Het HondenForum

Selene schreef:

freskin schreef:Mijn eerste hond is in haar mand overleden. Ze was 15 jaar. Maar als ik het achteraf beredeneer, denk ik toch dat ik haar eerder haar rust had moeten geven..... Ze was al aardig "op". Wij waren een weekje weg, en mijn moeder paste op haar en mijn andere hond. Dit zou ik nu noooooit meer doen......maar ja, ik wist op dat moment nog niet beter. Ze had geen pijn of zo, maar ze was echt op..... Daar heb ik tot de dag van vandaag nog spijt van. Nu ben ik dankbaar dat ik mijn honden niet hoef te laten lijden. Bij mensen ligt het wat gecompliceerder. Gelukkig hebben we in Nederland de mogelijkheid tot euthanasie. Anders is het ook een ondraaglijk lijden wat sommigen moeten meemaken.... Maar het blijft ontzettend moeilijk. Wanneer neem je de beslissing? Voor je hond neem je de beslissing vaak wel wat sneller, denk ik. Ik heb het (gelukkig) nog nooit bij een mens hoeven meemaken.

Bij dieren hebben we gelukkig de mogelijkheid om hen onnodig lijden te besparen. Bij mensen gebeurt dit gelukkig ook steeds meer, maar er zijn altijd mensen die ervoor kiezen een "natuurlijke" dood te hebben. Dat is heel persoonlijk. En het ligt natuurlijk ook aan de ziekte die je hebt. Is het een lijdensweg, dan zullen veel mensen toch voor euthanasie kiezen.

*edit: wat anderen al zeggen: een dier kan niet aangeven hoe ziek hij is en of hij wel verder wil. Die keuze moeten we wel voor hem maken....

Dat dikgedrukte is deels waar maar ligt bij mensen ook vaak aan de begeleiding voor en tijdens het proces.

Dat is zo......ik hoop dat er meer mensen gebruik kunnen maken van de mogelijkheid tot euthanasie. Maar dan moeten ze inderdaad wel goede informatie krijgen en hierin begeleid worden. Veel mensen regelen het allemaal zelf via hun huisarts, maar mensen die wat meer terughoudend zijn, vallen wellicht "buiten de boot", terwijl ze euthanasie wel als een optie willen overwegen.. Het blijft moeilijk.....

tervueren milo schreef:

renee-uk schreef:het eerste dat bij mij opkomt is dat ik ze daardoor een hoop pijn en ellende kan besparen.
ik wou dat dat bij mensen ook kon

Helemaal mee eens !
Ik hoor altijd nog de woorden die m'n opa zei toen hij helemaal weggeteerd door de kanker op de dood lag te wachten "ik moet hier zo lijden en een hond mag je een spuitje geven "
Dat vergeet ik nooit meer,maar hij had gelijk.

Dat zijn woorden die je nooit meer vergeet he?
Mijn opa zei de dag voor zijn overlijden ook dat hij dood wilde.
Die dag hebben we nog samen geknuffelt en gehuild.
De volgende dag was hij aan het strijden tegen de dood en ik zie nog altijd zijn blik in gedachten... een blik van angst en verdriet, toch zo bang om dood te gaan, mijn oma achter te moeten laten.

Misschien omdat we iets willen recht trekken bij honden wat bij mensen helaas heel vaak niet mogelijk is.?
Moet heel eerlijk zeggen dat ik geen zin heb om een hond die niet meer kan en veel te hulpbehoevend word te verzorgen.Bij mensen stopp je ze dan in een verpleegtehuis en dat staat een heleboel mensen al tegen.
Geloof dat het van alles een beetje is.
Van mij mogen ze ook met zeg een 10 dood in hun mand liggen smorgens na een leuk leven , net als dat ik dat zou wensen bij mensen.
Maar dat gebeurt niet.

