Het HondenForum

Marion. schreef:

Sandra&co schreef:4 Foto'tjes en dat noemt ze spam

Verder ga ik met je mee wat betreft wandelingen. Ik vind het echt wel gezellig om eens samen te wandelen met baasjes met honden die ik ken en vertrouw, maar over het algemeen maak je mij veel blijer met urenlange "eenzame" wandelingen met alleen de honden. Ik vind weinig dingen zo ontspannend in mijn drukke leven als in de zomer een rugtas in te pakken met eten en drinken en dan de hele dag bij een vennetje op de heide te zitten. Je moet eigenlijk zelf geen overdreven "mensen-mens" zijn als je een Staff wil. Ik vond het ook vreselijk moeilijk toen mijn huisgenoot vroeg of ze met Izzy mocht gaan wandelen (en godbetert, of ze haar los mocht laten NEE. Hoewel die 2 totaal gek op elkaar zijn).
Hoeveel vertrouwen ik in Izzy heb (gister belandde ze ineens in een roedel Staffords, Bullterriers en een Tosa van iemand anders en er gebeurde natuurlijk niks), hoe weinig vertrouwen ik heb in andere, onbekende eigenaren.

Ik hou ook van dagwandelingen. Gewoon wij en onze hondjes, en zo weinig mogelijk mensen (en honden) tegenkomen. En ik kan dezelfde foto's posten, waar de hond vol overgave haar liefde over ons heen stort. Gewone Goldens doen dat namelijk ook.
En tegelijkertijd vind ik het zo lekker dat ik geen ogen voor en achter hoef te hebben. Ik hoef mijn hond niet neurotisch aan een lijn te houden, ik hoef niet bang te zijn als een ander ze uitlaat. Of als we toch tegenliggers tegen komen

Ik ook niet want Muis doet tot nu toe al 5,5 jaar niks dus wij lopen dan ook heel relaxt aan de lijn. Goldens hebben toch hele andere ras- en karaktereigenschappen dan Staffords, ik vind ze mij persoonlijk 'te saai' maar ik heb t geprobeerd uit te leggen en iedereen houdt gelukkig van wat anders, anders was t allemaal helemaal zo doorgefokt.

Sandra&co schreef:

Marion. schreef: Ik hou ook van dagwandelingen. Gewoon wij en onze hondjes, en zo weinig mogelijk mensen (en honden) tegenkomen. En ik kan dezelfde foto's posten, waar de hond vol overgave haar liefde over ons heen stort. Gewone Goldens doen dat namelijk ook.
En tegelijkertijd vind ik het zo lekker dat ik geen ogen voor en achter hoef te hebben. Ik hoef mijn hond niet neurotisch aan een lijn te houden, ik hoef niet bang te zijn als een ander ze uitlaat. Of als we toch tegenliggers tegen komen

Als ik weer een hond zoek, zal ik jouw vragen wat ik moet kopen, ok?

Nee maar even serieus: deze discussie is al geweest. Ik geloof dat Manuma toen heel boos werd. Niet iedereen wil een Golden, Marion. Ik vind ze heel leuk bij een ander, maar ik heb er een lauwwarm gevoel bij.

Verder vind ik dat je als hondeneigenaar sowieso de verantwoordelijkheid hebt om ogen voor en achter te hebben.

Helemaal geweldig dat jij geen Golden wil, maar dat opgehemel van de Staff snap ik ook niet. Die foto's van Suuzz-zoveel zijn erg leuk, maar die heb ik ook. En wat ik je al zei, ik wil ook dagwandelingen en mijn hoofd leeg maken en geen mens of hond tegenkomen.

En tegelijk ben ik erg blij dat ik niet met samengeknepen billen hoef te lopen. Dat is namelijk niet wat ik als ontspanning zie. Maar.... zoveel mensen, zoveel wensen.

Maar jemig Marion, jij bent dus geen Sandra en Suuz he. Zo simpel is het Er werd hen gevraagd waarom deze rassen, en daar is duidelijk antwoord op gegeven. Dat jij er anders over denkt kan heel goed, maar dat maakt toch niet dat zij net zo goed een Golden konden aanschaffen. Sowieso, als je het temperament (en dan heb ik het over het algemene temperament, geen hond-hond contact) van een Staff vergelijkt met een Golden, dan snap je het niet.

Ik loop ook graag alleen met m'n honden en losloopveldjes vermijd ik, maar ik wil niet de stress dat mijn honden slachtoffers maken als we de hoek om komen en er een andere hond in hun aura staat. Dus geen Staff voor mij, maar ook zéker geen Golden. En zij willen dan weer geen Toller, snap ik ook helemaal want ook dat is een heel andere hond, ook al delen ze sommige eigenschappen.

Marion. schreef: Helemaal geweldig dat jij geen Golden wil, maar dat opgehemel van de Staff snap ik ook niet. Die foto's van Suuzz-zoveel zijn erg leuk, maar die heb ik ook. En wat ik je al zei, ik wil ook dagwandelingen en mijn hoofd leeg maken en geen mens of hond tegenkomen.

En tegelijk ben ik erg blij dat ik niet met samengeknepen billen hoef te lopen. Dat is namelijk niet wat ik als ontspanning zie. Maar.... zoveel mensen, zoveel wensen.

Haha. Nou bedankt voor je meningen en opbouwende kritiek, hè.

