Waarom geen Podenco?

[sanne86]

Dat vocale (Zoof blaft heel veel) is dat herkenbaar voor jullie?

Taartje blaft alleen als ik de deur uit ga met een andere hond en ze ook mee wil of als ze haar zin niet krijgt (dan gaat ze eerst piepen en uiteindelijk blaffen).

Je hebt vast ook wel een foto van Zoof, of staat ze ergens in de fotohoek?

Zoof vindt heel vaak dat ze haar zin niet krijgt en gaat dan blaffen , nee maar sowieso dus heel vocaal, ik denk (ook qua verder gedrag) dat er ook iets van herder in haar zit

ik probeer foto's te plaatsen maar het HF vindt ze te groot... hieronder een linkje waar ze op staat
http://www.hondenforum.nl/plaza/viewtop ... 6&t=315269

[DeDiana]

Dat vocale (Zoof blaft heel veel) is dat herkenbaar voor jullie?

Taartje blaft alleen als ik de deur uit ga met een andere hond en ze ook mee wil of als ze haar zin niet krijgt (dan gaat ze eerst piepen en uiteindelijk blaffen).

Je hebt vast ook wel een foto van Zoof, of staat ze ergens in de fotohoek?

Zoof vindt heel vaak dat ze haar zin niet krijgt en gaat dan blaffen , nee maar sowieso dus heel vocaal, ik denk (ook qua verder gedrag) dat er ook iets van herder in haar zit

ik probeer foto's te plaatsen maar het HF vindt ze te groot... hieronder een linkje waar ze op staat
http://www.hondenforum.nl/plaza/viewtop ... 6&t=315269

Oohh, dat is ook een leukerd zeg! Ik denk inderdaad herder x ruwhaarpodenco. Dat zou het vocale ook wel verklaren.

[Alfilillo]

Het luie herken ik ook niet zo. Zeker niet buiten, dan is de energie eindeloos. Binnen wil ze wel heel graag op een warm zacht plekje liggen.

Lily is ook niet zo vocaal, zeker niet vergeleken bij alfil die nogal waaks is en ook nog eens een kefblaf heeft. Ze blaft wel eens mee bij het waken, of als ze iets spannends ziet in het bos, maar vocaal: nee.

[Manuma]

Uma piept veel maar is totaal niet vocaal verder. Dat luie is waarom mijn vriend zo gek met haar is geloof ik
Uma kan bij een bejaarde wonen en alleen maar de straat op en neer, dan is ze ook tevreden. Zij gelooft dat ze op deze aarde rondloopt zodat ze op de bank kan meuren en onder de auto's in de straat naar katten kan zoeken. Ik wandel graag veel, als we weggaan gaan we ook goed en dan zijn we minimaal 2 uur aan het wandelen. Best interactief ook want ik heb twee zelfstandige jagers samen los en ze kunnen elkaar goed gek maken. Uma loopt na een uur al met die neus in m'n knieholte te tikken: huis toe Ze gaat wel heel graag mee, maar aangelijnd vindt ze sowieso niks. En te lang loslopen is ook niet leuk, tenzij we naar het bos gaan want eekhoorns

Misschien dat ze juist omdat we best actief zijn lui lijkt, kan ook. Maar Manu vind ik ook lui en zelfs die houdt het langer uit en heeft er lol in
Als Uma iets wil doen we dat Ik vond dat aan Tara ook zo grappig toen ze hier logeerde, die heeft exact dat diva-gedrag wat ik van Uma ook zo grappig en raar vind Al heeft Tara veel meer humor en toont ze meer initiatief. Dat heeft Uma minder. Ik denk toch omdat ze nog steeds een bange muts is. Hopelijk trekt dat nog bij.

[Hanneke2]

Wat mooi beschreven, Diana!

En is die vreselijke nieuwsgierigheid ook des podencos ?

Ja, dat is wel iets wat ik héél vaak hoor van andere podenco-eigenaren en ook vaak lees in beschrijvingen.

Haha, ziekelijk nieuwsgierig zou ik zeggen. Altijd neuzen in boodschappentassen van vreemde mensen, kop in auto's steken terwijl mensen aan het uitstappen zijn, alles, ook al is het spannend of eng, willen onderzoeken. Elk voortuintje even in willen lopen (en als er een deur openstaat liefst ook nog even naar binnen lopen). De postbode moet in zijn kruis geroken, en het pakketje dat hij brengt moet van alle kanten bekeken worden.

Vandaag had de tandarts die langs een van de korte rondjes woont opeens zo'n langwerpige vlag voor de deur staan met een gebit erop. Lilo heeft op haar ouwe dag dan wel genoeg aan even snuffelen, maar Toto is minutenlang bezig geweest, omhoog kijken, dan weer snuffelen, eromheen lopen, weer omhoog kijken, twijfelen of ertegen gepiest moest worden , besloten van niet, en nog maar een keer goed onderzoeken.

Ik vind dat leuk, dat übernieuwsgierige. Het is soms wat lastig, maar ik blijf het grappig en wat aandoenlijk vinden, die fanatieke aandacht voor de omgeving en alles wat er gebeurt.

