Het HondenForum

LongFields schreef:Ik begrijp de reacties van mensen die hier nu (of al eerder) aangegeven hebben dat ze zelf niet meer verder zouden gaan in een zelfde situatie, maar ik denk dat die reacties niet heel relevant zijn. Jullie zijn niet de eigenaar van Takkie en alleen de eigenaar kan beslissen wat te doen.

Ik wens de ts heel veel sterkte en wijsheid toe, en hoop dat wat er ook besloten wordt of is, goed gaat uitpakken.
De tip van CKS is misschien wel iets om nog met de artsen te bespreken.

ik denk dat het in het voordeel van Takkie is om ook een tegengeluid te laten horen, TS gaat nl veel van de grenzen over die hij zich in het begin gesteld had, steeds op basis van een (ook hier op het forum) toegeworpen strohalm zoals leven zonder tong en nu weer de mogelijkheid tot sondevoeding terwijl de artsen dus al WEER geadviseerd hebben in te slapen, hoeveel moet Takkie nog lijden voordat het baasje hem kan missen

crutz schreef:

LongFields schreef:Ik begrijp de reacties van mensen die hier nu (of al eerder) aangegeven hebben dat ze zelf niet meer verder zouden gaan in een zelfde situatie, maar ik denk dat die reacties niet heel relevant zijn. Jullie zijn niet de eigenaar van Takkie en alleen de eigenaar kan beslissen wat te doen.

Ik wens de ts heel veel sterkte en wijsheid toe, en hoop dat wat er ook besloten wordt of is, goed gaat uitpakken.
De tip van CKS is misschien wel iets om nog met de artsen te bespreken.

ik denk dat het in het voordeel van Takkie is om ook een tegengeluid te laten horen, TS gaat nl veel van de grenzen over die hij zich in het begin gesteld had, steeds op basis van een (ook hier op het forum) toegeworpen strohalm zoals leven zonder tong en nu weer de mogelijkheid tot sondevoeding terwijl de artsen dus al WEER geadviseerd hebben in te slapen, hoeveel moet Takkie nog lijden voordat het baasje hem kan missen

Het tegengeluid is al gegeven door de behandelende artsen, die de hond en diens exacte toestand kennen en de benodigde kennis in huis hebben. Als ts desondanks verkiest om door te gaan, wat heeft de mening op afstand van een willekeurige forummer dan nog voor toegevoegde waarde?
Ik zou mijn eigen mening in dit soort gevallen zelf niet snel zo stellig proberen op te dringen, ik zou niet willen dat iemand zich daardoor onder druk gezet zou voelen en een geforceerde beslissing zou maken als gevolg ervan, met spijt tot gevolg.
Hoe eens of oneens je het er ook mee bent, over leven of dood van een dier beslist uiteindelijk alleen de eigenaar. En dat die wellicht achteraf denkt dat hij te ver is gegaan, dat is niet aan ons om op voorhand te be- of voordelen. Dat je het zelf wellicht anders had gedaan kan, maar is in mijn ogen niet relevant.

LongFields schreef:

crutz schreef:

LongFields schreef:Ik begrijp de reacties van mensen die hier nu (of al eerder) aangegeven hebben dat ze zelf niet meer verder zouden gaan in een zelfde situatie, maar ik denk dat die reacties niet heel relevant zijn. Jullie zijn niet de eigenaar van Takkie en alleen de eigenaar kan beslissen wat te doen.

Ik wens de ts heel veel sterkte en wijsheid toe, en hoop dat wat er ook besloten wordt of is, goed gaat uitpakken.
De tip van CKS is misschien wel iets om nog met de artsen te bespreken.

ik denk dat het in het voordeel van Takkie is om ook een tegengeluid te laten horen, TS gaat nl veel van de grenzen over die hij zich in het begin gesteld had, steeds op basis van een (ook hier op het forum) toegeworpen strohalm zoals leven zonder tong en nu weer de mogelijkheid tot sondevoeding terwijl de artsen dus al WEER geadviseerd hebben in te slapen, hoeveel moet Takkie nog lijden voordat het baasje hem kan missen

