Pagina 2 van 2
Geplaatst: 28 mar 2008 16:32
door Maria67
Toen Lisa ouder werd kreeg ik het er ook steeds vaker moeilijk mee. Inderdaad vragen als: zou dit de laatste zomer zijn? De laatste trimbeurt? De laatste zak voer? Bij die vragen brak mijn hart al op voorhand van verdriet.
Dan zei ik wel tegen mezelf dat ik me niet aan moest stellen, ze was immers nog niet dood?
Maar door deze gedachten heb ik de laatste maanden met haar heel bewust meegemaakt en daar ben ik blij om....
Geplaatst: 28 mar 2008 16:38
door Cissy
Ik wil er ook niet aan denken pffff ben toch vrij nuchter typje maar wat mijn honden betreft niet. Ik kan ook al helemaal verdrietig worden alleen bij de gedachte al. En ik ben ook bang :stel dat ik zelf doodga wat moet er dan met mijn honden gebeuren? Niemand kan zo goed voor ze zorgen dan ik (onzin natuurlijk maar die gedachte kan me helemaal gek maken) Vooral Shirley die kan gewoon niet zonder mij, ik ben de enigste die haar volledig begrijpt en alles van haar kan hebben en alles voor haar overheeft. Ik heb al tegen mijn vriend gezegt dat hij haar moet laten inslapen mocht ik dood gaan zodat ze bij mij in de kist kan
denk dat Shirley dat ook wil
Geplaatst: 28 mar 2008 17:03
door Rami
Ja, verdriet idd, maar vooral je ernstige zorgen maken, dat herken ik heel erg.
Toen mijn hond Bill een jaar geleden zo slecht liep en ik nog niet wist dat het vanuit zijn knie kwam (en hij geopereerd kon worden) maakte ik me heel veel zorgen. Een hond met pijn, die niet meer goed loopt en stel dat het niet/nooit meer goed komt. Wat dan?
Gelukkig is het allemaal goed gekomen...
Geplaatst: 28 mar 2008 20:58
door hondeponnetje
Toen ik hoorde dat Biru spondylose had, en dat hoorde ik toen ze ongeveer twee jaar was, dacht ik gelijk dat ik haar niet zo heel lang bij me mocht houden en raakte ik een soort in paniek dat ik haar kwijt zou raken. Bij de gedachte dat ik haar zeer binnenkort niet meer zou hebben kreeg ik al een brok in mijn keel en stonden de tranen al in mijn ogen. En dat gevoel krijg ik telkens als ik er aan denk dat zij niet erg oud zal worden. Ik heb verschillende honden gehad maar met Biru raak ik in paniek als ik eraan denk dat ze er niet meer is. Ik vind het ook zo vreemd van mezelf dat ik zó'n sterke band heb met haar. Bij mijn vorige honden heb ik ook nooit de behoefte gehad om hun as te hebben maar bij Biru wil ik haar as wél hebben. Ik moet er niet al te lang over na denken want anders loop ik zo te janken.
Geplaatst: 30 mar 2008 14:06
door tina12345
ik heb dat ook wel heel erg...de gedacht alleen al ik ze kwijt moet raken.... zo erg dat het zelfs een van de redenen was dat ik twijfelde er een hond bij te nemen.
je gaat je er aan het hechten en ooit komt het weer moment dat je er afscheid van moet nemen ... verschrikkelijk !!
dit gevoel is alleen maar erger geworden sinds we vorig jaar jaar (veel te jong) onze Bob in moesten laten slapen...