Het HondenForum

die bult is een grote abces, veel vocht uitgetrokken.

ze weegt ondertussen al 40 kilo, half jaar terug 33 kilo

door de vervelende cortisone die ze moet krijgen word ze zo dik, maar zonder kan ze niet, echt heel vervelend, gaan nu proberen met hills rd haar gewicht wat te stabiliseren

Ik heb bij onze vorige hond een paar punten opgesteld die ik erg belangrijk vond voor haar :

1. Eetlust moet behouden blijven;
2. Ze moet zich in en om het huis zelfstandig kunnen bewegen. Dat het wat moeilijker gaat en dat lange wandelingen geen optie meer zijn vond ik prima;
3. Ze mocht geen pijn hebben door de pijnstillers heen.

Uiteindelijk is ze een week nadat ze voor de 1e keer haar brokken liet staan ingeslapen.

Verder moet je gewoon heerlijk genieten van je ouwetje, geef haar lekker wat privileges, doe dingen die vroeger niet mochten. Een oude hond hoeft niets en mag alles (nou ja, veel dan ). Onze Joy* genoot van het feit dat ze in de laatste paar maanden telkens tafelrestjes kreeg en de bakjes van toetjes uit mocht likken. Maar wellicht genoot ik er nog het meest van. Die laatste maanden met haar zijn super geweest en uiteindelijk is ze thuis heel rustig ingeslapen. Het was gewoon goed.

Tiny schreef:Ik heb bijna negen jaar met opgetrokken benen geslapen, Beau lag zo lekker aan het voeteinde dat ik het zielig vond om hem wakker te maken. En Jeda had er een handje van om boven mijn kussen een plekje te zoeken, dan trok ik mijn kussen omlaag zodat ze een lekker plekje had.

Heel fijn om te lezen dat ik niet de enige gekke softie ben

Femmel schreef:Ik heb bij onze vorige hond een paar punten opgesteld die ik erg belangrijk vond voor haar :

1. Eetlust moet behouden blijven;
2. Ze moet zich in en om het huis zelfstandig kunnen bewegen. Dat het wat moeilijker gaat en dat lange wandelingen geen optie meer zijn vond ik prima;
3. Ze mocht geen pijn hebben door de pijnstillers heen.

Uiteindelijk is ze een week nadat ze voor de 1e keer haar brokken liet staan ingeslapen.

Verder moet je gewoon heerlijk genieten van je ouwetje, geef haar lekker wat privileges, doe dingen die vroeger niet mochten. Een oude hond hoeft niets en mag alles (nou ja, veel dan ). Onze Joy* genoot van het feit dat ze in de laatste paar maanden telkens tafelrestjes kreeg en de bakjes van toetjes uit mocht likken. Maar wellicht genoot ik er nog het meest van. Die laatste maanden met haar zijn super geweest en uiteindelijk is ze thuis heel rustig ingeslapen. Het was gewoon goed.

Met die tafelresten en lege toetjesbakjes ben ik alvast maar begonnen toen ze 5 was

schelsey schreef:vind het erg moeilijk om met een oude hond om te gaan eigenlijk, ze is de 1 ste die zo oud is mogen worden en die toch nog voldoende levensvreugde heeft

ik heb maar één raad voor je: geniet van haar zolang dat nog kan.
voordat je het weet is het over en dan zou je ik weet niet wat willen geven om haar nog een tijdje bij je te kunnen houden

renee-uk schreef:

schelsey schreef:vind het erg moeilijk om met een oude hond om te gaan eigenlijk, ze is de 1 ste die zo oud is mogen worden en die toch nog voldoende levensvreugde heeft

ik heb maar één raad voor je: geniet van haar zolang dat nog kan.
voordat je het weet is het over en dan zou je ik weet niet wat willen geven om haar nog een tijdje bij je te kunnen houden

inderdaad lekker genieten, en de wandelingen aanpassen aan haar.
Tyson van mij was het laatste jaar of mss wel wat langer ook een echte oude hond, meer dan het kleine rondje in de buurt wilde hij niet eens meer lopen.. prima toch, hij liep lekker te keutelen en te snuffelen op zijn rondje, zijn buurt verdedigen deed hij ook nog en thuis lag hij heerlijk bij mij... verder lag hij lekker in de tuin als het kon, hij genoot van de rust op zijn oude mannendag!

Ik ga de laatste dagen altijd apart, is gemakkelijker, want als die andere 2 meegaan en ik draai na 10 min terug dan kijken die zo van, nu al! met zo'n teleurgestelde blik, zeker kenji kan zo triest kijken dan, hij snapt natuurlijk niet dat dit maar al voor hem is

En kan ik op schelsey haar tempo wandelen, vanmorgen was het bibberen op haar achterpoten over en liep ze terug wat gelijkmatiger, want de laatste dagen had ze dit weer, bij haar toch vooral door de pijn, dus ja, mag echt niet meer langer dan 15 a 20 min wandelen, zelfs als ze zich beter voelt.