Het tegengeluid is al gegeven door de behandelende artsen, die de hond en diens exacte toestand kennen en de benodigde kennis in huis hebben. Als ts desondanks verkiest om door te gaan, wat heeft de mening op afstand van een willekeurige forummer dan nog voor toegevoegde waarde?
Ik zou mijn eigen mening in dit soort gevallen zelf niet snel zo stellig proberen op te dringen, ik zou niet willen dat iemand zich daardoor onder druk gezet zou voelen en een geforceerde beslissing zou maken als gevolg ervan, met spijt tot gevolg.
Hoe eens of oneens je het er ook mee bent, over leven of dood van een dier beslist uiteindelijk alleen de eigenaar. En dat die wellicht achteraf denkt dat hij te ver is gegaan, dat is niet aan ons om op voorhand te be- of voordelen. Dat je het zelf wellicht anders had gedaan kan, maar is in mijn ogen niet relevant.

Ik kan het me op dit moment nog wel voorstellen eigenlijk, dat hij nog wil aanzien of Takkie eruit komt of niet. Wat er nu speelt is in feite een korte termijn situatie (er vanuit gaande dat aansterken nu zin heeft), die op de lange termijn best goed zou kunnen gaan.

Ik weet ook niet of ik zover door was gegaan, echt niet, maar het advies inslapen met de tong was in eerste instantie natuurlijk ook gebaseerd op dat de tong operatief verwijderd moest worden, en de vraag was hoe goed hij daar nog mee zou kunnen leven/slikken. Uiteindelijk is die tong er zelf uitgevallen en is een operatie helemaal niet nodig geweest, wat ook de artsen versteld heeft doen staan en kan Takkie nu met het fonteintje vrij goed zelf drinken en slikken.

Ik vind het ook heftig allemaal hoor, echt, maar ik kan me voorstellen dat na al dat, je eerst zou willen zien of met de juiste maatregelen verbetering mogelijk is, of niet. Ja, dat zit een risico tot alsmaar blijven aanmodderen in en daarin moet je als baasje kritisch naar jezelf durven kijken. Voor mij zou levenslust ook wel als grote factor mee spelen, hoe vrolijk en levenslustig is hij nog, lijkt hij pijn te hebben, kan hij nu, maar met name straks nog doen wat hij wil doen, nodig heeft en plezier aan beleefd? Dat soort dingen.

Ik vind het een heel moeilijk iets, en al helemaal om daar vanaf afstand een oordeel over te geven vind ik erg lastig, daarin ga ik mee met Longfields.

LongFields schreef:Het tegengeluid is al gegeven door de behandelende artsen, die de hond en diens exacte toestand kennen en de benodigde kennis in huis hebben. Als ts desondanks verkiest om door te gaan, wat heeft de mening op afstand van een willekeurige forummer dan nog voor toegevoegde waarde?
Ik zou mijn eigen mening in dit soort gevallen zelf niet snel zo stellig proberen op te dringen, ik zou niet willen dat iemand zich daardoor onder druk gezet zou voelen en een geforceerde beslissing zou maken als gevolg ervan, met spijt tot gevolg.
Hoe eens of oneens je het er ook mee bent, over leven of dood van een dier beslist uiteindelijk alleen de eigenaar. En dat die wellicht achteraf denkt dat hij te ver is gegaan, dat is niet aan ons om op voorhand te be- of voordelen. Dat je het zelf wellicht anders had gedaan kan, maar is in mijn ogen niet relevant.

mee eens

LongFields schreef:

crutz schreef:

LongFields schreef:Ik begrijp de reacties van mensen die hier nu (of al eerder) aangegeven hebben dat ze zelf niet meer verder zouden gaan in een zelfde situatie, maar ik denk dat die reacties niet heel relevant zijn. Jullie zijn niet de eigenaar van Takkie en alleen de eigenaar kan beslissen wat te doen.

