Het HondenForum

Ik denk veel aan jullie Carma

Ik lees het nu pas ..... wat een vreselijk drama Heel veel sterkte gewenst

Jeetje Carma, ik lees dit nu pas en schrik echt.
Heel veel sterkte met het verlies van Luka.

geen idee of ik al gereageerd had maar 2x is niet minder gemeend!

heeeel veel sterkte.. wat een rotmanier om zo plotseling luka te moeten missen

Wat vreselijk om je maatje te moeten missen.
Dag mooie Luka.

marye schreef:Ik denk veel aan jullie Carma

Deze foto heb ik op mijn bureaublad staan op de computer op het werk. Ik vind het een hele mooie foto waarop Luka echt heel blij kijkt.

Jee, ik lees dit nu pas... Zit met tranen in mijn ogen op mijn werk... Wat een vreselijk bericht... Wat een nachtmerrie moet dit voor je zijn...
Ik wil je ontzettend veel sterkte toewensen in deze moeilijke tijd.

Karen

Wat een mooie foto......

Hoe gaat het, Carma?

Oh Carma, ik lees nu pas wat er is gebeurd...

Wat vreselijk voor jullie
Jouw mooie lieve vriendje grote beer

Heel veel sterkte met dit grote verlies

knuffels

Wat een nachtmerrie. Heel veel sterkte.

Jeetje, ik lees het nu pas
Wat ontzettend erg, zo'n ongeluk waar je wel eens aan denkt maar wat altijd een ander lijkt te overkomen.
Heel veel sterkte met jullie verlies

Carma, hoe gaat het nu?

Ariane schreef:Wat een mooie foto......

Hoe gaat het, Carma?

Het gaat.
Het helpt mij om me te focussen op mijn werk en de organisatie van de bruiloft, zo blijf ik bezig. Doe ik dat niet dan wordt ik zo verdrietig dat ik geen houvast meer heb en de controle kwijt raak.
Elke dag zijn er weer die tranen en elke dag is daar het lege gevoel. Ik zie ook nog enkele keren per dag het beeld voor me van Luka die achter die haas aangaat en dan de klap die volgt.......
Ik mis de dagelijkse wandelingen, ik mis de dagelijkse knuffels, ik mis mijn dagelijkse routine en heb vreselijk veel moeite met opstaan 's ochtends. Ik mis mijn mannetje heel, heel erg..........
Maar met treuren komt hij niet terug en word ik niet gelukkiger. Dus ga ik zoveel mogelijk door met de dagelijkse dingen, in de hoop dat de pijn zal worden vervangen door fijne herinneringen.

ik lees het nu pas...
Wat erg om zo je maatje te moeten verliezen
Heel veel sterkte

Ik weet ook niet meer of ik al gereageerd heb of niet, maar ik vind het zo vreselijk erg voor je! We hebben zelf afgelopen december een hondje verloren - in een weekend tijd. Vreselijk! Maar hij was een stuk ouder (11+), al niet helemaal gezond toen we 'm 1.5 jaar daarvoor adopteerden. Hij ging alleen op een rotmanier en toch nog heel onverwacht dood en je hele wereld stort even in. Toch ben je er op de een of andere manier beter op voorbereid of je accepteert 't wat sneller, wat dan ook. En we hebben nog 3 andere honden rondlopen waardoor de stilte minder oorverdovend is. Want die stilte is er sowieso, maar die zal in jouw geval zo veel luider en zo veel indringender zijn en Luka was natuurlijk veel te jong.

Heel veel sterkte, Carma. Niemand of niets kan 't die eerste periode gemakkelijker maken voor je. Ik hoop dat je inderdaad wat afleiding vindt in het organiseren van je bruiloft al had je je deze periode heel anders voorgesteld. Verstand op nul, blik op oneindig en dan komt er een dag dat je weer kunt (glim)lachen als je aan Luka denkt.

Carma schreef:

Ariane schreef:Wat een mooie foto......

Hoe gaat het, Carma?

Het gaat.
Het helpt mij om me te focussen op mijn werk en de organisatie van de bruiloft, zo blijf ik bezig. Doe ik dat niet dan wordt ik zo verdrietig dat ik geen houvast meer heb en de controle kwijt raak.
Elke dag zijn er weer die tranen en elke dag is daar het lege gevoel. Ik zie ook nog enkele keren per dag het beeld voor me van Luka die achter die haas aangaat en dan de klap die volgt.......
Ik mis de dagelijkse wandelingen, ik mis de dagelijkse knuffels, ik mis mijn dagelijkse routine en heb vreselijk veel moeite met opstaan 's ochtends. Ik mis mijn mannetje heel, heel erg..........
Maar met treuren komt hij niet terug en word ik niet gelukkiger. Dus ga ik zoveel mogelijk door met de dagelijkse dingen, in de hoop dat de pijn zal worden vervangen door fijne herinneringen.

Da's dapper van je Carma...
Kom je nog even een knuffel brengen.....
Hou je haaks...

Als ik thuis weer internet heb zal ik je de beloofde foto's even mailen.

Ik kom je even een knuffel brengen. Ik hoop dat veel mensen je kunnen helpen aan mooie foto's van je knul. Wij helaas niet, ik heb al gezocht

Veel sterkte toegewenst

Ik heb net je verhaal gelezen.... wat vreselijk om mee te maken.
Heel erg veel sterkte met het verwerken van deze gebeurtenis, en met het verlies van je bijzondere vriend

Carma schreef:

Ariane schreef:Wat een mooie foto......

