Het HondenForum

chaos schreef:En samen hebben we de teckel....

Dat herken ik wel een beetje.
Ook als ik samen met Bantam & Megan loop dan komt vaak heel even dat: 'net als vroeger toen we nog met z'n drieen waren...' gevoel om de hoek kijken

Eline* schreef:Ik zie wel veranderingen met een andere hond erbij in de roedel. Nelson is een goedsul en kiki een klein gifkikkertje. Ze kunnen het prima met elkaar vinden, maar Kiki is de baas en voor Nelson betekende dat een stappie terug in wat hij allemaal kon doen in huis. Ik heb zo nu en dan wel eens een opvangertje in huis en soms is het dus zo dat ik om jaloersie te voorkomen de honden minder idiviuele aandacht in huis kan geven, minder kluiven of speelgoedjes.
Daarintegen ben ik ervan overtuigt dat een hond zich in de regel fijner voelt met een andere hond erbij.

Ja, dit soort veranderingen zie ik ook wel. Het leven van een hond veranderd uiteraard als er een tweede hond bij komt. Maar is dit aspect niet wat anders dan het contact, de band die je met je honden hebt? Is de band die je met Nelson hebt anders geworden sinds Kiki er is. (Dat is wat TS zich afvraagt. ).

De band met Sita is hetzelfde gebleven als voordat Taro er was. We zijn ook precies hetzelfde blijven doen met haar. Ook zorgen we ervoor dat we beide apart aandacht geven. En samen is het gewoon een heel leuk stel, ze vullen elkaar echt aan.

ik denk dat het ligt aan: ...hóe ga je zelf met je honden om?

veel mensen nemen een 2de hond erbij, omdat ze zèlf geen tijd hebben , om "zo leuk" met de hond te doen
als een soort van .. kijk, daar heb je je vriendje toch al voor ?

dus als je zelf góed contact houdt , is er niets aan de hand
maar dan wel nog even veel met ze gaan doen

Je leest hier ook veel ,d at de reden is:

"mijn hond is de hele dag alleen, dan zou het leuk zijn, om er een 2de bij te nemen"

dat zijn dan hele andere redenen, maar als je dus nù met 2 , blijft spelen met ze
is er dus niets aan de hand

Mullu was mijn eerste hond en hij was (en is) echt mijn allessie. Ik deed alles met hem samen, nam hem overal mee naar toe en was echt heel veel met hem bezig (kroelen, trainen, wandelen,spelen...). Hij was echt mijn maatje.
Toen we er meer honden bij namen (door omstandheden hebben we er niet 1 maar 4 honden in 1x bij genomen) veranderde er wel veel voor Mullu. Hij was opeens niet meer de enige en kreeg gewoon minder 1 op 1 aandacht. Ik had daar veel problemen mee en voelde me daar schuldig om maar nu, een paar jaar later merk ik dat het voor Mullu veel beter is. Hij is heel ontspannen en vrolijk, heb hem eigenlijk nog nooit zo vrolijk gezien. Hij is hondser geworden en meer zelfstandig. Onze band is wel anders geworden maar niet minder. Wel "gezonder". Ik zie hem nu meer als hond ipv als mijn maatje. Iets wat voor de meeste honden denk ik beter is.
Hij was gelukkig als hond alleen, maar hij is nu gelukkiger en dat maakt mij gelukkig

Ik vind het voor Boomer op zich beter als er een 2e hond bij is, maar dat kan gewoon niet.
Om dit op te lossen, heb ik zeker 1x per week Wendy over de vloer en verder komt ze regelmatig een dag of avond. Verder trek ik veel met andere mensen met honden op, waardoor hij toch behoorlijk veel hond-contacten heeft, terwijl hij de enige hier thuis is. Zo werkt dit voor ons het beste, aangezien meer dan 1 hond gewoon niet mogelijk is.
Het is dus niet dat ik hem niet als hond zie, of hem geen plezier gun.

Inge O schreef:

M@rleen schreef:Het is dus niet dat ik hem niet als hond zie, of hem geen plezier gun.

nee, zo had ik mijn reactie ook niet bedoeld hoor, tenminste, niet voor die mensen die er wel heel graag nog een hond bij zouden willen maar dat omwille van tig praktische redenen niet kunnen .

Mijn reactie ook niet en het was ook niet dat ik Mullu echt niet als hond zag ofzo maar ik geloof wel dat ik teveel van hem verwachte en ook wel anders met hem om ging dan nu. Niet minder goed of beter maar gewoon anders, natuurlijker ofzo
Ik vind iemand ook geen dierenbeul als ie maar 1 hond heeft hoor.

