Het HondenForum

Desmo is heel plots gegaan. 10 uur raakte hij is shock, 10.30 da en daar bleek hij een tumor te hebben die gesprongen was. 11 uur verslagen thuis, zonder ons Moo'tje. En nog steeds heel bizar en onwerkelijk

Meerdere honden die bij ons overleden zijn, kon ik goed handelen. Zo ging twee jaar geleden onze bouvier, die toen twaalf was en echt helemaal op. Voor het dier was het een verlossing. Hij was al van pup af aan bij ons en ik wist dat hij een superleven had gehad, dus ik had er echt vrede mee.

Maar toen even later onze Stabij Barat ging......dat was vreselijk. Hij was elf maanden en een heel bijzondere hond (voor ons). Hij was echt alles voor ons, zo vrolijk en gek, zo volop in het leven. En toen werd hij ziek. Hij belandde in de kliniek en we waren ervan overtuigd dat we hem na een paar dagen weer op konden halen. Dit is nooit gebeurd, we kregen op zondagochtend 9 uur telefoon dat hij daar was overleden. Ik (en mijn man) waren daar lange tijd echt helemaal kapot van, ik heb dat nog nooit gehad met een hond. Ik hoop zo'n tijd héél lang niet meer mee te maken.

Nel schreef:2 weken geleden is Sjakie gaan hemelen, na 2 maanden steeds zieker te zijn geworden.
Hij is 5 jaar bij me geweest en is 13 1/2 jaar geworden.
Ik ben er nog diep verdrietig van, want hij was mijn hartelapje...
Hoe is dat bij jullie gegaan vraag ik me af, voor je het een plekje kon geven? Heeft dat lang geduurd of niet zo erg.Wil je er wat over vertellen ?

O pfff met Bonzai heb ik t nog vaak moeilijk en dat is nu al wel 5 jaar geleden.
Ik was gewoon supergek met dat beest en ook al was hij 13, hij had nog wel 100 jaar mogen blijven.
Vooral het begin was vreselijk zwaar voor mij. Ik ben uiteindelijk depressief geworden en heb bij een psycholoog gelopen.
Dit kwam ook doordat ik heel erg heb lopen malen van 'had ik dit niet nog moeten proberen of dit?' 'heb ik niet toch te snel de knoop doorgehakt'
Als ik nu langs zijn foto loop doet t nog steeds zeer en kan ik zo weer een potje grienen, dus daar loop ik zo min mogelijk langs en als ik er langs loop kijk ik niet.

Stom he... heb ook geen idee wanneer het me niets meer zal doen...

Tuurlijk mag je verdriet hebben van het verlies van een geliefd huisdier, hond kat of hamster wat maakt het uit.
Zelf heb ik er ook verdriet van maar ben er wel wat nuchter in. 2 honden van mij waren echt op leeftijd en daar had ik vrede mee.
Mijn boxer heb ik nu nog wel eens spijt van, het gevoel hebben het niet goed gedaan te hebben, toch te lang gerekt....
Die twijfel daar heb ik last van. Zij was ook nog zo jong.....

Geef je zelf de tijd die je nodig hebt, voor iedereen is dat weer anders.
En blijf er maar lekker over praten en huilen daar wordt je echt niet minder van hoor.

Tja, hier ook altijd behoorlijk verdrietig als er een maatje weg valt Als je mazzel heb, zijn ze toch zeker een jaar of 10 en hopelijk langer, deel van je leven geweest.
Hier hielp het wel om dan relatief snel weer een nieuwe hond te nemen, je bent dan weer lekker bezig met een nieuw maatje.....en geloof me, je oude maatje vergeet je nooit
Nog regelmatig zijn er situaties waarin ik denk, ow dat had die en die hond prachtig gevonden en ja dan mis je ze nog steeds, maar de scherpe randjes gaan er gelukkig vanaf!