Ik wens de ts heel veel sterkte en wijsheid toe, en hoop dat wat er ook besloten wordt of is, goed gaat uitpakken.
De tip van CKS is misschien wel iets om nog met de artsen te bespreken.

ik denk dat het in het voordeel van Takkie is om ook een tegengeluid te laten horen, TS gaat nl veel van de grenzen over die hij zich in het begin gesteld had, steeds op basis van een (ook hier op het forum) toegeworpen strohalm zoals leven zonder tong en nu weer de mogelijkheid tot sondevoeding terwijl de artsen dus al WEER geadviseerd hebben in te slapen, hoeveel moet Takkie nog lijden voordat het baasje hem kan missen

Het tegengeluid is al gegeven door de behandelende artsen, die de hond en diens exacte toestand kennen en de benodigde kennis in huis hebben. Als ts desondanks verkiest om door te gaan, wat heeft de mening op afstand van een willekeurige forummer dan nog voor toegevoegde waarde?
Ik zou mijn eigen mening in dit soort gevallen zelf niet snel zo stellig proberen op te dringen, ik zou niet willen dat iemand zich daardoor onder druk gezet zou voelen en een geforceerde beslissing zou maken als gevolg ervan, met spijt tot gevolg.
Hoe eens of oneens je het er ook mee bent, over leven of dood van een dier beslist uiteindelijk alleen de eigenaar. En dat die wellicht achteraf denkt dat hij te ver is gegaan, dat is niet aan ons om op voorhand te be- of voordelen. Dat je het zelf wellicht anders had gedaan kan, maar is in mijn ogen niet relevant.

Ook voor mij een een beetje meer tact zou soms best mogen. TS heeft van de artsen al luid en duidelijk een tegengeluid gehad, dit topic is steeds voor steun en tips geweest in deze rollercoaster. Ja, sommigen zouden het anders doen, maar ik denk dat TS dat inmiddels echt wel snapt.

DeDiana schreef:

LongFields schreef:

crutz schreef: ik denk dat het in het voordeel van Takkie is om ook een tegengeluid te laten horen, TS gaat nl veel van de grenzen over die hij zich in het begin gesteld had, steeds op basis van een (ook hier op het forum) toegeworpen strohalm zoals leven zonder tong en nu weer de mogelijkheid tot sondevoeding terwijl de artsen dus al WEER geadviseerd hebben in te slapen, hoeveel moet Takkie nog lijden voordat het baasje hem kan missen

Het tegengeluid is al gegeven door de behandelende artsen, die de hond en diens exacte toestand kennen en de benodigde kennis in huis hebben. Als ts desondanks verkiest om door te gaan, wat heeft de mening op afstand van een willekeurige forummer dan nog voor toegevoegde waarde?
Ik zou mijn eigen mening in dit soort gevallen zelf niet snel zo stellig proberen op te dringen, ik zou niet willen dat iemand zich daardoor onder druk gezet zou voelen en een geforceerde beslissing zou maken als gevolg ervan, met spijt tot gevolg.
Hoe eens of oneens je het er ook mee bent, over leven of dood van een dier beslist uiteindelijk alleen de eigenaar. En dat die wellicht achteraf denkt dat hij te ver is gegaan, dat is niet aan ons om op voorhand te be- of voordelen. Dat je het zelf wellicht anders had gedaan kan, maar is in mijn ogen niet relevant.

LongFields schreef:

crutz schreef:

LongFields schreef:Ik begrijp de reacties van mensen die hier nu (of al eerder) aangegeven hebben dat ze zelf niet meer verder zouden gaan in een zelfde situatie, maar ik denk dat die reacties niet heel relevant zijn. Jullie zijn niet de eigenaar van Takkie en alleen de eigenaar kan beslissen wat te doen.

Ik wens de ts heel veel sterkte en wijsheid toe, en hoop dat wat er ook besloten wordt of is, goed gaat uitpakken.
De tip van CKS is misschien wel iets om nog met de artsen te bespreken.

ik denk dat het in het voordeel van Takkie is om ook een tegengeluid te laten horen, TS gaat nl veel van de grenzen over die hij zich in het begin gesteld had, steeds op basis van een (ook hier op het forum) toegeworpen strohalm zoals leven zonder tong en nu weer de mogelijkheid tot sondevoeding terwijl de artsen dus al WEER geadviseerd hebben in te slapen, hoeveel moet Takkie nog lijden voordat het baasje hem kan missen

