Het HondenForum

Rami schreef:

Marion. schreef:

Heavy schreef:Zo ken ik ook een hondenschool waar de honden helemaal niet los mogen . Zolang je daar curses volgt. En dan bedoel ik niet alleen op les maar ook buiten de les tijdens de wandelingen dus . Eerst dacht ik wat een onzin een pup/ jonge hond miet toch lekker kunnen spelen en socialiseren . Maar aan de andere kant betekent het dus dat een hond zo'n 9 maanden a een jaar helemaal nooit de fout in kan gaan nooit kan weglopen nooit de kans krijgt om jou te negeren en niet te komen als je roept nooit vervelend en opdringerig te doen tegen andere honden nooit tegen mensen kan opspringen en nooit achter joggers of fietsers aan kan gaan enz

Hij leert dat buiten wandelen inhoud dat je in de buurt van de baas blijft en je gedraagt . Hoe fout kan dat zijn?

Mwah, niet iedere cursus duurt 9 maanden a een jaar. En in 1997 was precies dat het argument van de Gaus-cursus die ik toen volgde, altijd aan de lijn want dan kàn de hond de fout niet ingaan. Nee, maar hij leert dan dus ook beslist niet het verschil tussen loslopen en aan de lijn lopen. Ik had na die cursus dus een dode hond.

Vreselijk...

En toch heb ik daar ontzettend veel van geleerd. En dat was ook "eerste eigen hond" ervaring. Ik heb nog foto's en filmpjes van die cursus, en ècht mijn maag draait er nu nog van om als ik dat pupje naast me zie zitten op het veld. Gaus ging toen net de positieve richting op, en deed niet meer aan slipkettingen. Maar de trainster was nog niet overtuigd, en vond dat mijn enthousiaste Golden-pupje even goed gecorrigeerd moest worden. Ze heeft dat één keer voorgedaan, en dat was genoeg.
Ook mijn fout dat ik die cursus heb afgemaakt, maar het was mijn eerste eigen hond. Ik dacht dat het goed was. Als ik nu met Sis op zo'n cursus zou zitten, zou ik de eerste les al afhaken.

DeDiana schreef:Ik zou er ook niet snel voor kiezen, maar ik snap wel dat het bij sommige honden wel kan werken, zoals Winni uit het voorbeeld van TessaThomas. In dat geval denk ik ook dat je beter eerst langere tijd kunt trainen aan de lijn dan de hond steeds de fout in laten gaan en te laten groeien in dat gedrag (nog even los van dat het gevaarlijke situaties op kan leveren).
Ik streef er ook altijd wel naar dat mijn honden zo veel mogelijk los kunnen lopen, en daar wil ik ook best heel wat training in stoppen. Maar ik kies tegenwoordig wel vaker voor een lange lijn in plaats van het op hoop van zegen te proberen en dat werkt voor ons wel beter. Ik laat ze dus alleen los als ik zeker weet dat ze niet de fout in kunnen/zullen gaan.
Bij een pup is het vaak wel echt anders dan bij een herplaatser, hoewel ik bij mijn herplaatsers en opvanghonden ook meestal merkte dat ze zich de eerste tijd nog behoorlijk aan mij vastklampten, maar na een tijdje zelfverzekerder en zelfstandiger werden en dan werd het echt opletten; een soort herplaatserpuberteit dus Amy heeft notabene hier het eerste halfjaar probleemloos losgelopen, die volgde mij gewoon overal op de voet

Hahaha dat is zo herkenbaar! Rani plakte in het begin aan mijn been en liep probleemloos los, totdat ze zelfverzekerder werd en een atletischer lijf kreeg.
Toen zag ze mogelijkheden