Storm had meerdere maagtorsies, de laatste 3 vlak achter elkaar. Het moest nu stoppen vonden we. Kapot was ik ervan, echt alsof de bodem onder mijn voeten vandaan sloeg. Ik wist het al lange tijd dat hij hieraan eens zou gaan bezwijken maar het moment dat je de beslissing neemt is echt horror. Hij was mijn soulmate en nog maar 5,5 jaar toen hij stierf 18 augustus '12 . Heb veel gehuild, was er ziek van. Mis hem nog steeds. Er viel een gemis/soort gat toen hij weg viel in ons gezin. Wij, maar ook Rups en Draak moesten zich hervinden maar deden dat goed. 30 December hebben we Sproet erbij genomen. Rups, Draakje en Sproet maken dat de scherpe kanten van het verdriet eraf gaan en ik inmiddels voornamelijk moet lachen wanneer ik aan Storm denk. Wat een prachthond Het is goed zo, ik geniet echt van mijn honden.

Mijn vorige hond was 20,5j toen ik hem liet inslapen, blind, doof, moe, hij was op en heb voor hem de beslissing genomen. Geen moment spijt gehad van die moeilijke beslissing maar ik was KAPOT !, zo lang 24h per dag bij me...mijn allesje !
Toen ik na 2 maanden nog steeds als een verloren ziel door de straten dwaalde, zei ik tegen mijn man "ik moet een andere hond want ik raak er niet overheen"
Dit heeft enorm geholpen, dan begint het vergelijken en herkennen maar ook dat slijt en dan komt dat eigen karaktertje boven.
Nu kan ik met een glimlach naar die foto kijken en zijn urntje wat een ereplaats in huis heeft.
Dus rouwen....ja ik weet er alles van...

Heb hier 'gelukkig' alleen nog maar oude honden moeten missen. Alle vier ingeslapen.
Ik kan er dan vrede mee hebben. Ik jank, ik mis en ik geef het een plekje. Met de wetenschap dat ze het goed gehad hebben, dat ze een mooie leeftijd bereikt hebben.
En natuurlijk mis ik ze nog wel lange tijd, maar ook vaak een gemis met een glimlach.
Je weet dat een hond nu eenmaal geen 20 jaar wordt gemiddeld. Dat je ze zelf meestal overleefd. En als ze dan een mooie leeftijd hebben bereikt kan ik er best vrede mee hebben.
Ik denk dat het een groot verschil maakt als er een oudere hond gaat of er een hond gaat die nog midden in het leven staat.

Dan is er weer plaats voor een andere hond waar ik van kan gaan genieten.

vivke1965 schreef:Mijn vorige hond was 20,5j toen ik hem liet inslapen, blind, doof, moe, hij was op en heb voor hem de beslissing genomen. Geen moment spijt gehad van die moeilijke beslissing maar ik was KAPOT !, zo lang 24h per dag bij me...mijn allesje !
Toen ik na 2 maanden nog steeds als een verloren ziel door de straten dwaalde, zei ik tegen mijn man "ik moet een andere hond want ik raak er niet overheen"
Dit heeft enorm geholpen, dan begint het vergelijken en herkennen maar ook dat slijt en dan komt dat eigen karaktertje boven.
Nu kan ik met een glimlach naar die foto kijken en zijn urntje wat een ereplaats in huis heeft.
Dus rouwen....ja ik weet er alles van...

Wauw wat een prachtige leeftijd...
en logisch dat je daar verdriet van hebt, je weet bijna niet beter dat hij er is na zo lang.

Gizmo heb ik 3-4-2012 op 14 jarige leeftijd laten gaan, ik mis hem erg ook omdat hij blind en doof was en hierdoor afhankelijk van mij was. Ik was veel meer met hem bezig als met Mowgli, dit heeft onze band versterkt.
Maar het meeste verdriet heeft de plotselinge dood van Gipsy mij gedaan. Tijdens een wandeling is ze heel benauwd geworden en in elkaar gezakt. We waren in the middle of nowhere op terrein waar geen auto kon komen. Ze is uiteindelijk op een brankaar met hulp van een daar toevallig aanwezige man en vrouw, de dierenambulance en politie naar de DA gebracht, waar ze is overleden. Ze heeft een lange doodstrijd gehad de Da heeft alles gedaan om haar te redden, voor niets. Ze bleek uiteindelijk niet te redden, haar longslagader was gescheurd. Bij Gizmo zijn overlijden had ik het gevoel van, het is goed zo, bij het overlijden van Gipsy heb ik dit niet. Ik krijg nog altijd tranen in mijn ogen als ik aan haar laatste twee uur denk, dit was zeker niet goed, ik had ze haar zo graag bespaard. Gipsy is maar twee jaar geworden.