Trouwens een mus, muis konijn in de natuur die op apengapen ligt zet ik ook even mijn hak op of laat pien het werk doen.

ook bij echt oude mensen is niet ieder natuurlijk overlijden vreedzaam, ook al hebben ze geen pijn.
soms willen ze niet meer en dan hebben ze de keus tussen toch maar verder leven en hopen op een spoedig einde of de dood te versnellen door op te houden met eten en drinken.

mijn oude hond kan die keus nauwelijks maken en het er op aan te laten komen dat ie zelf maar stopt met eten omdat ie het ook genoeg vindt doe ik niet.
dat is niet vanwege mezelf, want ik hou ze het liefst ten eeuwige dagen bij me, maar juist voor de hond; die hoeft van mij niet te wachten op een natuurlijke dood als die vonk in zn ogen toch al gedoofd is.

Het lijkt mij bij een dier toch wel heel erg moeilijk om de knoop door te hakken aangezien ze niet kunnen praten.
Heb er dan ook geen ervaring mee, maar heb je niet achteraf altijd de vraag bij jezelf of je het allemaal wel goed hebt gedaan zo? En of je wel de goede keus hebt gemaakt?
Dat is echt iets waar ik me druk om zou maken als de tijd daar is voor 1 van mijn honden denk ik ookal heb je daar natuurlijk helemaal niks aan maar toch.

Ik heb het ook nog nooit bij een dier gezien hoe dat gaat... inslapen.
Wel gezien hoe Bumba en Balou onder narcose gingen in m'n armen en ik stel me daar eigenlijk een beetje hetzelfde van voor van inslapen.

Mensen halen nog kwaliteit van leven uit diepzinnige gesprekken, boeken of knuffelen met kleinkinderen - ik noem maar wat. Een mens kan beredeneren wat hij nog wil en/of verwacht van het leven.
Bij een hond houdt het voor mij op als hij niet meer zelfstandig kan lopen, eten, poepen of piesen of veel pijn lijdt....

Lisette1985 schreef:Het lijkt mij bij een dier toch wel heel erg moeilijk om de knoop door te hakken aangezien ze niet kunnen praten.
Heb er dan ook geen ervaring mee, maar heb je niet achteraf altijd de vraag bij jezelf of je het allemaal wel goed hebt gedaan zo? En of je wel de goede keus hebt gemaakt?
Dat is echt iets waar ik me druk om zou maken als de tijd daar is voor 1 van mijn honden denk ik ookal heb je daar natuurlijk helemaal niks aan maar toch.

Ik heb het ook nog nooit bij een dier gezien hoe dat gaat... inslapen.
Wel gezien hoe Bumba en Balou onder narcose gingen in m'n armen en ik stel me daar eigenlijk een beetje hetzelfde van voor van inslapen.

Oja dat is mens eigen geloof ik.
Denk dat iedereen wel het gevoel heeft dat het goed is zo ,maar aan de andere kant ook wel twijffel omdat je toch maar die beslissing hebt genomen .
maar is niet meer teug te draaien en daarna stabiliseert dat gevoel en heb je er vrede mee.

Lisette1985 schreef:Het lijkt mij bij een dier toch wel heel erg moeilijk om de knoop door te hakken aangezien ze niet kunnen praten.
Heb er dan ook geen ervaring mee, maar heb je niet achteraf altijd de vraag bij jezelf of je het allemaal wel goed hebt gedaan zo? En of je wel de goede keus hebt gemaakt?
Dat is echt iets waar ik me druk om zou maken als de tijd daar is voor 1 van mijn honden denk ik ookal heb je daar natuurlijk helemaal niks aan maar toch.

Ik heb het ook nog nooit bij een dier gezien hoe dat gaat... inslapen.
Wel gezien hoe Bumba en Balou onder narcose gingen in m'n armen en ik stel me daar eigenlijk een beetje hetzelfde van voor van inslapen.

Dat vraag je je zeker wel af maar als ik dan kijk hoe het met prado gegaan is zou ik, als ik de keuze had gehad, hem die laatste nacht en zijn natuurlijke dood bespaard hebben. Dan liever met een afscheid en een spuitje, maar dat is wel omdat ik voor hem "invul" dat hij veel pijn gehad zal moeten hebben.

