieren lopen voor mijn gevoel (en grote kans dat de hond daarop reageert en het juist fout gaat).

Maar ik kan me ook voorstellen dat de "plakaandebaas" hondjes ook lastig zijn voor sommige mensen. Grote(re) kans op verlatingsangst en ze leren snel, maar ook snel het verkeerde.

Mensagressie vind ik lastig nu ik een hond heb die daar last van heeft. Nu scheelt het wel dat het een herdertje is met een enorme will to please. Dat maakt het handelbaar en controleerbaar. Maar idd, het is altijd lopen met ogen aan alle kanten. Maar heel eerlijk? Dat went verrekte snel.

Machie schreef:Mensagressie vind ik lastig nu ik een hond heb die daar last van heeft. Nu scheelt het wel dat het een herdertje is met een enorme will to please. Dat maakt het handelbaar en controleerbaar. Maar idd, het is altijd lopen met ogen aan alle kanten. Maar heel eerlijk? Dat went verrekte snel.

Dat is ook zo met honden die andere honden niet zo mogen, dat went (voor mij iig).

Voor mij zou mensagressie dan wel weer een issue zijn.. zo zal hondagressie dat weer voor een ander zijn.

Dat heb ik ook. Een mens-agressieve hond is een grote no-no hier omdat hier veel vrienden over de vloer komen en ik regelmatig (met hond) naar anderen ga. Hond-agressie heb ik 0 problemen mee, ben ik ook gewend, maar een hond die op mensen afgaat...nee, echt niet.

Kruimel53 schreef:De lastigste hond die ik ooit in een les heb gehad was een Tibetaan. Zeer zelfstandig, met niks te motiveren, schijt aan de bijbehorende mensen en bereid om zijn standpunten met de tanden kracht bij te zetten. En dat was dan een pup.

En toch zegt dat weer niets ik wilde graag met Baco naar de puppycursus andere hondjes ontmoeten maar het duurde allemaal zo lang en Baco had geen zin meer, maar ik forceerde hem om toch wat mee te doen en toen wilde hij niets meer en trok zijn puppylipje op naar mij na 3 lessen ben ik gestopt en de trainster zei, je hebt hem nu al niet meer in de hand en ze dacht dat het niet meer goed kwam, maar het beste was stoppen met de puppycursus. en geen dingen doen en proberen af te dwingen als Baco geen zin heeft.

Een tibetaanse terriër of een tibetaanse mastiff?

Valerie schreef:Ik vind Akita's helemaal niet lastig op te voeden wanneer je de gebruiksaanwijzing kent. Nee ze dansen niet door een hoepel voor een snoepje maar hij vindt mij lief en ik hem dus dat willen we graag zo houden. In wezen een erg simpele hond.

Dank u. Ik heb er al mijn vierde, en ik klik met geen hond zo goed en op zo natuurlijke wijze. Die hond is zen, rustig, springt niet hyperactief in het rond wanneer ik probeer om hem iets te verduidelijken, en is in zijn "houding" heel erg nuchter. Geen flauwekul, doen wat te doen is en terug gaan neerliggen.

En wat de geniale geesten betreft die zeggen dat de Akita niet communiceert of zonder waarschuwing bijt... Ik vond de stijve nek en ambetante blik in hun ogen altijd vrij duidelijk. Krijg er koude rillingen van. Moet een hond nou grommen en de tanden tonen eer je hem verstaat?
Akitas zijn primitief. Wilt zeggen dat zij hun communicatie nog geen 100% aan het menselijk begripsvermogen hebben aangepast en tot een voor honden duidelijk minimum beperken. Die honden zijn geen people pleasers die voor uw amusement een balletje gaan terugbrengen. Maar moeilijk? Mijn Akitas gehoorzamen meestal, maken zo goed als geen problemen, toch niet meer dan andere honden. En ik ben zeker geen hondenfluisteraar en zou me nooit een trainer of expert durven noemen, en toch lukt het mij om Akitas redelijk goed op te voeden.