[DeDiana]

Ja, inderdaad, fanatieke aandacht voor de omgeving is een heel goede omschrijving
Mila is bijvoorbeeld ook erg nieuwsgierig, maar dan gaat het vooral om dingen die ik doe, daar wil ze altijd het fijne van weten. Dat hebben de podenco's minder, bij hen is het vooral op de omgeving gericht. Plekken waar nieuwe geurtjes zijn en nieuwe dingen te ontdekken zijn, vinden ze het einde. Ze zijn erg avontuurlijk en onderzoekend.
De combinatie met twee minder onafhankelijke en meer baasgerichte honden bevalt mij ook uitstekend. Die hoef ik namelijk niet in de gaten te houden tijdens het wandelen, dus dan kan mijn aandacht naar Amy en Taartje. Waar het de herders aan eigen initiatief ontbreekt (of ze in ieder geval eerst contact met mij maken om te peilen wat ik ervan vind), compenseren de podenco's dat ruimschoots De podenco's hebben hier totaal geen neigingen tot regelneverij, bezitterigheid of korte lontjes en zijn erg roedelgericht. Het houdt elkaar heel mooi in evenwicht.

[sbientje]

Haha als ik dit zo hoor zou ik ook best met een podenco omkunnen. Alleen dat jachtinstinct lijkt me erg lastig, dat dan weer wel

[DeDiana]

Haha als ik dit zo hoor zou ik ook best met een podenco omkunnen. Alleen dat jachtinstinct lijkt me erg lastig, dat dan weer wel

Ja, dat zit er bij de meeste gewoon in en daar moet je eigenlijk ook wel van uitgaan - soms kun je dan mazzel hebben, zoals met Pippi die niet zo jagerig is.
Maar als het er sterk inzit, moet je niet de illusie hebben dat je het eruit kunt trainen of volledig onder appel kunt krijgen. Tot op zekere hoogte zijn ze best stuurbaar, zolang je het leuk en interessant voor ze houdt. Maar het is een type hond dat al zo lang is gefokt op eigen initiatief, zelfstandigheid en sterke jachtpassie, dat is hun wezen. En dat heeft heel veel leuke kanten, maar het betekent ook dat er grenzen zijn aan wat je kunt verwachten qua gehoorzaamheid. Voor mensen die daarmee kunnen leven, weten wanneer je beter even kunt aanlijnen en de mogelijkheid hebben om veilige gebieden op te zoeken voor het loslopen, is dat jachtinstinct denk ik verder ook niet zo'n probleem.
Overigens is Amy absoluut wel te porren voor samenwerking, zeker als je weet te appelleren aan haar behoefte aan snelheid, actie, nieuwe dingen leren. Behendigheid vindt ze geweldig en dan heb ik ook 100% aandacht. Maar we moeten wel bezig blijven, anders gaat ze zichzelf wel vermaken. Clickeren, trucjes leren, zoekspelletjes, apporteren, ze vindt het allemaal superleuk. Maar ook een meer zelfstandige activiteit als praktijkspeuren geeft haar heel veel voldoening en doet ze met volle overgave.
Het grote verschil met een hond als Mila vind ik dat Mila automatisch het liefst van alles iets met mij samendoet, het maakt niet zo veel uit wat of hoe. Amy heeft heel veel eigen hobbies, dus bij haar moet ik meer mijn best doen om het voor haar ook leuk, uitdagend en interessant te houden. Maar als dat lukt, is zij eigenlijk gedrevener dan Mila.

[Manuma]

Ik herken dat inderdaad, Frolic. Ik heb nauwelijks contact met Uma. N.a.v. jouw post ging ik even goed na wat de momenten zijn dat ze écht contact met mij maakt en ik kon me eerlijk gezegd maar twee momenten bedenken. Dat is als ze nodig moet plassen of poepen, dan klimt ze op je en kijkt ze je recht aan. Of als ze tijdens een wandeling haar neus in mijn hand duwt. Zelfs dan kijkt ze me niet aan trouwens. Ik weet dat ze dol op mij is maar in het contact zie ik dat niet terug. Ze is best blij als ik thuis kom of als ik iets lekkers voor haar heb maar zelfs dan heb ik het idee dat ze mijn bestaan niet erkent.

Met Manu heb ik juist een intens contact. Die kijkt me altijd aan en doet graag dingen met en voor mij. Uma heb ik geleerd te zitten en ze kan sinds kort ook blijf. Ze straalt dan aan alle kanten uit dat ze het nut er niet van inziet. Als ik haar buiten roep denkt ze nog steeds dat dat is omdat ik een snoepje voor haar heb, niet omdat het "kom" een commando is dat opgevolgd moet worden. Soms heeft ze namelijk ook geen trek in een snoepje en krijg ik niet eens een oor omgedraaid. Ergens af of op gaan snapt ze ook niet, ook het op je plaats gaan liggen snapt ze niet. Alles is haar plaats Ik zeg altijd dat het niet erg is dat ze totaal niet luistert omdat ze vrijwel altijd braaf is en doet wat ik verwacht. Uma verwacht een speciale behandeling. Op stal vindt ze het geweldig leuk maar er lopen wel mensen rond. Als ik dan even naar een stuk loop waar niemand is kan ik haar roepen maar is ze nog even in haar "wie ben jij"-mindset en moet ik een paar passen na haar toe lopen zonder haar aan te kijken en dan weer weglopen. Dan tikt ze mijn hand weer aan en kan ik haar zonder problemen aanlijnen.
Mijn moeder kan een uur met ons meewandelen en na een uur vindt ze mijn moeder ineens eng terwijl ze daar normaal gesproken snurkend bij op schoot ligt. Ik kan me niet voorstellen dat dit aangeboren gedrag is maar dat er iets vreselijks met haar is gedaan door mensen. Er zijn er maar een paar waarbij ze op haar gemak is en zelfs bij hen schiet ze soms weer in die angstmodus waarbij ze volledig in paniek raakt en compleet op slot slaat. Ik probeer er weinig op te reageren, rust te bewaren en godzijdank heb ik mijn Manu.
Zodra ze in die paniek schiet en hij is erbij geeft hij haar een duw of neemt haar kop in zijn bek waardoor ze snel weer herstelt. Bezoek thuis is een behoorlijke ramp voor Uma. Afhankelijk van wie komt verschuilt ze zich dan al rillend in de slaapkamer. Ze wil nooit in een andere ruimte zijn dan wij dus voor mij geeft dat echt aan hoe eng ze dat vindt.

