Begraven of verassen ? Geef me jullie redenen aub !

[Lysette]

Floor en Job zijn allebei gecremeerd. Begraven zou ik ook wel mooi vinden maar dan wel in mijn eigen tuin. Reden dat ik dat niet gedaan heb is omdat je nog wel eens verhuisd en dan ben je ze dus kwijt.
Ik zei altijd dat ik ze uit zou strooien maar ik kan het nog steeds niet.

[Joy C]

alhoewel ik er liever nog niet over nadenk, laat ik ze denk ik cremeren en dan strooi ik ze thuis op het veld uit waar ze o zo graag zijn.

[Doglover]

Ik heb gekozen voor cremeren, moet er eerlijk bijzeggen dat ik nu, 4 jaar later, nog steeds haar as niet heb uitgestrooid. Kan het gewoon niet Ze heeft een mooi hoekje in huis met haar urn, foto, halsband en naamplaatje. Ik heb wel gedacht aan begraven in de tuin maar je weet nooit hoe het leven gaat dus een verhuizing kan ook onverwacht zijn. Maar goed ook, want ik bén ook verhuisd. Al twee keer, dus ben blij dat ik het zo heb gedaan

Ik zei op de dag zelf dat ik Misty meteen zou uitstrooien bij de Oude Maas maar tot op heden staat zij ook hier op de vensterbank. Mooie foto's van haar op de urn.
Ik heb Misty apart laten cremeren niet met andere honden/dieren erbij omdat ik dat gewoon niet wilde...gevoelsmatig, kan niet uitleggen.

Succes..

[boemerang]

mijn eerste maat ligt hier achter het huis
nu wij te horen hebben gekregen dat ons huis er af moet
was dat het enigste waar ik nog aan denken kon
ik had hem belooft dat hij altijd bij ons zou blijven

maar wij wisten toen niet van de plannen die er waren

al denk ik nu , hij blijft in gedachten toch bij me
en ligt op zijn plekkie , waar hij zo van hield

ik heb al foto's gemaakt , van waar hij ligt en daar zullen we het straks mee moeten doen

en ik wil er niet aan denken , maar mocht het zo ver zijn dan toch weer begraven
en het liefst op de plek bij ons huis , gebeurd er wat in de tijd dat we hier wonen
dan gaan ze naar een dieren begraaf plaats

[bianca83]

Als ik nu de keuze zou moeten maken dan zou ik Quincy laten cremeren en uitstrooien.

[Caro.]

Ik heb Nouschka, Tara en Moritz ( ) laten cremeren.

Bij Nouschka was ik totaal niet voorbereid dat ze werd ingeslapen, haar heb ik helaas achtergelaten bij de dierenarts. Ze is wel apart gecremeerd, maar geen as teruggekregen.
Ook bij Tara waren we niet voorbereid, haar hebben we wel zelf naar het crematorium gebracht, ook apart gecremeerd, maar geen as terug.
Moritz hebben we ook zelf naar het crematorium gebracht en inmiddels (helaas 'door de wol geverfd') wel de as terug. We wilden hem in het bos op zijn favoriete plekje uitstrooien, maar ik kon dat niet; ik wilde hem dichtbij me houden. We hebbben zijn as dus uitgestrooid in onze tuin en een heel klein beetje as heb ik bewaard in een zilveren hartje. Hier komt mettertijd ook een beetje as van Kaya bij en dit hartje moet dan ooit bij mij in de kist gelegd worden en samen met mij begraven worden.

In de toekomst, zolang ik geen groot erf heb, zullen de honden gecremeerd worden, as retour en die strooi ik dan grotendeels uit.
Mochten we ooit een enorme tuin hebben, dan zou ik het zo doen als Huts doet: prachtige grafjes in de tuin.

[brecht]

jeetje nooit zo over nagedacht eigenlijk... maar ik denk dat ik zou laten cremeren en ergens op een mooi plekje uit zou strooien... de as hoeft niet mee naar huis, ze zitten in mn hart!!

[cloris]

Cremeren, begraven alleen in eigen grond en met een verhuizing zou ik dat niet kunnen laten..
Wel of niet uitstrooien is iets waar je vanzelf achter komt of je dat wil.

[Suuz!]

Aan de ene kant vind ik begraven iets moois hebben, maar aan de andere kant, als ik dan verhuis dan ben ik ze helemaal kwijt. Blijven ze hier achter op dit stuk grond, terwijl ik er niet meer woon, dat voelt voor mij niet fijn. En is voor mij een reden om dus niet te kiezen voor begraven.