Oh, ik had er heel wat voor over gehad als mijn lieve oude Billy in zijn slaap zou zijn overleden of al rennend achter een balletje aan een hartaanval had gekregen en in één klap weg zou zijn geweest.

Dat hij oud was en dus ook ouderdomskwalen had, daar konden we best mee leven. We deden gewoon lekker alles op een rustige oude-lullen-manier. Bill genoot nog zo van simpele dingen...
Maar toen hij lymfeklierkanker bleek te hebben en daar echt niet meer beter van kon worden, heb ik gekozen voor euthanasie. Bill ging zo snel achteruit. Het werd echt aftakelen. Hijgen, niet meer fijn kunnen liggen, zich beroerd voelen.
En dat wilde ik echt niet.
Ik vond het vreselijk om de beslissing te moeten nemen, echt de moeilijkste beslissing ooit. Maar nu, achteraf, is het wel het beste wat ik voor mijn grote vriend heb kunnen doen.
Na een middagje strand en onbeperkt gehaktballen eten is hij rustig ingeslapen, 14 jaar oud.
Misschien geen 'natuurlijk' overlijden, maar wel een 'Billy-waardig' overlijden.

Nanna schreef:

bouvierpoedel schreef: Moet heel eerlijk zeggen dat ik geen zin heb om een hond die niet meer kan en veel te hulpbehoevend word te verzorgen.

Dat speelt bij mij ook mee. En niet eens omdat ik die verzorging niet zou kunnen doen, maar omdat ik dat hulpbehoevende niet kan aanzien en er eerlijk gezegd ook geen zin in heb.
Zoals Tekkel al zei, de hond moet zelfstandig kunnen functioneren op het gebied van bewegen, ontlasten en eten. Als een hond dat niet meer kan houdt het bij mij op.

Geloof dat het ook een beetje te maken heeft met je eigen dood en de wensen daarin , de 1 heeft daar moeite mee en wil zolang mogelijk doorgaan en de ander heeft echt een grens en vind dood gaan op zich niet erg..
Ik zou het ook niet motten dat ze bij mij de stront eruit motten peuteren en het totale afhankelijk zijn van je verzorgers.
AUB dan de kogel maar.

bouvierpoedel schreef:

Lisette1985 schreef:Het lijkt mij bij een dier toch wel heel erg moeilijk om de knoop door te hakken aangezien ze niet kunnen praten.
Heb er dan ook geen ervaring mee, maar heb je niet achteraf altijd de vraag bij jezelf of je het allemaal wel goed hebt gedaan zo? En of je wel de goede keus hebt gemaakt?
Dat is echt iets waar ik me druk om zou maken als de tijd daar is voor 1 van mijn honden denk ik ookal heb je daar natuurlijk helemaal niks aan maar toch.

Ik heb het ook nog nooit bij een dier gezien hoe dat gaat... inslapen.
Wel gezien hoe Bumba en Balou onder narcose gingen in m'n armen en ik stel me daar eigenlijk een beetje hetzelfde van voor van inslapen.

Oja dat is mens eigen geloof ik.
Denk dat iedereen wel het gevoel heeft dat het goed is zo ,maar aan de andere kant ook wel twijffel omdat je toch maar die beslissing hebt genomen .
maar is niet meer teug te draaien en daarna stabiliseert dat gevoel en heb je er vrede mee.

Inderdaad....Het blijft een moeilijke keuze. Je blijft je afvragen of je niet te snel bent geweest. Maar nu lijkt het me voor jou, Kees een iets snellere keuze(als je het zo mag noemen) omdat je meerdere honden hebt en het vaker meemaakt dat een hond ingeslapen moet worden. Dan maak je de keuze misschien wel wat "makkelijker" als dat je maar 1 hond of twee honden hebt. Ik zeg niet dat je het makkelijk vindt, maar door ervaring zie je denk ik eerder wanneer het einde verhaal voor de hond is. Voor iemand wiens eerste hond het is, is het denk ik heel erg moeilijk om de stap te nemen. Als je al meerdere honden hebt en vaker voor de beslissing hebt gestaan, lijkt het me toch iets "makkelijker", maar daarom niet ingrijpend.... Ik zeg niet dat jij makkelijk honden laat inslapen hoor, Kees

freskin schreef:

bouvierpoedel schreef:

