Op 3 september heb ik meegedaan aan een oefening veldwerk.
De dag werd georganiseerd door de Griffonclub.
De trainer was een zeer gepassioneerd veldwerkman.
Het weer werkte niet mee.
Niet buitengewoon nat ondanks de voorspellingen, maar een wind om U tegen te zeggen.
Met zo’n harde wind wordt de geur van het wild heel snel verdund, dus het wild is heel moeilijk vindbaar.
Volgens de trainer moet zelfs een zeer ervaren hond wel heel kort onder het wild komen om het op te merken.
Je kreeg tijdens het oefenen duidelijk te zien dat deze uitleg klopte.
Wij zagen de fazanten in de bieten komen, maar er was geen hond die ze vond.
In één stukje van de bieten, waar de wind veel minder heftig was door een bomenrij met bossages net op de windkant, kon een hond er drie vinden. Maar ze vlogen wel meteen.
Vastzetten en opstoten was niet aan de orde.
Als ik het zo bekijk vind ik het trainen toch wat problematisch.
Het advies voor het veldwerk is om de hond eerst wakker te maken.
Hij mag dus alles er uit lopen zodat hij een verband gaat leggen tussen begroeiing en wat er te vinden is aan wild.
Eigenlijk komt dat neer op een vorm van “stropen”.
Ik ben benieuwd wie zijn velden daarvoor beschikbaar stelt?
Als hij dan enthousiast is geworden in zijn eerste levensjaar, moet je hem daarna gecontroleerd laten werken, dus het "stropen" afleren.

Een van de manieren waarop dat dan zou kunnen is met de TT.
Voor mijn gevoel is dat behoorlijk oneerlijk tegenover de hond.
Eerst staan juichen bij iets en hem er vervolgens voor straffen.
Een andere manier is een lange lijn (los meeslepend)………….
Daardoor kan je afstoppen.
Nou ja, het is bekend hoe Ita er dan na 5 minuten uit ziet, dus ook geen optie.
Hond meenemen aan een korte lijn……………?
Zou kunnen, ware het niet dat ik donderdag heb ontdekt dat met Ita aan een lijn door de bieten weinig productief is.
Ik heb een heleboel bieten van nabij kunnen bestuderen met mijn neus op de grond!
We moesten n.l. een smal veld oversteken om de hond vanaf de andere kant in te kunnen zetten.
Man wat een gestrompel! :N:
In de eerste loop liet Ita meer zien dan ik had verwacht.
Ze maakte zowaar zelfs wat slagen en ze hield ook nog contact met mij.
Een kort fluitje als ze de kop onder de bieten stak (geen gepeuter, doorlopen!!) was genoeg om haar verder te krijgen.
In de middagloop mocht ze samen met een wat oudere meer ervaren hond lopen.
De bedoeling was dat ze er wat van zou leren.
Voor sommige jonge hondjes gold dat inderdaad.
Voor Ita niet.
Die liep volgens mij alleen maar achter die hond aan en vergat om na te denken waar ze was.
Over twee weken gaan we weer.
Kijken of ze er dan wat meer van bakt.
Duimen op gunstiger weer dus.
Als ze die fazant er eenmaal uit heeft zien komen zijn we volgens de trainer een stuk verder.
Hij was best te spreken over de ochtendloop van Ita
Op de middagloop vond hij haar weinig geïnspireerd.
Daarover waren we het eens
Misschien dat haar loopsheid ook mee heeft gespeeld?