Mijn hond is mei vorig jaar overleden, hij was ziek moest hem laten inslapen.
Nu bijna een jaar later, denk ik nog steeds dagelijks aan hem, en heb ik het er af entoe nog moeilijk mee.
Maar probeer vooral aan de leuke dingen te denken.
maar ik mis hem nog steeds..
ik denk dat het altijd wel zo zal blijven, het slijt... maar het gaat nooit uit je hart.

Mijn eerste DH is nu ruim 16 jaar dood en nog hebben we het nog over haar ze was ook opeens dood 2 jaar oud
We hebben echt erg veel verdriet om haar gehad
Bij mijn twee oudjes van 14 en 15 was het anders het was goed zo ze waren echt op Natuurlijk heb je wel verdriet maar anders dan bij een veel te jonge hond die zomaar dood gaat
De dood van de Tara (de DH) vergeten we hier nooit, hij had voorkomen kunnen worden maar ja daar heb je nu niets meer aan

Om mijn Duitse herder Arno kan ik nu nog rustig een traan weg pinken al is het bijna dertig jaar geleden. Soms raken ze zo intens je hart, dat is niet te beschrijven. Ik ben een nuchter mens maar het overlijden van mijn honden en katten hakt er bij mij diep in. Ik hou van ze zonder reserves en de 1 raakt je net wat meer dan de ander en zo is de rouwverwerking dan ook.

Candy was de eerste die ik echt bewust meegemaakt heb. Ik was toen 11 en ben er letterlijk twee maanden ziek van geweest. Toen kwam Bowie en die heeft mij echt uit een diep dal gehaald. Hij was dan ook echt (en ik denk mede daardoor) mijn alles. Mijn once in al lifetime hond. Hij is nu 2,5 jaar dood en heel soms schiet ik nog vol.. Ondanks dat ik met zijn overlijden wel een soort van vrede heb nu, mis ik hem nog zo erg. Ik heb er niet elke dag meer verdriet van, maar ik mis hem wel elke dag..

Romeo is nu al meer dan een jaar geleden ingeslapen, en nog kan ik vréselijk huilen om het gemis..
Hij was mijn eerste hond, mijn grote vriend en wij samen waren echt een team.
Ik mis hem nog bijna dagelijks.
Ja en hoe ging/ga ik ermee om? Geen idee, gewoon doorgaan met leven, wat anders kan ik doen

Toen Ronja dood ging, was ik echt heel erg verdrietig. Haar dood was erg onverwacht en plotseling en ze was nog maar 7 maanden oud toen ze stierf. Het was zo intens geweest op alle fronten om haar op te voeden en toen ineens was ze dood. Superstil in huis, echt niet normaal. De eerste dagen was ik nog erg dapper maar de weken daarna, pff, moest ik echt mijn best doen om mijn bed nog uit te komen. Ik had van die jankbuien waar je zowat migraine van krijgt zoveel hoofdpijn, omdat ik maar niet stopte. Pijn, pijn, pijn. Ik denk dat het de pijnlijkste ervaring van mijn leven was, en dat zegt wat, komende uit mijn mond.