Het tegengeluid is al gegeven door de behandelende artsen, die de hond en diens exacte toestand kennen en de benodigde kennis in huis hebben. Als ts desondanks verkiest om door te gaan, wat heeft de mening op afstand van een willekeurige forummer dan nog voor toegevoegde waarde?
Ik zou mijn eigen mening in dit soort gevallen zelf niet snel zo stellig proberen op te dringen, ik zou niet willen dat iemand zich daardoor onder druk gezet zou voelen en een geforceerde beslissing zou maken als gevolg ervan, met spijt tot gevolg.
Hoe eens of oneens je het er ook mee bent, over leven of dood van een dier beslist uiteindelijk alleen de eigenaar. En dat die wellicht achteraf denkt dat hij te ver is gegaan, dat is niet aan ons om op voorhand te be- of voordelen. Dat je het zelf wellicht anders had gedaan kan, maar is in mijn ogen niet relevant.

precies! Mooi verwoord

Shiloh86 schreef:Ik kan het me op dit moment nog wel voorstellen eigenlijk, dat hij nog wil aanzien of Takkie eruit komt of niet. Wat er nu speelt is in feite een korte termijn situatie (er vanuit gaande dat aansterken nu zin heeft), die op de lange termijn best goed zou kunnen gaan.

Ik weet ook niet of ik zover door was gegaan, echt niet, maar het advies inslapen met de tong was in eerste instantie natuurlijk ook gebaseerd op dat de tong operatief verwijderd moest worden, en de vraag was hoe goed hij daar nog mee zou kunnen leven/slikken. Uiteindelijk is die tong er zelf uitgevallen en is een operatie helemaal niet nodig geweest, wat ook de artsen versteld heeft doen staan en kan Takkie nu met het fonteintje vrij goed zelf drinken en slikken.

Ik vind het ook heftig allemaal hoor, echt, maar ik kan me voorstellen dat na al dat, je eerst zou willen zien of met de juiste maatregelen verbetering mogelijk is, of niet. Ja, dat zit een risico tot alsmaar blijven aanmodderen in en daarin moet je als baasje kritisch naar jezelf durven kijken. Voor mij zou levenslust ook wel als grote factor mee spelen, hoe vrolijk en levenslustig is hij nog, lijkt hij pijn te hebben, kan hij nu, maar met name straks nog doen wat hij wil doen, nodig heeft en plezier aan beleefd? Dat soort dingen.

Ik vind het een heel moeilijk iets, en al helemaal om daar vanaf afstand een oordeel over te geven vind ik erg lastig, daarin ga ik mee met Longfields.

Ja, mee eens.

Dat verhaal met die tong, ik vermoed dat ik daar gestopt was, maar dat is natuurlijk makkelijk praten op afstand en als een hond nog hartstikke levendig en vrolijk is, tja ga er maar aanstaan.

Ureum kan gewoon omlaag gebracht worden met wat geluk. Mijn Kaya had een ureum van 40 en de dierenarts dacht dat ze het echt niet zou redden en binnen een paar weken was het al enorm gezakt en liet ze dierenartsen versteld staan.
Natuurlijk een totaal andere situatie, dat snap ik ook wel, maar op zich is ureum (mits de nierwaarde niet enorm verhoogd is en dat is in het geval van Takkie niet) wel omlaag te brengen.
Dus op dit moment kan ik het me best voorstellen om dat nog te proberen. Het blijft gewoon enorm lastig om te beslissen over leven en dood en dan ook nog exact het juiste tijdstip te bepalen.

renee-uk schreef:

DeDiana schreef:

LongFields schreef:

crutz schreef: ik denk dat het in het voordeel van Takkie is om ook een tegengeluid te laten horen, TS gaat nl veel van de grenzen over die hij zich in het begin gesteld had, steeds op basis van een (ook hier op het forum) toegeworpen strohalm zoals leven zonder tong en nu weer de mogelijkheid tot sondevoeding terwijl de artsen dus al WEER geadviseerd hebben in te slapen, hoeveel moet Takkie nog lijden voordat het baasje hem kan missen

Het tegengeluid is al gegeven door de behandelende artsen, die de hond en diens exacte toestand kennen en de benodigde kennis in huis hebben. Als ts desondanks verkiest om door te gaan, wat heeft de mening op afstand van een willekeurige forummer dan nog voor toegevoegde waarde?
Ik zou mijn eigen mening in dit soort gevallen zelf niet snel zo stellig proberen op te dringen, ik zou niet willen dat iemand zich daardoor onder druk gezet zou voelen en een geforceerde beslissing zou maken als gevolg ervan, met spijt tot gevolg.
Hoe eens of oneens je het er ook mee bent, over leven of dood van een dier beslist uiteindelijk alleen de eigenaar. En dat die wellicht achteraf denkt dat hij te ver is gegaan, dat is niet aan ons om op voorhand te be- of voordelen. Dat je het zelf wellicht anders had gedaan kan, maar is in mijn ogen niet relevant.

