Het HondenForum

Van mij mogen ze zo hebben, juist omdat het engelse bullen zijn.
De restjes wil ik dan wel thuis krijgen, ik wil toch wat te begraven hebben.

Nee ik zou mijn honden niet ter beschikking van de wetenschap stellen. Ik weet zeker dat ik dat niet kan. Toen Desi werd ingeslapen en we haar daarna naar het crematorium brachten ben ik nog wel 5 keer terug gelopen omdat ik haar gewoon niet achter kon laten. En het idee dat ze ergens zou liggen waar ze open gesneden wordt door iemand die niet eens weet hoe geweldig ze was en hoe ik haar mis, nee ik kan dat helaas niet. Wel helaas omdat ik het zeker goed initiatief vind.

Nanna schreef:

velvet29 schreef: Maar ik zou ook niet willen dat er een stel onverlaten zomaar in me gaan snijden, om het te leren

Waarom moeten dat nou meteen onverlaten zijn? Het zijn gewoon mensen die studeren voor dierenarts en toch érgens op moeten oefenen. Om later jouw nieuwe hondje weer van dienst te kunnen zijn.

Misschien een beetje raar neer gezet
Maar dit was ook over mezelf, en ik gaf al aan, orangen en weefsel mogen ze allemaal gebruiken
Maar om nu te leren snijden en zo, nee dank je

Ik sta daar wel voor open. Een dood lichaam heeft voor mij uiteindelijk weinig waarde meer. Zelf heb ik ook een donorcodicil en als de bloedbank voor honden voor ons niet zo'n pokke end weg was zou Luka ook een prima bloeddonor kunnen zijn. Maar dat laatste heeft natuurlijk niet zoveel met een dood lichaam te maken :N:

ladybird schreef:Hoeveel mensen laten hun hond of kat niet afvoeren naar de destructie. Dan regelen ze maar wat met dierenartsen dat die kadavers naar Utrecht gaan.

Inderdaad, als alle dieren die bij de dierenarts achter blijven voor destructie gebruikt mogen worden voor de wetenschap, dan zijn er denk ik al heel veel dieren beschikbaar. Dit idee zou van mij wel verder uitgewerkt mogen worden.

Ik vind het idee helemaal top, maar weet niet of ik het besluit daadwerkelijk kan nemen op het moment dat een van mijn honden overleden is. Ik heb het wel gedaan met Charly twee jaar geleden voor het kankeronderzoek onder de Flatcoateds. Rutteman heeft geregeld toen dat hij hier werd opgehaald. Hij werd op ijs gelegd en is zo meegenomen naar Utrecht. Ik vond het toen wel erg belangrijk de "belofte" te krijgen dat er na de sectie netjes met hem werd omgegaan. Wat zo'n "belofte" werkelijk waard was, weet ik niet maar toen in de emoties was het belangrijk.

Denk dat dat ook mee zou spelen in mijn beslissing; als het aangetoond wordt dat ik er daadwerkelijk andere hondenlevens mee zou redden dan zou het besluit makkelijker zijn. Want in principe is het lichaam van de hond een loos omhulsel. Maar wel het omhulsel waar ik een band mee opgebouwd heb.

Kortom; een goed idee maar misschien lastig om in de praktijk een besluit over te nemen.

Renske schreef:

ladybird schreef:Hoeveel mensen laten hun hond of kat niet afvoeren naar de destructie. Dan regelen ze maar wat met dierenartsen dat die kadavers naar Utrecht gaan.

Inderdaad, als alle dieren die bij de dierenarts achter blijven voor destructie gebruikt mogen worden voor de wetenschap, dan zijn er denk ik al heel veel dieren beschikbaar. Dit idee zou van mij wel verder uitgewerkt mogen worden.

In de tijd dat ik nog bij een da werkte gingen er meer kadavers naar de destructie dan voor crematie of begraafplaats. Ik kan me niet voorstellen dat daar nu een grote verandering in is gekomen.

Even over nagedacht, en ik zeg ja...
Zelf heb ik een donorcodicil, dus waarom zou mijn hond niet iets kunnen betekenen na haar dood.

Joera schreef:Ik zou het niet doen. Ik hecht wel waarde aan het overleden lichaam van mijn hond. Dus ik wil het wél in een urn thuis hebben staan. Puur gevoelsmatig.

Ik ook, ik zou het niet kunnen.
Laten ze idd. de dieren maar gebruiken die naar de destructie gaan...

No way, het heet niet voor niets RIP.

Ik heb zelf al vanaf mijn 11de een donorcodicil, dus als mijn honden na hun dood er aan kunnen bijdragen dat dierenartsen in spe een goede praktijk opleiding krijgen en er daardoor minder honden gefokt worden om direct weer dood te worden gemaakt. Zeg ik ja.

