Het HondenForum

Ik denk nu aan al die mensen die in een rolstoel zitten, hoe graag die er uit zouden komen. Zouden die het kunnen begrijpen? Ik denk het niet. Mag je misschien niet over oordelen, maar je gezondheid in de waagschaal stellen... Dat is nogal wat hoor.

dagmar88 schreef: Ik heb een redelijke kans (blijvend) invalide te raken tijdens een zwangerschap. Mijn partner en ik zijn bereid dat risico te nemen.

Echt? Met alle respect, maar dat kan ik me niet indenken. Ieder zijn keuze, ieder zijn leven.
Ik geloof wél dat je een net zo goede en fijne moeder kan zijn als je bv in een rolstoel zit.
Maar zoals jij het omschrijft.. dan is het moedergevoel toch wel zo ontzettend sterk aanwezig als je je eigen gezondheid op het spel wil zetten.
En ja, dat doe je altijd met een zwangerschap, het is heftig. Maar je hoopt toch op een goede afloop. Maar als je van tevoren al bijna weet dat het niet goed afloopt van jezelf. Nogal heftig zeg.
Ik kan me daar absoluut niets bij voorstellen. Maar ook logisch, want ik wil ze toch al niet

Jij vind dus je eigen gezondheid ondergeschikt aan een kindje wat er nog niet is. (en met nadruk op 'nog niet')
En nogmaals, geen aanval, maar het is voor mij totaal onbegrijpelijk

Daisy@ schreef:

dagmar88 schreef: Ik heb een redelijke kans (blijvend) invalide te raken tijdens een zwangerschap. Mijn partner en ik zijn bereid dat risico te nemen.

Echt? Met alle respect, maar dat kan ik me niet indenken. Ieder zijn keuze, ieder zijn leven.
Ik geloof wél dat je een net zo goede en fijne moeder kan zijn als je bv in een rolstoel zit.
Maar zoals jij het omschrijft.. dan is het moedergevoel toch wel zo ontzettend sterk aanwezig als je je eigen gezondheid op het spel wil zetten.
En ja, dat doe je altijd met een zwangerschap, het is heftig. Maar je hoopt toch op een goede afloop. Maar als je van tevoren al bijna weet dat het niet goed afloopt van jezelf. Nogal heftig zeg.
Ik kan me daar absoluut niets bij voorstellen. Maar ook logisch, want ik wil ze toch al niet

Jij vind dus je eigen gezondheid ondergeschikt aan een kindje wat er nog niet is. (en met nadruk op 'nog niet')
En nogmaals, geen aanval, maar het is voor mij totaal onbegrijpelijk

ik begrijp het wel. ook al zit je in een rolstoel, dan nog kun je heel erg veel zelf, vooral als je je huis erop aanpast. het moedergevoel kan gewoon heel erg sterk zijn. en er is nog altijd een kans dat ze niet invalide raakt.

en over de beginstelling: vroeger riep ik altijd dat mijn honden mijn kinderen waren, maar sinds ik zelf kinderen heb, weet ik dat de liefde voor je kinderen nog veel sterker is dan de liefde voor een dier ooit kan zijn. je kind groeit in je buik, is deel van je.

lunaquinty schreef: je kind groeit in je buik, is deel van je.

Dat geldt alleen voor de moeder.


Mijn moeder had voor mijn zus destijds een hond gekocht. Omdat er voor mijn zus maar geen broertje of zusje bij kwam. Ik kwam pas 10 jaar na de geboorte van mijn zus. Vandaar dat er dus een hond kwam. Deze hond was betrouwbaar voor mijn zus, mijn vader en moeder. Daarbuiten voor niemand.
Hoewel mijn moeder een kind had, hield ze toch heel veel van die hond. En toen ik kwam bleef ze van die hond houden. Mensen hier in dit topic, en veel andere mensen, hadden die hond bij voorbaat er uit gedaan. Mijn moeder deed dat niet. Haar liefde voor die hond stopte niet spontaan bij mijn geboorte. De hond bleef dus. En ik groeide met die hond op. En ik werd wel eens gebeten maar dat was dan mijn eigen schuld en daar deed mijn moeder niet flauw over. Die kon dat goed relativeren. Ik ben achteraf blij dat het zo gegaan is. Ik ben ook veel van die hond gaan houden.

