Gijskomhier

[Miranda]

Ik neem aan dat je dat ook geprobeerd heb maar vraag het toch even; ben je al eens gewoon verdwenen. "Doei, dag, ik ga ook eens lekker jagen, houdoe" en dan echt ook ergens in de bosjes gaan zitten ?

Dat werkt ook niet altijd
Bijna elke jonge hond gaat op een gegeven moment lopen klieren als ze de auto weer in moeten na een leuke wandeling.
Willen ze niet komen. Zo ook Skadi. Gaf niks. Ik wist namelijk precies hoe ik dat moest aanpakken. De methode die altijd werkt. Dácht ik.

Dus Ska ging lopen klieren en wou niet komen. 'Oké, dag hoor' zei ik, stapte in mijn auto en begon de parkeerplaats af te rijden.
Elke hond die ik tot dan toe gehad heb schrok zich op dat moment de tandjes!
En dan stop je, laat ze instappen, en het is nooit meer een probleem.
Zo niet Skadi. Ik keek in mijn achteruitrijspiegel, zag Skadi nog net niet de schouders ophalen, en zich omdraaien om weer naar het bos te gaan

Bij haar ben ik maar met pensstaafjes gaan werken

[Manu]

Wat goed dat Skadi in ieder geval nog opmerkte dat je weg ging Manu heeft het niet eens in de gaten als ik verdwijn.
Al heb ik het al een tijd niet meer geprobeerd en houdt hij me nu wel beter in zicht dan eerder. Wie weet werkt het.
Maar als hij 20 honden niet eens interessant genoeg vindt om bij te blijven zal hij van mijn aan- of afwezigheid ook wel niks hebben

[Lunatic]

Ik neem aan dat je dat ook geprobeerd heb maar vraag het toch even; ben je al eens gewoon verdwenen. "Doei, dag, ik ga ook eens lekker jagen, houdoe" en dan echt ook ergens in de bosjes gaan zitten ?

Dat werkt ook niet altijd
Bijna elke jonge hond gaat op een gegeven moment lopen klieren als ze de auto weer in moeten na een leuke wandeling.
Willen ze niet komen. Zo ook Skadi. Gaf niks. Ik wist namelijk precies hoe ik dat moest aanpakken. De methode die altijd werkt. Dácht ik.

Dus Ska ging lopen klieren en wou niet komen. 'Oké, dag hoor' zei ik, stapte in mijn auto en begon de parkeerplaats af te rijden.
Elke hond die ik tot dan toe gehad heb schrok zich op dat moment de tandjes!
En dan stop je, laat ze instappen, en het is nooit meer een probleem.
Zo niet Skadi. Ik keek in mijn achteruitrijspiegel, zag Skadi nog net niet de schouders ophalen, en zich omdraaien om weer naar het bos te gaan

Bij haar ben ik maar met pensstaafjes gaan werken

Hahaha, zo hetkenbaar
Ik heb dat met Max ook eens gedaan, als hij het had gekund had hij gezegd, doei kom je me over een uirtje halen? vanaf dat moment hem maar een stuk voor de parkeerplaats aan de lijn gedaan

[Jackira]

Buck is ook een poolhond. Welliswaar een kruising met een herder. Dat kan natuurlijk alle kanten op wat karakter betreft, want het is maar net welke karaktertrekken ze van welk ras meekrijgen.

Buck is vrij zelfstandig, tegelijkertijd wel erg gericht op de roedel, en heeft het waakse van een herder. Hij heeft meer poolhond eigenschappen dan van de herder. Hij is denk ik iets meer baasgericht dan een husky of andere poolhond. En veel waakser dus.

Dat in combinatie met zelfstandigheid is niet zo handig en dan druk ik het nog voorzichtig uit. Ik ben vanaf dat hij een maand of 14 was heel erg aan het trainen op aandacht voor mij. En altijd belonen en vooral niet boos worden want dan loopt hij dus gewoon weg en komt helemaal niet meer naar me toe. Ik heb mezelf daarin zo goed getraind dat ik dus ook niet meer boos word. Gewoon echt niet ook niet inwendig.