Ik heb er nog eens over nagedacht (en een nachtje over geslapen) en ik zou het toch doen. Vooral ook met in het achterhoofd dat bij rashonden niet alleen algemene maar ook misschien rasgerelateerde ziektes/afwijkingen beter zouden kunnen worden bestudeerd door universiteitsklinieken.

Ja als het een leven van een ander (proef)dier zou schelen dan zeker. Ik heb beneden drie urnen op een rij staan, kijk er wel eens naar maar ik heb meer gevoel bij hun halsbanden. Obelix is onverwacht aan zijn einde gekomen bijna een 1 jaar geleden als onderzoek op hem voor andere honden iets zou kunnen voorkomen dan zou ik het wel doen.
Het zijn dierenartsen in opleiding, geen onverlaten, deze mensen hebben bewust deze studie gekozen en zullen later jouw dier opereren. Laten ze dat dan met zo veel kennis mogelijk gaan doen.

Ja hoor, ik vind dat een heel goed initiatief. Ik zou mijn honden daar ook voor beschikbaar stellen als ze komen te overlijden. Ik hoef geen potje as of iets dergelijks na hun dood. Zoals Marion zo mooi schreef, ze zitten en blijven in je hart. Een mooie foto zegt mij dan veel meer, dan herinner ik me zoals ze waren.

Moeilijk zeg.
In geval van een onbekende ziekte, zoals onze Lobke had, zou ik wel willen dat ze onderzoek doen na de dood. Maar dan wel specifiek gericht onderzoek en niet zomaar een end weg hakken en zagen in het kader van "ervaring opdoen".
Daarna wil ik de boel keurig dichtgenaaid weer terug en begraven we ze zelf.

Ik weet het het niet of daar aan mee zal doen
Aan de ene kant zeg ik van ja doemaar , want als een hond plotseling overlijd laat je toch ook sectie verrichten, tenminste ik wel
Dat komt bijna op hetzelfde neer

Maar aan de andere kant zeg ik ook nee en dat is meer gevoelsmatig weer

Ik heb zelf niks met urnen of grafjes
Het is netals wat marion al zegt ze zitten in je hart
Ik ga hier eens goed over nadenken

Tot mijn eigen verbazing zou ik daar eigenlijk best moeite mee hebben...
Het idee dat ze Moos zijn lichaampje meegenomen zouden hebben om eens even helemaal 'stuk te snijden', op de een of andere manier word ik daar erg verdrietig van, en eigenlijk vind ik dat dan weer nergens op slaan
Wat Rinne-Roos ook zegt, voor speciaal onderzoek naar die rare onbekende ziekte die hij had, dat had ik dan wel weer oke gevonden. En ook als een orgaan van hem voor een andere hond het leven zou kunnen redden. Maar 'gewoon maar flink snijden' om operaties te oefenen ofzo staat me gevoelsmatig (niet verstandelijk) tegen.

Ik dacht overigens voordat Moos overleed dat ik niks met potjes as enzo had. Uiteindelijk heb ik zijn as wel opgehaald, in een urntje gestopt, en ik roep nu al 2 jaar dat ik het heus wel uit ga strooien hoor. Maar ik kan het niet.
Tot zover mijn nuchtere kijk die ik daar altijd op gehad heb.

maar toch, als het écht zo zou zijn dat er geen proefdierhonden gefokt zouden worden als ik mijn hond ter beschikking zou geven. als het echt zo zwart-wit zou gaan....dan zou ik het wel doen.

miekmiek schreef:maar toch, als het écht zo zou zijn dat er geen proefdierhonden gefokt zouden worden als ik mijn hond ter beschikking zou geven. als het echt zo zwart-wit zou gaan....dan zou ik het wel doen.

Ik ook wel hoor Maar ik zou het echt, echt niet prettig vinden. (wat ik dan dus weer wat vreemd vind van mezelf).

Het gekke is, dat ze mij wel helemaal uit elkaar mogen trekken als ik dood ben, maar mijn hond... Ik zie dat eigenlijk niet zitten. Ik vind het prettig voor de verwerking als ik hem gewoon kan begraven. Ik vind het wel een goed initiatief, mocht ik gewend zijn aan het idee dan wil ik het best doen. Mijn ratten zouden ze mogen hebben, maar mijn hond, ik weet het niet.

Waar komt de vraag eigenlijk vandaan? Er gaan zo veel dieren naar de destructie, waarom gaan die niet naar de universiteit? Wat Martijn ook al zei, aan dode honden geen gebrek.