Vreemd topic.

Als hond ipv kind een keuze is... als in echt een keuze en dus geen lichamelijke beperking die je ervan weerhoudt kinderen te krijgen. Dan vind ik het nog steeds een vreemd topic.

Je kan honden en kinderen van jezelf gewoon niet vergelijken. De liefde die je voor je dieren kan voelen kun je misschien wel vergelijken, maar nooit helemaal. Ik durf rustig te beweren dat geen liefde sterker is dan die van een moeder voor haar kind. Beweer ik daarmee dat iedere moeder haar kind boven alles liefheeft?

Absoluut niet, niet in geval van mensen. Maar als er echt sprake is van "primitief" moeder instinct? Dan is alles wat geen eigen kind is een miezerige plaatsvervanger.

Ik vind het dan ook belachelijk om te stellen dat bewust kinderloze mensen of stellen die wel honden hebben die honden hebben ter vervanging van.

Niet het keurslijf in willen, of de gevangenis, vind ik wel heel wat anders dan bewust kiezen voor een kind, ondanks dat je zelf dus een heel groot risico loopt zelf er beperkt door te komen.
Niet vergelijkbaar. Maar mooi dat je n ruimdenkende geest hebt, tot zover.

lees het topic vanaf begin.. dagmar88 volgens mij lul jij maar wat..

Cleva schreef:

JoyJip schreef:lees het topic vanaf begin.. dagmar88 volgens mij lul jij maar wat..

He gezellig. Wie ben jij eigenlijk met je 13 berichten?

13 berichten? dit is denk 2e bericht wat ik plaats

Cleva schreef:

JoyJip schreef:

Cleva schreef:

JoyJip schreef:lees het topic vanaf begin.. dagmar88 volgens mij lul jij maar wat..

He gezellig. Wie ben jij eigenlijk met je 13 berichten?

13 berichten? dit is denk 2e bericht wat ik plaats

Er staat nu 14 onder je avatar.

Tja ik moest zowiezo me aanmelden via bericht en toen voorstellen, de andere antwoorden die ik heb geplaatst op berichten zijn goed bedoeld.. hoezo?

JoyJip schreef:lees het topic vanaf begin.. dagmar88 volgens mij lul jij maar wat..

zo zo

S@ndr@ schreef:

JoyJip schreef:lees het topic vanaf begin.. dagmar88 volgens mij lul jij maar wat..

zo zo

Ook welkom hier!

JoyJip schreef:lees het topic vanaf begin.. dagmar88 volgens mij lul jij maar wat..

Zo, wat een mensenkennis. Goed hoor van je.
Aan je berichten te zien ben je een pubertje van zo'n 14 jaar, dus dan hoort dat er een beetje bij, die overschatting van jezelf. Gaat wel weer over, maar dat kan een paar jaar duren.

JoyJip schreef:lees het topic vanaf begin.. dagmar88 volgens mij lul jij maar wat..

En u is wie???

malinois schreef:

JoyJip schreef:lees het topic vanaf begin.. dagmar88 volgens mij lul jij maar wat..

En u is wie???

Dat zie je toch Dat is JoyJip

Cleva schreef: Als je per se kinderen wil en ze niet kan krijgen is daar geen oplossing voor. Voor niemand. Dan is dat alleen maar heel erg. Of je nu een hond neemt of niet.

er bestaat gelukkig zoiets als adoptie

Beetje zoiets als een hond nemen dus, maar je neemt een kind in de plaats

Cleva schreef:

Dee schreef:Niet het keurslijf in willen, of de gevangenis, vind ik wel heel wat anders dan bewust kiezen voor een kind, ondanks dat je zelf dus een heel groot risico loopt zelf er beperkt door te komen.
Niet vergelijkbaar. Maar mooi dat je n ruimdenkende geest hebt, tot zover.