Sandra&co schreef:

Marion. schreef: Helemaal geweldig dat jij geen Golden wil, maar dat opgehemel van de Staff snap ik ook niet. Die foto's van Suuzz-zoveel zijn erg leuk, maar die heb ik ook. En wat ik je al zei, ik wil ook dagwandelingen en mijn hoofd leeg maken en geen mens of hond tegenkomen.

En tegelijk ben ik erg blij dat ik niet met samengeknepen billen hoef te lopen. Dat is namelijk niet wat ik als ontspanning zie. Maar.... zoveel mensen, zoveel wensen.

Haha. Nou bedankt voor je meningen en opbouwende kritiek, hè.

Jij ook bedankt dan maar hè

Ik wil trouwens wel nog even toevoegen dat ik het minnetjes van je vind dat je Suus, die gewoon de mening over háar hond (niet eens over Staffords in het algemeen) ventileert, zo minachtend beantwoordt door nog niet eens het fatsoen te hebben gewoon "Suus" te zeggen. Nee, je moet je übermensch-gevoel ventileren door haar "Suuzz-zoveel" te noemen. Dat zegt wat over jou, Marion.
Hoe dan ook, om dit topic niet te bevuilen mag je nog een antwoord aan me geven (voor mijn vermaak, dus give it your best shot!) en daarna laten we het topic weer gaan waar het over gaat. Ok? Tof.

Ik snap ook waarom mensen voor een Stafford kiezen.
De drive, de mensgerichtheid, het clowneske, het onvoorwaardelijk willen samenwerken. Ik vind dat heerlijk en dat is ook wat ik zoek in een hond. En bijvoorbeeld een Golden heeft dat niet, of in ieder geval niet in die mate waar ik op val, wat mij aantrekt.

Alleen het risico op agressie naar soortgenoten is wat mij tegenhoudt.
En misschien is dat ook wel, omdat ik al 12 jaar met een reu rondloop waarbij ik ogen voor en achter moet hebben. Niet zozeer omdat hij zelf nu zo agressief is, maar wel omdat hij verrekte sociaal onhandig is wat gedrag bij andere honden (terecht) triggert. En dan hebben we het nog even niet over het feit dat hij zich niet, maar dan ook gewoon echt niet, zal onderwerpen aan een andere hond.
En ik ken m'n gebieden hoor waar ik kan wandelen en ik ben handig genoeg geworden in het ontwijken van honden in woonwijken. Maar, zeker in een woonwijk, onbezorgd en in gedachten verzonken rondlopen zit er gewoon niet in. en nu ik Malou erbij heb, merk ik hoe fijn dat toch is.
Ook gewoon omdat je niet van andere mensen kan verwachten dat zij hun honden onder controle hebben. Je zou het wel mogen verwachten, maar het is gewoon niet realistisch om dat te denken.

En toch....Maloutje is lief en zoet en schattig, maar Shib heeft die drive, die kracht, dat blije en uitgelaten gedrag waar ik gek op ben. Dus dat er uiteindelijk weer een Staffordachtige hier gaat komen...Ja, dat denk ik wel. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan

Zoveel mensen zoveel wensen. Ik hoef geen staff maar ook geen golden. Ik wil de herder maar ik kan me goed voorstellen dat een ander daar weer stapelgek van wordt. Ook daarmee kroel ik wat af en lig ik mee op de bank. En ik wandel ook graag apart van anderen lekker rustig mn honden en ik...

Marion. schreef:

Sandra&co schreef:

Marion. schreef: Ik hou ook van dagwandelingen. Gewoon wij en onze hondjes, en zo weinig mogelijk mensen (en honden) tegenkomen. En ik kan dezelfde foto's posten, waar de hond vol overgave haar liefde over ons heen stort. Gewone Goldens doen dat namelijk ook.
En tegelijkertijd vind ik het zo lekker dat ik geen ogen voor en achter hoef te hebben. Ik hoef mijn hond niet neurotisch aan een lijn te houden, ik hoef niet bang te zijn als een ander ze uitlaat. Of als we toch tegenliggers tegen komen

Als ik weer een hond zoek, zal ik jouw vragen wat ik moet kopen, ok?

Nee maar even serieus: deze discussie is al geweest. Ik geloof dat Manuma toen heel boos werd. Niet iedereen wil een Golden, Marion. Ik vind ze heel leuk bij een ander, maar ik heb er een lauwwarm gevoel bij.

Verder vind ik dat je als hondeneigenaar sowieso de verantwoordelijkheid hebt om ogen voor en achter te hebben.

Helemaal geweldig dat jij geen Golden wil, maar dat opgehemel van de Staff snap ik ook niet. Die foto's van Suuzz-zoveel zijn erg leuk, maar die heb ik ook. En wat ik je al zei, ik wil ook dagwandelingen en mijn hoofd leeg maken en geen mens of hond tegenkomen.

En tegelijk ben ik erg blij dat ik niet met samengeknepen billen hoef te lopen. Dat is namelijk niet wat ik als ontspanning zie. Maar.... zoveel mensen, zoveel wensen.