Lisette1985 schreef:Het lijkt mij bij een dier toch wel heel erg moeilijk om de knoop door te hakken aangezien ze niet kunnen praten.
Heb er dan ook geen ervaring mee, maar heb je niet achteraf altijd de vraag bij jezelf of je het allemaal wel goed hebt gedaan zo? En of je wel de goede keus hebt gemaakt?
Dat is echt iets waar ik me druk om zou maken als de tijd daar is voor 1 van mijn honden denk ik ookal heb je daar natuurlijk helemaal niks aan maar toch.

Ik heb het ook nog nooit bij een dier gezien hoe dat gaat... inslapen.
Wel gezien hoe Bumba en Balou onder narcose gingen in m'n armen en ik stel me daar eigenlijk een beetje hetzelfde van voor van inslapen.

Oja dat is mens eigen geloof ik.
Denk dat iedereen wel het gevoel heeft dat het goed is zo ,maar aan de andere kant ook wel twijffel omdat je toch maar die beslissing hebt genomen .
maar is niet meer teug te draaien en daarna stabiliseert dat gevoel en heb je er vrede mee.

Inderdaad....Het blijft een moeilijke keuze. Je blijft je afvragen of je niet te snel bent geweest. Maar nu lijkt het me voor jou, Kees een iets snellere keuze(als je het zo mag noemen) omdat je meerdere honden hebt en het vaker meemaakt dat een hond ingeslapen moet worden. Dan maak je de keuze misschien wel wat "makkelijker" als dat je maar 1 hond of twee honden hebt. Ik zeg niet dat je het makkelijk vindt, maar door ervaring zie je denk ik eerder wanneer het einde verhaal voor de hond is. Voor iemand wiens eerste hond het is, is het denk ik heel erg moeilijk om de stap te nemen. Als je al meerdere honden hebt en vaker voor de beslissing hebt gestaan, lijkt het me toch iets "makkelijker", maar daarom niet ingrijpend.... Ik zeg niet dat jij makkelijk honden laat inslapen hoor, Kees

Op zich maakt het niet uit hoeveel er al dood zijn of ingeslapen ,het is toch iedere keer weer jouw hond waar je gek mee was.
Dat is niet anders bij de eerste of de 20e.
Wat hier wel meespeelt is de groep en dat kan ook in je voordeel zijn want ik moet ook altijd hun gedrag in mijn keuze betrekken.
Heb het laatst bij Toos gehad ,die heb ik in laten slapen omdat ze steeds omviel na een hersenbloeding/infarct.
Zij was de roedelleider en ik wist zeker dat ze haar gingen grijpen en uit de groep stoten.
Dus omdat voor te zijn heeft zij iets minder tijd gehad als dat ze hier alleen was geweest.
Maar denk dan ook weer dat het je ook een boel bespaard in er tegen aan gaan zitten hikken en tever door laat gaan.

Het inslapen van honden wend natuurlijk ook ,net als je minder geschokt bent met dode mensen als je ze maar vaak genoeg gezien hebt .
Zo werkt het ook met je verdriet dat je bij ieder nieuwe die gaat het sneller een plaatsje kan geven.

bouvierpoedel schreef:

freskin schreef:

bouvierpoedel schreef:

Lisette1985 schreef:Het lijkt mij bij een dier toch wel heel erg moeilijk om de knoop door te hakken aangezien ze niet kunnen praten.
Heb er dan ook geen ervaring mee, maar heb je niet achteraf altijd de vraag bij jezelf of je het allemaal wel goed hebt gedaan zo? En of je wel de goede keus hebt gemaakt?
Dat is echt iets waar ik me druk om zou maken als de tijd daar is voor 1 van mijn honden denk ik ookal heb je daar natuurlijk helemaal niks aan maar toch.