Ik vind het wel vergelijkbaar. Kinderloos blijven kan een schrikbeeld zijn.
Niet voor mij en kennelijk ook niet voor jou maar ik heb ze gekend die een bezoekje van een vriendin met een nieuwe baby echt niet aan konden. Hysterisch huilen op de WC. Frigide worden en niet meer in de spiegel kunnen kijken omdat alles in de bovenkamer alleen nog maar over niet zwanger zijn ging. Geen enkele waarde zien in een leven zonder kinderen. Dat was voor haar een zwart gat.
En dat was alles behalve een aanstelster. Voor haar wás het echt zo. Ze vond het idee van kinderloos blijven zo eng dat zein totale paniek raakte als ze er aan dacht. Uiteindelijk is ze wel zwanger geworden en moeder geworden. Ik denk dat dat heel goed is want anders had ze het denk ik niet gered.

Is dat gek? Ja, ik vind dat gek. Maar mensen zijn nu eenmaal gek.
Ik ben ook gek. Ik kan niet van huis weg als Hein niet alleen in de slaapkamer zit maar alle andere deuren onderweg naar buiten ook dicht zijn.
Dat komt door Eva. Die weg voor het huis met die auto's.
En ik ga hyperventileren als ik een instantie moet bellen over een misverstand want die zijn niet voor een redelijk gesprek vatbaar. Dan ben je niemand meer en dat is kwetsbaar. Heb ik overgehouden onder andere een misverstand met Nuon die honderd keer meer geld van me vroeg dan ik had omdat dat op hun computertje stond. "Jammer dat je vanwege ons misverstand failliet gaat maar daar kunnen wij ons niet druk over maken." Doodeng.

Niet alles wat belangrijk is, is ook redelijk. Soms moeten er dingen wel of mogen er dingen niet die andere mensen niet snappen en dan doet het er ook helemaal niet meer toe dat die anderen dat niet snappen.
Ik kan niet in de Schilderswijk gaan wonen. Dat betekent niet dat anderen daar niet gelukkig kunnen zijn en ik snap ook nog wel dat ze dat kunnen maar ik kan het niet. Ik ga daar dood. En snel ook. Dat een ander dat niet zo beleeft doet er totaal niet toe.

Ik weet niet waarom mensen per se kinderen nodig hebben om gelukkig te kunnen zijn maar als ze zeggen dat dat zo is dan heb ik daar begrip voor.
Persoonlijke belangrijkheden zijn zo vaak voor anderen onbegrijpelijk.

Helemaal met je eens.
Ik kan me er ook niets bij voorstellen mbt kinderen, ik heb het met heel andere zaken...
Mijn onafhankelijkheid bvb...
Ik wordt echt gillend hysterisch in mijn hoofd en verschrikkelijk sjagerijnig en onhebbelijk als er ook maar iets dreigt mijn onafhankelijkheid
en een stuk vrijheid af te pakken, al is het maar minimaal
En het gaat nergens over als je het vergelijkt met te vreten hebben, gezond zijn etc etc blah blah...
Allemaal leuk theoretrisch gelul, maar als mijn auto ontploft en ik "moet" drie dagen met die van mijn vriend omdat we zaterdags pas gaan kijken naar een andere toet, dan ben verre van relaxed en op de zaterdag zelf sta ik bijna stijf van de stress omdat die nieuwe toet er komen moet...NU !
Hetzelfde met bvb een internetverbinding die er gerust drie dagen uitligt omdat er een puistenkop op de verkeerde knoppen zit te rammen bij een provider.
Ja...u kunt na de kerst terugbellen
Wat nou na de kerst terugbellen ? Je maakt het gewoon in orde en snel een beetje..
Nee hoor...niet dus
de week erop zijn we dan ook meteen overgestapt, als je zo omgaat met je klanten