Aan de andere kant is het een heel open en vrije hond. Ze is vreselijk nieuwsgierig, tikt mensen op het strand in de knieholtes of tegen de hand, steekt haar kop in alle tassen, tuinen en onder auto's. Alle muurtjes moeten beklommen worden en alle poorten en steegjes moeten gescand. Op het strand is Uma onherkenbaar. Daar is ze zo ontzettend blij, die staart krult en ze is zo lekker haar ding aan het doen, daagt honden uit tot spel. In het stadsbos loopt ze nooit op de paden maar is altijd door de bosjes aan het struinen en snuffelen, haar toet in vieze geuren aan het wrijven en ze is een geweldige dief. Niets is veilig bij Uma, pennen, aanstekers, voedsel, alles. Ze is vreselijk goed in stiekem iets wegjatten. Ze kan terwijl je eet je kippenbout van je bord jatten zonder dat je iets door hebt. Ook van Manu. Ze heeft een hele trucendoos: eerst ga je voor zijn mand waar hij kluift net doen of je iets heel interessants hebt gevonden, dan ga je ermee spelen en wild kwispelen. Zodra je zijn aandacht hebt laat je vallen wat je had, ren je een rondje waarop Manu zijn kans schoon ziet dat stomme ding van jou te pakken. Daarna sprint je zijn mand in en pak je zijn kluif
Je kunt ook alles met haar doen; optillen, aankleden, omrollen, opvouwen, uitvouwen, ze vindt alles prima zolang je maar aaaait Ze is een rasechte knuffelkont en elke aanraking is hemels volgens haar.

Jagen doet ze weinig. Ja, aan de lijn. Dan durft ze wel Gisteravond nog had ze een kat onder een auto gevonden. Ze liep los dus ze bleef om de auto heen racen en luid piepen. De kat was boos en kwam onder de auto vandaan en ging mevrouw even achter mij schuilen. Konijnen vindt ze wel heel interessant. Ik heb haar eens uit de duinen moeten ophalen omdat ze er vanaf het strand heen gerend was. Dan staat ze daar met één pootje omhoog heel hard te piepen van opwinding terwijl er overal konijnen rondrenden. Ze deed niets Groot wild of vee bestaat niet Vogels doet ze niets mee behalve één zwaan die in de sloot hoort En eekhoorns vindt ze héél leuk! Daar kun je naar blaffen en dan moet je tegen alle bomen opspringen. Ze is nooit helemaal weggerend om te gaan jagen. Ik kan haar in de duinen eventueel wel loslaten want ze wil alleen maar konijnen zíen en keutels eten maar ik heb haar dan niet altijd in zicht en dat vind ik wel irritant en een beetje eng.

[sbientje]

Haha als ik dit zo hoor zou ik ook best met een podenco omkunnen. Alleen dat jachtinstinct lijkt me erg lastig, dat dan weer wel

Ja, dat zit er bij de meeste gewoon in en daar moet je eigenlijk ook wel van uitgaan - soms kun je dan mazzel hebben, zoals met Pippi die niet zo jagerig is.
Maar als het er sterk inzit, moet je niet de illusie hebben dat je het eruit kunt trainen of volledig onder appel kunt krijgen. Tot op zekere hoogte zijn ze best stuurbaar, zolang je het leuk en interessant voor ze houdt. Maar het is een type hond dat al zo lang is gefokt op eigen initiatief, zelfstandigheid en sterke jachtpassie, dat is hun wezen. En dat heeft heel veel leuke kanten, maar het betekent ook dat er grenzen zijn aan wat je kunt verwachten qua gehoorzaamheid. Voor mensen die daarmee kunnen leven, weten wanneer je beter even kunt aanlijnen en de mogelijkheid hebben om veilige gebieden op te zoeken voor het loslopen, is dat jachtinstinct denk ik verder ook niet zo'n probleem.
Overigens is Amy absoluut wel te porren voor samenwerking, zeker als je weet te appelleren aan haar behoefte aan snelheid, actie, nieuwe dingen leren. Behendigheid vindt ze geweldig en dan heb ik ook 100% aandacht. Maar we moeten wel bezig blijven, anders gaat ze zichzelf wel vermaken. Clickeren, trucjes leren, zoekspelletjes, apporteren, ze vindt het allemaal superleuk. Maar ook een meer zelfstandige activiteit als praktijkspeuren geeft haar heel veel voldoening en doet ze met volle overgave.
Het grote verschil met een hond als Mila vind ik dat Mila automatisch het liefst van alles iets met mij samendoet, het maakt niet zo veel uit wat of hoe. Amy heeft heel veel eigen hobbies, dus bij haar moet ik meer mijn best doen om het voor haar ook leuk, uitdagend en interessant te houden. Maar als dat lukt, is zij eigenlijk gedrevener dan Mila.