Ook hij hoort namelijk precies aan m'n stem m'n ware stemming. Daarom ben ik ook erg blij dat hij nu ook reageert op gebaren. Aankijken en daarna hand in m'n zak terwijl hij kijkt, is reden voor hem om naar me toe te komen. Naar me kijken dat doet hij als ik stil sta en niet verder loop. Ook al loopt hij voor me uit, blijkbaar houd hij dat in de gaten. Ik ben dus gaan werken met de dingen die hij uit zichzelf al doet. Nu is hij 12 en ik kan lezen en schrijven met hem. Wil niet zeggen dat ik hem in iedere situatie kan laten gaan maar ik weet precies wat ik aan hem heb en wat hij aankan op welk moment.

Waar ik ook heel erg op ben gaan letten is dat ik niet openlijk kijk wat zijn reactie ergens op is, maar dat hij moest leren om naar mij te kijken en mijn reactie in de gaten te houden. Hij kreeg anders de indruk dat hij het voor het zeggen had.

[RedPassion]

Herkenboor hoor Manu. Ik snap de mensen best die hier schrijven (of die het in het echt tegen me zeggen) dat een hond 'gewoon' moet luisteren en komen als je roept. Of dat je dan maar iets anders moet zoeken wat wel werkt. Vond ik zelf ook, toen ik alleen Pim nog had. Als je een redelijk trainbaar ras/type hond hebt is dat gewoon heel makkelijk gezegd (en nogmaals, dat deed ik zelf ook).

Sinds Saar er is heb ik alle emoties en frustraties doorlopen, mijn hele trukendoos opengetrokken, mezelf en haar vervloekt en inmiddels heb ik 'gewoon' geaccepteerd dat we een type hond hebben die te zelfstandig is en te veel oerinstincten heeft om overal veilig los te kunnen lopen. Dat geeft enorm veel rust. Ik blijf trainen, maar ik ga er niet vanuit dat ze ooit los zal kunnen lopen buiten de omheinde losloopgebieden. Boos worden is hier absoluut geen optie. 1 keer gedaan toen ze een haas te pakken had gehad (toen liep ze nog los langs een beek en wist ik dit nog niet) en dat resulteerde er alleen maar in dat ik weer een tijdje eng was (ze was erg angstig toen we haar kregen) en dat buiten bij mij komen al helemaal niet meer leuk was. Blij worden en een stukje met haar rennen en lekkere koekjes uitdelen werkt wel, maar dan blijft dus gelden dat ik haar voor moet zijn. Daar doe ik mijn best voor, maar als je met 3 honden loopt zie je niet alles op tijd en als ik een baaldag heb wil ik het ook wel eens laten voor wat het is. Maar op zulke momenten heeft roepen dus echt geen zin, dus doe ik het niet (meer).

[Tiny]

Het niet gelijk hier komen na roepen is herkenbaar. Ik weet het en zorg ervoor dat ik niet in gebieden loop waar wild zit of een drukke autoweg. Akira luistert 99,9 % en die ene procent neem ik voor lief en vaak zie ik al aan haar houding of loopje dat het geen zin heeft om te roepen dus laat ik dat ook. Ik heb wel een commando nosetouche geleerd en dat doet ze dan ook braaf iedere keer als ze ziet dat ik met mijn hand dat commando maak en gaat daarna weer haar ding doen. Ze weet dat ik haar niet aanlijn als ze komt en dat haalt de spanning weg. De foto in mijn onderschrift is een goed voorbeeld van mijn commando, hier waren we op het strand met best wel veel honden en werd er flink gespeeld. Zij let op mij omdat ze op de een of andere manier dat commando niet wil missen

Het scheelt denk ik wel dat Akira geen jager is, niet in de zin dat ze zichzelf wezenloos rent om konijn, haas of wat dan ook wil pakken. Ze vermaakt zichzelf het liefst alleen door met een blije bek door bosjes te rauzen, in het voorbij gaan misschien eens heel even met een hond te spelen maar daarna echt weer haar eigen ding doen. Ze kan ook rustig na een half uur zelf besluiten dat het genoeg is en komt dan aan mijn benen plakken en kijkt aan en ik weet genoeg. Als ik haar dan aanlijn en naar de auto ga is het goed en doet ze ook geen poging meer om toch weer te gaan spelen.