Kannone Marion niet iedereen wil een golden

Top geschreven Sandra en Suus
Ik val ook op niet makkelijke rassen, nou mijn ding en niet die van een ander simpel toch

Maeve schreef:Maar jemig Marion, jij bent dus geen Sandra en Suuz he. Zo simpel is het Er werd hen gevraagd waarom deze rassen, en daar is duidelijk antwoord op gegeven. Dat jij er anders over denkt kan heel goed, maar dat maakt toch niet dat zij net zo goed een Golden konden aanschaffen. Sowieso, als je het temperament (en dan heb ik het over het algemene temperament, geen hond-hond contact) van een Staff vergelijkt met een Golden, dan snap je het niet.

Ik loop ook graag alleen met m'n honden en losloopveldjes vermijd ik, maar ik wil niet de stress dat mijn honden slachtoffers maken als we de hoek om komen en er een andere hond in hun aura staat. Dus geen Staff voor mij, maar ook zéker geen Golden. En zij willen dan weer geen Toller, snap ik ook helemaal want ook dat is een heel andere hond, ook al delen ze sommige eigenschappen.

Ik vind het sowieso flauw om iemand's oprechte en goed onderbouwde keuze voor een bepaald ras te bagatelliseren of belachelijk te maken. Jij hoeft niet de keuze voor een golden voor anderen te rechtvaardigen, Marion. En ik hoef dat niet bij de keuze voor mijn ras, de collie.
Ik kan me overigens voorstellen dat er zát mensen zijn waarbij het feit dat het verschrikkelijke haarballen zijn, met hun irritante krijstokkerij en hun vaak toch wel ontzettend dociele karaktertjes geen collie willen, al kregen ze geld toe. (Al spreekt het weer in hun voordeel dat ze geen weglopers zijn, erg gehoorzaam zijn en ook ontzettende knuffeldozen.)

Ik vind het een mooi verhaal van Suus27. Een schoolvoorbeeld van iemand die precies weet wat de voordelen en nadelen van het ras van haar keuze is en daar ook naar handelt. Chapeau.
Als er meer mensen zouden zijn die zo met hun spa om zouden gaan, dan zou er helemaal geen probleem zijn.

En toch denk ik dat goede socialisatie weinig effect heeft op een Stafford/pitbull die veelal erg hoog in de driften staat. Goede opvoeding en sturing op kalmte zal zeker effect hebben in die zin dat je de eigenschappen controleerbaar kan maken. Maar toch zal je altijd moeten waken voor dat doorslaan.

Ik moet trouwens zeggen, en dat bedoel ik absoluut niet lullig, maar Muis ziet er een beetje uit alsof ze een chromosoom teveel heeft. Nogmaals, echt niet lullig bedoelt. Maar ik vraag me af of dat nou aan mij ligt.

Brindlecardi schreef:En toch denk ik dat goede socialisatie weinig effect heeft op een Stafford/pitbull die veelal erg hoog in de driften staat. Goede opvoeding en sturing op kalmte zal zeker effect hebben in die zin dat je de eigenschappen controleerbaar kan maken. Maar toch zal je altijd moeten waken voor dat doorslaan.

Ik moet trouwens zeggen, en dat bedoel ik absoluut niet lullig, maar Muis ziet er een beetje uit alsof ze een chromosoom teveel heeft. Nogmaals, echt niet lullig bedoelt. Maar ik vraag me af of dat nou aan mij ligt.

Dat klopt, afhankelijk van de lijnen waaruit je hond komt.
Lang niet elke Stafford zit hoog in de driften, neem je een amstaff uit een whiterock lijn, dan kun je die hoge drift wel verwachten. Daar moet je heel veel mee doen, veel sporten, veel uitdagen, etc etc.
Daar loop je over t algemeen niet rustig mee door de stad bij wijze van zoals ik met Muis.

Hahaha Muis is gewoon Muis zeg ik altijd maar, ze is totaal geen typische amstaff maar dat maakt ook dat ik op elke hoek van de straat aangesproken wordt over haar. (Bijna) iedereen vind haar leuk, haha.
Ze is het 'lelijke eendje' uit het nest wat toch erg leuk heeft uitgepakt haha

Brindlecardi schreef:En toch denk ik dat goede socialisatie weinig effect heeft op een Stafford/pitbull die veelal erg hoog in de driften staat. Goede opvoeding en sturing op kalmte zal zeker effect hebben in die zin dat je de eigenschappen controleerbaar kan maken. Maar toch zal je altijd moeten waken voor dat doorslaan.

Ik moet trouwens zeggen, en dat bedoel ik absoluut niet lullig, maar Muis ziet er een beetje uit alsof ze een chromosoom teveel heeft. Nogmaals, echt niet lullig bedoelt. Maar ik vraag me af of dat nou aan mij ligt.

Ja, maar dat maakt haar juist zo koddig.