dat vind ik nog niet eens het allerergste, dat het er volledig uitmoet ofzo, het hoort ook bij de hond. Maar het lijkt me gewoon helemaal niet tof om je hond kwijt te zijn, ook al is het maar voor even. Ik zou een podenco dus niet echt los durven te laten.

[Alfilillo]

Veel podenco's in nederland komen uit een asiel en hebben misschien op straat geleefd en zijn niet van pup af aan opgegroeid in een gezin. Misschien speelt dat ook wel mee met het feit dat dat jagen er zo moeilijk uit gaat. Lily is vanaf dat ze 9 weken was bij ons. En hoewel ze veel ruimte neemt en graag haar eigen ding doet in het bos, zie ik nog geen extreme jachtdrift in haar. En ik ken meer podenco's die prima los kunnen. Andere weer niet.

Bijzonder wat jullie schrijven over dat contact maken. Heel herkenbaar. Alfil en ik kunnen elkaar intens aankijken en dan voel je een totale symbiose (sorry als dat wat zweverig klinkt). Bij lily is het contact veel vluchtiger. Het glipt veel sneller weg. Maar toch, toen we een week in een vakantiehuis zaten, hing ze enorm aan me. Piepen als ik naar boven ging, me overal willen volgen...
Nou ja, het is gewoon een apart slag volk, die podenco's.

[DeDiana]

Haha als ik dit zo hoor zou ik ook best met een podenco omkunnen. Alleen dat jachtinstinct lijkt me erg lastig, dat dan weer wel

Ja, dat zit er bij de meeste gewoon in en daar moet je eigenlijk ook wel van uitgaan - soms kun je dan mazzel hebben, zoals met Pippi die niet zo jagerig is.
Maar als het er sterk inzit, moet je niet de illusie hebben dat je het eruit kunt trainen of volledig onder appel kunt krijgen. Tot op zekere hoogte zijn ze best stuurbaar, zolang je het leuk en interessant voor ze houdt. Maar het is een type hond dat al zo lang is gefokt op eigen initiatief, zelfstandigheid en sterke jachtpassie, dat is hun wezen. En dat heeft heel veel leuke kanten, maar het betekent ook dat er grenzen zijn aan wat je kunt verwachten qua gehoorzaamheid. Voor mensen die daarmee kunnen leven, weten wanneer je beter even kunt aanlijnen en de mogelijkheid hebben om veilige gebieden op te zoeken voor het loslopen, is dat jachtinstinct denk ik verder ook niet zo'n probleem.
Overigens is Amy absoluut wel te porren voor samenwerking, zeker als je weet te appelleren aan haar behoefte aan snelheid, actie, nieuwe dingen leren. Behendigheid vindt ze geweldig en dan heb ik ook 100% aandacht. Maar we moeten wel bezig blijven, anders gaat ze zichzelf wel vermaken. Clickeren, trucjes leren, zoekspelletjes, apporteren, ze vindt het allemaal superleuk. Maar ook een meer zelfstandige activiteit als praktijkspeuren geeft haar heel veel voldoening en doet ze met volle overgave.
Het grote verschil met een hond als Mila vind ik dat Mila automatisch het liefst van alles iets met mij samendoet, het maakt niet zo veel uit wat of hoe. Amy heeft heel veel eigen hobbies, dus bij haar moet ik meer mijn best doen om het voor haar ook leuk, uitdagend en interessant te houden. Maar als dat lukt, is zij eigenlijk gedrevener dan Mila.

dat vind ik nog niet eens het allerergste, dat het er volledig uitmoet ofzo, het hoort ook bij de hond. Maar het lijkt me gewoon helemaal niet tof om je hond kwijt te zijn, ook al is het maar voor even. Ik zou een podenco dus niet echt los durven te laten.

Daar vind je meestal wel plekken voor waar het wel kan.
Dit is een landtong, aan drie zijden omgeven door water en bij de ingang een veerooster, dus de honden kunnen er niet af (tenzij ze het water over zwemmen). Behalve muizen, mollen en vogels zit er geen wild. Daar kan Amy dus probleemloos los: https://www.facebook.com/DeDiana/videos ... =2&theater
Taartje volgt niet echt spoortjes en gaat ook nergens echt achteraan, maar blijft meer hangen als ze toevallig ergens op stuit en dan kan ik haar daar ophalen (want dan staat ze te graven of kwispelend te snuffelen, het is dus niet zo dat ze dan verder en verder weg rent). Dus het moet wel een overzichtelijke plek zijn (hei, open vlaktes, etc.) waar ik haar loslaat, zodat ik weet waar ze uithangt: https://www.facebook.com/DeDiana/videos ... =2&theater
Als ik haar dan overigens niet op ga halen, staat ze er na vier uur denk ik nog.

