ter aanvulling:
ik heb de fotos er tussenuit gehaald
maar zeker de moeite waard om even te lezen en erover na te denken
Hond in de pot, kat in de zak. Jammie.Door Wout in Allerlei op 07 juni 2007 om 16:50.
Naar aanleiding van het nieuwsbericht van Frans010:
http://www.uwsupermarkt.nl/?aid=3769
In onze 'beschaafde' westerse wereld gaan de nekharen overeind staan als we horen hoe men in Aziatische landen probleemloos honden op het menu zet. Volgens Wikipedia slacht men bijvoorbeeld in Birma jaarlijks 2,3 miljoen honden voor consumptie. De horror. Actiegroepen zoals PETA proberen al jaren regeringen in Azië onder druk te zetten om het eten van honden te verbieden. Maar waarom zou je bijvoorbeeld wel kip, geit of koe mogen eten en hond of een poes niet?
En waarom eet men eigenlijk honden?
De oorsprong van het eten van honden komt voort uit praktisch oogpunt. Zolang er voedsel genoeg is zijn honden prima metgezellen voor; het verdedigen van huis en haard tegen gespuis, het warmen van je bed tijdens koude nachten, het handige maatje zijn tijdens de jacht of als lastdier voor trekken van de kar. Maar als het tegenzit en de voedselvoorraad op raakt is de hond opeens een bron van noodzakelijke voedingstoffen.
Zo was (is) het niet ongebruikelijk voor de volkeren in het hoge noorden van Groenland, Siberië tot Canada om ten tijde van nood een hond in de pot te stoppen. Misschien betekent het aloude spreekwoord 'de hond in de pot vinden' niet dat je te laat bent en de hond de restjes eet maar dat er arme tijden waren aangebroken en Fikkie tot hachee was verwerkt. Als het gaat om overleven is men niet zo sentimenteel.
Tegenwoordig zijn in onze westerse ogen honden geen allround middel meer om te overleven, laat staan te dienen als bron van voedsel. ‘Hond op het menu kan echt niet’. Het is waarschijnlijk aan onze cultuurhistorisch bepaalde zendingsdrang en arrogantie te danken dat we andere volkeren op deze wereld onze almachtige visie opdringen. Tja, met onze Albert Heijn en Super de Boer om de hoek hebben we makkelijk praten.
In Sulawesi trof men in Minahasa op de markt hondenvlees aan. En niet alleen hond maar ook rat en vleermuis. Met een westers oog bekeken is het eten van ratten en vleermuizen slechts weerzinwekkend en goor maar bestempelen we het eten van hond minstens als zielig en barbaars. Voor de lokale bevolking zal het allemaal worst zijn. Het is een goedkope en legale bron van eiwit en proteïnen en het zijn dan ook doorgaans de armen die het kopen. Veel keus hebben ze niet, een aap uit de boom schieten of ander wild dier vangen is tegenwoordig zwaar verboden.
( Zeenomaden hadden deze zeldzame Koeskoes gevangen, Dit exemplaar had gelukt want meestal breek het al zijn botjes als ze de boom omhakken waar het in zit. Voor de zeenomaden was de Koeskoes een welkome en vooral gratis aanvulling op hun eenzijdige menu. Wij sentimentele westerlingen wisten het dier na een stevige onderhandeling vrij te kopen voor 5 euro zodat we het elders weer konden uitzetten.)
We vroegen enkele lokale bewoners hoe het nou zit met het eten van honden. Het antwoord was simpel: het is in de streek van Minahasa niet ongebruikelijk als men iemand bezoekt om een puppy te geven zoals wij een bloemetje meenemen. Het hondje doet dan inderdaad keurig dienst als erfbewaker, kliko en vanger van ongedierte. Als de portemonnee in magere tijden leeg raakt en de buiken ook dan loop je een goede kans om letterlijk de hond in de pot te vinden. Lokalen hebben hier geen enkele moeite mee. En misschien komt dat ook wel omdat ze verder geen enkele band met de hond hebben. Hondje aaien is bijvoorbeeld iets dat eigenlijk alleen die vreemde westerlingen doen.
Enfin, voor de arme lokalen die geen koe of geit kunnen betalen, laat staan onderhouden, is een hond (of ander dier) dus een perfecte aanvulling op het toch al karige menu. Dus de volgende keer als u een petitie tegen het eten van hondenvlees tekent dan ontzegt u in feite voor de arme bewoners van de Minahasa streek een voedzame en voor de hand liggende maaltijd zonder alternatief van een goedkope kiloknaller.
Boter op ons hoofd.
De reden dat men bij de poelier vaak nog de pootjes aan een geslacht konijn laat zitten is als bewijs dat het geen kat is. In vroegere tijden was het niet ongebruikelijk dat je in plaats van een konijn letterlijk een kat in de zak kocht. Zo'n 100 jaar geleden deed men hier sowieso niet zo moeilijk om hond, kat of rat te eten. Op de onderstaande Franse prent uit 1870 is duidelijk te welke waar de koopman in de aanbieding had.
Maar ook deze prent van de opening van een heuse hondenslager in 1910 bewijst dat een hapje hond niet ongewoon was.
Ratten eten was tot voor kort in het Belgische Dendermonde niet ongebruikelijk. Onder de fantasienaam 'Waterkonijn' kon men daar genieten van een heerlijke muskusrat. Maar aangezien muskusrat formeel te boek staat als ongedierte en sinds de dioxinecrisis is het van overheidswege verboden om nog langer dit dier op de kaart te zetten. Waarom de muskusrat ( die eigenlijk niet eens een echte rat is) niet, en een haas of konijn wel geserveerd mag worden is een raadsel. Hoe dan ook wij laten muskusratten liever sterven en nutteloos wegrotten in klemmen dan dat we goed gebruik maken van het vlees van dit overigens smakelijk dier.
Hond kon men tot voor kort nog bestellen in het Zwitserse kanton AppenZell. Maar ook aan deze 'geheime' traditie (Zwitserland verbiedt de handel in hondenvlees) kwam in 2000 een definitief einde onder druk van demonstraties en petities tegen het eten van honden.
Ja wij zijn een beschaafde maatschappij en in onze onmetelijke en vooral ondoorgrondelijke wijsheid hebben we bepaald welk dier wel of niet geconsumeerd mag worden. Ondertussen draait onze bio-industrie op volle toeren, gaan onze huisdieren dood aan welvaartziektes en we veroordelen hartvochtig de barbaren uit verre landen.
)
.