En dat is bvb ook een reden dat vliegen nooit mijn hobby gaat worden.
Ik ben voor mijn bassale levensbehoeften ineens afhankelijk van cabine personeel en daar word ik niet blij van
Of die Duitse hotels waar het normaal is dat je eerst aan een tafeltje gaat zitten en dan komt er na 4 minuten iemand aan je tafel vragen/vertellen dat er een pot koffie onderweg is.
Hou-daar-mee-op en zet die potten goverdomme gewoon op een tafel.
Ik wil na 6 uur slaap gewoon in 1 handreiking een kop koffie hebben en niet 5 en een halve minuut hoeven wachten en eerst aan een tafeltje moeten gaan zitten.
Ik hou niet van dat opgelegd "zoals het heurt"

En als ik me dan voorstel dat mijn hele leven er dag in dag uit zo uit zou zien ?
Dan word ik heel ongelukkig van die gedachte.
Ik roep gekscherend weleens dat als ik ooit (finanacieel) afhankelijk wordt van mijn vriend en bij een simpele boodschap in de kruidvat al met een uitgestoken hand naar achteren toe moet gaan staan wapperen: "liefje; de portomonhhhe even ? " en alles verantwoorden of overleggen moet over 1 stuiver, dat ik dan een steen om mijn nek knoop en in het water spring.,
En dat klinkt dan grappig, maar zo voelt dat echt.
Dat is oa ook een reden om geen kinderen te willen...
mijn keel knijpt echt letterlijk dicht als ik denk aan een kindje dat full continue afhankelijk van mij is en andersom; dat ik de rest van mijn leven voor mijn levensgeluk en welbevinden voor 95 % afhankelijk ben van een uniek persoon met toevallig jouw genen...brrrrrrrrrr

Dat mensen dus heel ver gaan de andere kant op ; om WEL die wens van kinderen in vervulling te laten gaan.
Dat verbaasd me niets en ergens begrijp ik dat dus ook.
Ik heb het om me heen ook zien gebeuren idd hoe diep-diep ongelukkig iemands leven wordt als dat niet lukt en hoe ze een partner en alles wat dicht om hen heen staat meesleuren in die negatieve ongeluk-spiraal naar beneden toe.

malinois schreef:

JoyJip schreef:lees het topic vanaf begin.. dagmar88 volgens mij lul jij maar wat..

En u is wie???

Nou...het laat zich raden toch ?
iemand die Dagmar niet moet en vast geen onbekende
Want hoe kun je nu als nieuwkomer binnenkomen op een forum, 1 topic in de koffiecorner wat je ontzettend aanspreekt
vanaf pagina 1 meelezen en na tig pagina's er 1 persoon uitpikken en daar zo'n opmerking tegen maken ?

Dat gaat er bij mij niet in...
Als er na 6 pagina's eens een reactie komt en iemand doet daarna mee oke...
Maar vanuit het niets op pagina 11 komen melden dat iemand maar wat lult?

God, hoe stom denken sommige mensen nou eigenlijk dat een groot deel van dit forum is?

Cleva schreef:

Daisy@ schreef:

dagmar88 schreef: Ik heb een redelijke kans (blijvend) invalide te raken tijdens een zwangerschap. Mijn partner en ik zijn bereid dat risico te nemen.

Echt? Met alle respect, maar dat kan ik me niet indenken.

Ik wel. En dan niet omdat ik het zelf ook zou doen maar ik snap prima dat mensen enorm ver gaan om zo'n basale behoefte vervuld te zien.
Er zijn meer dan genoeg mensen die mentaal invalide raken omdat ze geen kinderen kunnen krijgen. Als ik voor mezelf wist dat ik anders nooit gelukkig zou kunnen zijn is die rolstoel ineens een peulenschil.