Mijn gevoel zegt nee, maar mijn verstand zegt ja.
Ik weet nog niet voor welke van de twee ik zou kiezen

Sjoera schreef:Ja, dat had ik ook gezien. En wilde er ook een topic over beginnen, je bent mij voor.
Wat naar voor die dieren die gefokt worden om na hun geboorte gedood te worden Moet zeggen dat ik het ook knap vind van de fokker om zo'n pup af te geven om gedood te worden. Dan moet je toch van staal zijn? Of zouden ze het gewoon bij een broodfokker kopen, die geven immers niets om hun honden.
Het lijkt mij als eigenaar wel moeilijk om dat te doen. Maar ja hoeveel mensen laten hun hond (of ander dier) bij de dierenarts achter? Die dieren zouden ze dan toch voor dat doel kunnen gebruiken? En zo weet je wel dat een "donor"hond een goed leven heeft gehad. Wat je van een speciaal gefokt dier niet weet.

Maar nu vraag ik met nog iets af. Dit is dan voor de wetenschap. Maar wat als ze zover zijn dat er echt transplantaties gedaan kunnen worden? Zou jij een nier van je hond afstaan om een andere hond te helpen? Nu weet ik dat er hondeneigenaren zijn die hun hond eens per jaar door een dierenarts bloed laten afnemen voor bloedtransfusie's.

Bedoel je na hun dood? Daar zou ik veel minder moeite mee hebben, om dus gericht een orgaan af te staan, dan mijn hond af te staan aan de wetenschap en dat daar dus 8 giechelende studenten mijn hond in stukken snijden.

Met het laatste heb ik qua gevoel erg veel moeite. Ik snap dat je er dus andere levens mee redt of bespaard, maar vrees dat ik het echt niet zou doen.
In tegenstelling dus tot gericht een orgaan doneren, daar neig ik veel meer richting een ja.

hebben degene die het per sé niet zouden willen dan niet het gevoel dat je er indirekt je volgende hond weer mee helpt?
Je wil toch graag dat die kundig geholpen wordt als ie wat mankeert en dat leren aanstaande dierenartsen dan toch door het lichaam van jouw overleden hond te gebruiken?
Ze zullen toch ergens op moeten oefenen voordat ze in levende dieren kunnen snijden?

Ik snap trouwens de redenering wel dat daar de honden die bij de DA achterblijven beter voor gebruikt kunnen worden, daar kan ik me ook wel in vinden.
Waarom wordt dat eigenlijk nog niet gedaan?

renee-uk schreef:hebben degene die het per sé niet zouden willen dan niet het gevoel dat je er indirekt je volgende hond weer mee helpt?
Je wil toch graag dat die kundig geholpen wordt als ie wat mankeert en dat leren aanstaande dierenartsen dan toch door het lichaam van jouw overleden hond te gebruiken?
Ze zullen toch ergens op moeten oefenen voordat ze in levende dieren kunnen snijden?

Nee, zal wel een heel egoistisch gevoel zijn, maar als mijn hond doodgaat, die (als het goed is) jaren bij me heeft gewoont, dan mag hij zijn welverdiende rust hebben... en ik vind niet dat hij dat krijgt als hij gebruikt wordt om op te oefenen.
Natuurlijk vind ik het fijn als de dierenarts mijn (volgende) honden kan helpen maar daarvoor hoeft hij dus niet mijn overleden hond te gebruiken.

Sita schreef:Ja hoor, ik vind dat een heel goed initiatief. Ik zou mijn honden daar ook voor beschikbaar stellen als ze komen te overlijden. Ik hoef geen potje as of iets dergelijks na hun dood. Zoals Marion zo mooi schreef, ze zitten en blijven in je hart. Een mooie foto zegt mij dan veel meer, dan herinner ik me zoals ze waren.

Mij ook, ze hangen hier dan ook allevier in de kamer. En inderdaad Noor, hier was dit ook het eerste wat aan de muur hing (behalve dan Saar en Miep, want die bestonden toen nog niet)

renee-uk schreef:hebben degene die het per sé niet zouden willen dan niet het gevoel dat je er indirekt je volgende hond weer mee helpt?
Je wil toch graag dat die kundig geholpen wordt als ie wat mankeert en dat leren aanstaande dierenartsen dan toch door het lichaam van jouw overleden hond te gebruiken?
Ze zullen toch ergens op moeten oefenen voordat ze in levende dieren kunnen snijden?

Ik snap trouwens de redenering wel dat daar de honden die bij de DA achterblijven beter voor gebruikt kunnen worden, daar kan ik me ook wel in vinden.
Waarom wordt dat eigenlijk nog niet gedaan?