Ik heb het ook nog nooit bij een dier gezien hoe dat gaat... inslapen.
Wel gezien hoe Bumba en Balou onder narcose gingen in m'n armen en ik stel me daar eigenlijk een beetje hetzelfde van voor van inslapen.

Oja dat is mens eigen geloof ik.
Denk dat iedereen wel het gevoel heeft dat het goed is zo ,maar aan de andere kant ook wel twijffel omdat je toch maar die beslissing hebt genomen .
maar is niet meer teug te draaien en daarna stabiliseert dat gevoel en heb je er vrede mee.

Inderdaad....Het blijft een moeilijke keuze. Je blijft je afvragen of je niet te snel bent geweest. Maar nu lijkt het me voor jou, Kees een iets snellere keuze(als je het zo mag noemen) omdat je meerdere honden hebt en het vaker meemaakt dat een hond ingeslapen moet worden. Dan maak je de keuze misschien wel wat "makkelijker" als dat je maar 1 hond of twee honden hebt. Ik zeg niet dat je het makkelijk vindt, maar door ervaring zie je denk ik eerder wanneer het einde verhaal voor de hond is. Voor iemand wiens eerste hond het is, is het denk ik heel erg moeilijk om de stap te nemen. Als je al meerdere honden hebt en vaker voor de beslissing hebt gestaan, lijkt het me toch iets "makkelijker", maar daarom niet ingrijpend.... Ik zeg niet dat jij makkelijk honden laat inslapen hoor, Kees

bouvierpoedel schreef:

Op zich maakt het niet uit hoeveel er al dood zijn of ingeslapen ,het is toch iedere keer weer jouw hond waar je gek mee was.
Dat is niet anders bij de eerste of de 20e.
Wat hier wel meespeelt is de groep en dat kan ook in je voordeel zijn want ik moet ook altijd hun gedrag in mijn keuze betrekken.
Heb het laatst bij Toos gehad ,die heb ik in laten slapen omdat ze steeds omviel na een hersenbloeding/infarct.
Zij was de roedelleider en ik wist zeker dat ze haar gingen grijpen en uit de groep stoten.
Dus omdat voor te zijn heeft zij iets minder tijd gehad als dat ze hier alleen was geweest.
Maar denk dan ook weer dat het je ook een boel bespaard in er tegen aan gaan zitten hikken en tever door laat gaan.[/quote]

Inderdaad is het moeilijk te beoordelen. Het blijft moeilijk. Maar gelukkig kan jij het best beoordelen of het de juiste tijd is voor de hond in jouw roedel

Ik heb een teefje om die reden in laten slapen. Ze was bijna 14 en van de ene dag op de andere werd ze uit de groep gestoten. Ze was tot dan de leidster geweest.

Als ze enig hondje was geweest had ze vast nog een jaar meegekund, ze was alleen versleten maar verder gezond. Maar dat was ze niet, ze leefde in een groep. Dat maakt het dus anders voor mij.

Zou fijn zijn als je je oude, zieke hond eeuwig slapend aantreft in zijn mandje..... Maar helaas, zo gaat het vaak niet

renee-uk schreef:het eerste dat bij mij opkomt is dat ik ze daardoor een hoop pijn en ellende kan besparen.
ik wou dat dat bij mensen ook kon

Ik denk dat de rest van het topic dit ook gaat zeggen, maar hierbij mijn eerste reactie:

Ik zou willen dat ik de laatste week van mijn vader's leven, hem had kunnen besparen. Dus ik moest machteloos toezien hoe hij een onmenselijke dood stierf.
Ik ben blij dat ik mijn honden dat soort leed kan besparen, maar ik had er goud geld voor over gehad als ik mijn vader dat ook had kunnen besparen.

renee-uk schreef:

Selene schreef: (ik ben zeker geen tegenstander van inslapen of euthanasie trouwens, de tegenstelling in zoveel mogelijk natuurlijk inclusief voeding ed en euthanaseren is behoorlijk groot)

nee dat vind ik niet
een hond die 'op' is zal op de natuurlijke manier geen eten meer kunnen vinden en versterven.
wij gaan tegen de natuur in door zo'n hond te blijven voeren.