Kijk maar eens hoever sommige mensen gaan om een partner te hebben. Wat mensen zichzelf aandoen om een bepaald baantje te hebben.
Mensen die zichzelf van kant maken als ze dat baantje kwijt raken.
Het ligt er maar net aan waarvan je vindt dat je het écht nodig hebt.

Voor mij is het vrijheid. Als de enige manier om vrij te zijn vreselijk gevaarlijk was dan zou ik dat risico nemen. Het kan domweg niet anders. Maximale vrijheid is een van de meest leidende factoren voor me en ik ga heel gek doen als daar ook maar minimaal op ingegrepen wordt. Toen ik voor dienstkeuring moest was ik de wanhoop echt nabij. Ik kon het idee niet aan dat ik me ergens zou moeten melden en dat ik dan ingelijfd zou worden en niets meer te kiezen had.
Hoeveel ik ook van het leven houdt zou ik me van kant maken als ik de gevangenis in moest. Dat kán ik echt niet. Ik zou binnen een week gek worden.

Andere mensen hebben andere behoeften die niet te nuanceren zijn. Heel menselijk.

Ik denk dat je hier wel gelijk hebt. Je legt het heel goed uit.
Ik schreef ook dat ik het me niet kan indenken. Ik roep ook altijd dat ik gek zou worden als ik tig keer uit bed zou moeten voor een baby. Terwijl een hond me tig keer kan roepen en ik sta klaar.
Daarmee bedoel ik te zeggen dat mijn behoefte om een kind te willen er waarschijnlijk nooit is geweest, anders zou ik anders denken. Dan zet je je eigen belang opzij omdat het gevoel zo sterk is.
Ik kan me wel indenken dat er mensen zijn waarvoor kinderen hét belangrijkste is. Zoals dat voor mij weer andere dingen zijn.
Hier ook wel de vrijheid. Vriendin ging bv op kamp vroeger. Nou, ze kregen mij met geen 1000 paarden daar naartoe. Ik zal me daar gek zijn om in mijn vakantie met een hele groep te gaan doen wat 1 iemand beslist heeft. Dat trek ik niet. Moet al een heel jaar doen wat de baas opdraagt. (beetje zwart/wit gesteld natuurlijk)

Niet alles gelezen maar het is toch niet ineens dat je invalide bend als je kinderen krijgt, ik liep alsnog uren met mijn JR ,1 kind in een draagzak en 1 in de wandelwagen in begin, thermoskan met voeding mee en hoppa.
Of met de kinderwagen waar me zoontje boven op kon zitten wanneer hij moe was en Jack lag vaak onderin als hij moe was.
Ik heb de hond nooit als probleem gezien geen haar in mijn hoofd die hem toen weg zou doen hij had het primma

Je moet maar denken dat op zo'n manier heel wat mensen weer aan een leuke 2ehandshond komt.
De 1 kan een hok vol kinderen en honden aan en de ander word al moe van poepen.

twinkeltje schreef:Niet alles gelezen maar het is toch niet ineens dat je invalide bend als je kinderen krijgt,

Misschien toch handig om alles te lezen

Ja zit net te lezen maar was zo verontwaardigt

maart schreef:

Cleva schreef: Als je per se kinderen wil en ze niet kan krijgen is daar geen oplossing voor. Voor niemand. Dan is dat alleen maar heel erg. Of je nu een hond neemt of niet.

er bestaat gelukkig zoiets als adoptie

Beetje zoiets als een hond nemen dus, maar je neemt een kind in de plaats

Ook adoptie is bij lange na niet voor iedereen weggelegd. Zware toelatingsprocedure waarbij er tig redenen voor afwijzing zijn.

bouvierpoedel schreef: De 1 kan een hok vol kinderen en honden aan en de ander word al moe van poepen.