Al dikwijls gehad, dan voelt ze zich goed en neem ik haar langer mee en na paar dagen begint ze te bibberen, heel ongelijkmatig te wandelen en heeft ze veel pijn, als ik dan weer korter ga herstelt zich dit en voelt ze zich beter, ik pak haar weer mee op wat langere wandelingen en ze krijgt dan na paar dagen weer nen terugval, mag dit echt niet meer doen.

Hier een hoogbejaarde herder, we bekijken het per dag. Hij eet nog graag, loopt nog een voor hem lollig rondje, lijkt geen pijn te hebben. Ik zie wel een duidelijke geestelijke aftakeling, is wat angstig, blaft wat meer. Dus elke dag vraag ik me af of het nog oke is, en zodra ik beslis dat het niet meer kan bel ik diezelfde dag nog de dierenarts.

Onze buurhond is ook in zo'n toestand. Loopt stijf van de artrose, maar hij loopt. Wil toch nog iedere keer mee wandelen. Eten doet hij prima, straalt vaak nog een tevredenheid uit. Maar ik weet dat hij pijn heeft. Hij is echter hard voor zichzelf om nog van dingen te kunnen genieten. Hij wil er nog steeds bij zijn.

Ik denk niet dat hij er al klaar voor is om te gaan. Wie is een mens dan om te bepalen dat hij dan toch moet gaan?

iones schreef:Onze buurhond is ook in zo'n toestand. Loopt stijf van de artrose, maar hij loopt. Wil toch nog iedere keer mee wandelen. Eten doet hij prima, straalt vaak nog een tevredenheid uit. Maar ik weet dat hij pijn heeft. Hij is echter hard voor zichzelf om nog van dingen te kunnen genieten. Hij wil er nog steeds bij zijn.

Ik denk niet dat hij er al klaar voor is om te gaan. Wie is een mens dan om te bepalen dat hij dan toch moet gaan?

Dan hoop ik dat hij pijnstilling krijgt.
Ik vind het nergens voor nodig om pijn te laten lijden als die kan worden bestreden.

ranetje schreef: Dan hoop ik dat hij pijnstilling krijgt.
Ik vind het nergens voor nodig om pijn te laten lijden als die kan worden bestreden.

Als het mijn hond was geweest zou hij dat ook krijgen!
Maar de buren doen daar niet aan. Een hond lijdt geen pijn, of het is niet erg of zo. Als het geld kost, dat zou erger zijn.....

renee-uk schreef:

schelsey schreef:vind het erg moeilijk om met een oude hond om te gaan eigenlijk, ze is de 1 ste die zo oud is mogen worden en die toch nog voldoende levensvreugde heeft

ik heb maar één raad voor je: geniet van haar zolang dat nog kan.
voordat je het weet is het over en dan zou je ik weet niet wat willen geven om haar nog een tijdje bij je te kunnen houden

Wat een lieve verhalen hier over oude honden...echt mooi!!

En Schelsey, kun je niet een wandelwagentje aanschaffen, zodat je je ouwetje toch gelijk met de anderen uit kan laten en haar zo nu en dan een stukje kan laten wandelen?

Mijn Timo is ook al een ouwetje van 14, maar goed gezond en fit, bakjes uitlikken mag ze al haar hele leven en slapen doet ze lekker onder de dekens...
Verder zal ik haar vast meer gaan verwennen als ze minder wordt, maar nu rent ze nog als een jonge hond,alleen wordt ze knaterdoof...dus als ik haar roep als ze buiten los is is dat op volume 10...tot schrik van andere wandelaars...
Van de week kwamen we haar moeder weer eens tegen, die wordt eerdaags 16!!

Als het geen hondwaardig leven meer is dan is het over hier...
Xena wordt 12 in augustus maar huppelt nog vrolijk mee met de mannen (gelukkig weer, want dat alleen poepen/plassen ivm blessure was een ramp zowel voor haar als voor mij). Ze loopt dagelijks nog naast de fiets en zwemt minstens 1 x per week. Dit alles naast de standaard wandelingen met het hele spul minimaal 3 x per dag.
Wel wil ze nog heel veel maar kan/mag ze het niet meer van mij, zoals vanaf de grond op de achterbank van de bus springen Ze moet nu van mij eerst op het tussenstuk springen (waar je normaal je voeten heb staan) en vanuit daar kan ze op de achterbank stappen. Maar mevrouw is het daar nog niet geheel mee eens... als ze de kans krijgt doet ze het toch vanaf de grond.
En ik wil voor haar een Doggyride aanschaffen zodat ze ook eens bij het water komt met de fiets, want dat is net te ver om ook nog weer terug te moeten fietsen...

Dit is een heel kort filmpje van 2 weken geleden.
Dydo rent een heel klein stukje,gaat niet meer zo goed maar hij doet het toch nog wel even.
Dit is op een van z`n goede dagen.

