Het HondenForum

Nee, daar heb ik een hekel aan, mijn honden zijn mijn honden en niet mijn kinderen, als we naar mijn ouders gingen zei ik wel altijd, we gaan naar Oma.

Als ik het anderen hoor zeggen heb ik een binnenpretje. Wij zijn gewoon het vrouwtje en de baas.
Al zeg ik ook vaak tegen ze ga maar naar jullie slaaf. Dat is dus mijn man.

nee zeg.
volgens de kinderen wel trouwens.
opa en oma zijn wel zijn opa en oma dat is hun eigen schuld
mijn schoonmoeder zegt ook heel leuk: ja ik ben ook zijn oma hoor...
maar als man zegt: ga maar naar mama... dan weet hij wel wie er bedoeld word.
want per ongeluk zeg ik het weleens natuurlijk.

Ik noem mijn ouders wel opa en oma, worden ze woest van!
Maar nee, verder vind ik dat wat overdreven. Soms wel voor de lol hoor, maar het zijn gewoon dieren en geen kinderen. Ik hou wel zielsveel van ze, maar het blijven dieren Ik vind het altijd een beetje ongezond als mensen hun dieren daadwerkelijk gaan zien en behandelen als hun kinderen.

Zelf heb ik dat niet. Pa en ma zijn mijn papa en mama, dus dan zeg ik wel "waar is papa?" of "we gaan naar de papa en de mama".
Hoor wel vaak van anderen dat ze voor mij invullen dat het mijn kinderen zijn. "Tsja het zijn toch je kinderen hé, zeker als zelf geen kinderen hebt!" moe word ik daar wel eens van, ga er ook altijd tegenin als dat gezegd wordt.
Ben gek op mijn dieren, maar het zijn geen surrogaat kinderen voor mij

Nee, nooit gedaan.
Wel zei ik tegen Jagger/Raffie als hij weer eens bananen in zijn oren had: en NOU hierkomen, meneer "mijn achternaam".
Als mijn zoon kwam zei ik altijd: leuk hè, het kind komt. Kind was toen al iets van 26

renee-uk schreef:oh ja hoor, indertijd bij pupje jan zeker
'kom maar bij zuh mamma' zei ik net zo vaak als 'mag niet van tante mar'

hier in engeland is het normaal trouwens dat je mum and dad bent van je honden, net zo normaal als in nederland baasje en vrouwtje.
en nee ik zie mijn honden niet als mijn kinderen, hoewel ik wel verschrikkelijk veel van ze hou.

Dat dus.

Mijn ouders zijn trouwens opa en oma , en de ouders van vriendlief opa en oma Terneuzen.
En echt ze weten t verschil


Overigens zijn we ook gewoon baasje en vrouwtje hoor , maar das voor de buitenwereld waarvoor we nog een beetje aan ons image moeten denken

blondie schreef:Zelf heb ik dat niet. Pa en ma zijn mijn papa en mama, dus dan zeg ik wel "waar is papa?" of "we gaan naar de papa en de mama".
Hoor wel vaak van anderen dat ze voor mij invullen dat het mijn kinderen zijn. "Tsja het zijn toch je kinderen hé, zeker als zelf geen kinderen hebt!" moe word ik daar wel eens van, ga er ook altijd tegenin als dat gezegd wordt.
Ben gek op mijn dieren, maar het zijn geen surrogaat kinderen voor mij

ik moet wel toegeven dat ik in mijn dieren verzorgen wel een hoop kwijt kan qua klapperende eierstokken. en dan heb ik dus kinderen. dus ik kan me wel voorstellen dat mensen het zo noemen

blondie schreef:Zelf heb ik dat niet. Pa en ma zijn mijn papa en mama, dus dan zeg ik wel "waar is papa?" of "we gaan naar de papa en de mama".
Hoor wel vaak van anderen dat ze voor mij invullen dat het mijn kinderen zijn. "Tsja het zijn toch je kinderen hé, zeker als zelf geen kinderen hebt!" moe word ik daar wel eens van, ga er ook altijd tegenin als dat gezegd wordt.
Ben gek op mijn dieren, maar het zijn geen surrogaat kinderen voor mij

Yep dat krijg ik hier ook altijd...en dan zeggen ze het ook altijd met een heel triest gezicht erbij. Alsof ik op dat moment spontaan moet gaan janken ofzo...