Bij mij wordt het dan dus crematie voor de honden. Voor Sorbonne en Elmo geld dat ik ze inderdaad uit zal strooien. Misschien hou ik een heel klein deel bij me, in een sieraad, maar het meeste zal uitgestrooid worden op een plek waar zij zich heel erg fijn voelden.

Voor Sorbonne en Elmo zijn dat 2 plekken.... of het hondenbos in Ugchelen, of het strand in Monster. Ik denk dat ik persoonlijk voor het laatste kies. Daar zijn ze altijd compleet in hun element & het is voor Sorbonne 1 van de weinige plekken waar die echt los kan lopen, en al zijn energie kan botvieren.

Over lune en mowan heb ik nog niet nagedacht. Crematie zal het wel worden, maar wat er met de as gebeurd, dat weet ik nog niet.

[lieke]

Ik kies voor (massa) crematie. Hoeveel ik ook van mijn honden hou (en vorige honden en katten heb gehouden), dood is voor mij dood. Ik heb een mooie foto van ze in mijn slaapkamer hangen, maar ik hoef geen urntjes of grafjes o.i.d.
Zelfs mijn eerste man heb ik laten cremeren en er voor gekozen hem op een voor mij onbekende plaats te laten uitstrooien. Het bezoeken van een graf (van mens of dier) is mij een gruwel en ik moet er niet aan denken om ergens te rijden of te lopen en dan te bedenken 'god, hier ligt mijn... '(vul maar in).

Nee, ik herinner mijn dierbaren liever hoe ze in leven waren, niet hoe ze op het dressoir of tuin of kerkhof bij liggen :N: .

[Brindlecardi]

Osa zou denk ik gecremeert worden, bij Ben kan ik me er echt nog niks bij voorstellen, dus wat we dan zouden doen, geen idee. Iig niet begraven.


Onze vorige hond is bij de DA gebleven na haar overlijden.


gr Aimée

[Muk]

Normaal gesproken laat ik al mijn overleden dieren achter bij de da. Klinkt wat gevoelloos, maar de ziel is toch al weg en de herinneringen daar gaat het mij om.
Maar wie weet dat mocht mijn hond ooit overlijden (ik hoop dat hij nog heel lang mee mag gaan) dat ik hem dan wel laat cremeren. Begraven lijkt mij zowiezo niets. Ik ben er nog niet over uit.

[rovianne]

Onze 2 eerste katten zijn jaren geleden begraven in de achtertuin maar ik wil ze laten opgraven en tzt laten cremeren (is mogelijk, heb ik nagevraagd bij crematorium) omdat ik dat toch een fijner idee vind.
Onze hond is gecremeerd en staat in een urn.
Hier zullen ze gecremeerd blijven worden. Willen we voor ons zelf ook en dan later de assen bij elkaar doen.

[Rami]

Ik kies voor (massa) crematie. Hoeveel ik ook van mijn honden hou (en vorige honden en katten heb gehouden), dood is voor mij dood. Ik heb een mooie foto van ze in mijn slaapkamer hangen, maar ik hoef geen urntjes of grafjes o.i.d.
Zelfs mijn eerste man heb ik laten cremeren en er voor gekozen hem op een voor mij onbekende plaats te laten uitstrooien. Het bezoeken van een graf (van mens of dier) is mij een gruwel en ik moet er niet aan denken om ergens te rijden of te lopen en dan te bedenken 'god, hier ligt mijn... '(vul maar in).

Nee, ik herinner mijn dierbaren liever hoe ze in leven waren, niet hoe ze op het dressoir of tuin of kerkhof bij liggen :N: .

Mijn vriend denkt er precies zo over. Terwijl ik wel graag 'iets' als aandenken wil. Een graf op eigen terrein zal het niet worden (ik blijf zeker niet wonen waar ik nu woon) maar cremeren en iets met de as doen (al is het maar bewaren) spreekt me meer aan.
Komt misschien ook omdat er van mijn ouders (die overleden zijn toen ik zelf nog niet volwassen was) niets 'over' is. Geen graf, geen urn. Daar heb ik het lang moeilijk mee gehad.

[Gos]

Wel heb ik zo'n "mega grote vaste tuin" die vol blijkt te liggen met botten van dode (huis)dieren en zo te zien ook van illegale slachtingen. Wij kunnen bijna niets groots aan de tuin doen zonder wat oude botresten mee naar boven te graven. En eerlijk gezegd vind ik dat niet altijd even leuk.
Botresten kunnen ook verbazingwekkend lang blijven liggen, die illegale slachtingen dateren van in en net na de oorlog.