Mijn voorlaatste Akita, Estee, werd niet graag, maar veel te veel geaaid. Mensen bleven er achterna lopen om haar te aaien, want het feit dat zij haar hoofd wegdraaide, een stap opzij deed, of geen vreugde toonde, was blijkbaar niet duidelijk genoeg. Wanneer ik zei "Stop nu maar, ze vindt het niet leuk" werd er tegen mij gejankt dat da ni waar is want die hond doet toch niks. Nee, ze is alleen maar stijf, negeert u compleet, en kijkt weg!?!?
Akitas zijn vrij geintroverteerde honden die alles waarnemen en verwerken, maar hier wenig van laten zien. Ik ben zelf ook zo. Als het zover komt dat ik zeggen dat je ergens mee moet ophouden, heb je al alle grenzen overschreden, en Akitas zijn zo ook. Als de Akita moet gaan grommen en blaffen, is het al te laat en heb je 100 uiteraard zichtbare signalen gemist.

De Akita is echt iets voor mensen die stil van aard en subtiel van zelfmededeling zijn. Net als het ras. Dan begrijp je de hond stukken beter. De Akita is waarschijnlijk ideaal voor geintroverteerden, mensen met Asperger's of ander "functioneel autisme", enzovoort omdat die weten hoe het voelt als er van binnen gevierd wordt maar niemand is utigenodigd (of niemand verstaat uw uitnodiging).

De Akita spreekt een andere taal, geen moeilijkere. Talen zijn er om te leren. Labradors roepen, Akitas fluisteren. Gewoon luisteren

Kruimel53 schreef:

Domor schreef:Een tibetaanse terriër of een tibetaanse mastiff?

Mastiff. Terrier vind ik leuke honden. De Mastiff is trouwens ook echt niet verkeerd maar wel een met een flinke gebruiksaanwijzing. Hij doet z'n werk prima, er komt echt niemand het terrein op zonder zijn toestemming.

Oh Ik schrok al! Ik dacht dat je het over een tibetaanse terrier had! Die van ons is juist super leergierig, goed te motiveren en erg sociaal naar andere honden en mensen toe. En we hebben meegedaan aan een wandeling met alleen maar tibetaantjes en die waren stuk voor stuk sociaal.

Nanna schreef: Ik vind dat Chows daar meester in zijn. Wat een chagrijnen. En volgens mij bijten ze ook meteen gewoon uit dommigheid want wat zijn dat serieus debiele en autistische honden, en ze zien er ook geen been in de eigen baas te grijpen. Er is ze bijna niets te leren. Wat iemand dáár in ziet zal ik wel nooit begrijpen.

Mwah, zitten ook wel 'normale' tussen hoor, die niet direct happen. Een straat verderop ligt altijd een reus van een zwarte Chow op de stoep (aan een lange lijn) met een open voordeur. Die ligt gewoon. Echt. De hele dag. Je kunt waarschijnlijk voor z'n neus dansen, gillen, gek doen, hij blijft liggen. Gaat ook geen stap aan de kant als er een auto aankomt of een hond aan 'm snuffelt. Nee. Niks. Ja, misschien is hij een bietje dommig hoor. Maar het is een goedkloot.

Ik loop momenteel op ringtraining met een jonge Am.Akita en hoewel het echt een schat is, superleuk dier, het zou écht niks voor mij zijn Hij is leuk te lijmen met snoepjes hoor, en je kunt heel gezellig met 'm gaan zitten kroelen, maar hij is volkomen stoïcijns en trekt zich heel erg weinig aan van mij als handler :') Als ie een goeie bui heeft lopen we de sterren van de hemel maar als ie even geen zin heeft dan komen we niet verder dan een beetje sloffen door de ring en dan kan ik op m'n kop gaan staan maar hij loopt ECHT niet harder :') Ik kan er heel slecht mee omgaan hahahahaha :') Maar hij is wel echt superleuk verder, kroeldoos

Ik vond de poedel heel lastig om te trainen. Na de labradors en de terriërs had ik opeens een hond die in de riagg schoot als ik nee zei. Dat was ik niet gewend. Daarbij vind hij speeltjes niet leuk dus om wat te vinden wat hij leuk vond was nogal een uitdaging. Uiteindelijk gooien we wel een speeltje maar daar doet hij niks mee en voor de rest prijs ik hem de hemel in en knuffel ik hem plat

Nanna schreef:

Kruimel53 schreef: Maar er is wel een verschil tussen medewerking weigeren 'stom gedoe' en serieus bijten als iets je niet geheel naar de zin is.