En ik zou ontzettend graag wensen dat Saar gewoon op een lange wandeling met de hele roedel, ineens dood blijft. Dat is de dood die ik haar gun. Alleen komt dat meestal niet zo mooi uit, met wat wij graag willen.

Vooralsnog hoop ik gewoon heel hard dat ik voor haar op het juiste moment de beslissing kan maken. Ik heb die beslissing nog nooit hoeven nemen, en ik hoop gewoon dat ik het kan. Ik denk het wel. Want ze is me té lief om haar te laten afglijden.

Wij hebben onze hond laten gaan omdat medicatie niet meer ging en ze at niet meer (alleen nog maar gras) En Snowey die vond eten heerlijk en omdat ze duidelijk pijn had. Ze begon echt een schim vanzichzelf te worden. Normaal liep ze anderhalf lekker los in het per dag. Op het laatst was het niet meer Snowey waardig.

Marion. schreef: Vooralsnog hoop ik gewoon heel hard dat ik voor haar op het juiste moment de beslissing kan maken. Ik heb die beslissing nog nooit hoeven nemen, en ik hoop gewoon dat ik het kan. Ik denk het wel. Want ze is me té lief om haar te laten afglijden.

Natuurlijk kan jij dat, als het eenmaal zo ver is. Juist als je zo veel van je hond houdt lukt dat. Als het mij gelukt is, lukt het jou ook.

LongFields schreef:

Marion. schreef: Vooralsnog hoop ik gewoon heel hard dat ik voor haar op het juiste moment de beslissing kan maken. Ik heb die beslissing nog nooit hoeven nemen, en ik hoop gewoon dat ik het kan. Ik denk het wel. Want ze is me té lief om haar te laten afglijden.

Natuurlijk kan jij dat, als het eenmaal zo ver is. Juist als je zo veel van je hond houdt lukt dat. Als het mij gelukt is, lukt het jou ook.

Met Sjefke kwam ik weer enorm op mijn pootjes terecht. Want hoe verschillend wij ook zijn, ik denk dat wij met de honden hetzelfde zijn. En Saar is natuurlijk ook 12+. Het zit er gewoon dus aan te komen

Marion. schreef: Met Sjefke kwam ik weer enorm op mijn pootjes terecht. Want hoe verschillend wij ook zijn, ik denk dat wij met de honden hetzelfde zijn. En Saar is natuurlijk ook 12+. Het zit er gewoon dus aan te komen

Het kan zomaar nog een jaar of 3 duren ook natuurlijk.
Laten we dat gewoon hopen.

LongFields schreef:

Marion. schreef: Met Sjefke kwam ik weer enorm op mijn pootjes terecht. Want hoe verschillend wij ook zijn, ik denk dat wij met de honden hetzelfde zijn. En Saar is natuurlijk ook 12+. Het zit er gewoon dus aan te komen

Het kan zomaar nog een jaar of 3 duren ook natuurlijk.
Laten we dat gewoon hopen.

Dat moet ook, want dat hebben we afgesproken toen ze werd geboren

Maar voor nu geniet ik gewoon van ieder moment met haar, en we gaan het wel zien. Maar ze mag niet gaan lijden. Ik hoop dat we dan nog zo'n prachtige wandeling kunnen gaan maken als jij met Sjefke hebt gemaakt, en dat ze daarna in alle rust (op de schoot van baasje) mag gaan.
Nou ja, zien we ook wel. Wil ik nog helemaal niet aan denken.