En nee, socialisatie heeft geen tot weinig effect denk ik. Izzy heeft zo'n 3 maanden voornamelijk in een bench gezeten met daarbij minimaal contact met andere honden: ze zou dus eigenlijk ontzettend wereld/hond-vreemd moeten zijn. En toch is ze -voor een SPA- aardig sociaal en Sofi'tje is haar hele wereld. Dat klopt niet met die socialisatie-theorie. Maar ja, Izzy is maar 1 hond, dus daar kun je geen conclusie aan verbinden.

het is een beetje moeilijk te beschrijven denk ik waarom je zo'n ras zou willen, aan mensen die er weinig/geen ervaring mee hebben. De hondagressie is één ding, maar er staat weer veel tegenover. Ik heb niet heel bewust voor een vechthond gekozen, Trees had opvang nodig en ze zou worden ingeslapen in het asiel dus ze kwam bij mij, en ik heb nog geen moment spijt gehad. Ik wist ook niks van het ras en ben met haar echt in het diepe gegooid want ze is geen showtype, grote kans dat haar ouders de pit van binnen hebben gezien (en aan lidtekens te zien zij misschien ook). Dus ja opletten tijdens het wandelen, stevige riem + halsband, breakstick mee en niet naar losloopgebieden. Maar ik ben toch aardig verkocht nu en na Trees zie ik hier best wel een APBT verschijnen als dat dan nog mag. Ik spreek dan wel voor mezelf, maar na wat gewenning zit dat opletten er gewoon zo ingebakken dat het ook eigenlijk geen moeite meer kost, dingen als op de hoek van de straat eerst kijken of er een hond aankomt, bij het naar buiten gaan eerst ik de deur uit dan de hond, etc het is inmiddels zo'n gewoonte geworden dat het ook niet echt "lastig" is of voor stress zorgt. Vergelijk het met dat je automatisch kijkt of er auto's aankomen voordat je de straat oversteekt, of ook niet zomaar een afslag neemt zonder te kijken of dat wel kan. Dus voor mij is dat 1 negatief ding wat ik voor lief neem.
Ik vind de energie, en ook juist die "gameness", dat tikje gestoorde zegmaar juist weer aantrekkelijk, keihard doorgaan en alles eruit halen wat erin zit om dan 's daarna lekker op de bank neer te ploffen, net zo gek als ikzelf. Ik heb aan Trees, die komende zomer alweer 14 wordt, ook gewoon nog een sportmaatje. Ik vind het prachtig, die topatleten.
En dan de combi met een stoer uiterlijk, dat vind ik als alleenwonende vrouw toch ook wel fijn. Dat een bepaald soort mensen de straat oversteken als ik met Trees wandel heb ik echt totaal geen probleem mee, het geeft mij een veilig gevoel wat ik met bijvoorbeeld een labrador niet zou hebben. Een volgende hond zou ik toch ook wel bewust op uiterlijk kiezen, klinkt fout maar het is nou eenmaal zo, ik denk dat de laatste poep en plasrondjes 's nachts met een chihuahua behoorlijk korter zullen zijn. Dus tja "statushond", "pikverlenger" etc, ik voel me met mijn hond bij me inderdaad zelfverzekerder en veiliger. En een molossertype of herder (een mechelaar zie ik hier ook nog wel in huis komen) die zie ik niet op hun 13e 3 trappen op en af lopen. Ook nog een regel hier is dat ik de hond de trap op en af moet kunnen dragen mocht er iets gebeuren. Dus met die combi van stoer, atletisch en niet te groot en zwaar kom ik toch snel op staffords en pitbulls uit

Xena (mh) liep op dr 13e nog naast de fiets

nog een toevoeging: er valt met training wel een hoop te bereiken qua het rustig kunnen passeren van honden. Dat Trees het liefste met elke hond zou willen vechten betekent niet dat ze krijsend aan de lijn hangt, toen ik haar net had deed ze dat overigens wel en als ze dan niet bij de hond kon komen heeft ze weleens geprobeerd mij te pakken. Nu reageren mensen vaak verbaasd als ik zeg dat ze niet met andere honden kan "huh maar ze is zo rustig" en dát is wel een stukje wat je kan trainen. En ook afleiding, leren andere honden te negeren. Als er onverhoopt toch een losloper komt buurten douw ik meestal Trees dr speeltje in dr bek, zorg dat ze dr kop niet kan omdraaien en we lopen de andere kant op tot de andere hond weg is. Mocht dat niet werken dan zou ik haar optillen. Zodra je die "aan en uit knopjes" bij je hond kent, van tevoren een plan b bedacht hebt voor mocht dat niet werken, en als laatste redmiddel nog een breakstick (ik heb nooit verder hoeven te komen dan plan a trouwens) dan loop je, of ik dan iig, heus niet gestresst buiten.

Ik houd van honden met haar dus daarin hebben SPA's en consorten al een minpunt voor mij
Maar ik snap best dat mensen vallen voor een bepaald type. Ik vind wetters prachtig en zat mensen die ze niet willen omdat ze ze zo lelijk vinden.

Maar wat ik écht niet snap is dat jullie het geen probleem vinden dat je altijd en overal ogen moet hebben.
Ja, dat moet iedereen, dat weet ik, maar als ik eens loop te dromen is dat geen ramp. Als ze onverhoopt wat tegenkomen en ik zie het aan de late kant is er niks aan de hand.
Ik heb wel zo'n hond gehad. Ondanks heel veel training moest ik toch altijd op blijven letten want Orpa is van het type eerst meppen, dan vragen. En ze beet wel niet echt maar ze ging niet opzij en ze was ook niet te beroerd om de eerste mep te geven. En daar koos ze dan van die onvervaarde types voor uit. Ze heeft ooit geprobeerd een bullterrierdame in mekaar te rossen
Enfin, ik had dus overal ogen want ze luisterde goed maar een milliseconde te laat en het kon fout gaan. En daardoor was de rest ook altijd op hun qui-vive. En daardoor waren de lontjes dan weer relatief kort.
Dus toen dochter een eigen huisje kreeg en vreselijk graag Orpa wilde, is ze daarheen gegaan en er daalde vervolgens een oase van rust neer.
Hoe dol we ook op het mormel zijn, wát een opluchting! Dochter vindt het geen punt, trouwens.