Ik ben toen vrij snel overgegaan tot het zoeken naar een nieuwe hond, daar heb ik mezelf toe gedwongen. Ik hing een beetje als spook rond op het forum, reageerde nergens op. Ik heb erg veel gelezen ook in die tijd, want Ronja paste helemaal niet in ons gezin en hoe verdrietig haar dood ook was, dat wilde ik niet nog eens meemaken. De rest van het gezin had er namelijk best onder geleden, alles draaide om Ronja. Dus wilde ik niet nog eens dezelfde fout maken. Ik was, freudiaans genoeg, negen maanden bezig met zoeken voor ik Shelly vond. Ik heb me dus echt op de zoektocht naar een nieuwe hond gestort om beter om te kunnen gaan met het verlies. En ook omdat Ronja onze eerste hond was en ik bang was dat we anders nooit meer aan een hond zouden beginnen. Bovendien was Ronja van het soort hond wat nooit opgeeft en dat inspireerde me wel, Ronja had me in mijn billen gebeten als ik in bed was blijven liggen.

Ik heb wel veel geleerd van Ronja en ik mis haar nog steeds. Het doet nog steeds pijn om naar haar foto's te kijken. Ik voel me ook schuldig aan haar dood, dat zal altijd zo blijven, ook al ben ik er niet schuldig aan. Ik probeer wel om haar herinnering wat minder droevig te maken, we hebben het nog vaak over haar en we lachen dan altijd om haar streken. Toen ze nog leefde, bracht ze ons vaak tot wanhoop maar toen ze dood was, waren dat juist de dingen waar we het vaak over hadden, omdat ze zo typisch Ronja waren. Mooie, hysterische, wilde, lieve Ronja, haar naam paste erg goed bij haar. Ik denk dat ze op de eeuwige jachtvelden de boel flink op stelten zet, haha. Het lijkt wel of ze wist dat haar leventje zo kort zou zijn want ze heeft echt gevlamd. Ik zal altijd van haar blijven houden, ze heeft een heel speciaal plekje in mijn hart.

Ik heb van mijn eigen honden ( die ik zelf heb aangeschaft dus ) gelukkig nog geen afscheid hoeven nemen omdat ze heen zijn gegaan.
Wel afscheid genomen van mijn vorige hond, DH, omdat hij elders een gelukkiger leven kon krijgen.
Die kwam bij me met 8 weken, en heb ik in andermans handen toevertrouwd met z'n 3 jaar. Op voorwaarde dat hij het beter zou krijgen. Daar heb ik het nog steeds soms wel lastig mee. Is nu bijna 5 jaar geleden.

Heb wel een kat in laten slapen die 13 jaar mijn beste vriendje was. Die vond ik toen ik thuis kwam op de vloer. Midden in de woonkamer.
Gekke plek. Klopte iets niet.
Was ineens verlamd aan zijn achterhand. Gelijk da gebeld, moest direct komen. Zo gezegd, zo gedaan. Weet niet meer hoe.
Kat is 3 dagen bij da verbleven, onderkoeld..bloedprop in een belangrijke ader geschoten, waardoor hij aan de achterkant ineens verlamd was.

Het is een hondenforum, maar daar van dat afscheid ben ik echt ziek geweest. Ook omdat hij z'n laatste dagen bij de da heeft doorgebracht. Hij is wel in mijn armen heengegaan, maar toch.

Ik rouw nog steeds om Dandy... Hij is in september 2011 van ons heen gegaan. Mijn held, mijn maatje. Uiteraard lig ik niet dagelijks meer mijn maaginhoud in het toilet te legen en mezelf in slaap te huilen, maar ik kan nog steeds niet normaal over hem praten zonder in tranen uit te barsten (typen ook niet merk ik). God wat mis ik die hond. En het is zeker niet dat ik geen vrede heb met zijn dood. Zijn darmen waren er gewoon mee gestopt, die hond was 1 grote gasbel en na diverse pogingen van de artsen om zijn darmen op gang te helpen kwamen we tot de conclusie dat het geen haalbare kaart was. Van pup af aan had hij altijd al gedoe met zijn darmen en zijn darmen zijn uiteindelijk zijn einde geworden. Het was puur wachten tot hij weer zo'n enorme pijn aanval zou krijgen van de ontlasting die niet weg kon en de gas ophoping. Dat wilden we niet meer voor hem. Alle opties waren uitgeput, dan is het over. Hij is bijna 13 geworden. Hij is thuis ingeslapen.