Dieptriest is dat, zoals da'sen tegenwoordig nog alles willen rekken.
Ik ben afgelopen voorjaar met Balou naar de veearts geweest ivm een bobbel op dr rug en ouderdomsklachten. Die bobbel hadden ze nog nooit gezien, maar ze wilden er wel even in prikken om te kijken wat het was, en dan ook nog wel even die bult verwijderen. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Zegt de veearts, nou ineke, we zijn tegenwoordig wel redderig met oudere honden. Heb je het over een Labrador van 10,5 jaar.
Goed, toch doorgegaan, balou ging redelijk goed tot ergens augustus. Met de andere da al over gehad, uiteindelijk in september heengegaan om in te laten slapen. Dier kwam kwispelend en kronkelend de wachtkamer en de spreekkamer in, maar dronk wel een 5 liter per dag. De bult op haar rug bleek een tumor te zijn die vastzat aan een tussenwervelschijf. Het vele drinken kwam hoogstwaarschijnlijk van uitzaaiingen naar de lever en/of andere organen. Balou is toen gelukkig gelijk ingeslapen, ondanks haar blije entree.
Als ik weer naar de veearts gegaan was, weetik niet of ze accoord gegaan waren.
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik meer nuchterheid bij de veearts verwacht had dan bij de dierenarts..
Als ik bij Balou had moeten wachten tot ze uit zichzelf gegan was, was het erg onleefbaar geworden denk ik, of door zelfvergiftiging of door verlamming van de achterhand door die tumor....
Dat ben ik liever voor..

Marion. schreef:Maar ze mag niet gaan lijden. Ik hoop dat we dan nog zo'n prachtige wandeling kunnen gaan maken als jij met Sjefke hebt gemaakt, en dat ze daarna in alle rust (op de schoot van baasje) mag gaan.

Dat had ik dus met Max, inmiddels 14, en met allerlei best draaglijke ouderdomskwaaltjes die hem niet hinderden in het Max zijn. Maar hij had een tumor op zijn poot op een plek die realistisch gezien niet operabel was. Dus ik had de DA gevraagd hoe dat waarschijnlijk verder zou verlopen, en ze zei dat de eerste duidelijke tekenen van uitzaaiing waarschijnlijk de longen zouden zijn. Dus dat hield ik goed in de gaten omdat ik het niet wilde voor mijn ventje dat hij ver heen zou zijn en naar benauwd voor ik hem zijn rust zou gunnen. Toen hij rare rocheltjes in zijn slaap ging krijgen die er nooit geweest waren en hij in korte tijd veel vermoeider werd, hebben we de knoop doorgehakt en de DA binnen een paar dagen thuis laten komen zodat hij tussen ons in op zijn eigen plekje zijn rust mocht krijgen. Ik zag er geen heil in hem verder te laten aftakelen (het was trouwens mijn eerste eigen hond). De DA controleerde hem vtv en zei dat ze hoorde dat idd zijn longen niet meer ok waren, en ze zei dat ze wou dat meer mensen op zo'n moment hun hond lieten gaan ipv te wachten op het grote ondraaglijke lijden. Ik heb er nog altijd heel veel vrede mee, ook omdat ik inderdaad ook nog een afscheidswandelingetje met hem heb kunnen maken waarin hij nog wel zichzelf was, maar ook aangaf dat het goed zo was.

Het leven mag geen lijden zijn. Anderzijds ben ik heus wel bereid ver te gaan als de kansen er goed uit zien. Ik heb mijn honden niet alleen voor mijn plezier, ik neem mijn verantwoordelijkheid ten opzichte van hun welzijn heel erg serieus.

Toen Branco's achterkant verlamd raken en hij zijn urine niet meer op kon houden heb ik hem weken lang heel intensief verpleegd, omdat ik vond dat hij een kans verdiende. De dierenarts kon de oorzaak niet aanwijzen en er was stomweg niet te zeggen of het zou verbeteren. Maar het verbeterde, goddank. De incontinentie verdween weer langzaam aan en hij kwam weer op de poten.
In die periode heb ik gewerkt met luiers, watertherapie (soms met biotex tegen de smetplekken van de lekkende urine!), incontinentiematten, massages en nog veel meer. Het was veel urine ruimen en veel werk maar het was het volledig waard en ik zou het absoluut weer doen.

Maar als er geen verbetering was gekomen? Dan was het toch einde geweest. Want het was geen hondwaardig leven geweest om jaren zo door te gaan. En dat was een loodzware beslissing geweest, want Branco's koppie mankeerde niets aan en hij sleepte zich zonder pardon met zijn voorpoten rond, hij liet zich absoluut niet belemmeren in alles wat hij wilde. De vechtlust was 100% aanwezig!!! Het was dan ook een intense opluchting om te zien dat zijn lijfje langzaam maar zeker weer mee ging werken.