Maar ik stel me zo voor dat je dit dus ook hebt als je een SPA hebt, en ik vond het zo vreselijk vermoeiend! Terwijl ik zelf ook altijd op afgelegen plekken loop en zo, maar toch, overal kun je iemand tegenkomen.
Dus dat verbaast me wel. Want een verantwoordelijke eigenaar loopt niet naief te kuieren, lijkt me. Dat is althans niet wat ik hier lees.

malinois schreef:Xena (mh) liep op dr 13e nog naast de fiets

ja bij een mechelaar kan ik met dat ook wel voorstellen, maar denk niet dat ik die de trap op kan dragen als die bijv zn poot zou breken dus zolang ik hier woon zou dat ras voor mij toch afvallen helaas. Vind het heerlijke honden maar net een slagje te groot/zwaar voor hoe ik woon.

Pas als je t anders hebt merk je t pas is mijn ervaring. Met Xantos had ik ook ogen van voor en achter. Ik moest er vreselijk aan wennen dat t bij Xavi minder hoefte en bij Xygan bijna helemaal niet. En nog steeds ....

Marjoleine schreef:Ik houd van honden met haar dus daarin hebben SPA's en consorten al een minpunt voor mij
Maar ik snap best dat mensen vallen voor een bepaald type. Ik vind wetters prachtig en zat mensen die ze niet willen omdat ze ze zo lelijk vinden.

Maar wat ik écht niet snap is dat jullie het geen probleem vinden dat je altijd en overal ogen moet hebben.
Ja, dat moet iedereen, dat weet ik, maar als ik eens loop te dromen is dat geen ramp. Als ze onverhoopt wat tegenkomen en ik zie het aan de late kant is er niks aan de hand.
Ik heb wel zo'n hond gehad. Ondanks heel veel training moest ik toch altijd op blijven letten want Orpa is van het type eerst meppen, dan vragen. En ze beet wel niet echt maar ze ging niet opzij en ze was ook niet te beroerd om de eerste mep te geven. En daar koos ze dan van die onvervaarde types voor uit. Ze heeft ooit geprobeerd een bullterrierdame in mekaar te rossen
Enfin, ik had dus overal ogen want ze luisterde goed maar een milliseconde te laat en het kon fout gaan. En daardoor was de rest ook altijd op hun qui-vive. En daardoor waren de lontjes dan weer relatief kort.
Dus toen dochter een eigen huisje kreeg en vreselijk graag Orpa wilde, is ze daarheen gegaan en er daalde vervolgens een oase van rust neer.
Hoe dol we ook op het mormel zijn, wát een opluchting! Dochter vindt het geen punt, trouwens.

Maar ik stel me zo voor dat je dit dus ook hebt als je een SPA hebt, en ik vond het zo vreselijk vermoeiend! Terwijl ik zelf ook altijd op afgelegen plekken loop en zo, maar toch, overal kun je iemand tegenkomen.
Dus dat verbaast me wel. Want een verantwoordelijke eigenaar loopt niet naief te kuieren, lijkt me. Dat is althans niet wat ik hier lees.

ik denk dat het ook wel scheelt dat ik maar 1 hond heb, dus alle aandacht voor Trees. Kan me voorstellen dat als je zo'n hond hebt en dan nog andere honden ernaast die ook weer reageren dat het een ander verhaal wordt zou ik ook geen zin in hebben. En het ís ook een minpunt die hondagressie, maar voor mij persoonlijk weegt het niet op tegen de voordelen. En plek voor een hele roedel heb ik hier toch niet, wie weet "als ik later groot ben" en groter ga wonen dat ik ook andere rassen in huis zou halen. Maar nu, in een appartementje in een oud pand plus de andere wensen die ik heb qua honden, is een staff of pitbull een prima passende keuze.

Marjoleine schreef:Ik houd van honden met haar dus daarin hebben SPA's en consorten al een minpunt voor mij
Maar ik snap best dat mensen vallen voor een bepaald type. Ik vind wetters prachtig en zat mensen die ze niet willen omdat ze ze zo lelijk vinden.

Maar wat ik écht niet snap is dat jullie het geen probleem vinden dat je altijd en overal ogen moet hebben.
Ja, dat moet iedereen, dat weet ik, maar als ik eens loop te dromen is dat geen ramp. Als ze onverhoopt wat tegenkomen en ik zie het aan de late kant is er niks aan de hand.
Ik heb wel zo'n hond gehad. Ondanks heel veel training moest ik toch altijd op blijven letten want Orpa is van het type eerst meppen, dan vragen. En ze beet wel niet echt maar ze ging niet opzij en ze was ook niet te beroerd om de eerste mep te geven. En daar koos ze dan van die onvervaarde types voor uit. Ze heeft ooit geprobeerd een bullterrierdame in mekaar te rossen
Enfin, ik had dus overal ogen want ze luisterde goed maar een milliseconde te laat en het kon fout gaan. En daardoor was de rest ook altijd op hun qui-vive. En daardoor waren de lontjes dan weer relatief kort.
Dus toen dochter een eigen huisje kreeg en vreselijk graag Orpa wilde, is ze daarheen gegaan en er daalde vervolgens een oase van rust neer.
Hoe dol we ook op het mormel zijn, wát een opluchting! Dochter vindt het geen punt, trouwens.

