Het HondenForum

lor1_1984 schreef:Thnx...

Moosje; jij hebt haar geloof ik nog eens ontmoet en geaaid, de oude kroelkip.

lor1_1984 schreef:Thnx...

Ik kan niet slapen, het voelt gewoon zo leeg en eenzaam zo zonder m'n meissie bij me.
M'n bed lijkt ineens zo groot, ik mis dat opgerolde zwarte hoopje naast m'n kussen, het gebanjer over m'n bed en het silhouet in de vensterbank, het extra luide gegraaf in de kattenbak, het aangeven dat ze onder m'n dekbed wou en het op m'n buik komen liggen zodra het licht uit ging om nog even uitgebreid te knuffelen.
En als ik op m'n buik ging liggen, plofte ze vaak op m'n rug neer.
Of ze hing over m'n schouder om te kijken of ze niets kon jatten als ik zat te eten.
We waren bijna met elkaar vergroeid, zo gehecht aan elkaar en nu is er geen 'wij' meer...

Aan de ene kant wil ik al haar spulletjes opruimen omdat de aanblik ervan me zo'n pijn doet, maar het lukt me niet, ik kan het niet.
Ik heb haar oude halsbandje om m'n pols gedaan, hij ruikt naar haar en dat troost me toch een heel klein beetje.
Het is ook zo naar om met z'n tweetjes naar de dierenarts te gaan en alleen weer thuis te komen.
Toch een beetje twijfel of we het niet nog even hadden moeten proberen.
Maar als ze met een week of wat weer een TIA zou krijgen, had ik het mezelf nooit kunnen vergeven dat ik zo egoïstisch was om haar koste wat kost bij me te houden.
Voor haar was het het beste, maar het doet zo'n pijn...
Maar wat had ik graag gewild dat ze gewoon tijdens een dutje was weggezakt, lekker slapen en niet meer wakker worden.
Echt, het brak m'n hart gewoon om haar zo te zien, zo te horen schreeuwen en tegelijkertijd was het zo'n troost dat ze kalmeerde zodra ze in m'n armen lag.