@Alfilillo: Ik denk eigenlijk niet dat dat het verschil maakt, maar dat het gaat om de aangeboren mate van jachtinstinct die verschilt. Ik ken genoeg podenco's die als pup naar NL zijn gekomen waarvan sommige rond de leeftijd van 10-12 maanden alsnog heel erg zijn gaan jagen, en sommige niet. En ook bij de podenco's die op volwassen leeftijd naar NL kwamen en sommige van jagers kwamen of van de straat, zijn erbij die verschrikkelijk jagen, die helemaal niet jagen en alles ertussenin. Bij de Spaanse stichtinghondjes heb je natuurlijk ook heel veel podencokruisingen en dat kan ook een heel verschil maken wat betreft jachtpassie, zelfstandigheid en baasgerichtheid.

[lieke]

En toch, als ik dat lees over het niet helemaal kunnen bereiken van de hond, weet ik niet of het wel zo te maken heeft met het wezen van de podenco als wel met de instelling van een oudere (zwerf)hond.
Ik herken nl. wel wat hierin bij Maggie. Na twee jaar (plus de ellende van die poot van de afgelopen maanden) heb ik eindelijk het idee dat het ijs gebroken is en dat er meer vertrouwen van haar in mij is.
Hoe lief en knuffelig ze ook was, er was altijd een zekere reserve te bespeuren. Ze kon me ook zo oplettend en observen. Alsof ze altijd op haar hoede is. Slapen is sinds kort ook pas diep, in plaats van korte hazeslaapjes waar ze direct helemaal alert uit wakker schrok als ze iets hoorde. Of als je opstond.

Maar ik denk niet dat Maggie zich ooit volledig, 100% kan geven. Niet zoals bijvoorbeeld Bonnie, maar die was ook pas een jaar of zo toen ik haar kreeg. Maggie was natuurlijk veel ouder. Maar ik heb het idee dat, ondanks haar herderachtergrond, zij veel zelfstandiger is en niet die diepe, hechte band met een mens aan kan gaan die een (veel) jongere hond met een eigenaar kan aangaan.

Niet dat ik er verder een probleem mee heb, hoor. Maggie is een schat, en ik zie de humor ook in van die eigenwijze garnaal die besluit dat wandelen in de regen niet leuk is en gedecideerd naar huis hobbelt. Haar grote flaporen nauwelijks bewegend op mijn roepen of fluiten. Of het mij straal negeren omdat zij iets anders belangrijker vindt.

[Fotogravinnetje]

Dat is ook precies wat ik met Boomer miste: die intense band, die ik met Elco en Gait wel heb. Ergens bleef Boomer altijd op zoek naar z'n oude baasje

[DeDiana]

Dat herken ik dan weer minder.
Met Taartje wel een beetje hoor, die kan zo in haar eigen bubbel zitten en zich zo weinig aan mij gelegen laten liggen. Maar tegelijk is ze ook heel open en heel ontvankelijk voor contact. Spelen met mij wilde ze de eerste week al bijvoorbeeld en ze zoekt ook veel oogcontact.
Met Amoz, die toch ook zijn hele leven in een asiel heeft gezeten en écht helemaal niks van mensen moest weten, heb ik juist een ontzettend hechte band. Hij heeft zich echt helemaal aan mij overgegeven, heel snel al, en is mijn trouwste hond.
En Amy, tja, die heeft mij gewoon uitgekozen destijds en direct al haar vertrouwen geschonken, zij zoekt heel veel contact en bevestiging, maar zij was natuurlijk ook nog erg jong en heel ontvankelijk.
Met Taartje is het allemaal wat luchtiger, zij heeft mij duidelijk minder nodig. Zij is ook erg zelfverzekerd en onafhankelijk, terwijl Amy en Amoz zich van het begin af aan veel afhankelijker opstelden.

[Johnny Jones]

Rico is nu ruim drie maanden bij ons. Opvangers laat ik niet los, maar als Rico mijn eigen hond was, liep hij allang los. We lopen ongeveer vier keer in de week in het bos, Rico aan een flex van 8 meter, en ik heb nog geen greintje jachtinstinct bij hem kunnen ontdekken. Pas schoot er een konijn over het pad, een paar meter verderop. Rico keek het konijn na, maar leek geen enkele neiging te hebben om er achteraan te gaan. Hij is ook niet erg snuffelig buiten, wil niet achter vogeltjes aan, hij vindt het het leukst om een beetje tussen de andere honden te scharrelen. Het kan natuurlijk wel heel anders zijn als hij los zou lopen.

Contact heb ik juist wel heel veel met hem. Waar ik ga, gaat Rico. Hij vindt gefrut aan zijn lijf heerlijk, borstelen, lekker kriebelen. Hij komt regelmatig met een speeltje aanlopen om te spelen, en inmiddels kan hij dan behoorlijk uit zijn dak gaan, heel erg leuk! Dat gaat het moeilijk maken als er straks een baasje voor hem wordt gevonden.

Maar hij is ook schijteigenwijs, ik heb het maar opgegeven om hem 'zit' te leren, hij vertikt het gewoon. Terwijl hij reteslim is. Hij was hier nog maar net met zijn onhandig dikke lijf, toen een paar grote Ikea tassen de weg naar de gang blokkeerden (ik zat de was op te vouwen). Eerst wilde Foxy er langs, zij nam een grote sprong. Vervolgens wilde Digger er ook door, hij liep er lekker lomp overheen. Rico zat even te kijken, hij wilde ook naar de andere kant van de zakken. Vervolgens pakte hij een zak in zijn bek en sleepte die naar achteren. Toen was de weg vrij en kon hij er langs.. Ik vind dat ongelooflijk slim!