'

Ik ga niet quoten, maar ik ben het geheel met LongFields eens

Sterkte TS, ik ben wacht met spanning af hoe de zaken staan a.s. woensdag.

Ik was ook nooit zover gegaan maar daarin is iedereen anders.
Als je al zover bent gegaan kan ik me trouwens heel goed voorstellen dat je op dit moment niet alsnog de definitieve beslissing wilt of kunt nemen.

Dus kom op TakkeTeckel

Het is een totaal absurd verhaal en ik denk dat velen volstrekt begrijpelijk eerder waren gestopt, maar ik snap heel goed dat je hem deze kans zeker nog wilt geven. Als "dit alles is"... hoe raar het ook klinkt.

Het zou wat zijn....dat jullie de lepto en zijn bizarre tongafsterving hebben overwonnen en alleen om een stuk ondervoeding (waar het nu op lijkt) niet meer door mochten knokken omdat het nu te ver zou gaan? Ik sluit mij geheel bij Longfields en de anderen aan.

Jij bent de enige die hier over kan gaan en nee...als een dierenarts denkt dat er sprake is van echt lijden zullen ze echt niet in alles meegaan puur "omdat het toch betaald wordt". Nu praten we over aansterken en de hulp die daarvoor nodig is. Hij zal nadien dus misschien astronautenvoer moeten krijgen om via deze manier van voeren voldoende voedingsstoffen binnen te blijven houden, of...je kunt overleggen met een voedingsspecialist van de universiteitskliniek. Krijgt hij nu gewone voeding of parenteraal (via een infuus rechtstreeks in de bloedbaan)?
En wauw: wat fijn dat zijn nierwaarden goed zijn!

Ik hoop heel hard mee dat wonder Takkie ook deze hobbel overwint en dat jullie dan echt vorm kunnen gaan geven aan zijn nieuwe leven. En anders heb je hem werkelijk álle kansen gegeven die er hoe klein ook waren. Zo te lezen is hij nog steeds vrolijk en dapper en heeft zijn levenslust niet verloren dus go for it.

Mijn duimen draaien voor je!

och arme hond.

Ik ben heel benieuwd hoe Takkie het gaat doen als hij weer voldoende voedingsstoffen binnenkrijgt.

Ik hoop enorm dat hij daar zodanig van bijtrekt en aankomt, dat hij voorlopig de wereld weer aankan.

Lieve mensen,

Ik ben jullie allemaal heel dankbaar voor ALLE reacties, zowel positief als negatief. Voor mij zijn ook de tegengeluiden heel belangrijk, ik spiegel mij daar ook aan. Neem alsjeblieft van me aan dat zijn welzijn voor mij toch echt voorop staat. Ik ga zeker niet alleen maar door omdat ik het wil of omdat het toch betaald wordt. Takkie is geen proefdier, maar zijn toekomst staat wel op het spel nu.

Ook de artsen gaan niet om die redenen 'dan maar' door. Ze hebben echt goed met me gepraat tot zij ook zagen dat ik degelijk begrijp wat er speelt en wat mijn verantwoording is als dit goed komt. Zij zien ook dat als Takkie het kan overwinnen, hij wel degelijk een kans heeft om een goed leven te hebben daarna. Ze hebben me zeer zeker ook duidelijk gemaakt dat dat dan niet de makkelijkste weg is. Ik heb ook bij hen aangegeven dat dit ook wel echt opgelost moet zijn wil ik verder gaan met hem. Ik kan voor hem zorgen, maar wel alleen als hij die zorg ook aankan en niet achteruit blijft gaan.

Ik kan me voorstellen dat het allemaal ellendig lijkt, en dat is de afgelopen maand ook regelmatig zo geweest, maar ook daarin heb ik altijd goed in de gaten gehouden hoe hij er zelf onder is. Zodra ik ook maar enigszins merk dat het hem niet meer uitmaakt en hij het wel welletjes vind zal ik de eerste zijn die hem dan ook zijn rust zal gunnen, hoe zwaar dat ook is. Maar ik ben wel de enige die een stem heeft en dat kan verwoorden voor hem.