Ik denk dat de reden daarvoor heel simpel is: de dierenartsen vragen het niet aan de eigenaar.
De dode hond wordt voor destructie achtergelaten en daar mag niet zomaar iets anders mee gedaan worden. De eigenaar moet daar toestemming voor geven.
En dierenartsen vragen niet om die toestemming.

renee-uk schreef:hebben degene die het per sé niet zouden willen dan niet het gevoel dat je er indirekt je volgende hond weer mee helpt?
Je wil toch graag dat die kundig geholpen wordt als ie wat mankeert en dat leren aanstaande dierenartsen dan toch door het lichaam van jouw overleden hond te gebruiken?
Ze zullen toch ergens op moeten oefenen voordat ze in levende dieren kunnen snijden?

Ik snap trouwens de redenering wel dat daar de honden die bij de DA achterblijven beter voor gebruikt kunnen worden, daar kan ik me ook wel in vinden.
Waarom wordt dat eigenlijk nog niet gedaan?

het is ook heel dubbel, nu zeg ik ja tuurlijk... als het goed kan doen enz enz.. maar ik weet ook hoe het voelt om een lijfje ergens achter te moeten laten, een lijfje waar je zo vreselijk veel om geeft, wat je zo graag nog wil vasthouden... vanuit dat oogpunt kan ik het dus niet, ik wilde haar niet eens afgeven om te cremeren, ik wilde haar helemaal niet kwijt.... en ik wilde dus heel graag haar lijfje terug, dan wel in een potje.... voor mij is dood nl niet weg....

*Ellen* schreef:

renee-uk schreef:hebben degene die het per sé niet zouden willen dan niet het gevoel dat je er indirekt je volgende hond weer mee helpt?
Je wil toch graag dat die kundig geholpen wordt als ie wat mankeert en dat leren aanstaande dierenartsen dan toch door het lichaam van jouw overleden hond te gebruiken?
Ze zullen toch ergens op moeten oefenen voordat ze in levende dieren kunnen snijden?

Ik snap trouwens de redenering wel dat daar de honden die bij de DA achterblijven beter voor gebruikt kunnen worden, daar kan ik me ook wel in vinden.
Waarom wordt dat eigenlijk nog niet gedaan?

Ik denk dat de reden daarvoor heel simpel is: de dierenartsen vragen het niet aan de eigenaar.
De dode hond wordt voor destructie achtergelaten en daar mag niet zomaar iets anders mee gedaan worden. De eigenaar moet daar toestemming voor geven.
En dierenartsen vragen niet om die toestemming.

Dat zal idd de reden zijn.
Wij laten onze dieren ook achter ter destructie, ik vraag dan zelf wel of ze echt alleen vernietigd worden, dus niet gebruikt voor voeder, lijm of weet ik veel.
Er is mij nooit gevraagd om ze ter beschikking van de wetenschap te stellen, wat ik zoals eerder gezegd een prima bestemming zou vinden

Renee1966 schreef:

*Ellen* schreef:

renee-uk schreef:hebben degene die het per sé niet zouden willen dan niet het gevoel dat je er indirekt je volgende hond weer mee helpt?
Je wil toch graag dat die kundig geholpen wordt als ie wat mankeert en dat leren aanstaande dierenartsen dan toch door het lichaam van jouw overleden hond te gebruiken?
Ze zullen toch ergens op moeten oefenen voordat ze in levende dieren kunnen snijden?

Ik snap trouwens de redenering wel dat daar de honden die bij de DA achterblijven beter voor gebruikt kunnen worden, daar kan ik me ook wel in vinden.
Waarom wordt dat eigenlijk nog niet gedaan?

Ik denk dat de reden daarvoor heel simpel is: de dierenartsen vragen het niet aan de eigenaar.
De dode hond wordt voor destructie achtergelaten en daar mag niet zomaar iets anders mee gedaan worden. De eigenaar moet daar toestemming voor geven.
En dierenartsen vragen niet om die toestemming.

Dat zal idd de reden zijn.
Wij laten onze dieren ook achter ter destructie, ik vraag dan zelf wel of ze echt alleen vernietigd worden, dus niet gebruikt voor voeder, lijm of weet ik veel.
Er is mij nooit gevraagd om ze ter beschikking van de wetenschap te stellen, wat ik zoals eerder gezegd een prima bestemming zou vinden

Dan zouden ze eens kunnen beginnen dat te veranderen.
Het lijkt me eerlijk gezegd dat ze daar meer kans van slagen hebben dan bij een diereneigenaar die wel de as in een urntje wil hebben.
soms kunnen oplossingen zo makkelijk zijn lijkt me.

Mijn hond mag mee voor de medische wetenschap.
Ikzelf ook. ( niet bij de dierenarts hoop ik )