Waaks is hij ook. Hij krijgt gelukkig steeds meer zelfvertrouwen, maar als hij het nodig vindt zet hij een flinke sirene aan. Een soort luchtalarm maar dan een paar octaven hoger.

[Manuma]

Ik kan met Uma heel veel knuffelen, dat heeft ze graag en overal waar ik ben is Uma. Zelfs als ik tandenpoets zit ze tegen mijn been aan geklemd. Maar dat contact dat ik met Manu wel heb? Nee. Ze ging ook pas kwispelen na heel wat maanden dus wie weet komt het nog.

[Sam2012]

In mijn zoektocht naar ervaring met podenco's heb ik al deze pagina's gelezen, want ik wilden absoluut geen hond met jachtinstinct. Eigenlijk heb ik een bloedhekel aan jachtinstinct in een hond. Ik kan er gewoon niks mee............

Toen zag ik een foto van Hardy en meteen totally in love . Flink over nagedacht: Het is een reu en waarschijnlijk een hond met een flinke dosis jachtinstinct die daardoor waarschijnlijk buiten nooit los kan.

Nu 7 weken verder kan ik Hardy niet meer weg denken uit ons leven: Hij is heel vrolijk, super blije gup, ontzettend knuffelig, ligt het liefste de hele dag bij mij op schoot.
Bloed nieuwsgierig, staat regelmatig op zijn achterpoten om iets beter te kunnen bekijken, heel vriendelijk en leergierig.
Wel merk ik dat hij graag het "nut" ergens van inziet, voordat hij iets doet, en zelfstandig.

Vocaal valt tot nu toe mee. Niet vocalen als mijn rottweiler, wel begint hij waakser als mijn rottweiler te worden.

Wel kan hij een bepaalde toon produceren als hij aangelijnd in zijn "jacht modus" komt. Hij maakt dan ook de meest vreemde bokkensprongen.

Los lopen doet hij alleen bij de uitlaatservice (afgesloten omheind gebied) en waar ik hem los kan laten in een omheind gebied,

Hij is wat terughoudend naar nieuwe mensen, en moet nog aan heel veel dingen wennen. Hij is nog jong, en verwacht dat dit voor een groot gedeelte bijtrekt. Als hij je kent, zit hij in je broekzak.
Vanaf morgen gaan we puppycursus volgen, juist voor het sociale gedeelte.

[jacq1970]

Bowie van mij is van een moeder galgo en een vader podenco/herder kruising en best een hele "lastige" hond geweest in haar jonge jaren.
Ze is al jong pupje met moeder en het nest naar nederland gekomen en samen met een zusje in een pleeggezin gekomen waar ook andere honden en katten leefde.. volgens mij was ze 5 weken toen en toen ze 11 weken was of zelfs nog wat ouder is ze bij ons gekomen.
Moeilijk te bereiken op veel momenten, ze "luisterde" wel maar besloot eigenlijk dat je gewoon niet interessant genoeg was, deed vooral haar eigen ding, was bijterig ik heb wat blauwe en beurse plekken met tandafdrukken gehad en kapotte kleding ook.
Ben de eerste 2 jaar wekelijks naar training geweest en dan meer voor mezelf om een manier tevinden om haar aandacht op mij te krijgen, band opbouwen door dingen samen te doen.
Ze had ook wel hele rare gedrags dingen hoor, ze kon bv keihard met haar kop tegen een deur aan bonken als ze perse naar buiten wilde, ook in een rare trance raken en dan een soort van in zichzelf gekeerd van alles slopen, totdat ze eruit kwam en alles wat gesloopt was keurig kwam laten zien, als je haar tijdens het slopen stoorde kreeg je echt ene knauw en niet dat ze je gericht beet maar op de 1 of andere manier niet in de gaten hebben dat jij daar stond.
Ze was wel gek op kleinzoon Sem, die beschermde ze een soort , heel vreemd.
Gelukkig kan ik zeggen dat het uiteindelijk allemaal goed gekomen is, bloed, zweet en tranen ( letterlijk) maar na ruim 2 jaar ging het steeds beter , meer contact, beter luisteren, je echt opzoeken en in huis steeds een beetje meer relaxed en de rare dingen gingen eraf.
Ze kon op een gegeven moment ook lekker los haar ding doen.
Mensen die ze niet kent vind ze nog steeds niet boeiend, mensen die ze wel kent en dan echt lang kent vind ze af en toe de moeite waard maar zal niet komen voor een aai of knuffel ze zal ook niet snel iets lekkers aanpakken, ze vind het allemaal niet zo de moeite waard.
Inmiddels wordt ze 10 deze maand en nu is het een oudere dame die in huis heerlijk relaxed is en vooral veel ligt, wandelen vind ze heerlijk en kan elke dag wel ergens los maar aan de lijn is het ook fijn, het hele harde rennen hoeft niet meer zo, raar gedrag heeft ze volgens mij niet meer al vinden mensen die haar niet kennen haar nog wel vreemd maar dat zien we zelf niet natuurlijk
Zelf zou ik als volgende hond eerder een Galgo kiezen al sluit ik een podenco ook niet uit, ben inmiddels wel aardig thuis is de beweging geven aan honden die niet los kunnen ivm jacht gedrag of weglopen, het is fijn als een hond los kan maar kan dat niet dan vind ik dat ook prima en zoek ik wel ergens veilig terrein waar dat wel kan.
Overigens kon mijn galgo Samara wel flink jagen als ze de kans kreeg, geen kat was veilig, Bowie gaat vooral achter vogels aan ook watervogels, of ze echt iets dood zou bijten geen idee maar ze gaat er wel achteraan als ze de kans krijgt.