DeDiana schreef:Ik zou er ook niet snel voor kiezen, maar ik snap wel dat het bij sommige honden wel kan werken, zoals Winni uit het voorbeeld van TessaThomas. In dat geval denk ik ook dat je beter eerst langere tijd kunt trainen aan de lijn dan de hond steeds de fout in laten gaan en te laten groeien in dat gedrag (nog even los van dat het gevaarlijke situaties op kan leveren).
Ik streef er ook altijd wel naar dat mijn honden zo veel mogelijk los kunnen lopen, en daar wil ik ook best heel wat training in stoppen. Maar ik kies tegenwoordig wel vaker voor een lange lijn in plaats van het op hoop van zegen te proberen en dat werkt voor ons wel beter. Ik laat ze dus alleen los als ik zeker weet dat ze niet de fout in kunnen/zullen gaan.
Bij een pup is het vaak wel echt anders dan bij een herplaatser, hoewel ik bij mijn herplaatsers en opvanghonden ook meestal merkte dat ze zich de eerste tijd nog behoorlijk aan mij vastklampten, maar na een tijdje zelfverzekerder en zelfstandiger werden en dan werd het echt opletten; een soort herplaatserpuberteit dus Amy heeft notabene hier het eerste halfjaar probleemloos losgelopen, die volgde mij gewoon overal op de voet

Maar wat is eigenlijk de fout ingaan?

Ik heb behoorlijk wat tijd in Tessa (2 jaar toen ze hier kwam) moeten steken voordat ze goed los kon. De eerste 2 weken was ze nogal onzeker en bleef goed bij me, maar zo gauw ze zekerder werd kon ik de boom in en ging ze haar eigen gang als ze zin had. Eindelijk vrij, eindelijk achter die k*l*re merels aan.
Een poos gewerkt met een lange lijn, maar eigenlijk werkte dat ook niet echt. Luisteren op bij me komen schoot niet echt op.
Pas toen ik er makkelijker in werd en haar haar gang liet gaan op plekken waar het kon, werd ook zij makkelijker. Ze kreeg meer vertrouwen in mij en zichzelf en kwam steeds beter terug.
Zij en ik moeten er niet (meer) aan denken dat ze altijd aangelijnd zou moeten zijn. Af en toe moet ze haar ding doen, effe kijken of er nog merels zijn die haar pesten etc. Sta ik dat niet toe dan raakt haar emmer vrij snel vol, raakt ze gefrustreerd en loopt ze weg om haar 'ding' te doen zo gauw dat kan.
Tessa is een vrije vogel, die ruimte nodig heeft en als ze die krijgt vind ze het heerlijk om bij je uit te zakken.

Liesbeth schreef:

DeDiana schreef:Ik zou er ook niet snel voor kiezen, maar ik snap wel dat het bij sommige honden wel kan werken, zoals Winni uit het voorbeeld van TessaThomas. In dat geval denk ik ook dat je beter eerst langere tijd kunt trainen aan de lijn dan de hond steeds de fout in laten gaan en te laten groeien in dat gedrag (nog even los van dat het gevaarlijke situaties op kan leveren).
Ik streef er ook altijd wel naar dat mijn honden zo veel mogelijk los kunnen lopen, en daar wil ik ook best heel wat training in stoppen. Maar ik kies tegenwoordig wel vaker voor een lange lijn in plaats van het op hoop van zegen te proberen en dat werkt voor ons wel beter. Ik laat ze dus alleen los als ik zeker weet dat ze niet de fout in kunnen/zullen gaan.
Bij een pup is het vaak wel echt anders dan bij een herplaatser, hoewel ik bij mijn herplaatsers en opvanghonden ook meestal merkte dat ze zich de eerste tijd nog behoorlijk aan mij vastklampten, maar na een tijdje zelfverzekerder en zelfstandiger werden en dan werd het echt opletten; een soort herplaatserpuberteit dus Amy heeft notabene hier het eerste halfjaar probleemloos losgelopen, die volgde mij gewoon overal op de voet

Maar wat is eigenlijk de fout ingaan?