Het idee dat ik ooit zou verhuizen of zou komen te overlijden en dat dan anderen de botten van mijn honden zouden opgraven, is de reden dat is ze t.z.t. wil laten cremeren. Ik denk dat ik dan een klein beetje bij me zal willen dragen (maar dat weet ik nog niet zeker) en de rest zal verstrooien op een voor de hond passend plekje.

Het zou wel mooi zijn ze te begraven en er dan een mooie symbolische plant op te laten groeien, maar dat doe ik om bovengenoemde reden dus niet.

[Miss_Liz]

Ik heb er eigenlijk nooit echt over nagedacht ik heb mijn poes op 19 jarige leeftijd moeten laten inslapen maar ja ik woonde toen nog bij mijn ouders en moest haar daar achterlaten van me moeder omdat die het niet kon verdragen om haar in huis of rond het huis te hebben.

Nu ik mijn eigen huisje heb ben ik goed over na gaan denken zeker toen mijn oppas hondje Nibor overleed.Zijn baasjes hebben hem laten cremeren en hij staat nu netjes in een urn in de vitrine kast.
En dat gebeurt er dus over tig jaar ook met mijn schatjes. Ik heb er toen veel moeite mee gehad mijn meisje achter te moeten laten en dat wil ik niet nog eens.
En als ik zelf dood ga moeten de urnen met mij mee in het graf.
Voor eeuwig en altijd samen zoals het voor mijn gevoel hoort

[labberdebab]

Onze Geordi is alleen gecremeert en de urn met zijn as staat op mijn slaapkamer. Onze Koda was helaas maar 10 maandjes, had nog nooit de vrijheid geproeft ed en die hebben we dus laten uitstrooien over de zee...

[lieke]

Mijn vriend denkt er precies zo over. Terwijl ik wel graag 'iets' als aandenken wil. Een graf op eigen terrein zal het niet worden (ik blijf zeker niet wonen waar ik nu woon) maar cremeren en iets met de as doen (al is het maar bewaren) spreekt me meer aan.
Komt misschien ook omdat er van mijn ouders (die overleden zijn toen ik zelf nog niet volwassen was) niets 'over' is. Geen graf, geen urn. Daar heb ik het lang moeilijk mee gehad.

Dat is idd. tragisch, Rami. En dat is ook de reden waarom ik een aantal jaren geleden mijn eigen 'crematie'verzekering heb gewijzigd van uitstrooien in begraven in een urnentuin. Omdat, mocht ik overlijden voor onze zoon volwassen is, hij in ieder geval een plaatsje heeft waar hij naar toe kan. Als hij wil. Zonder daarbij de last van onderhoud van graf, dure grafrechten, etc. op z'n schouders te krijgen.
Voor mezelf maakt het niet uit, voor mij hoeven mensen me niet te 'bezoeken' en zelf wil ik ook niet aan een graf staan te treuren. Een foto en herinneringen in mijn hart, is mij genoeg.
Maar ik heb wel begrip voor mensen die die behoefte wél hebben. En gelukkig kunnen mensen nu kiezen voor die uitvaart (van mens en dier) waar zij zelf behoefte aan hebben.

[ens]

wij cremeren onze honden alleen
als ik over lijd dan wil ik ook gecremeerd worden
dan wil ik met het as van mijn honden uitgestrooi worden
in het water bij ons favoriete eilandje

[d@f]

Ik kies ook voor verassen. Maar eerlijk gezegd geen idee wat ik er mee ga doen. Achter in de tuin ligt Poetie mijn rode poes, maar als ik dit alles lees denk ja als we hier weggaan dan blijft ze hier achter.

Ik had er nooit bij nagedacht.

Ik denk dat ik ook het mooiste vind om hun as op hun favo plekjes uit te strooien. Laatst kreeg ik een berichtje van iemand van de colliehyve die had de as in een speciaal gemaakt collie beeld laten doen. Dat vond ik ook een mooi idee.

Tja eigenlijk wil ik er liever niet over nadenken want ik vind het een dood eng idee dat hier iemand het leven laat.

[langehond1]

Als een hond overlijdt dan begraaf ik ze op een goede plek en haal na een tijd de schedel op...na behandeling met biotex en peroxide heb ik dan een mooi aandenken aan de hond...de honden van mijn leven kunnen mooi naast elkaar staan en als ik ooit begraven wordt kunnen ze ook mee...

L

[M@rleen]

Op dit moment zeg ik cremeren. Maar weet niet of ik dan de as mee naar huis wil.. Ik heb er eigenlijk nooit over na willen denken/over nagedacht..