Maar ik stel me zo voor dat je dit dus ook hebt als je een SPA hebt, en ik vond het zo vreselijk vermoeiend! Terwijl ik zelf ook altijd op afgelegen plekken loop en zo, maar toch, overal kun je iemand tegenkomen.
Dus dat verbaast me wel. Want een verantwoordelijke eigenaar loopt niet naief te kuieren, lijkt me. Dat is althans niet wat ik hier lees.

Jep Ik merkte laatst dat ik nog steeds een radar heb voor onzekere, angstige honden. Ik weet niet eens waar ik het aan zie, maar al van grote afstand denk ik nog "Oh ik moet Coda aanlijnen, deze slaat ze" Bij haar sloop dat gedrag erin naarmate ze volwassen werd en ze kon met veel honden ook gewoon wel overweg hoor, maar het was inderdaad vermoeiend. Minder ontspannen dan nu ik met twee softies loop. Zij zijn er ook veel meer ontspannen onder nu. En toch, als ik de keuze had, had ik nog minimaal 10 jaar met ogen in m'n achterhoofd willen lopen.

malinois schreef:Pas als je t anders hebt merk je t pas is mijn ervaring. Met Xantos had ik ook ogen van voor en achter. Ik moest er vreselijk aan wennen dat t bij Xavi minder hoefte en bij Xygan bijna helemaal niet. En nog steeds ....

Ik heb dat nu als ik met Malou een keer alleen loop.

"O shit een hond.
Oh nee wacht ik heb Toet bij.
laat maar gaan, komt wel goed"

Zo raar.

@Marjoleine
Na al die jaren is het ook wel gewenning geworden om zo goed op te moeten letten. Je weet ook eigenlijk niet beter, tenminste..Shib is mijn eerste eigen hond. Het is nooit een probleem geweest, want het is nu eenmaal zo.
Nu met Malou merk ik dat het ook wel fijn is om niet standaard stil te moeten staan om te kijken waar die hond met baas 200 of meer meter verderop heen gaat.
Zou ik Malou als eerste hebben gehad en daarna Shib pas hebben gekregen, denk ik dat ik er veel meer moeite mee zou hebben. Maar nu is het waar ik mee opgegroeid ben en wordt dat je standaard.

malinois schreef:Pas als je t anders hebt merk je t pas is mijn ervaring. Met Xantos had ik ook ogen van voor en achter. Ik moest er vreselijk aan wennen dat t bij Xavi minder hoefte en bij Xygan bijna helemaal niet. En nog steeds ....

ik ben opgegroeid met een boxer, een straathond en een golden en heb lange tijd 2 mechelaars als vaste oppashonden gehad dus ik weet ook wel hoe het anders kan. Gekke is dat ik mezelf erop betrap dat ik met een "normale" hond precies hetzelfde wandel als ik met Trees zou doen, zo erg zit het er inmiddels in gebakken

Maeve schreef:

Marjoleine schreef:Ik houd van honden met haar dus daarin hebben SPA's en consorten al een minpunt voor mij
Maar ik snap best dat mensen vallen voor een bepaald type. Ik vind wetters prachtig en zat mensen die ze niet willen omdat ze ze zo lelijk vinden.

Maar wat ik écht niet snap is dat jullie het geen probleem vinden dat je altijd en overal ogen moet hebben.
Ja, dat moet iedereen, dat weet ik, maar als ik eens loop te dromen is dat geen ramp. Als ze onverhoopt wat tegenkomen en ik zie het aan de late kant is er niks aan de hand.
Ik heb wel zo'n hond gehad. Ondanks heel veel training moest ik toch altijd op blijven letten want Orpa is van het type eerst meppen, dan vragen. En ze beet wel niet echt maar ze ging niet opzij en ze was ook niet te beroerd om de eerste mep te geven. En daar koos ze dan van die onvervaarde types voor uit. Ze heeft ooit geprobeerd een bullterrierdame in mekaar te rossen
Enfin, ik had dus overal ogen want ze luisterde goed maar een milliseconde te laat en het kon fout gaan. En daardoor was de rest ook altijd op hun qui-vive. En daardoor waren de lontjes dan weer relatief kort.
Dus toen dochter een eigen huisje kreeg en vreselijk graag Orpa wilde, is ze daarheen gegaan en er daalde vervolgens een oase van rust neer.
Hoe dol we ook op het mormel zijn, wát een opluchting! Dochter vindt het geen punt, trouwens.

Maar ik stel me zo voor dat je dit dus ook hebt als je een SPA hebt, en ik vond het zo vreselijk vermoeiend! Terwijl ik zelf ook altijd op afgelegen plekken loop en zo, maar toch, overal kun je iemand tegenkomen.
Dus dat verbaast me wel. Want een verantwoordelijke eigenaar loopt niet naief te kuieren, lijkt me. Dat is althans niet wat ik hier lees.