Ik heb behoorlijk wat tijd in Tessa (2 jaar toen ze hier kwam) moeten steken voordat ze goed los kon. De eerste 2 weken was ze nogal onzeker en bleef goed bij me, maar zo gauw ze zekerder werd kon ik de boom in en ging ze haar eigen gang als ze zin had. Eindelijk vrij, eindelijk achter die k*l*re merels aan.
Een poos gewerkt met een lange lijn, maar eigenlijk werkte dat ook niet echt. Luisteren op bij me komen schoot niet echt op.
Pas toen ik er makkelijker in werd en haar haar gang liet gaan op plekken waar het kon, werd ook zij makkelijker. Ze kreeg meer vertrouwen in mij en zichzelf en kwam steeds beter terug.
Zij en ik moeten er niet (meer) aan denken dat ze altijd aangelijnd zou moeten zijn. Af en toe moet ze haar ding doen, effe kijken of er nog merels zijn die haar pesten etc. Sta ik dat niet toe dan raakt haar emmer vrij snel vol, raakt ze gefrustreerd en loopt ze weg om haar 'ding' te doen zo gauw dat kan.
Tessa is een vrije vogel, die ruimte nodig heeft en als ze die krijgt vind ze het heerlijk om bij je uit te zakken.

Dit "In dat geval denk ik ook dat je beter eerst langere tijd kunt trainen aan de lijn dan de hond steeds de fout in laten gaan en te laten groeien in dat gedrag (nog even los van dat het gevaarlijke situaties op kan leveren). " gaat m.i. voornamelijk over een jonge hond.
Ik had volwassen Bluf gekregen die behoorlijk veel niet was geconditioneerd, behoorlijk vrij was gelaten in een omgeving waar ze opgroeide waar dat kon. In de randstand omgeving bij mij was het totaal onaanvaardbaar en gevaarlijk gedrag.
Toen ik dus mijn pup kreeg, waarbij de fokster aangaf dat de moeder van onze Aki ook behoorlijke najaag passie had op wild ben ik daar extra alert op geweest. Ik wilde geen tweede hond die van jongs af aan niet begrensd was in bepaalde gedragingen, omdat ik geleerd had dat ingesleten reacties zonder consequenties van de baas uit veel lastiger zijn om op in te spelen dan bij een hond die vanaf jongs af aan daarin begrensd was, mijn eerste hond was door zijn eerste baas daarin duidelijk begrensd.
Dus in zoverre wilde ik een jonge hond niet de fout in laten gaan, niet honden op laten jagen waar dit ras om bekend is, kuiten happen, opjagen etc. hem laten meemaken dat mensen en honden hem eng zouden vinden waardoor hij zou kunnen groeien. En dus als hij altijd los zou zijn mij het moeilijker maken om hem duidelijk te maken dat ik dit gedrag niet wens te zien. Het is echt moeilijker dingen af te leren, dan op tijd aan te leren dat het niet mag. Dat is wat ik wel heb geleerd van de honden die ik tot nu toe heb gehad.
En dan vonden mensen mij soms bekrompen dat ik zo vaak nog de jonge hond aanlijnde of niet zomaar liet ravotten in een groep honden, maar ik kan nu zeggen dat mijn hond niet als een dolle achter andere honden aangaat, of ineens achter een opvliegende fazant aangaat in het open veld, de neiging is er wel, maar we kunnen tot hem doordringen en hem stoppen er verder achteraan te gaan. Ik durf echt te beweren dat als wij daar niet zo bovenop hadden gezeten tijdens het opgroeien, dat wij veel meer moeite zouden hebben gehad hem binnen de acceptabele kaders los te laten lopen.