Twee dagen later kwam de klap het hardst denk ik. Ik had die dag een college van een dierenarts over allerlei hele nare dingen, waaronder, je raad het al, darmproblemen bij de hond. Ik kon wel door de grond gaan zo beroerd voelde ik me. Maar ik moest en zou me groot houden, dit college was enorm belangrijk en kon het me niet permitteren al die informatie te missen. Ik heb me er doorheen geslagen, zelfs nog vragen gesteld met tranen in mijn ogen maar in de pauzes heb ik geen hap kunnen eten, alleen maar overgeven en huilen.

Maar gewoon stug doorzetten, ik kon niet anders, liefst was ik op bed gaan liggen en er niet meer uit gekomen maar dat kon ik niet maken. Niet naar mezelf, niet naar mijn omgeving, en ook niet naar Dandy. Die had dat niet gewild.

Ik heb hem naar het crematorium gebracht, er vandaan gehaald en uitgestrooid op dezelfde plek als de vorige hond, of nou ja, ernaast. Hoopte dat dat net als bij de vorige de druppel zou zijn die het definitief af zou sluiten maar vergeet het maar. Elke dag denk ik nog aan hem. Ben nog steeds geneigd elke hond die ik tegenkom met hem te vergelijken terwijl dat helemaal niet kan want er is geen tweede Dandy. Die zal ook nooit komen. En dat hoeft ook niet, laat mijn mooie man maar lekker uniek blijven. Maar ik weet echt niet of ik ooit weer een hond zal krijgen waar ik mee zou kunnen krijgen wat ik met Dandy had. Ik betwijfel dat, maar de tijd zal het leren.

Buka is ingeslapen omdat ze gewoon op was, 12,5 jaar en lichamelijke klachten. Lastig en heel verdrietig maar met 2 weken was het oke en had ik er vrede mee. Ookal mis ik haar natuurlijk nog steeds.

Tasio was een ander verhaal, die is nadat ik hem pas 3 weken kende en geadopteerd had plots onder de trein gekomen. Was sochtends naar me werk gegaan en smiddags na zoeken( en vinden) thuis gekomen en hij was er niet meer. Tasio was m'n soulmate. Dus ben daar zeker een week helemaal stuk van gewesst, maar ook maanden daarna nog! Kon moeilijk over hem praten zonden heel hard te gaan janken.
Heb nu gelukkig weer afleiding in de vorm van boef, maar er zijn nog steeds momenten dat ik aan hem denk en verdrietig ben. Blijf ook andere mensen de schuld geven wat heel slecht is en ik niet moet doen. Maar ja als andere fouten maken waardoor je hond dood gaat is dat niet heel makkelijk los te laten!
Probeer je te focussen op de goede en mooie momenten! En geniet daarvan!

Ik heb er niet zo'n moeite mee. Ik ben dol op levende honden en heb er veel voor over. Eenmaal ziek of oud en dus op heb ik er vrede mee dat ik ze in moet laten slapen. Het is niet anders en ik zet me er eigenlijk heel snel overheen.
Nu heb ik wel het geluk gehad dat alle honden tot nu toe dood gingen omdat ze oud en ziek waren of omdat ze oud en op waren. Dan is het voor mij iets wat erbij hoort. Ik weet dan al jaren dat langzaam maar zeker het moment van inslapen zal komen zodra die hond de 10 jaar passeert. En dan ben ik er dus ook heel snel weer overheen. Ik mis dan de hond wel maar dat was het dan ook wel.

Wel denk ik dat ik dus de mazzel heb gehad dat ik al mijn honden pas na minimaal 10 jaar hoefde in te slapen. Wuilus was 14, Dapper was 11 en Cleo was 12. Wat wil je nog meer? Als ik een hond met 4 jaar moet wegbrengen zal dat wel heel anders voelen voor mij. Erger op de een of andere manier.

Met maupie viel het eigenlijk wel mee, qua rouwen. Ze was zo oud en echt wel op, het was goed geweest. Natuurlijk heb ik wel gehuild en nog weleens, als ik aan haar denk.. Maar niet dat ik niet meer kon functioneren van verdriet, ofzo.