Dat bedoelde ik ook niet hoor, Inge en Sonja, maar soms voelt dat voor mezelf wel zo.. Ik gun het hem heus wel, maar het is gewoon niet haalbaar.. Dus doe ik het zo.

Martijn schreef:Het zal ongewtijfeld wat minder eenzijdig, wanhapig klef zijn maar dat vind ik absoluut geen nadeel.

Ik vind het armoedig als een hond maar één metgezel heeft die dan ook nog eens een mens is. Ik wil het niet als zielig betitelen maar continu contact met (een) andere hond(en) vindt ik zeer, zeer waardevol voor een hond.
Niet minder waardevol dan menselijk contact voor mensen.

Ik vind het juist fijn dat ik niet één hondje heb die zo wanhopig aan me plakt. Dat soort close zijn daar heb ik weinig mee.

Het is natuurlijk wel het romantische Disney-idee van de relatie baas-hond, en Disney-ideeën krijg je moeilijk de wereld uit.

Ik vond Jack als enige hond niet zielig, omdat hij in die tijd nooit alleen was, een heel duidelijke rol had binnen het toen 3-koppige kattenroedel, en zowel qua honden als mensen een echte allemansvriend is. Dus alle uren buiten waren ook uren waarin hij al zijn vriendschappen kon onderhouden. Lilo is er gekomen omdat Jack toen *wel* vaker alleen moest zijn, en Lilo is een plakkerd. Aan Jack, en aan mij. Dat is aan de ene kant heel schattig, en ik begrijp ook wel waarom mensen zo'n waarde hechten aan dat soort afhankelijkheid, want het streelt je ego nogal als jij onze lieve heer bent voor een hond.

Maar goed, juist die plakkerds hebben andere vrienden nodig, want hoe romantisch ook, het is puur egoisme als je je hond zover brengt dat hij op jouw graf 'ligt te sterven van verdriet'. Dat moet je niet willen, en dan is het dus jouw taak om duidelijk te maken dat er nog veel meer leuke hondjes zijn, dat hij of zij deel is van een groep, en ook dat er nog veel meer leuke mensen zijn behalve jij. En daar krijg je ook veel leukere honden van, die niet hysterisch doen als jij er niet bent, en gewoon zielstevreden bij hun hondenmaatje of bij andere mensen op schoot gaan liggen.

Rami schreef:
Ja, dit soort veranderingen zie ik ook wel. Het leven van een hond veranderd uiteraard als er een tweede hond bij komt. Maar is dit aspect niet wat anders dan het contact, de band die je met je honden hebt? Is de band die je met Nelson hebt anders geworden sinds Kiki er is. (Dat is wat TS zich afvraagt. ).

Ja, het contact is anders...Tussen elke knuffel met Nelson zit namelijk een klein miezerig loedertje, wat vindt dat ze meer rechten heeft op knuffels als Nelson! Dat is wel te sturen hoor, maar het is wel anders.
Ik vind dat ook iets wat je mee moet nemen in je beslissing. Als de nieuwe hond ineens ranghoger is kan dat betekenen dat je eerste hond wat moet inleveren..bv zijn beste plekkie op de bank. Daar moet je vrede in kunnen vinden.

Eline* schreef:

Rami schreef:
Ja, dit soort veranderingen zie ik ook wel. Het leven van een hond veranderd uiteraard als er een tweede hond bij komt. Maar is dit aspect niet wat anders dan het contact, de band die je met je honden hebt? Is de band die je met Nelson hebt anders geworden sinds Kiki er is. (Dat is wat TS zich afvraagt. ).

Ja, het contact is anders...Tussen elke knuffel met Nelson zit namelijk een klein miezerig loedertje, wat vindt dat ze meer rechten heeft op knuffels als Nelson! Dat is wel te sturen hoor, maar het is wel anders.
Ik vind dat ook iets wat je mee moet nemen in je beslissing. Als de nieuwe hond ineens ranghoger is kan dat betekenen dat je eerste hond wat moet inleveren..bv zijn beste plekkie op de bank. Daar moet je vrede in kunnen vinden.