M'n eerste écht eigen hond was een Husky, Shadow. Omdat m'n ex een Husky wou ("Weet je het zeker lieverd? Die hebben veel beweging nodig..." "Ja, maar ik laat 'm wel uit!" - niet dus, het kwam op mij neer natuurlijk). Dat beviel goed. Hij nam wel eens de benen maar kwam altijd terug, daar vertrouwde ik op. Dacht ik verder ook niet echt bij na, langer dan 5 minuten bleef hij nooit weg. Dat beviel dus goed, dus na een half jaar ofzo namen we er 2 herplaatsers bij, Cetan en Linka. Maar de herplaatsteef had last van hondagressie (vooral kleinere honden wou ze gewoon dóód hebben) en was gewoon niet te vertrouwen, dus die bleef gewoon aangelijnd, vond ik verder geen probleem. De heren mochten gewoon los, die renden kont aan kont naar de horizon. Maar again, ze kwamen toch wel terug. Was ik geheel tevreden over.
Nu zou ik dat niet meer willen, ik wil weten waar m'n honden zijn. Maar toen dacht ik er niet bij na, ze haalden toch geen rottigheid uit. Mijn enige strategie tot opvoeding was belonen bij hierkomen en ze afmatten, ik werkte thuis dus ging elke dag zo'n 4 uur met ze onderweg. Maar het werkte. Ik moest ze wel in 2 ploegen uitlaten omdat ze stomweg te sterk waren met z'n 3-en, daarom was ik zolang onderweg. Maar het is een heel andere manier van opvoeden dan ik nu doe eigenlijk. Dus ik pas de opvoeding wel aan aan het type hond.

Ik heb pas 4 honden zelf gehad. 2 zijn er gelukkig nog en twee niet meer. Eerlijk gezegd heb ik vanaf dat ik hond twee kreeg gedacht.. jemig, dit is nieuw, hoe zij erbij kwam en hoe ze was echt een (h)eerlijke hond maar jemig wat had ik soms het nakijken, of dacht ik van "wat nu weer?!" die verzon telkens weer wat nieuws waar ik niet op bedacht was, soms vreselijk grappig, maar zo ongewenst heb wat keren met mijn handen in het haar gestaan en sorry moeten mompelen en bedenken dat ik ook dáár weer op moest letten.. zucht.
Toen kwam er een kruising bij waar ik zelf nooit op gevallen zou zijn, was ook weer nummer 1 hond voor mij en hoe er mee om te gaan.
Vervolgens een pup, nog nooit een pup gehad, nee dat gaat volgens het boekje
Gut ik heb wat geleerd van het kwartet eerlijk gezegd, ze zaten vol verrassingen in ieder geval en volgens mij had en heb ik ook niet bepaald de meest volgzame en gedweeë types al moeten ze dat op papier wel zijn volgzaam dan..
Ik bedenk me iedere hond maar weer als eerste hond te zien, ik heb handigheidjes geleerd van bepaalde trainingen die ik heb gevolgd en wellicht in de toekomst weer ga volgen, training opvattingen en manieren van aanleren, die overigens ook nooit 1 op 1 op iedere hond zijn toe te passen.
Dat maakt dat ik soms wel eens reageer in topics als ik denk iets te herkennen en dan aangeef hoe ik e.e.a. heb opgepakt met een bepaalde hond, want wederom geen van de honden die ik heb gehad of nog heb waren eenduidig op dezelfde manier te stimuleren of te kalmeren of af te leiden. En dan mag men erop reageren. Men mag me wegwuiven als men denkt wat lult zij nou of daar komt zij weer met haar opmerkingen misschien denkend "wat weet zij er nou van met korte ervaring". Het weerhoud me er soms van om te reageren, anderzijds denk ik, ik zet alleen iets neer vanuit een eigen ervaring en visie en het heeft hier gewerkt, ging niet ten koste van de honden of van mij. Ik deel soms de ervaring, niet wetend of mensen mij ook weg willen zetten als een persoon die maar wat blaat en niet weet waar ze het over heeft omdat ze pas een paar honden heeft gehad. Ik hoop dat mensen uit sommige ervaringen wat kunnen halen en daar verder mee komen met hun honden daar waar ze vast leken te lopen.
Ik blijf ook lezen en meelezen van mensen en hun ervaringen en hun manieren van oppakken van dingen met hun honden. En dan ga ik niet het profiel nakijken om te zien hoeveel honden ze hebben gehad, of welk ras. En bij sommige reacties denk ik ook wel eens, jemig, over welke hond heb je het en dan weet ik op zeker dat die subtiele aanpak bij mijn hond averechts zou werken en dan denk ik alleen maar, blij dat jij niet dit type hond hebt als je op die manier iets wilt bereiken, en alle ja maren ten spijt.