Oh ik noem Bram vaak Monsieur en ik praat vaak Frans met hem...geen idee waarom eigenlijk...bekt lekker ofzo

Ariane schreef:Nee, nooit gedaan.
Wel zei ik tegen Jagger/Raffie als hij weer eens bananen in zijn oren had: en NOU hierkomen, meneer "mijn achternaam".
Als mijn zoon kwam zei ik altijd: leuk hè, het kind komt. Kind was toen al iets van 26

Corneliana schreef:

Ariane schreef:Nee, nooit gedaan.
Wel zei ik tegen Jagger/Raffie als hij weer eens bananen in zijn oren had: en NOU hierkomen, meneer "mijn achternaam".
Als mijn zoon kwam zei ik altijd: leuk hè, het kind komt. Kind was toen al iets van 26

Tja

Wat nog erger is is dat ik van de week het zelfde tegen de poezen zei over mijn andere zoon. "Nog ruim een week en dan komt het kind uit Thailand".
Dàt kind is 39

Kristina schreef:

blondie schreef:Zelf heb ik dat niet. Pa en ma zijn mijn papa en mama, dus dan zeg ik wel "waar is papa?" of "we gaan naar de papa en de mama".
Hoor wel vaak van anderen dat ze voor mij invullen dat het mijn kinderen zijn. "Tsja het zijn toch je kinderen hé, zeker als zelf geen kinderen hebt!" moe word ik daar wel eens van, ga er ook altijd tegenin als dat gezegd wordt.
Ben gek op mijn dieren, maar het zijn geen surrogaat kinderen voor mij

Yep dat krijg ik hier ook altijd...en dan zeggen ze het ook altijd met een heel triest gezicht erbij. Alsof ik op dat moment spontaan moet gaan janken ofzo...

Oh ik noem Bram vaak Monsieur en ik praat vaak Frans met hem...geen idee waarom eigenlijk...bekt lekker ofzo

Ik soms duits tegen ze... en dat was nooit zo een probleem omdat ik toch alleen was. Nu ik sinds kort een vriend heb zag ik hem ineens heel vreemd naar me kijken. "Wat zeg jij nou?". hmm tsja..

Ariane schreef:

Corneliana schreef:

Ariane schreef:Nee, nooit gedaan.
Wel zei ik tegen Jagger/Raffie als hij weer eens bananen in zijn oren had: en NOU hierkomen, meneer "mijn achternaam".
Als mijn zoon kwam zei ik altijd: leuk hè, het kind komt. Kind was toen al iets van 26

Tja

Wat nog erger is is dat ik van de week het zelfde tegen de poezen zei over mijn andere zoon. "Nog ruim een week en dan komt het kind uit Thailand".
Dàt kind is 39

het blijft toch je kind...

blondie schreef:

Kristina schreef:

blondie schreef:Zelf heb ik dat niet. Pa en ma zijn mijn papa en mama, dus dan zeg ik wel "waar is papa?" of "we gaan naar de papa en de mama".
Hoor wel vaak van anderen dat ze voor mij invullen dat het mijn kinderen zijn. "Tsja het zijn toch je kinderen hé, zeker als zelf geen kinderen hebt!" moe word ik daar wel eens van, ga er ook altijd tegenin als dat gezegd wordt.
Ben gek op mijn dieren, maar het zijn geen surrogaat kinderen voor mij

Yep dat krijg ik hier ook altijd...en dan zeggen ze het ook altijd met een heel triest gezicht erbij. Alsof ik op dat moment spontaan moet gaan janken ofzo...

Oh ik noem Bram vaak Monsieur en ik praat vaak Frans met hem...geen idee waarom eigenlijk...bekt lekker ofzo

Ik soms duits tegen ze... en dat was nooit zo een probleem omdat ik toch alleen was. Nu ik sinds kort een vriend heb zag ik hem ineens heel vreemd naar me kijken. "Wat zeg jij nou?". hmm tsja..

Whahaha dan maar in het Duits-Engels zoals in Allo Allo " You may kiss me now! "

Ja hoor, ik roep dat altijd of ik zeg: ga maar naar je pappa en ze luisteren prima maar ik geef toe, het is géén gehoor

Corneliana schreef:

Ariane schreef:

Corneliana schreef:

Ariane schreef:Nee, nooit gedaan.
Wel zei ik tegen Jagger/Raffie als hij weer eens bananen in zijn oren had: en NOU hierkomen, meneer "mijn achternaam".
Als mijn zoon kwam zei ik altijd: leuk hè, het kind komt. Kind was toen al iets van 26

Tja

Wat nog erger is is dat ik van de week het zelfde tegen de poezen zei over mijn andere zoon. "Nog ruim een week en dan komt het kind uit Thailand".
Dàt kind is 39

het blijft toch je kind...