Mijn eerste hondje is aangereden door een bus toen hij bijna 4 jaar was en op straat overleden.
Hij kwam bij me in een hele moeilijke tijd.
Mijn man ervandoor met een ander, mijn vader overleden midden in een vechtscheiding van mijn ouders en ik stond erbij en keek erna.
Pas afgestudeerd en geen werk kunnen vinden.
Hij en de zorg voor hem hielden me op de been in die tijd.
En toen na een onbewaakt ogenblik was hij er niet meer.
Daar heb ik wel veel moeite mee gehad.

Het overlijden van mijn eerste berner vond ik erg moeilijk al was ze stókoud.
Het was zo'n intense periode die eraan vooraf ging.
En zij was een once-in-a-lifetime hond.
Die ene, je weet wel.
Volgende dag in de auto op weg naar het werk was R.Kelly op de radio,
If... I......could turn, turn back the hands of time....then darling you'd....still be mine.
Het lesgeven die dag was echt geen feestje.
Vooral omdat veel mensen niet beseffen of willen erkennen dat het echt wel heftig is, het verlies van een huisdier.
Ik ben toch altijd wel een paar weekjes minder toerekeningsvatbaar hoor.

Al mijn dieren zijn oud geworden. De katten 17, 16 en 15 jaar, Tirsa mijn bulletje is 10 geworden en was op, daar heb ik allemaal vrede mee en eigenlijk niet erg om gerouwd.

En toen Yentle, overmorgen één jaar geleden, op 1,5 jarige leeftijd binnen 12 uur weg. Dat heeft er ingehakt, heel hard.

Daisy@ schreef:Heb hier 'gelukkig' alleen nog maar oude honden moeten missen. Alle vier ingeslapen.
Ik kan er dan vrede mee hebben. Ik jank, ik mis en ik geef het een plekje. Met de wetenschap dat ze het goed gehad hebben, dat ze een mooie leeftijd bereikt hebben.
En natuurlijk mis ik ze nog wel lange tijd, maar ook vaak een gemis met een glimlach.
Je weet dat een hond nu eenmaal geen 20 jaar wordt gemiddeld. Dat je ze zelf meestal overleefd. En als ze dan een mooie leeftijd hebben bereikt kan ik er best vrede mee hebben.
Ik denk dat het een groot verschil maakt als er een oudere hond gaat of er een hond gaat die nog midden in het leven staat.

Dan is er weer plaats voor een andere hond waar ik van kan gaan genieten.

Hier kan ik mij in vinden. Nanni was ruim 13,5 jaar en ze was op, het was goed geweest. tijdens het inslapen heb ik ook gezegd dat ik liever Nanni had dan Noah, Noah was immers 1,5 jaar oud en nog een heel leven voor haar.
Met het verlies van Nanni is er ook een soort rust over mij heen gekomen. Je weet dat een oude hond een keer dood gaat, die onzekerheid maakte me bang. Na Nanni haar dood heb ik een droom gehad dat ik haar terug mocht krijgen maar k heb gezegd het is goed zo. En zo voelt het nog steeds, ze heeft een mooie leeftijd gehaald.
Wel miste ik in het begin al die trekjes van Nanni, haar geblaf, haar reactie op scooters en nog zoveel andere dingen die typisch Nanni zijn. Het scheelde wel dat ik Noah had, zij heeft me er ook doorheen geslepen en zelf geen minuut rouw gehad

Wat fijn toch dat julie zo massaal gereageerd hebben,zulke bijzondere verhalen allemaal...dank jullie wel...het is me zeer tot steun...

Oud & op dan heb ik er minder moeite mee, maar tot op heden de meeste te jong afgegeven
22 mnd - vergiftiging
8 jaar - kanker
18 mnd - hartworm

& allen onverwachts & ja, dan gaat t je niet in de koude kleren zitten...