Jep Ik merkte laatst dat ik nog steeds een radar heb voor onzekere, angstige honden. Ik weet niet eens waar ik het aan zie, maar al van grote afstand denk ik nog "Oh ik moet Coda aanlijnen, deze slaat ze" Bij haar sloop dat gedrag erin naarmate ze volwassen werd en ze kon met veel honden ook gewoon wel overweg hoor, maar het was inderdaad vermoeiend. Minder ontspannen dan nu ik met twee softies loop. Zij zijn er ook veel meer ontspannen onder nu. En toch, als ik de keuze had, had ik nog minimaal 10 jaar met ogen in m'n achterhoofd willen lopen.

O schei uit... ik heb 6 jaar met Cody geleefd. Agressief naar mens en dier en zowel binnenshuis als buitenshuis zo onbetrouwbaar als de pest. Wist nooit wat hem nu weer triggerde om te bijten. De andere honden, de katten en mijn eigen zoon continue proberen te beschermen. Ik ben gék geweest om het zo lang vol te houden en de anderen onder hem te laten lijden.
Toen ik hem uiteindelijk heb herplaatst en ik de eerste keer alleen met mijn meiden op straat liep, kon ik wel jánken van opluchting. Om gewoon te kunnen wandelen. Niet compleet in de stress te schieten als ik een andere hond vrolijk op ons af zag dartelen. Of een kind onverhoeds een handje wilde uitsteken om die pluizenballen te aaien.
Ik heb toen ook gezworen dat ik nooit, nóóit meer een agressieve hond wil hebben. Ze mogen angstig zijn, allerhande handicaps hebben, dat interesseert me geen barst. Maar agressie echt nooit meer.

Shibby schreef:@Marjoleine
Na al die jaren is het ook wel gewenning geworden om zo goed op te moeten letten. Je weet ook eigenlijk niet beter, tenminste..Shib is mijn eerste eigen hond. Het is nooit een probleem geweest, want het is nu eenmaal zo.
Nu met Malou merk ik dat het ook wel fijn is om niet standaard stil te moeten staan om te kijken waar die hond met baas 200 of meer meter verderop heen gaat.
Zou ik Malou als eerste hebben gehad en daarna Shib pas hebben gekregen, denk ik dat ik er veel meer moeite mee zou hebben. Maar nu is het waar ik mee opgegroeid ben en wordt dat je standaard.

Ja, ik heb er acht jaar mee gelopen dus het zat er aardig in.
Maar ik merk toch dat het een enorme opluchting was toen het niet meer hoefde.
Ook al ben ik gek op het monster. Ze is nog net zo trouwens. Volgende maand wordt ze elf en nog steeds haar op d'r tanden.

Als iedereen zo met hun klapkaak omging als Sandra, Nicole en Suuz dan zouden van mij per direct alle honden vervangen mogen worden door klapkaken Want hoewel die mogelijke agressie voor mij wel écht een enorm breekpunt is, waardoor ik er èn geen zou willen èn subiet omkeer als ik er een zie, zie ik ook echt wel hoe leuk ze (kunnen) zijn. Ik ben ten slotte ook op Oor gevallen en daar zie je haar klapkaakachtergrond ook wel aan af, al is het dan flink afgezwakt door 5 totaal andere rassen die er ook in zitten. En als ik zo lees wat jullie zoeken in een hond, wat jullie naar de SPA's drijft, dan zou ik ook echt zo 1, 2, 3 niet weten welk ander ras je kunt kiezen dat daar op lijkt maar alleen de mogelijke agressie mist.

lieke schreef:

Maeve schreef:

Marjoleine schreef:Ik houd van honden met haar dus daarin hebben SPA's en consorten al een minpunt voor mij
Maar ik snap best dat mensen vallen voor een bepaald type. Ik vind wetters prachtig en zat mensen die ze niet willen omdat ze ze zo lelijk vinden.

Maar wat ik écht niet snap is dat jullie het geen probleem vinden dat je altijd en overal ogen moet hebben.
Ja, dat moet iedereen, dat weet ik, maar als ik eens loop te dromen is dat geen ramp. Als ze onverhoopt wat tegenkomen en ik zie het aan de late kant is er niks aan de hand.
Ik heb wel zo'n hond gehad. Ondanks heel veel training moest ik toch altijd op blijven letten want Orpa is van het type eerst meppen, dan vragen. En ze beet wel niet echt maar ze ging niet opzij en ze was ook niet te beroerd om de eerste mep te geven. En daar koos ze dan van die onvervaarde types voor uit. Ze heeft ooit geprobeerd een bullterrierdame in mekaar te rossen
Enfin, ik had dus overal ogen want ze luisterde goed maar een milliseconde te laat en het kon fout gaan. En daardoor was de rest ook altijd op hun qui-vive. En daardoor waren de lontjes dan weer relatief kort.
Dus toen dochter een eigen huisje kreeg en vreselijk graag Orpa wilde, is ze daarheen gegaan en er daalde vervolgens een oase van rust neer.
Hoe dol we ook op het mormel zijn, wát een opluchting! Dochter vindt het geen punt, trouwens.

Maar ik stel me zo voor dat je dit dus ook hebt als je een SPA hebt, en ik vond het zo vreselijk vermoeiend! Terwijl ik zelf ook altijd op afgelegen plekken loop en zo, maar toch, overal kun je iemand tegenkomen.
Dus dat verbaast me wel. Want een verantwoordelijke eigenaar loopt niet naief te kuieren, lijkt me. Dat is althans niet wat ik hier lees.