Ik vind dat Chows daar meester in zijn. Wat een chagrijnen. En volgens mij bijten ze ook meteen gewoon uit dommigheid want wat zijn dat serieus debiele en autistische honden, en ze zien er ook geen been in de eigen baas te grijpen. Er is ze bijna niets te leren. Wat iemand dáár in ziet zal ik wel nooit begrijpen.

Ik heb er 3 gehad en ik herken totaal niks in wat je schrijft

fes/lou schreef:Ik vond de poedel heel lastig om te trainen. Na de labradors en de terriërs had ik opeens een hond die in de riagg schoot als ik nee zei. Dat was ik niet gewend. Daarbij vind hij speeltjes niet leuk dus om wat te vinden wat hij leuk vond was nogal een uitdaging. Uiteindelijk gooien we wel een speeltje maar daar doet hij niks mee en voor de rest prijs ik hem de hemel in en knuffel ik hem plat

Ws zei je het op zijn terriërs

Ja, ik ben terriërs gewend die je een grote muil teruggeven en Labradors die zich bij wijze van spreken 3 keer op hun kop laten timmeren en de 4e keer even vrolijk terugkomen..Gekkiepoe was een eeehm....cultuurschok zeg maar

Uit een onderzoek is gebleken dat de moeilijkst trainbare hond de Afghaanse Windhond is.
Op nummer 2 staat de Basenji.. en laat ik er daar nou net 2 van thuis hebben die zich keurig naar deze maatstaven voordoen komen hahaha

In bovenstaande reacties zie ik veel rassen die gefokt zijn om te luisten, zoals Setters, Terriers en dergelijke..
De rasgroepen Windhonden en Spitsen&Oertypen zijn honden die dichtbij de natuur zijn en daardoor handelen vanuit hun oerinstinct. Zij halen geen genoegen uit werken voor een ander omdat ze te zelfstandig zijn. Dat maakt het trainen moeilijk.

Kruimel53 schreef:

Nanna schreef:

Kruimel53 schreef: Maar er is wel een verschil tussen medewerking weigeren 'stom gedoe' en serieus bijten als iets je niet geheel naar de zin is.

Ik vind dat Chows daar meester in zijn. Wat een chagrijnen. En volgens mij bijten ze ook meteen gewoon uit dommigheid want wat zijn dat serieus debiele en autistische honden, en ze zien er ook geen been in de eigen baas te grijpen. Er is ze bijna niets te leren. Wat iemand dáár in ziet zal ik wel nooit begrijpen.

Ik vind ze ook nog foeilelijk tegenwoordig. Die idiote koppen en dan nog die steltpoten. Zoals bij zoveel rassen vind ik het oude model dan weer wel gaaf. Ook qua karakter trouwens.

Ik vind dat ze er steeds raarder uit gaan zien, de snuiten worden steeds platter, ze krijgen steeds meer plooien op de kop, net sharpei's met een berenvacht.

Douchebaguette schreef:

Valerie schreef:Ik vind Akita's helemaal niet lastig op te voeden wanneer je de gebruiksaanwijzing kent. Nee ze dansen niet door een hoepel voor een snoepje maar hij vindt mij lief en ik hem dus dat willen we graag zo houden. In wezen een erg simpele hond.

Dank u. Ik heb er al mijn vierde, en ik klik met geen hond zo goed en op zo natuurlijke wijze. Die hond is zen, rustig, springt niet hyperactief in het rond wanneer ik probeer om hem iets te verduidelijken, en is in zijn "houding" heel erg nuchter. Geen flauwekul, doen wat te doen is en terug gaan neerliggen.

En wat de geniale geesten betreft die zeggen dat de Akita niet communiceert of zonder waarschuwing bijt... Ik vond de stijve nek en ambetante blik in hun ogen altijd vrij duidelijk. Krijg er koude rillingen van. Moet een hond nou grommen en de tanden tonen eer je hem verstaat?
Akitas zijn primitief. Wilt zeggen dat zij hun communicatie nog geen 100% aan het menselijk begripsvermogen hebben aangepast en tot een voor honden duidelijk minimum beperken. Die honden zijn geen people pleasers die voor uw amusement een balletje gaan terugbrengen. Maar moeilijk? Mijn Akitas gehoorzamen meestal, maken zo goed als geen problemen, toch niet meer dan andere honden. En ik ben zeker geen hondenfluisteraar en zou me nooit een trainer of expert durven noemen, en toch lukt het mij om Akitas redelijk goed op te voeden.