[Emma]

omdat ik niet weet of ik hier blijf wonen, begraaf ik liever niet. ik denk cremeren en uitstrooien over water. hij vindt zwemmen heerlijk.
maar hij is nu nog zo jong en ik hoop dat ik hier niet gauw mee te maken krijg.
en misschien is het in de stituatie op dat moment ook weer anders.
ik zou gewoon doen waar jij het meest vrede mee hebt. en waar je ook op lange termijn je prettig bij voelt.

[Rami]

En gelukkig kunnen mensen nu kiezen voor die uitvaart (van mens en dier) waar zij zelf behoefte aan hebben.

Zo is dat. Doe wat goed voelt, doe wat je 'nodig' hebt.
En voor de een is dat een graf, voor de ander is dat het bewaren of uitstrooien van as en weer voor een ander zijn herinneringen genoeg.

Vind 't ook wel mooi om de verschillende manieren van omgaan met 'na de dood' te lezen.

[Suzan]

Onze honden liggen begraven op een aparte plek in de tuin. Voor mijn gevoel zijn ze nog bij me en dat voelt fijn aan.

[twinkeltje]

cremeren ik heb niks met begraven en zo voor mij is het alleen maar een omhussel een dood lichaam

[Maylala]

Dat idee van "Het lichaam als leeg omhulsel" snap ik totaal niet.

Het is niet een leeg lichaam, het is het lichaam van je maatje!
Ik zie het als het staartje waarmee hij naar me kwispelt, de tandjes waarmee hij mijn vingers stukgeknaagd heeft, het neusje wat hij tegen me aan duwt als hij wil spelen, en de vacht waarin ik mijn gezicht begraaf voor het slapen gaan, elke nacht weer.
Ook als Sjonnie overlijdt, zal ik dat lichaam nooit als "leeg" zien. Het is het expressie-kanaal van mijn Sjon, het lijfje dat ik heb leren lezen, dat ik heb geknuffeld, waar ik al die jaren vol liefde naar gekeken heb, wat ik verzorgd heb, het lijfje waar mijn katten bij het spelen in mochten hangen, het was de tastbare kant van de ziel die "vertrokken" is.

No way dat ik dat voor massacrematie in een oven laat gooien. Dat wordt netjes apart gedaan, en daarna komt hij weer met het vrouwtje mee naar huis. Zijn as zal (hoogstwaarschijnlijk) in een tatoeage verwerkt worden.

[Yèti]

Cremeren. Ik vind de as in een urn mee naar huis nemen wel een raar idee, maar volgens mij bestaat er voor dieren geen collumbarium. Dus zou de as dan in een mooie urn een speciaal plekje krijgen in huis.

[twinkeltje]

Dat idee van "Het lichaam als leeg omhulsel" snap ik totaal niet.

Het is niet een leeg lichaam, het is het lichaam van je maatje!

preccies leeg dus mijn ik heb echt niks met cremeren en zo ik ga ook nooit terug naar begraafplekken van dierbare en ook geen potjes as hier dan maar cremeren en strooien begraven dan rot het lichaam langzaam weg vind juist dat luguber
en opsluiten in potjes is ook me ding niet
voor mijn idee is het zieltje allang uit het lichaam dus een lege jas

[Rami]

Dat idee van "Het lichaam als leeg omhulsel" snap ik totaal niet.

Het is niet een leeg lichaam, het is het lichaam van je maatje!
Ik zie het als het staartje waarmee hij naar me kwispelt, de tandjes waarmee hij mijn vingers stukgeknaagd heeft, het neusje wat hij tegen me aan duwt als hij wil spelen, en de vacht waarin ik mijn gezicht begraaf voor het slapen gaan, elke nacht weer.
Ook als Sjonnie overlijdt, zal ik dat lichaam nooit als "leeg" zien. Het is het expressie-kanaal van mijn Sjon, het lijfje dat ik heb leren lezen, dat ik heb geknuffeld, waar ik al die jaren vol liefde naar gekeken heb, wat ik verzorgd heb, het lijfje waar mijn katten bij het spelen in mochten hangen, het was de tastbare kant van de ziel die "vertrokken" is.

Maar het gekke is wel dat als je eenmaal een dood dier (of mens) gezien hebt, dat je dan beter begrijpt wat er bedoelt wordt met die 'lege omhulsel'.
Tenminste, zo verging het mij. Want als de huid koud wordt, de pootjes stijf, als de ogen gebroken zijn, dan is alles wat er was, alles wat je zo lief had, weg. Voorgoed weg.