Jep Ik merkte laatst dat ik nog steeds een radar heb voor onzekere, angstige honden. Ik weet niet eens waar ik het aan zie, maar al van grote afstand denk ik nog "Oh ik moet Coda aanlijnen, deze slaat ze" Bij haar sloop dat gedrag erin naarmate ze volwassen werd en ze kon met veel honden ook gewoon wel overweg hoor, maar het was inderdaad vermoeiend. Minder ontspannen dan nu ik met twee softies loop. Zij zijn er ook veel meer ontspannen onder nu. En toch, als ik de keuze had, had ik nog minimaal 10 jaar met ogen in m'n achterhoofd willen lopen.

O schei uit... ik heb 6 jaar met Cody geleefd. Agressief naar mens en dier en zowel binnenshuis als buitenshuis zo onbetrouwbaar als de pest. Wist nooit wat hem nu weer triggerde om te bijten. De andere honden, de katten en mijn eigen zoon continue proberen te beschermen. Ik ben gék geweest om het zo lang vol te houden en de anderen onder hem te laten lijden.
Toen ik hem uiteindelijk heb herplaatst en ik de eerste keer alleen met mijn meiden op straat liep, kon ik wel jánken van opluchting. Om gewoon te kunnen wandelen. Niet compleet in de stress te schieten als ik een andere hond vrolijk op ons af zag dartelen. Of een kind onverhoeds een handje wilde uitsteken om die pluizenballen te aaien.
Ik heb toen ook gezworen dat ik nooit, nóóit meer een agressieve hond wil hebben. Ze mogen angstig zijn, allerhande handicaps hebben, dat interesseert me geen barst. Maar agressie echt nooit meer.

Dat snap ik heel goed ja. Onbetrouwbare agressie zou ik ook echt niks mee kunnen trouwens. Maar zo was Coda dan weer absoluut niet. Ze was ook niet agressief als in dat ze daadwerkelijk schade aanrichtte. Wat Marjoleine vertelt over Orpa, zo was Coda exact. Ze mepte als een hond onrust kwam stoken, en dan precies genoeg om ze te doen laten kruipen maar zonder gaten. En toen ze eenmaal volwassen was deed ze dat ook bij angstige honden, dat vond ik wel vervelend en moest ik haar voor terug roepen. Wat ze ook keurig deed trouwens, maar het geeft wel stress als je er rekening mee moet houden dat er plotseling een kleine, onzekere hond voor haar staat te beklikken en draaien, want ook dan mepte ze.
En ik heb ook staan janken toen er een tijd geleden zo'n angsthaas heel defensief op ons af rende. Ik dacht even: "oh kut, Coda!" en bedacht toen direct dat ze er niet meer is, en zag hoe Bizzy dat hondje op een boterzachte manier probeerde te kalmeren Die eigenaar zal wel niks van mij gesnapt hebben want het was een mierzoet tafereel maar ik vond het vreselijk..

Marjoleine schreef:

Shibby schreef:@Marjoleine
Na al die jaren is het ook wel gewenning geworden om zo goed op te moeten letten. Je weet ook eigenlijk niet beter, tenminste..Shib is mijn eerste eigen hond. Het is nooit een probleem geweest, want het is nu eenmaal zo.
Nu met Malou merk ik dat het ook wel fijn is om niet standaard stil te moeten staan om te kijken waar die hond met baas 200 of meer meter verderop heen gaat.
Zou ik Malou als eerste hebben gehad en daarna Shib pas hebben gekregen, denk ik dat ik er veel meer moeite mee zou hebben. Maar nu is het waar ik mee opgegroeid ben en wordt dat je standaard.

Ja, ik heb er acht jaar mee gelopen dus het zat er aardig in.
Maar ik merk toch dat het een enorme opluchting was toen het niet meer hoefde.
Ook al ben ik gek op het monster. Ze is nog net zo trouwens. Volgende maand wordt ze elf en nog steeds haar op d'r tanden.

Shib is 13 en staat, als hij de kans krijgt, nog steeds op hoge poten rond een andere reu te draaien.

Maar die opluchting herken ik ook. Wat dat betreft zou ik nooit meer alleen een hond willen waar ik ogen overal voor moet hebben. Dan in ieder geval nog een socialer ding erbij zodat je daar wel eens mee op groepswandelingen kan gaan, ongestoord op zondag ergens kan wandelen of, zoals ik nu in geval van nood doe, haar naar voren sturen en Shib achter me houden.

Dan moeten we dus toch zo'n nieuw model fokken.
Die drive heb je wel in meer rassen trouwens hoor. Dat doorgaan tot je doodvalt, zeg maar. Die fieldtriallabjes bv hebben die neiging ook.

Het is doodsimpele aanpassing aan je hond.
Als ik met Izzy loop, let ik op haar signalen. Als ik alleen met Sofi loop, let ik op dat er geen hond aan komt die over haar heen bulldozert. Met dezelfde logica die jij gebruikt, zou ik wandelen met Sofi dus ook 'lastig' moeten vinden En dat is niet zo. Ik houd van mijn honden, dus ik ervaar die moeilijkheidsgraad niet zoals een buitenstaander die zou (denken te) zullen ervaren als ze een spa zouden hebben.

Nicoline beschrijft het ook goed: je went eraan. Net als wanneer je in het verkeer naar links en rechts kijkt. Ik ervaar het niet als vermoeiend.