Leuk om al deze ervaringen te lezen!

[Johnny Jones]

Zo, daar heb je je handen vol aan gehad Jacq. Als ik het zo lees zullen er genoeg mensen zijn die het met Bowie opgegeven hadden. Zou Bowie in zijn eerste weken één of ander trauma opgelopen hebben wat zijn gedrag kan verklaren?

Leuk om een update over Hardy te lezen! Hij is zo leuk! Zijn er ergens op het forum nog recente foto's van hem te vinden?

[jacq1970]

Zo, daar heb je je handen vol aan gehad Jacq. Als ik het zo lees zullen er genoeg mensen zijn die het met Bowie opgegeven hadden. Zou Bowie in zijn eerste weken één of ander trauma opgelopen hebben wat zijn gedrag kan verklaren?

Leuk om een update over Hardy te lezen! Hij is zo leuk! Zijn er ergens op het forum nog recente foto's van hem te vinden?

Was zeker een hand vol ja Bowie is overigens een teef.
Meerdere pups uit het nest zijn 1 of meerdere malen herplaatst ivm bijten en ander lastig gedrag, slopen en agressie, en ik heb ook heel vaak geroepen dat die hond er uit moest als ik het echt niet meer zag zitten hoor maar gelukkig nooit de intentie gehad om haar echt te herplaatsen.
Bowie is ( volgens de informatie van een vrijwiller uit spanje) begraven als pup zijnde , iemand heeft dat gezien en het nest weer uitgegraven en mama en pups naar asiel gebracht .. maar of dat de waarheid is geen idee... dat staaft wel mijn gevoel dat ze iets mist in dr koppie, of zuurstof gebrek gehad heeft en daarom anders is.. in ieder geval heb ik het op een gegeven moment zo benadert en op een andere manier er mee aan de slag gegaan.
Eigenlijk hadden alle pups vreemd gedrag terwijl ze toch allen wel in een goede opvang terecht zijn gekomen, met zusje en/of broertjes en sommige bij moeders, maar toch veel te vroeg ook zelfstandig moeten zijn omdat moeders niet instaat was voor ze allemaal te zorgen, en dan vast wel een flink trauma ook nog in de paar weekjes in spanje, veel gebeurt in korte tijd en dan krijg je een soort van hele opstandige onaangepaste honden denk.
Wat opviel bij de pups die ik "ken" is dat ze niets hadden met mensen, ze waren echt wel lief maar niet zoals pups horen te zijn zeg maar, lastig contact mee te krijgen alleen als ze zelf initiatief namen en dat was kort dan ook.
Ben zelf al helemaal geen mens voor puppies dus dit was pittig, maar het feit gewoon geaccepteerd zoals het was en ermee aan de slag gegaan met contact in het achterhoofd houden dat het dier er ook niets aan kon doen.

Bowie heeft trouwens met het gehele nest en mama tijdelijk in La Linea gewoond nadat ze gevonden waren en voordat ze naar nederland kwam.

[Alfilillo]

Dat zal zeker pittig geweest zijn! Agressie is juist iets dat ik helemaal niet herken in podenco's. Maar bowie heeft dan ook een hele nare start gehad en ze is ook maar een kwart podenco.
Een van de fijnste eigenschappen van lily is dat totale gebrek aan agressie en het niet-reactieve. Ik vertrouw haar 100% met de kinderen, iets wat bij alfil in het verleden wel anders geweest is. Als ze iets niet prettig vindt, trekt ze zich terug en gaat op het balkon liggen luieren. Ze voelt geen enkele behoefte om de boel te lopen regelen zoals alfil. Dat is zo relaxt.
De medaille heeft twee kanten zeg maar.

[Sam2012]

Leuk om een update over Hardy te lezen! Hij is zo leuk! Zijn er ergens op het forum nog recente foto's van hem te vinden?

Dit is de meest recente foto van hem (vandaag op de hondenclub genomen):


Ondanks dat het niemand zijn "ras" is op de hondenclub (IPO), is iedereen helemaal weg van Hardy

Vandaag de puppycursus meegedaan: Aandacht, stukje volgen, zit, af, en vooral in contact komen met allerlei verschillende vreemde mensen. Vrouwen loopt hij eerder op af als mannen.
De frikandel deed ook wonderen

Toen alles klaar was (appel en manwerk), is hij mee gegaan de kantine in. Heel voorzichtig kwam hij bij iedereen neuzen en kijken. Zijn nieuwsgierigheid won het wel telkens.

Zelf was ik een beetje roestig (jaren niks gedaan in de sport, alleen voor de gezelschap geweest), was ook voor mij weer inkomen.