De afgelopen maand heb ik al een paar keer voor deze beslissing gestaan. Eén keer zat ik zelfs al met hem bij de DA voor het laatste spuitje. Hij was er nog minuten van verwijderd. Zijn levenslust toen, in de wachtkamer, waar hij leuk met andere honden omging, kwispelde en zijn goede zelf was heeft me toen laten besluiten het toch niet te doen, met in mijn achterhoofd toen dus de wetenschap dat andere honden bewezen hebben dat het kan en dat zij nog een goed leven konden hebben. Wat wel zo is, is dat die andere honden gezond waren en 'alleen' hun tong verloren waren. Voor Takkie is het wat gecompliceerder, hij heeft gewoon veel voor zijn kiezen gehad, dus ook nu is het wel moeilijker om op een goed punt te komen om verder te gaan.

De zwaarste periode was de leptospirose. Toen hing zijn leven echt aan een zijden draadje. Als er toen ook geen herstel merkbaar was, had ik het zeker niet veel langer willen rekken. Het verhaal van de tong heeft hem 'maar' een paar dagen last bezorgd, toen de ontsteking los barstte. Ook nu heeft hij zich een paar dagen niet lekker gevoeld. Toch bleef zijn levenslust altijd ongebroken en heeft hij altijd de wil gehad om door te gaan. Hij wil eten, wil drinken, wil alles. Ook de DA's daar zien dat en willen hem vooral ook daarom nog de kans geven. Niet zozeer omdat ik het nou eenmaal wil, maar omdat hij zelf nog de wil en levenslust heeft.

Vandaag ben ik weer bij hem geweest. Sinds zondag heeft hij ook daar nog wel wat overgegeven, maar ook eten binnen gehouden. Ze zien wel wat vooruitgang bij hem, maar pas morgen zal het bloedonderzoek aangeven of er ook vooruitgang is. De ureum waarden moeten dan omlaag zijn gebracht. Mogelijk nog niet genoeg om hem morgen al mee te nemen, maar in elk geval genoeg om aan te geven dat dit nog verder omlaag kan. Ik ga mij neerleggen bij die uitslag. Als het positief is gaan we door, desnoods blijft hij daar nog even, en zo niet, dan is het echt afgelopen. Ik neem hem dan nog een nacht mee naar huis en maak de afspraak voor de dag erna.

Qua levenslust is hij nog steeds geweldig! Toen hij me al hoorde aan de balie begon hij al te blaffen, en stond kaarsrecht kwispelend op me te wachten. Ik mocht hem meenemen naar buiten en we hebben bijna een uur gewandeld in een parkje vlakbij. Hij snuffelde overal rond, heeft enthousiast een begin gemaakt voor een nieuwe metrotunnel, leuk gespeeld met twee hondjes die we tegen kwamen en was superblij om weer even goed buiten te wandelen in de natuur. Ook heeft hij wel 4x achter elkaar gepoept, mooie nette goed uitziende drollen! De DA's waren daar erg blij mee, want dat geeft meteen aan dat zijn hele spijsvertering dus nog functioneert zoals het hoort: het eten komt erin, en wordt verwerkt tot het eindpunt. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij even tijd nodig heeft buiten voor hij gaat poepen. Bij het ziekenhuis laten ze hem wel ook uit, maar hebben zij niet de tijd die ervoor nodig is. En dat kan ik me voorstellen, het is daar regelmatig vrij druk. Ik heb al van alles binnen zien komen. Eenmaal terug ging hij nog even goed tekeer tegen een kattenmand die daar stond en die kennelijk een lekker katten geurtje had.

Het staat nu echt op een omslagpunt, maar welke kant dat op gaat vallen zal pas morgen duidelijker zijn. Hij zal het moeten bewijzen, en zo niet...