Hoe gaat het, Carma?

Het gaat.
Het helpt mij om me te focussen op mijn werk en de organisatie van de bruiloft, zo blijf ik bezig. Doe ik dat niet dan wordt ik zo verdrietig dat ik geen houvast meer heb en de controle kwijt raak.
Elke dag zijn er weer die tranen en elke dag is daar het lege gevoel. Ik zie ook nog enkele keren per dag het beeld voor me van Luka die achter die haas aangaat en dan de klap die volgt.......
Ik mis de dagelijkse wandelingen, ik mis de dagelijkse knuffels, ik mis mijn dagelijkse routine en heb vreselijk veel moeite met opstaan 's ochtends. Ik mis mijn mannetje heel, heel erg..........
Maar met treuren komt hij niet terug en word ik niet gelukkiger. Dus ga ik zoveel mogelijk door met de dagelijkse dingen, in de hoop dat de pijn zal worden vervangen door fijne herinneringen.

Gun jezelf het verdriet en het lege gevoel... Nee, met treuren komt Luka niet terug. Maar gun jezelf het verwerken van het verlies van je maatje, JOUW maatje!! Ons meisje Irina is gegaan in juli vorig jaar, wij hebben die beslissing moeten nemen. We hebben om Irina veel tranen gelaten, zij was zo ons meiske. En nog, na 11 maanden wordt het soms ineens teveel... We missen haar, ondanks de pup die ons leven heeft verrijkt inmiddels en haar "broer" Sultan. Irina heeft haar eigen plekje, dat komt soms weer even keihard binnen. Maar ze verdient het, net als Luka. Verwerk het verlies op jouw eigen manier.

Heel veel sterkte...

Gisteren had ik een verwendagje ingepland. Ik ben naar de zonnebank geweest en naar de schoonheidsspecialiste en ik heb mijn nagels laten doen (acryl). Ik had gehoopt dat dit me goed zou doen en dat ik me beter zou gaan voelen. Niets was minder waar....
De acrylnagels waren compleet mislukt. Het was zo verschrikkelijk lelijk! Ik leek wel een heks met van die enorm lange, puntige klauwen. Thuisgekomen was ik sip, omdat ik me niet beter voelde en dat wel had gehoopt. Reijer zei op een gegeven moment; "kom op Car, er zijn ergere dingen..." en toen kwamen de tranen, ik kon het niet meer stoppen. Want natuurlijk zijn er ergere dingen, mijn hondje is dood, mijn maatje..... en daarom voel ik mij verdrietig en daar helpt een verwendagje helaas niet bij hoe graag ik het ook zou willen.... Wat heb ik gehuild gisteravond.....ik heb me in tijden niet zo verdrietig gevoeld.....

ach..zo herkenbaar, dat is iets heel onnozels (in jowu geval je nagels) je in eens triggeren tot een vreselijke huilbui.

Veel sterkte, helaas zul je dat soort momenten nog wel vaker tegenkomen, geeft niets, hoort er (helaas) bij.

- tijd heelt alle wonden niet- scheelt misschien in tranen, die een ander bij je ziet- maar tijd heelt alle wonden niet-

en tòch gaan de scherpe kanten eraf.

vreselijk om je maatje te moeten missen. Ik wens je ook heel veel sterkte... wou dat ik wat van je verdriet kon dragen voor je...

Ach meiske toch

Ach Carma...
Ik denk heel vaak aan wat er gebeurd is en dan is er meteen weer een beetje van dat loodzware gevoel dat ik had toen Myrthe er niet meer was. Jij hebt dat in zoveelvoud.
Je kan je nu niet voorstellen dat er weer een lichter gevoel voor in de plaats komt. Maar dat komt echt, met de tijd.

getver de getver, telkens als ik het lees moet ik weer huilen...wij gaan over een jaar trouwen en alles is geregeld dat Boris ook aanwezig zal zijn...net als dat jullie dat voor Luka geregeld hebben...en nou is die er niet meer.
veel sterkte!

Carma schreef:Gisteren had ik een verwendagje ingepland. Ik ben naar de zonnebank geweest en naar de schoonheidsspecialiste en ik heb mijn nagels laten doen (acryl). Ik had gehoopt dat dit me goed zou doen en dat ik me beter zou gaan voelen. Niets was minder waar....
De acrylnagels waren compleet mislukt. Het was zo verschrikkelijk lelijk! Ik leek wel een heks met van die enorm lange, puntige klauwen. Thuisgekomen was ik sip, omdat ik me niet beter voelde en dat wel had gehoopt. Reijer zei op een gegeven moment; "kom op Car, er zijn ergere dingen..." en toen kwamen de tranen, ik kon het niet meer stoppen. Want natuurlijk zijn er ergere dingen, mijn hondje is dood, mijn maatje..... en daarom voel ik mij verdrietig en daar helpt een verwendagje helaas niet bij hoe graag ik het ook zou willen.... Wat heb ik gehuild gisteravond.....ik heb me in tijden niet zo verdrietig gevoeld.....

Ach, zo herkenbaar... Heel veel sterkte. Ik heb het ontzettend met je te doen. En wat verdomde rot dat het zo vlak voor jullie trouwen allemaal is gebeurd. Ik hoop dat het je nog wel lukt er een enigszins leuke dag van te maken, hoe moeilijk ook.

Heel veel sterkte