Stel dat Saar heel duidelijk ranghoger was geworden dan Moos al in het eerste jaar dan had ik dat inderdaad wel heel moeilijk gevonden denk ik Dat Moos dan van zijn plekkie op de bank afgesnauwd zou worden ofzo.
Nu met Saar zit ik juist te wachten totdat Vera ranghogere is
Ze vindt best heel veel van Vera prima (zo laat ze, net als door Moos, ook weer vaak haar kluif jatten. Tenzij ze hem echt echt echt wil hebben dan gromt ze en druipt Vera af), en ik heb daar bij Saar juist weer geen moeite mee omdat Saars hele 'zijn' zo ongeveer gebasseerd is op niet teveel jezelf profileren.
Nu moet ik wel zeggen dat zowel bij Moos en Saar als bij Saar en Vera het niet zo was/is dat de een zich heel duidelijk wil laten gelden. (dus de vraag is ook in hoeverre Vera uberhaupt echt duidelijk ranghogere zal--willen--worden).
Beide liggen op het lekkere plekje op de bank, ze worden samen geknuffeld, en snorkelen samen koekjes op uit het water. Dus 'het beste plekje op de bank op moeten geven' is sowieso niet echt herkenbaar Maar zou dat gebeuren zou ik wel even moeten slikken denk ik misschien.

Moos schreef:

Eline* schreef:

Rami schreef:
Ja, dit soort veranderingen zie ik ook wel. Het leven van een hond veranderd uiteraard als er een tweede hond bij komt. Maar is dit aspect niet wat anders dan het contact, de band die je met je honden hebt? Is de band die je met Nelson hebt anders geworden sinds Kiki er is. (Dat is wat TS zich afvraagt. ).

Ja, het contact is anders...Tussen elke knuffel met Nelson zit namelijk een klein miezerig loedertje, wat vindt dat ze meer rechten heeft op knuffels als Nelson! Dat is wel te sturen hoor, maar het is wel anders.
Ik vind dat ook iets wat je mee moet nemen in je beslissing. Als de nieuwe hond ineens ranghoger is kan dat betekenen dat je eerste hond wat moet inleveren..bv zijn beste plekkie op de bank. Daar moet je vrede in kunnen vinden.

Stel dat Saar heel duidelijk ranghoger was geworden dan Moos al in het eerste jaar dan had ik dat inderdaad wel heel moeilijk gevonden denk ik Dat Moos dan van zijn plekkie op de bank afgesnauwd zou worden ofzo.
Nu met Saar zit ik juist te wachten totdat Vera ranghogere is
Ze vindt best heel veel van Vera prima (zo laat ze, net als door Moos, ook weer vaak haar kluif jatten. Tenzij ze hem echt echt echt wil hebben dan gromt ze en druipt Vera af), en ik heb daar bij Saar juist weer geen moeite mee omdat Saars hele 'zijn' zo ongeveer gebasseerd is op niet teveel jezelf profileren.
Nu moet ik wel zeggen dat zowel bij Moos en Saar als bij Saar en Vera het niet zo was/is dat de een zich heel duidelijk wil laten gelden. (dus de vraag is ook in hoeverre Vera uberhaupt echt duidelijk ranghogere zal--willen--worden).
Beide liggen op het lekkere plekje op de bank, ze worden samen geknuffeld, en snorkelen samen koekjes op uit het water. Dus 'het beste plekje op de bank op moeten geven' is sowieso niet echt herkenbaar Maar zou dat gebeuren zou ik wel even moeten slikken denk ik misschien.

Dat zou ik ook wel lastig vinden, ja.
Ik ben ook ontzettend blij dat dit hier ook niet is gebeurd.
Zowieso heeft Bantam wel een plaat voor z'n koppie, hij respecteert de anderen maar laat zich niet wegduwen wat de anderen dan ook wel weer prima vinden.

Ik zou het best moeilijk kunnen hebben als hij dingen (als plek afstaan e.d.) moest gaan laten, maar ondanks dat hij weinig ambitieus is heeft hij zijn grenzen en gelukkig gaat dat heel goed zo.

Ik ken een iemand met een hondje wat helemaal opgeleeft is toen het andere hondje binnen het gezin was overleden.
Dat lijkt me echt een heel erg dubbel gevoel ...

Ik had er nooit zo over nagedacht dat een tweede hond de band veranderd van de eerste hond met de baas, het was dat die vrouw het te sprake bracht en ik was benieuwt hoe dat in de praktijk daadwerkelijk is.
Voor Fellow lijkt het mij juist leuk om er een kameraadje bij te hebben, want wij kunnen nooit zo leuk met hem spelen als een andere hond en het contact met andere honden vind ik wel belangerijk. En ik heb dan nog een hond om mee te trainen Het lijkt mij wel gezellig om er een tweede bij te hebben.
Maar een tweede hond zit er voorlopig niet in, Fellow vind ik met 16 mnd te jong en financieël kunnen we nu geen tweede onderhouden. Ik hoop mijn wederhelft te kunnen overhalen om een tweede er bij te nemen als Fellow 3 jaar is geweest.

Groetjes, Noëlle.