Mijn voorlaatste Akita, Estee, werd niet graag, maar veel te veel geaaid. Mensen bleven er achterna lopen om haar te aaien, want het feit dat zij haar hoofd wegdraaide, een stap opzij deed, of geen vreugde toonde, was blijkbaar niet duidelijk genoeg. Wanneer ik zei "Stop nu maar, ze vindt het niet leuk" werd er tegen mij gejankt dat da ni waar is want die hond doet toch niks. Nee, ze is alleen maar stijf, negeert u compleet, en kijkt weg!?!?
Akitas zijn vrij geintroverteerde honden die alles waarnemen en verwerken, maar hier wenig van laten zien. Ik ben zelf ook zo. Als het zover komt dat ik zeggen dat je ergens mee moet ophouden, heb je al alle grenzen overschreden, en Akitas zijn zo ook. Als de Akita moet gaan grommen en blaffen, is het al te laat en heb je 100 uiteraard zichtbare signalen gemist.

De Akita is echt iets voor mensen die stil van aard en subtiel van zelfmededeling zijn. Net als het ras. Dan begrijp je de hond stukken beter. De Akita is waarschijnlijk ideaal voor geintroverteerden, mensen met Asperger's of ander "functioneel autisme", enzovoort omdat die weten hoe het voelt als er van binnen gevierd wordt maar niemand is utigenodigd (of niemand verstaat uw uitnodiging).

De Akita spreekt een andere taal, geen moeilijkere. Talen zijn er om te leren. Labradors roepen, Akitas fluisteren. Gewoon luisteren

Wat een prachtige omschrijving en wat maak je het me hiermee moeilijk. De Japanse Akita staat hoog op mijn verlanglijstje. En als ik het zo lees, zou hij ook heel goed bij mij passen. En nu Sandy er niet meer is, is hier ook weer ruimte voor een nieuwe hond erbij. Maar ik ben bang, dat een Japanse Akita niet samengaat met mijn Hongaarse Kuvasz. Nou is dat een teef, en misschien dat een reu wel zou gaan, maar ik durf het risico niet te nemen.

.

Die is geweldig goed in blijf, dat is ook indrukwekkend.

Alhomaro schreef:

Douchebaguette schreef:

Valerie schreef:Ik vind Akita's helemaal niet lastig op te voeden wanneer je de gebruiksaanwijzing kent. Nee ze dansen niet door een hoepel voor een snoepje maar hij vindt mij lief en ik hem dus dat willen we graag zo houden. In wezen een erg simpele hond.

Dank u. Ik heb er al mijn vierde, en ik klik met geen hond zo goed en op zo natuurlijke wijze. Die hond is zen, rustig, springt niet hyperactief in het rond wanneer ik probeer om hem iets te verduidelijken, en is in zijn "houding" heel erg nuchter. Geen flauwekul, doen wat te doen is en terug gaan neerliggen.

En wat de geniale geesten betreft die zeggen dat de Akita niet communiceert of zonder waarschuwing bijt... Ik vond de stijve nek en ambetante blik in hun ogen altijd vrij duidelijk. Krijg er koude rillingen van. Moet een hond nou grommen en de tanden tonen eer je hem verstaat?
Akitas zijn primitief. Wilt zeggen dat zij hun communicatie nog geen 100% aan het menselijk begripsvermogen hebben aangepast en tot een voor honden duidelijk minimum beperken. Die honden zijn geen people pleasers die voor uw amusement een balletje gaan terugbrengen. Maar moeilijk? Mijn Akitas gehoorzamen meestal, maken zo goed als geen problemen, toch niet meer dan andere honden. En ik ben zeker geen hondenfluisteraar en zou me nooit een trainer of expert durven noemen, en toch lukt het mij om Akitas redelijk goed op te voeden.

