Rhodi heeft in februari de diagnose milttumor gekregen. Sindsdien staat hij op medicatie en tot half augustus ging dat allemaal helemaal prima. De laatste zes weken is het kwakkelen. Maar bij Rhodi betekend ''kwakkelen'' dat hij slecht eet, maar voldoende om zich happy te voelen... dat hij behoorlijk soepel en vrolijk wandelt, maar soms niet langer dan een kwartier, waar we vroeger een uur deden... en soms INEENS weer een half uur of zelfs een heel uur... afhankelijk van hoe hij zich voelt.
Geen pijn, geen gekruk, geen gehannes. De achterkant word wel wat zwakker, maar niet zo erg dat hij mankt; hij staat hooguit wat trager of onhandiger op. Op de bank springen gaat soms niet zo handig meer. Verder eigenlijk geen klachten, wat gehijg af en toe (wat een bijwerking van prednison bleek te zijn, las ik) of een enkele keer wat onrustig, maar volgens mij is dat laatste meer verveling dan wat anders; bij een dagje naar mijn ouders zie je daar niets meer van terug. Dus proberen we maar te kijken of we af en toe hem een beetje blij kunnen maken met iets simpels. Het is een oude man van dertien-en-een-half, hij hoeft geen compleet dagprogramma meer! Maar hij behoeft wel extra zorg, zoals alle oudjes.
Als ik dit van Glenn lees, lees ik veel meer ongemak. Gemank, pijn, zich niet goed voelen, en vooral dat kreunen. Niet happy! Dat zijn de momenten waarop je gaat nadenken of het beter is om los te laten....
Nanna, heel veel sterkte met deze rotsituatie. Tien jaar is TE jong om zo te kwakkelen.