Liesbeth schreef:

DeDiana schreef:Ik zou er ook niet snel voor kiezen, maar ik snap wel dat het bij sommige honden wel kan werken, zoals Winni uit het voorbeeld van TessaThomas. In dat geval denk ik ook dat je beter eerst langere tijd kunt trainen aan de lijn dan de hond steeds de fout in laten gaan en te laten groeien in dat gedrag (nog even los van dat het gevaarlijke situaties op kan leveren).
Ik streef er ook altijd wel naar dat mijn honden zo veel mogelijk los kunnen lopen, en daar wil ik ook best heel wat training in stoppen. Maar ik kies tegenwoordig wel vaker voor een lange lijn in plaats van het op hoop van zegen te proberen en dat werkt voor ons wel beter. Ik laat ze dus alleen los als ik zeker weet dat ze niet de fout in kunnen/zullen gaan.
Bij een pup is het vaak wel echt anders dan bij een herplaatser, hoewel ik bij mijn herplaatsers en opvanghonden ook meestal merkte dat ze zich de eerste tijd nog behoorlijk aan mij vastklampten, maar na een tijdje zelfverzekerder en zelfstandiger werden en dan werd het echt opletten; een soort herplaatserpuberteit dus Amy heeft notabene hier het eerste halfjaar probleemloos losgelopen, die volgde mij gewoon overal op de voet

Maar wat is eigenlijk de fout ingaan?

In mijn geval bedoel ik dan gaan jagen, niet meer uit die jachtmodus komen en overal achteraan gaan waarbij mijn hier-commando niet wordt opgevolgd (Amy) of van grote afstand op vreemde honden af stormen en overal katten willen gaan zoeken (Amoz). Bij Amy kan ik dat niet laten gaan, want ze heeft lang gedacht dat gaan wandelen betekende: op jacht gaan. Eén stap in het bos, en ze was volledig in jachtmodus en alleen nog maar daarmee bezig. Amy vangt en doodt dan ook geregeld iets en kan zo 5 of 10 minuten weg zijn. Helaas roept alles wat snel beweegt prooigedrag bij haar op, ook groot wild en kleine hondjes. Nu kunnen we weer ontspannen lopen in het bos en wordt ze heus nog wel eens getriggerd door iets wat ze ziet, maar is ze niet meer constant alleen maar daarmee bezig. En dat komt grotendeels door haar daar niet meer de kans voor te geven en haar niet los te laten in situaties met te veel verleidingen. Er zijn gelukkig wel steeds meer situaties waarin ze los kan lopen en dan luistert ze ook heel goed. Maar als ze de achtervolging eenmaal heeft ingezet, weet ik dat ze niet meer reageert op mijn hier-commando.
Amoz wil nog steeds graag kennismaken met vreemde honden en dat mag ook, maar ik kan hem nu wel terugroepen als ik op tijd roep en bij onzekere honden lijn ik hem even aan, want die kunnen soms erg onder de indruk zijn van zijn manier van benaderen. En ik laat hem niet meer los in de buurt van huizen, want dan gaat hij katten zoeken en dan negeert hij mijn hier-commando. Dat zit er verder behoorlijk goed in, maar ik weet dat hij in die situatie Oost-Indisch doof is.

ik vind het waanzin te stellen dat iemand beter met honden is naarmate hij/zij er meer gehad heeft.
er zijn hier mensen aan hun eerste of tweede hond waar ik alle vertrouwen in heb en mensen die misschien al wel aan hond nummer tien bezig zijn, die ik nog niet mijn goudvis zou toevertrouwen.

kennis van de hondenaard, openstaan voor wat je hond je laat zien en daarop inspelen en vooral geen torenhoge verwachtingen hebben van de hond waarmee je leeft, zetten meer zoden aan de dijk dan alle andere honden uit het verleden waar niks van geleerd is bij elkaar!