Dat is zeker waar. Hier in de straat een gezin met 7 kinderen. Zij houdt alles keurig draaiende. Kind voorop, kind achterop, dan nog 1 of 2 op een fietsje ernaast en gaan.
Het zou mijn dood worden, wordt al gek bij het idee!
Maar zij krabbelt zich waarschijnlijk achter haar oren als ze mij weer eens ziet lopen met het spul en vraagt zich af wat we met 3 honden moeten. Ieder zijn ding dan maar.
Zolang je je er zelf prima bij voelt is er niets mis mee. Als het maar eigen keuze is.

Tamara/Bayko schreef:

maart schreef:er bestaat gelukkig zoiets als adoptie

Beetje zoiets als een hond nemen dus, maar je neemt een kind in de plaats

Ook adoptie is bij lange na niet voor iedereen weggelegd. Zware toelatingsprocedure waarbij er tig redenen voor afwijzing zijn.

En bovendien vreselijk duur. Kennissen van me zijn al zes jaar bezig met het adopteren van een Chinees meisje, krijgen ze een paar maanden geleden te horen dat dat niet doorgaat.
Nu kijken ze richting Haïti. En ondertussen zijn ze al €25.000 kwijt

Daisy@ schreef:

bouvierpoedel schreef: De 1 kan een hok vol kinderen en honden aan en de ander word al moe van poepen.

Dat is zeker waar. Hier in de straat een gezin met 7 kinderen. Zij houdt alles keurig draaiende. Kind voorop, kind achterop, dan nog 1 of 2 op een fietsje ernaast en gaan.
Het zou mijn dood worden, wordt al gek bij het idee!
Maar zij krabbelt zich waarschijnlijk achter haar oren als ze mij weer eens ziet lopen met het spul en vraagt zich af wat we met 3 honden moeten. Ieder zijn ding dan maar.
Zolang je je er zelf prima bij voelt is er niets mis mee. Als het maar eigen keuze is.

Zo zie ik het dan altijd maar. Mensen die niet veel met dieren hebben lieten best vaak merken dat ze het niet helemaal normaal vonden dat ik 2 honden had en 2 katten en een aquarium.
Toen ik een relatie kreeg werd er al snel gevraagd wanneer de kinderen zouden komen. Tsja, die komen er zeer waarschijnlijk niet. Niet bewust althans. Wij wilden er graag een hond bij. Ik kon merken aan een aantal mensen dat ze dat niet begrepen. Maar goed, dat is onze keuze. Ik zie mijn dieren nog steeds niet als een vervanging van kinderen.
Al merk ik wel dat er soms raakvlakken zijn, zo zat mijn oom gisteren te vertellen over de streken van zijn kleinkind, de ondeugendheid en het doen van dingen waarvan die kleine wist dat het niet mocht. En dan moet ik op mijn lip bijten om niet te zeggen "dat doet onze kleine ook inderdaad!"
Zo vol als een andere is over zijn kinderen en rekening daarmee houdt en moet houden, zo heb ik dat met mijn dieren.
Tegenwoordig als iemand dan zegt "'t zijn net je kinderen hé?! Knik ik maar ja", al kan ik dat niet weten, want ik heb geen kinderen

ach, 2 kinderen ( nou ja tieners) 2 honden en 2 katten, ik heb t allemaal, prima naast elkaar, maar t 1 zou t ander nooit kunnen vervangen er zijn wel overeenkomsten hoor, ze doen t allemaal prima als je helder en duidelijk communiceert, en consequent bent ze houden allemaal van gezelschap en goed eten, ze moeten allemaal voelen dat je ze waardeert en van ze houdt zo nu en dan.
en daarna houdt t zo ongeveer op .
behalve dan dat ik nog steeds honden zal hebben als mijn kinderen de deur al uit zijn en alleen nog eens terug komen voor een bakkie pleur