Ik ben best bereid zelf veel te investeren in de verzorging. Het gaat mij om de kansen die zo'n dier heeft en hoe de kwaliteit van leven is.


Maar... als leven lijden word, omdat er sprake is van pijn en/of ernstig ongemak, vind ik het juist fijn dat je ze verdere ellende kan besparen en ze een waardig afscheid kunt geven. Waarom zou je een dier laten creperen? Het is al erg genoeg dat we dat zélf moeten....

Selene schreef:Nav iets wat ik net las vraag ik me ineens af waarom wij honden niet gewoon natuurlijk (uit zichzelf) laten overlijden zoals dat bij mensen meestal ook gebeurt. Waarom kiezen wij ervoor om eerder in te grijpen? Wat is er op een natuurlijke dood tegen?

Geen oordeel van mij maar een (zeg maar) filosofische vraag

Lees alleen je begin vraag zonder andere reacties te lezen.
Zet er direct een tegenvraag bij, hoeveel mensen overlijden uit zichzelf? Hoe vaak willen mensen dood omdat ze het niet trekken (qua ziekte), en ook wordt er vaak gereanimeerd om juist het leven te rekken terwijl zonder ingrijpen de persoon het niet zou halen, jong of oud.
Mijn Piet en Nijn en 1 rat zijn van ouderdom dood gegaan, verdrietig, maar wel zelf en zonder dat het zielig was, ineens lag Piet dood in zijn kooi die altijd open stond, en Gul het konijn lag nadat hij nog een worteltje opgevrestst had ook ineens vredig in zijn eeuwige slaap. De rat is in mijn handen doodgegaan op en oud. Maar geen pijn of ineens niet meer kunnen doen wat ze altijd deden.
Ik hoop dat mijn honden ook zo zullen gaan. En ook voor mensen hoop ik eigenlijk een natuurlijke dood in hun slaap, niet een hartstilstand op een parkeerplaats met alle paniek eromheen, reanimatie teams etc..
Mijn natuurlijke dood is in mijn visie gewoon in slaap vallen om nooit meer wakker te worden. Of van je stokje donderen zoals onze piet deed.
Als ik zie dat mijn dier niet meer kan lopen, ziek is geen kans op beter worden dan laat ik inslapen, zijn of haar natuurlijke dood gaan afwachten terwijl een dier niet meer kan en niet met medicatie te helpen is of pijn te verzachten is vind ik dan niet nodig.

Beetje k u t vraag.
Maar ik zou willen dat het bij mensen ook zou kunnen .Ja kan wel, en klinkt hard.

gelukkig leven we in een land waar het voor mensen ook kan... euthenasie dan...

Vandaag nog een van de drie vennoten van mijn bedrijf. Ipv een laatste lijdensweg is hij vanavond uit zijn lijden verlost.

toen wij het bericht kregen dat onze golden heavy een tumor op de milt had en de da niet wilde opereren, heavy was 13 jaar, hebben we haar in laten slapen. de kans dat de tumor zal klappen en dat ze pijn zal krijgen was voor ons de stap om haar te laten gaan.
tommy de maltezer had cyste-nieren en waren meer cysten dan nieren.
flair haar achterhand was ernstig verzwakt, geen bespiering meer en spondylose. ze kon alleen nog maar een klein rondje lopen terwijl ze een grotere wilde. dat vonden wij niet hondwaardig meer en hebben haar laten gaan.
ik kan er niet tegen om een dier te zien aftakelen. dat vind ik al afschuwelijk bij mensen, dementerenden die als een kasplantje in bed liggen in hun eigen ontlasting vind ik mensonterend.
ellen

renee-uk schreef:het eerste dat bij mij opkomt is dat ik ze daardoor een hoop pijn en ellende kan besparen.
ik wou dat dat bij mensen ook kon