Dat is waar, maar waarom noem ik niet gewoon hun naam

alm@ schreef:Ja hoor, ik roep dat altijd of ik zeg: ga maar naar je pappa en ze luisteren prima maar ik geef toe, het is géén gehoor

Raf ook

Nanna schreef:Ik zeg het wel eens tegen honden die komen vervelen "ga naar je pappa"

En tegen mijn eigen honden overigens ook, te pas en te onpas. Heb ik van Martine Bijl, die had daar toen ook een hilarisch stukje over "Stoute hónd...van de mámma!"
En als we naar mijn ouders gaan, gaan we naar opa en oma. Weten ze precies.

Zooo herkenbaar

wilma84 schreef:Ik ben nog uit de tijd van de grote emancipatiegolf in de vorige eeuw: ook 'vrouwtje' verafschuw ik!

Mijn hond heeft een baas (dat ben ik), en mijn man is de andere baas.
Ze is echt mijn hond dus dat levert geen problemen op.

Mijn moeder is wel haar beppe, maar die ziet ze niet zo vaak, dus dat begrip kent ze niet echt.

Ik ben absoluut haar baas, niet haar mamma, maar ik noem haar wel mijn meissie.
En ik spreek mijn 1ste taal tegen haar (= plat Franekers).

wilma84 schreef:Ik ben nog uit de tijd van de grote emancipatiegolf in de vorige eeuw: ook 'vrouwtje' verafschuw ik!
Onze hond heeft gewoon een lange baas en een korte baas...

Aaahhhh frâhtsjih
Nee, dat doe ik ook niet, en ook geen mamma!
Ik ben 'hier' of 'mij', als in 'kom us bij mij'. En heel soms noem ik mijn eigen voornaam.

Grappig dat een paar het niks vinden al dat mama-gedoe maar wel opa en/of oma gebruiken

ik heb ooit een cursist gehad die zei: kom maar bij papa, ga eens lief zitten voor papa, papa wil dat je gaat zitten en als de hond dat per ongeluk toevallig deed was het: papa zegt dank je wel. kotsmisselijk werd ik er van. gelukkig was hij snel bij mij uit de groep.
ellen

ellen en de birmanen schreef:ik heb ooit een cursist gehad die zei: kom maar bij papa, ga eens lief zitten voor papa, papa wil dat je gaat zitten en als de hond dat per ongeluk toevallig deed was het: papa zegt dank je wel. kotsmisselijk werd ik er van. gelukkig was hij snel bij mij uit de groep.
ellen

Dan lig je toch gewoon in een deuk?
Ik wel
De medecursisten konden waarschijnlijk hun lachen ook niet houden

Haha hier is het met een grap begonnen!

Mijn vader vertelde aan leveranciers (tevens goede vrienden) op de zaak dat net hij een kleinzoon had gekregen, die mensen helemaal verrast want ze hadden mij pas nog gezien en nooit verwacht dat ik zwanger was, dus ze vroegen of hij een foto of iets had maar toen zei mijn vader dat ze even moesten wachten dan zou hij zijn kleinzoon halen, twee tellen later sprong 30kg Bink bij hun op schoot, sindsdien is hij trotse opa haha

Maar daar blijft het eigenlijk bij, geen papa of mama eigenlijk.

Sinds Ian er is zeg ik wel kom maar bij mama.
Want ik maakte er in het begin naar Ian toe vrouwtje van lol.

En de honden zijn broers op 4 poten.

Nee, de honden zijn mijn honden en niet mijn kinderen. Ik zeg ook niet tegen mijn kinderen, willen jullie je broertje en zus even uitlaten Wel noem ik ze geregeld, schatje.

Ik ben mama en Lars is papa. Doodnormaal. Toen ik echter zondag naar mijn vader verwees als opa van Stellar gaf hij me nog net geen hoek. Die háát dat.

Barnsley schreef:Ik ben helemaal niks voor de honden.
Ik ben alleen dus er is geen ander baasje, ik roep ze gewoon bij hun naam als ik ze nodig ben haha.

Hier ook, ik ben naamloos voor ze. Er is geen mens die ze naar mij stuurt, ik roep ze wel. Met mijn eerste hond Tirsa, was mijn moeder wel oma en zo gauw ik zei 'oma toe' dan vloog ze al naar de voordeur.

Ik ben wel tante Neeltje voor Spike, de hond van een vriendin.

Ja ik zeg dat wel......mja die van mij luisteren wel

Ik deed het nooit, maar sinds Joann er is 'ga naar papa' 'kom eens bij mama' daarentegen roep ik net zo hard tegen Joann dat ze de bench in moet, of kom eens bij vrouwtje

Ik ben alleen de mama van Pebbles, zij is mijn kindje . En mijn moeder is haar oppasoma.