Ik denk dat dit intussen zeker de meest intensive periode van m'n hele leven is geweest. Mocht ik hem moeten laten gaan, dan kan ik dat nu ook doen in de wetenschap dat ik echt alles heb gedaan voor hem. Meer dan dit kan ik niet doen, en met minder zou ik er mij niet goed bij blijven voelen. Takkie is geen voorwerp, geen proefdier, is er niet alleen als 'leuk hondje' maar heeft zijn eigen leven, karakter en wil. Voor mij is zijn leven evenveel waard als dat van een medemens, niet meer maar zeker niet minder.

We gaan het zien morgen! Pffff.... ben wel superzenuwachtig!

Pfoeh wat een verhaal...jij bent de enige die je hond zo goed kent en ik snap je volkomen met dat verhaal bij de dierenarts (dat je 'm wou laten gaan maar dat hij toch zoveel levenslust toonde)...Elke hond is anders, sommigen zijn mentaal sterker dan anderen en kunnen dergelijke dingen gewoon aan.

Ik wens jullie ontzettend veel sterkte en wijsheid toe. Je hebt inderdaad al alles gedaan wat je kon, chapeau.

Is een uur wandelen met een hond die volgens mij alle energie nodig heeft om aan te sterken niet veel te heftig?

Spannende dag weer vandaag, ik hoop en duim dat de ureumwaarde gedaald is.

Cleva schreef:

Madelief schreef:...als een dierenarts denkt dat er sprake is van echt lijden zullen ze echt niet in alles meegaan puur "omdat het toch betaald wordt".

Sommige wel, hoor.
Ik zou vooral niet de dierenarts als dominee gaan zien.
Er zitten hele lieve mensen bij maar ze zijn er ook die na 2 minuten allang een beslissing hebben gemaakt over wat de meest lucratieve benadering is.
Op zich niet verkeerd maar wel als je met je naïeve kop denkt dat een dierenarts het per definitie alleen maar vanuit het dier bekijkt terwijl de rood onderlijnde memo's over het mogelijke faillissement over twee jaar om de oren vliegen.

Een dierenartsenpraktijk is een bedrijf en daar speelt veel meer dan wat goed is voor jouw hond.
Dat moet je als baas zelf beslissen en zo hoort het trouwens ook gewoon. Je mag je bevoorrecht voelen als je zelf mag beslissen wanneer je hond doodgaat.

Helemaal mee eens. En ook blij dat we bij onze dieren wel veel eerder het lijden mogen beëindigen dan bij onszelf.

LongFields schreef:Is een uur wandelen met een hond die volgens mij alle energie nodig heeft om aan te sterken niet veel te heftig?

Spannende dag weer vandaag, ik hoop en duim dat de ureumwaarde gedaald is.

Zelfs als het alleen maar een uur buiten is geweest lijkt het me te intensief alleen al vanwege de indrukken die ook energie kosten

crutz schreef:

Cleva schreef:

Madelief schreef:...als een dierenarts denkt dat er sprake is van echt lijden zullen ze echt niet in alles meegaan puur "omdat het toch betaald wordt".

Sommige wel, hoor.
Ik zou vooral niet de dierenarts als dominee gaan zien.
Er zitten hele lieve mensen bij maar ze zijn er ook die na 2 minuten allang een beslissing hebben gemaakt over wat de meest lucratieve benadering is.
Op zich niet verkeerd maar wel als je met je naïeve kop denkt dat een dierenarts het per definitie alleen maar vanuit het dier bekijkt terwijl de rood onderlijnde memo's over het mogelijke faillissement over twee jaar om de oren vliegen.

Een dierenartsenpraktijk is een bedrijf en daar speelt veel meer dan wat goed is voor jouw hond.
Dat moet je als baas zelf beslissen en zo hoort het trouwens ook gewoon. Je mag je bevoorrecht voelen als je zelf mag beslissen wanneer je hond doodgaat.

Helemaal mee eens. En ook blij dat we bij onze dieren wel veel eerder het lijden mogen beëindigen dan bij onszelf.

Waar haal je allemaal vandaan uit mijn reactie dat ik dit zou vinden of denken met mijn naïeve kop?

Deze DAs stelden euthanasie voor, dus niks geen lucratieve behandeling. Waarop ik reageerde dat als het écht in hun ogen nu ondraagbaar en uitzichtloos lijden was ze niet waren meegegaan in het toch proberen hem er op te krijgen. En ja, natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar daar ging het hier toch niet over? Het ging hier over het feit dat Takkie alsnog een kans krijgt in overleg met een ontzettend gemotiveerde eigenaar. Niemand had het raar gevonden als de TS was gestopt, maar laat het dan ook een voorrecht zijn om wél die gok te wagen met een hondje dat duidelijk nog zó levenslustig is.