Volgende week gaan we wat behendigheid oefeningen doen in de puppycursus.
Ik denk dat hij speuren heel leuk gaat vinden!

Voordat we naar huis zijn gegaan, nog even het bos in. Meneer was hier helemaal in zijn element.

[Sam2012]

@ Jacq1970: Mijn hemel, daar heb je je handen wel meer als vol aan gehad, en geloof ook regelmatig met je handen in het haar gezeten. Denk dat menig ander hem allang weer terug had gebracht naar de stichting.

Klinkt alsof er inderdaad alsof er ergens in haar vroege leven iets goed mis is gegaan. Geen normaal puppy gedrag, ook niet voor honden die heel zelfstandig zijn.

[jacq1970]

Dit is de meest recente foto van hem (vandaag op de hondenclub genomen):

wat een mooierd!

[Alfilillo]

Ik zit dit uitgebreide topic helemaal door te lezen en er rijst bij mij een vraag:
Er wordt gesteld dat een podenco achter wild aan gaat en dan een enorme tijd weg is. Maar hoe zit dat dan bij de jacht? Ik ga ervan uit dat de jager wil weten waar zijn roedel ongeveer uithangt. Of stuurt hij ze het veld in en gaat twee uur zitten wachten totdat zijn honden een prooi komen aandragen? Enig appel zal hij toch wel op ze hebben?
Mijn buurman jaagt met podenco's. Ik zal het hem ook eens vragen want ik vind het wel interessant.

[DeDiana]

Ik zit dit uitgebreide topic helemaal door te lezen en er rijst bij mij een vraag:
Er wordt gesteld dat een podenco achter wild aan gaat en dan een enorme tijd weg is. Maar hoe zit dat dan bij de jacht? Ik ga ervan uit dat de jager wil weten waar zijn roedel ongeveer uithangt. Of stuurt hij ze het veld in en gaat twee uur zitten wachten totdat zijn honden een prooi komen aandragen? Enig appel zal hij toch wel op ze hebben?
Mijn buurman jaagt met podenco's. Ik zal het hem ook eens vragen want ik vind het wel interessant.

Van wat ik heb gezien (en dit ging om podenco Andaluz/orito en Valenciano), heb gehoord en heb gelezen, worden de podenco's uit hun karretje gehaald en dan gaan ze gewoon direct aan het jagen. Ze zoeken de konijnen en stoten deze op uit de bosjes, waarna de jager ze schiet of de podenco ze zelf vangt. De podenco's jagen gezamenlijk. De jager zoekt meestal een plek met veel uitzicht, maar soms zijn de podenco's heel ver weg en dan volgt de jager de podenco's op enige afstand. Zodra een konijn geschoten of gepakt is, komt vaak één van de podenco's het brengen, maar niet altijd, soms moet de jager het ook zelf ophalen.
Er wordt niet of nauwelijks gewerkt met commando's of sturing door de jager, aan het eind fluiten ze vaak wel een keer om de podenco's weer bij zich te krijgen en sommige lopen zelf terug naar het karretje. Maar er raken zo ook vaak genoeg podenco's kwijt die dan vervolgens rondzwerven in de omgeving of zelf de weg naar huis terug proberen te vinden.
De pups krijgen wel een soort training (prooidrift aanwakkeren, schotvast maken) en leren dan de rest van de jacht van hun moeder door mee te gaan op jacht.

Start van de jacht en vervolg: https://youtu.be/lBNO17IJfa0, https://www.youtube.com/watch?v=etppvgS-b5M en https://youtu.be/o47Fme1T99c
Training pups: https://youtu.be/Qkca-WTsvKI en https://youtu.be/kvMH1sPmAac

[Alfilillo]

Dank voor je uitleg Diana!
Als ik dat zo lees houden de jagers de honden toch wel in het oog, ook al is het op grote afstand. Open terrein helpt daarbij wel natuurlijk. Ik bedoel, ze zijn niet op 5 kilometer afstand in hun eentje aan het jagen en de jager heeft geen idee waar ze uithangen.

Ik heb geprobeerd de filmpjes te bekijken, maar Alfil en Lily worden gék! Ik ga het later nog eens proberen met koptelefoon

[DeDiana]

Dank voor je uitleg Diana!
Als ik dat zo lees houden de jagers de honden toch wel in het oog, ook al is het op grote afstand. Open terrein helpt daarbij wel natuurlijk. Ik bedoel, ze zijn niet op 5 kilometer afstand in hun eentje aan het jagen en de jager heeft geen idee waar ze uithangen.

Ik heb geprobeerd de filmpjes te bekijken, maar Alfil en Lily worden gék! Ik ga het later nog eens proberen met koptelefoon

Haha, die weten wel wat dat gekef betekent!

Misschien kun je een keer met je buurman mee. Ik vond het bijzonder om te zien hoe het eraan toe gaat. De eerste keer dat ik zag hoeveel honden er uit zo'n karretje sprongen, wist ik niet wat ik meemaakte. Eerlijk gezegd had ik wel het idee dat die podenco's gewoon alle kanten op vlogen en de jager geen idee had waar ze uithingen, maar in de campo daar heb je wel veel overzicht en ze gingen inderdaad niet kilometers ver, maar wel honderden meters.

[DeDiana]

Dit is ook een duidelijk filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=xo3cjeSvWqo