Mijn voorlaatste Akita, Estee, werd niet graag, maar veel te veel geaaid. Mensen bleven er achterna lopen om haar te aaien, want het feit dat zij haar hoofd wegdraaide, een stap opzij deed, of geen vreugde toonde, was blijkbaar niet duidelijk genoeg. Wanneer ik zei "Stop nu maar, ze vindt het niet leuk" werd er tegen mij gejankt dat da ni waar is want die hond doet toch niks. Nee, ze is alleen maar stijf, negeert u compleet, en kijkt weg!?!?
Akitas zijn vrij geintroverteerde honden die alles waarnemen en verwerken, maar hier wenig van laten zien. Ik ben zelf ook zo. Als het zover komt dat ik zeggen dat je ergens mee moet ophouden, heb je al alle grenzen overschreden, en Akitas zijn zo ook. Als de Akita moet gaan grommen en blaffen, is het al te laat en heb je 100 uiteraard zichtbare signalen gemist.

De Akita is echt iets voor mensen die stil van aard en subtiel van zelfmededeling zijn. Net als het ras. Dan begrijp je de hond stukken beter. De Akita is waarschijnlijk ideaal voor geintroverteerden, mensen met Asperger's of ander "functioneel autisme", enzovoort omdat die weten hoe het voelt als er van binnen gevierd wordt maar niemand is utigenodigd (of niemand verstaat uw uitnodiging).

De Akita spreekt een andere taal, geen moeilijkere. Talen zijn er om te leren. Labradors roepen, Akitas fluisteren. Gewoon luisteren

Wat een prachtige omschrijving en wat maak je het me hiermee moeilijk. De Japanse Akita staat hoog op mijn verlanglijstje. En als ik het zo lees, zou hij ook heel goed bij mij passen. En nu Sandy er niet meer is, is hier ook weer ruimte voor een nieuwe hond erbij. Maar ik ben bang, dat een Japanse Akita niet samengaat met mijn Hongaarse Kuvasz. Nou is dat een teef, en misschien dat een reu wel zou gaan, maar ik durf het risico niet te nemen.

Komt dat door de Kuvasz? Akita's zijn echte roedelhonden. Binnen de roedel zijn vaak weinig problemen. Ik ken veel fokkers die grote roedels hebben van reuen en teven bij elkaar. Natuurlijk geen 100% garantie. Kiyoshi's fokker heeft ook een teef die ze helemaal apart houdt omdat die met niets kan. Verder had ze toen 3 teven en 3 reuen bij elkaar. Inmiddels een reu minder (overleden op 13 jarige leeftijd) en een paar teven erbij.

Valerie schreef:

Alhomaro schreef:

Douchebaguette schreef:

Valerie schreef:Ik vind Akita's helemaal niet lastig op te voeden wanneer je de gebruiksaanwijzing kent. Nee ze dansen niet door een hoepel voor een snoepje maar hij vindt mij lief en ik hem dus dat willen we graag zo houden. In wezen een erg simpele hond.

Dank u. Ik heb er al mijn vierde, en ik klik met geen hond zo goed en op zo natuurlijke wijze. Die hond is zen, rustig, springt niet hyperactief in het rond wanneer ik probeer om hem iets te verduidelijken, en is in zijn "houding" heel erg nuchter. Geen flauwekul, doen wat te doen is en terug gaan neerliggen.

En wat de geniale geesten betreft die zeggen dat de Akita niet communiceert of zonder waarschuwing bijt... Ik vond de stijve nek en ambetante blik in hun ogen altijd vrij duidelijk. Krijg er koude rillingen van. Moet een hond nou grommen en de tanden tonen eer je hem verstaat?
Akitas zijn primitief. Wilt zeggen dat zij hun communicatie nog geen 100% aan het menselijk begripsvermogen hebben aangepast en tot een voor honden duidelijk minimum beperken. Die honden zijn geen people pleasers die voor uw amusement een balletje gaan terugbrengen. Maar moeilijk? Mijn Akitas gehoorzamen meestal, maken zo goed als geen problemen, toch niet meer dan andere honden. En ik ben zeker geen hondenfluisteraar en zou me nooit een trainer of expert durven noemen, en toch lukt het mij om Akitas redelijk goed op te voeden.