En ook dierenartsen worden heel blij van een wonderlijke genezing al is het tegen alle verwachtingen in. Dat geeft een beetje tegenwicht aan al die keren dat je niks kon (of mocht) doen. Maar...vast ook sommigen niet. Ik zeg het er maar vast bij.

Ik denk dat de meeste forumleden zielsveel van hun hond(en) houden.

Ik in ieder geval, ik hoop dat ik NOOIT hoef te kiezen tussen mijn partner of mijn honden.
Maar ik houd ook zoveel van ze dat ik ze niet wil zien lijden en ben "blij" dat ik de beslissing kan maken om ze te laten gaan.

Laten we zien wat de uitslag is morgen en wat de DA zegt.

Goed nieuws!!!

Zijn ureum-waarde is terug op normaal niveau, 4,3! De misselijkheid zou nu dus echt weg moeten zijn. Het zkh belde net, Takkie mag vanavond mee naar huis! In de middag kon ook, maar ik moet eerst wel echt tot 17u werken. Ik ben al teveel uren kwijt geraakt laatste maand. Tot ik hem haal blijft hij nog even aan het infuus.

Nu is het aan ons, aan hem en mij om ervoor te zorgen dat hij niet meer uitdroogt en ondervoed raakt. Takkie mag mee naar mijn opdrachtgever morgen, en de rest van de week werk ik zowiezo thuis.

Het drinkfonteintje moet ervoor zorgen dat hij voldoende water binnenkrijgt, hij had die net en kon er net uit drinken maar dat was al te laat toen. En eten moet nu beter gaan dan hiervoor.

Hij heeft het weer overwonnen. Nu begint de echte uitdaging om hem ook goed gevoed te houden. Ik ben superblij maar ook heel bewust dat het ook nu de eerste tijd gewoon nog moeilijk is, om alles goed te leren doen. En hem ook snel te leren om 'gehaktballetjes' van hondenvoer in te slikken.

Ik hoop van ganser harte dat we er nu zijn... Als er nu weer een ernstige complicatie komt dan weet ik het ook niet meer.

Ik hou jullie op de hoogte!

Ongelofelijk, die Takkie heeft echt negen levens... Heel veel sterkte en succes gewenst, ik hoop zo voor Takkie en voor jou dat alle ellende nu echt achter de rug is en het vanaf nu alleen maar bergopwaarts gaat!

Geweldig nieuws.
Ik hoop voor jullie dat dit toch echt het laatste was.

Ha geweldig Die ureumwaarde is echt dus wel omlaag te brengen míts (!) de nieren goed werken.
Nu duimen dat het met de voedingen thuis goed gaat en hij niet meer hoeft over te geven en dus echt eindelijk goed kan
gaan aansterken.

Overigens, ook een kleine bemoeienis, ik zou ook geen uur buiten gaan lopen, zelfs niet als je op een bankje gaat zitten en de hond alleen snuffelt. Dat is heel intensief voor een hond. Ik denk dat je het beter kan houden bij een paar keer per dag 10 minuten. Hij heeft echt al zijn energie nodig om te herstellen, want zwak is hij natuurlijk wel.

Dat gezegd hebbende, draaien mijn duimen volop dat Takkie nu echt mag gaan herstellen

Ik ben heel benieuwd hoe dit verder zal gaan maar fijn dat hij weer de goede kant op gaat. Wat ga je hem nu voor voer geven? Ik zou zelf Renske proberen, dat is zacht en compleet voer en lijkt me makkelijker voor hem te eten dan geweekte brokken. Maar veel succes met Takkie, hopelijk komt het goed!

Wat een geweldig nieuws.

Goed zo Takkie!

Bedenk wel dat kvv moeilijker is voor de nieren om te verwerken. Ik zou dus iets geven wat licht verteerbaar is en een
hele hoge energiewaarde heeft. Wellicht verstandig om dit met de arts te bespreken wat je het beste kan gaan geven, want
voeding (en het soort voeding) is nu van levensbelang.