blondie schreef:Zo zie ik het dan altijd maar. Mensen die niet veel met dieren hebben lieten best vaak merken dat ze het niet helemaal normaal vonden dat ik 2 honden had en 2 katten en een aquarium.
Toen ik een relatie kreeg werd er al snel gevraagd wanneer de kinderen zouden komen. Tsja, die komen er zeer waarschijnlijk niet. Niet bewust althans. Wij wilden er graag een hond bij. Ik kon merken aan een aantal mensen dat ze dat niet begrepen. Maar goed, dat is onze keuze. Ik zie mijn dieren nog steeds niet als een vervanging van kinderen.
Al merk ik wel dat er soms raakvlakken zijn, zo zat mijn oom gisteren te vertellen over de streken van zijn kleinkind, de ondeugendheid en het doen van dingen waarvan die kleine wist dat het niet mocht. En dan moet ik op mijn lip bijten om niet te zeggen "dat doet onze kleine ook inderdaad!"
Zo vol als een andere is over zijn kinderen en rekening daarmee houdt en moet houden, zo heb ik dat met mijn dieren.
Tegenwoordig als iemand dan zegt "'t zijn net je kinderen hé?! Knik ik maar ja", al kan ik dat niet weten, want ik heb geen kinderen

Voor veel mensen moet alles een verklaring of reden hebben.
De een denkt dat iemand in een rolstoel per definitie ongelukkig is, alsof iemand gedefinieerd wordt door die rolstoel. Anderen denken dat er per definitie iets ergs of negatiefs aan ten grondslag ligt als je op je 40e nog geen kinderen hebt. Dan moet je wel zo ongelukkig zijn dat je een surrogaatkind aanschaft in de vorm van een huisdier.
Nou, verrassing! Iemand in een rolstoel kan net zo gelukkig of ongelukkig zijn als wie dan ook, en er is niks geks aan als je geen duidelijk omlijnde plannen of wensen hebt met betrekking tot kinderen.
Ik vraag in ieder geval dóór, als mensen zinspelen op de hond als troostprijs. "Waarom ga je er zomaar vanuit dat er iets te compenseren is?"
Ik wil graag dat zulke mensen er zelf achter komen hoe oubollig hun gedachten- en verwachtingspatroon in elkaar zit.

Bij mij was het nog erger, geen partner tot mijn 37ste én geen kinderen!
Ben er vaak genoeg op ingegaan hoor Jaap, ook als men weer eens het erg vond dat ik geen kinderen had, of dat ze niet snapten dat ik geen partner had. En nu wordt er weer gezinspeeld op trouwen. Je blijft op een bepaald moment aan de gang.
En net als jij gaf ik bij bepaalde mensen ook wel aan dat hun vraagstelling en aannames erg bot over konden komen. En oubollig wil ik het niet noemen, maar sommigen zitten inderdaad in een patroon te denken die niet voor alle mensen geldt, en niet altijd kan.
Bij doorvragen kreeg ik dan ook vaak het idee mij te moeten verdedigen over waarom ik geen partner of kinderen had, en dat vond ik niet altijd even fijn, een ja en amen over dat mijn dieren vervangers van waren, volstond dan ook wel en volstaat nog steeds.

Maar dat wat jij aankaart over minder validen herken ik ook. Mensen vullen soms veel te veel in voor een ander vanuit hun eigen beleving.

Jaap* schreef:
De een denkt dat iemand in een rolstoel per definitie ongelukkig is, alsof iemand gedefinieerd wordt door die rolstoel.

Even voor de duidelijkheid. Dat bedoelde ikzelf niet in de reactie op Dagmar hoor.
Men kan niet oordelen over andermans geluk. Dat kom ik vaak tegen in reactie's op mijn werk. (mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking)
"Ach, arme mensen." Maar nee, ze zijn gemiddeld genomen net zo gelukkig en ongelukkig als ieder ander mens. Ze hebben andere problemen. Maar maken zich doorgaans totaal weer niet druk om dingen waar ik me bv mega druk om kan maken.