Mijn voorlaatste Akita, Estee, werd niet graag, maar veel te veel geaaid. Mensen bleven er achterna lopen om haar te aaien, want het feit dat zij haar hoofd wegdraaide, een stap opzij deed, of geen vreugde toonde, was blijkbaar niet duidelijk genoeg. Wanneer ik zei "Stop nu maar, ze vindt het niet leuk" werd er tegen mij gejankt dat da ni waar is want die hond doet toch niks. Nee, ze is alleen maar stijf, negeert u compleet, en kijkt weg!?!?
Akitas zijn vrij geintroverteerde honden die alles waarnemen en verwerken, maar hier wenig van laten zien. Ik ben zelf ook zo. Als het zover komt dat ik zeggen dat je ergens mee moet ophouden, heb je al alle grenzen overschreden, en Akitas zijn zo ook. Als de Akita moet gaan grommen en blaffen, is het al te laat en heb je 100 uiteraard zichtbare signalen gemist.

De Akita is echt iets voor mensen die stil van aard en subtiel van zelfmededeling zijn. Net als het ras. Dan begrijp je de hond stukken beter. De Akita is waarschijnlijk ideaal voor geintroverteerden, mensen met Asperger's of ander "functioneel autisme", enzovoort omdat die weten hoe het voelt als er van binnen gevierd wordt maar niemand is utigenodigd (of niemand verstaat uw uitnodiging).

De Akita spreekt een andere taal, geen moeilijkere. Talen zijn er om te leren. Labradors roepen, Akitas fluisteren. Gewoon luisteren

Wat een prachtige omschrijving en wat maak je het me hiermee moeilijk. De Japanse Akita staat hoog op mijn verlanglijstje. En als ik het zo lees, zou hij ook heel goed bij mij passen. En nu Sandy er niet meer is, is hier ook weer ruimte voor een nieuwe hond erbij. Maar ik ben bang, dat een Japanse Akita niet samengaat met mijn Hongaarse Kuvasz. Nou is dat een teef, en misschien dat een reu wel zou gaan, maar ik durf het risico niet te nemen.

Komt dat door de Kuvasz? Akita's zijn echte roedelhonden. Binnen de roedel zijn vaak weinig problemen. Ik ken veel fokkers die grote roedels hebben van reuen en teven bij elkaar. Natuurlijk geen 100% garantie. Kiyoshi's fokker heeft ook een teef die ze helemaal apart houdt omdat die met niets kan. Verder had ze toen 3 teven en 3 reuen bij elkaar. Inmiddels een reu minder (overleden op 13 jarige leeftijd) en een paar teven erbij.

Het is, omdat zowel de Kuvasz als de Akita door hun zelfstandige karakter vaak dominant kunnen zijn. Mijn Kuvasz is dat zeker naar de honden toe. Een hond die er hier bij komt zal dat moeten accepteren, dan gaat het goed. Doet de nieuwe hond dat niet, dan wordt het knokken.

Alhomaro schreef: Het is, omdat zowel de Kuvasz als de Akita door hun zelfstandige karakter vaak dominant kunnen zijn. Mijn Kuvasz is dat zeker naar de honden toe. Een hond die er hier bij komt zal dat moeten accepteren, dan gaat het goed. Doet de nieuwe hond dat niet, dan wordt het knokken.

De meeste reuen zijn echt sulletjes naar hun teven. Mijn kerel kan geen stap verkeert zetten zonder dat mijn teef hem op zijn kop geeft. Hij heeft echt niets te zeggen en vind dat wel prima. Ik hoop juist op de dag dat hij haar een keer op haar flikker geeft maar ik kan denk ik lang wachten. Juist vanwege het moeilijke karakter van mijn teef heb ik voor de Akita gekozen. De rust en het stoïcijnse karakter is een mooi evenwicht.

Dus als ik het goed begrijp bestaat er juist een grote kans, dat het wel goed gaat met een Akita reu. Dat zou fijn zijn. Ik ben nu al een beetje aan het rondkijken voor een derde hond erbij en had de Akita al van mijn lijstje geschrapt, maar ik zet hem er nu toch weer op. Er spelen natuurlijk nog meer factoren bij de keuze voor een hond en ik ga nu dus weer even alles opnieuw overwegen en wie weet, loopt er hier dan binnenkort toch een Akita rond.