Ik denk weleens: kennis van honden is echt een enorm lang traject, te vergelijken met een studie op welk vlak ook. Zeg dat je als kersverse hondeneigenaar niveau peuterspeelzaal hebt en helemaal aan het eind (slechts voor weinigen weggelegd) staat een universitaire graad.

Ik beschouw mijn eigen kennis van honden dan als ergens lagere klassen van het HBO-onderwijs (zeven eigen honden, iets meer opvanghonden, vroeger thuis veel bezig met onze herders, verschillende uitlaathonden, asiel- en stichtingwerk, vele soorten training, sport en spel gepraktiseerd etc.).

Bizar is inderdaad dat hoe minder ervaring met honden mensen soms hebben, hoe meer ze denken te weten. Ik ken zelfs iemand met nul ervaring met honden die denkt de perfecte hondenbaas te zullen zijn mocht ie ooit een eigen (wolf)hond hebben ('gewoon de roedelleider zijn').

Edit: wat Rene-UK hierboven schrijft vind ik ook helemaal kloppen. Het gaat echt om een combi van praktijkervaring en openstaan om (bij) te leren. Zo kan iemand met vijftig jaar ervaring met honden toch altijd op niveau lagere school zijn blijven hangen.

Sandra&co schreef:M'n eerste écht eigen hond was een Husky, Shadow. Omdat m'n ex een Husky wou ("Weet je het zeker lieverd? Die hebben veel beweging nodig..." "Ja, maar ik laat 'm wel uit!" - niet dus, het kwam op mij neer natuurlijk). Dat beviel goed. Hij nam wel eens de benen maar kwam altijd terug, daar vertrouwde ik op. Dacht ik verder ook niet echt bij na, langer dan 5 minuten bleef hij nooit weg. Dat beviel dus goed, dus na een half jaar ofzo namen we er 2 herplaatsers bij, Cetan en Linka. Maar de herplaatsteef had last van hondagressie (vooral kleinere honden wou ze gewoon dóód hebben) en was gewoon niet te vertrouwen, dus die bleef gewoon aangelijnd, vond ik verder geen probleem. De heren mochten gewoon los, die renden kont aan kont naar de horizon. Maar again, ze kwamen toch wel terug. Was ik geheel tevreden over.
Nu zou ik dat niet meer willen, ik wil weten waar m'n honden zijn. Maar toen dacht ik er niet bij na, ze haalden toch geen rottigheid uit. Mijn enige strategie tot opvoeding was belonen bij hierkomen en ze afmatten, ik werkte thuis dus ging elke dag zo'n 4 uur met ze onderweg. Maar het werkte. Ik moest ze wel in 2 ploegen uitlaten omdat ze stomweg te sterk waren met z'n 3-en, daarom was ik zolang onderweg. Maar het is een heel andere manier van opvoeden dan ik nu doe eigenlijk. Dus ik pas de opvoeding wel aan aan het type hond.

Het kan ook niet meer. Mensen gaan spastisch lopen doen als ze ze maar op afstand zien.

Nanna schreef:

laeken schreef:

Heavy schreef: Dan moet ie die husky ook los gooien. Die staat volgens mij nog heel dicht bij de wolf

Die gooi ik ook los hoor. Ik kan dat toch niet laten. En anders op een plek waar dat kan.

Ik heb je droomhusky gevonden hoor
Naam: Nuria
Leeftijd: 3 jaar
Geslacht: teefje
Hoogte: ong. 55 cm

Karakter: Nuria is een Husky. Ze is sociaal aangelegd en staat graag in contact met mensen. Nuria is gehoorzaam, komt als ze geroepen wordt en is leergierig. Nuria kan aan de riem lopen maar soms trekt ze aan de lijn met name als ze wil spelen. Nuria is knuffelig en toont haar buik om gekriebeld te worden. Ze is heel mild en opgewekt van nature. Nuria kan goed met kinderen. Nuria kan ook goed overweg met andere honden en katten.

Zo zeg, die zou ik zó nemen als ik op zoek was

(Hoewel ik me wel afvraag of ze ook echt los en met wild is getest of enkel aan de lange lijn zoals in het filmpje)