Bij Kelly, onze eerste Pinscher, had ik er niet zo heel veel moeite mee.
Bij Bijou was het nogal onverwachts dat ze dood ging. Zo liep ze nog lekker mee en een paar uur later ging ze dood onderweg naar de dierenarts, daar had ik de eerste paar maanden wel last van, maar nu denk ik alleen nog maar met plezier aan haar terug.

Het allermeeste moeite heb ik met de pup die ik terug gebracht heb naar de fokker, als ik daar nog aan denk kan ik nog janken. Maar goed het ging niet goed samen met mijn meiden, de meiden werden ook onderling naar elkaar chagrijnig.

Toen mijn eerste rottweiler werd ingeslapen heb ik het daar lang moeilijk mee gehad. Grotendeels omdat ik voor mijn gevoel niet echt afscheid heb kunnen nemen. Ik mocht ook niet mee naar de DA voor het inslapen en ik had er graag bij willen zijn.
Ik heb haar 's ochtends nog gezien en toen ik terug kwam van school was ze er niet meer. Dat vond ik heel erg. Ik heb de hele dag gedacht of ze er nog was of dat het al gebeurd was... Zelfs nu, 12 jaar later, vind ik het nog oneerlijk.

Diesel is mijn eigen hond en als het tijd is zal ik daar hopelijk ook zelf over kunnen beslissen. Dat geeft toch wat rust, voor mezelf.

Ik heb nog geen afscheid hoeven nemen van een van mijn eigen honden. Wel van 1 toen ik nog thuiswoonde en van de hond die bij mijn ouders bleef toen ik op mezelf ging wonen. Daar had ik niet zoveel moeite mee, Spooky was ruim 14 en Buddy bijna 17. Ze waren stokoud en op, daar kon ik vrede mee hebben. Met sacha zit het eraan te komen, ze is nu 13 en ze zal helaas het eeuwige leven hebben. Gezien haar medische geschiedenis kan ik er vrede mee hebben als ze gaat. De voorspelling van de dierenarts was dat ze de 5 niet ging halen, dus ze leeft al geruime tijd in reservetijd.
Wel begint het langzaam tot me door te dringen dat ook Chester een ouder mannetje aan het worden is. Hij wordt 9 eind februari en ondanks dat hij altijd heel gezond is geweest en een Cairn makkelijk 14 kan worden, ik werkelijk geen idee heb waarom hij niet gewoon oud zal worden, begin ik toch bang te worden dat hij iets gaat mankeren. Dit klinkt vast stom, maar ik moet er niet aan denken dat er met hem wat gebeurd. Ik ben normaal heel nuchter in dat soort dingen, maar ik ben echt bang dat er met hem een stukje van mezelf zal sterven. Hij zit zo diep bij me. Niet dat ik niet om de andere honden geef, maar hij heeft iets speciaals. Maar we gaan er maar gewoon vanuit dat ik nog minstens 5 jaar van hem kan genieten.

Atari schreef:Ik rouw nog steeds om Dandy... Hij is in september 2011 van ons heen gegaan. Mijn held, mijn maatje. Uiteraard lig ik niet dagelijks meer mijn maaginhoud in het toilet te legen en mezelf in slaap te huilen, maar ik kan nog steeds niet normaal over hem praten zonder in tranen uit te barsten (typen ook niet merk ik). God wat mis ik die hond. En het is zeker niet dat ik geen vrede heb met zijn dood. Zijn darmen waren er gewoon mee gestopt, die hond was 1 grote gasbel en na diverse pogingen van de artsen om zijn darmen op gang te helpen kwamen we tot de conclusie dat het geen haalbare kaart was. Van pup af aan had hij altijd al gedoe met zijn darmen en zijn darmen zijn uiteindelijk zijn einde geworden. Het was puur wachten tot hij weer zo'n enorme pijn aanval zou krijgen van de ontlasting die niet weg kon en de gas ophoping. Dat wilden we niet meer voor hem.

Ik moet huilen om jouw verhaal.... bijna precies zo is het ook bij Romeo gegaan...
Die pijnaanvallen..... die waren zó erg! Wij hebben Romeo laten gaan midden in zo'n pijnaanval, we konden het hem niet meer aandoen en het niet meer aanzien.