Pagina wordt niet geopend...

raar,als ik er op klik doet hij het gewoon......

ook hier twee oude mannen, nou ja dezelfde leeftijd van 12 maar de een een stuk fitter dan de ander.
Als Odin geen zin heeft om te wandelen, blijft hij lekker thuis. Als hij meeloopt blijft hij ook soms staan, dan breng ik hem terug en loop verder met Ivan. Odin scharrelt graag wat rond het huis, lekker laten gaan.
Ivan mag graag wandelen, is ook een stuk fitter dan Odin (lees, soms nog zo gek als een deur) . Ja ze worden verwend en liggen op dikke kussens, en de bank. Heerlijk.

Hier een sharpei van 11 jaar oud.
Voor een hond op zich nog niet heel oud maar voor een sharpei al een hoogbejaarde leeftijd.
Nikki heeft last van artrose, word doof, ziet wat slechter en word behoorlijk dement.
Wij nemen overal de doggyride mee naar toe zodat ze lekker kan zitten of liggen als het niet meer gaat.
Van het in het rond kijken en erbij zijn word ze lekker moe dus slaapt ze 's nachts goed zodat ze niet dr ritme gaat verplaatsen.
Eten wil ze wel, alleen moeten we haar voeren omdat eten uit een bak niet meer lukt, door de lepel bij haar neus te houden en haar te laten ruiken aan het eten krijgen de hersenen een signaal dat er gegeten moet worden en schuiven we zo een bak vlees naar binnen
Ze krijgt een zeer goede pijnstilling namelijk tramadol.
Ze kan hier in de buurt nog de gewone plas/poep rondjes meelopen met de rest.
Wat ik ook belangrijk vind is dat Nikki zelf ook nog aangeeft wanneer ze naar buiten wil en alles nog buiten doet.
Ik denk dat als een hond niet meer zindelijk is er ook wel een grens in bereikt wat betreft het dement zijn.
En ook heel belangrijk: ze heeft er nog zin in, is nog vrolijk en probeert nog mee te dollen met de rest.
Geniet van je hond en kijk naar haar, dan zie je gauw genoeg wanneer het eind daar is.

een doggyride is niet echt iets voor haar denk ik, ik zie schelsey daar nog niet in kruipen en kweet ook niet of dit wel bestaat voor een grote hond.

de 2 korte wandelingen per dag gaan haar wel goed af en verder blijft ze de vrolijke veelvraat

schelsey schreef:een doggyride is niet echt iets voor haar denk ik, ik zie schelsey daar nog niet in kruipen en kweet ook niet of dit wel bestaat voor een grote hond.

de 2 korte wandelingen per dag gaan haar wel goed af en verder blijft ze de vrolijke veelvraat

Als ik nog zou fietsen (is hier in de heuvels totaal niet te doen) dan zou ik een bolderkar kopen. Hop, Lobbes en Gina erin en ik fietsen en flink mijn kuitspieren trainen. Zien Lobbes en Gina wat meer van de omgeving en ik ook.
Ik ken trouwens wel iemand die een bolderkar voor haar Newfoundlander had gekocht. Met de juiste wielen kun je er ook prima mee op het strand lopen, zelfs als de Newfoundlander in de bolderkar lag. Kan Schelsey toch mee met de wandelingen van de andere honden.

schelsey schreef:een doggyride is niet echt iets voor haar denk ik, ik zie schelsey daar nog niet in kruipen en kweet ook niet of dit wel bestaat voor een grote hond.

de 2 korte wandelingen per dag gaan haar wel goed af en verder blijft ze de vrolijke veelvraat

Mijn Finn was ook geen hond voor hulpmiddelen, hem moeten ondersteunen, willen ondersteunen moet ik eigenlijk zeggen was hem zijn eer te na. Buiten de riem om zijn buik trekken ter ondersteuning, geen stap meer. Zelluf doen.
Binnen ons terrein mocht ik hem helpen, de trap op en af, in huis helpen. Maar buiten
Trotse hond.
Hem in een buggy zetten had gekund, maar gelukkig had hij er niet van geworden.
Er kwam een moment dat hij me aankeek. En dat was het moment dat ik wilde zien, niet echt uiteraard, maar dat was een soort van afspraak onbewust. Elkaar aankijken en begrijpen dat het goed is geweest.
Meer wil en kan ik niet zeggen. Als dat je gegeven is, dat je elkaar zo begrijpt dat het ok is dan is dat zeker het moment.
Er zijn mensen geweest die mij de dagen ervoor zeiden, meid..... En ik dacht TRUT, Klootzak, bemoei je er niet mee!
Lijden moet je ze besparen, het juiste moment kunnen kiezen en mogen kiezen is een voorrecht.
Ik heb dat voorrecht gehad. Verdriet is er niet minder om. Maar het maakt het wel iets makkelijker.