[TessaThomas]

Tja, ik heb dan wel 2 herders, maar één van die 2 komt gewoon niet los bij mij. Ook niet in overzichtelijke gebieden, afgesloten gebieden noem maar op. Ze komt niet, boeit haar niet als ik verdwijn, boos worden werkt niet, voer werkt niet. Dat is echt not done voor mij, dus die takketeef blijft mooi aan de lijn. Bij mijn vriend komt ze wel, niet enorm snel of goed, maar ze maakt een boog en komt enigszins terug. Vind ik alsnog niks, maar ze komt dus maar op 2 plekken los en alleen als hij mee is. Het is dat ze het uiterlijk van een herder heeft, maar qua gehoorzaamheid en will to please mist ze echt alle herdereigenschappen....

Maar goed, mijn honden moeten niet alleen terug komen om los te mogen lopen, ze mogen ook niet uit zicht. Vandaar dat ik nooit aan een hond zou willen beginnen met veel jachtinstinct of zelfstandigheid.

[ranetje]

Een andere manier is samen gaan jagen
Ik "jaag" met mijn honden samen op de konijnen in het bos (wel voor de voet, dus ik houd ze kort bij) bijv. of ik ga samen met ze "zoeken" in de velden in de uiterwaarden.
Dat afgewisseld met oefeningen die ik met ze train voor de jachttraining.

Daardoor hebben ze beter leren schakelen en houden nog een klein stukje oor open voor als ik wat te melden heb
Als ze de neiging hebben om toch een sprintje te trekken kan er best eens een stevige vloek komen (gebeurt zelden) en dan is het "oeps, foutje" en komen ze terug.

Niet iets dat ik even op een achternamiddag aan ze heb geleerd hoor.

Al moet ik zeggen dat toen ik die tip kreeg het niet eens veel tijd kostte.
Maar toen trainde ik al de nodige tijd met ze.
En ik zal evengoed nooit zeggen dat ze echt nooit de benen zullen nemen.

Ik heb jachthonden en jagen zit in ze gebakken.
Dat er uit trainen is vergeefse moeite en wil ik ook niet
Dus ik probeer er samenwerking van te maken.
Het type hond maakt dat daar mogelijkheden zitten.
Met lopende jachthonden vind ik het moeilijker.

[Leonie.]

Zo herkenbaar Manu. Ik dacht een ongecompliceerde eerste hond te hebben gekozen, maar dat jachtinstinct...

Het gebeurt niet vaak (meestal zijn we op plekken zonder konijnen), maar hij is een aantal keer uren weggeweest. Ik ben wel eens naar het toilet gegaan tijdens zo'n jaagsessie, omdat ik weet dat hij pas terug komt als hij op is. Hij is wel eens teruggekomen met zijn koppie voor doorntjes en een snee in zijn oor.

Ik baal er zo van dat hij niet overal los kan. Alles geprobeerd, maar het is te sterk.

On topic trouwens: mijn hondje gaat meestal door het leven als kijkisloutje, loukomhier en gewoon lieveloutje.

[Manu]

Ik roep meestal zijn naam, maar dat is alleen om hem te laten kijken zodat ik er een vervolg aan kan plakken.
Met Uma doe ik het samen jagen. Manu interesseert dat totaaaal niet. Wat hij spannend vindt is als ik snoepjes strooi. En hij lijkt wat meer op mij te letten sinds Uma er is.

Maar goed, hij is dan ook een zelfstandige hond. Ik denk dat hij jachttraining ook helemaal niet goed zou doen. Het interesseert hem allemaal niet zo. De ene dag wel, de andere dag niet. Dat is elke dag weer een uitdaging om te zoeken en ook wel leuk ergens. Ik denk ook wel dat hij uiteindelijk terug zou komen.

[cornelia]

Het scheelt denk ik wel dat Akira geen jager is, niet in de zin dat ze zichzelf wezenloos rent om konijn, haas of wat dan ook wil pakken. Ze vermaakt zichzelf het liefst alleen door met een blije bek door bosjes te rauzen, in het voorbij gaan misschien eens heel even met een hond te spelen maar daarna echt weer haar eigen ding doen. Ze kan ook rustig na een half uur zelf besluiten dat het genoeg is en komt dan aan mijn benen plakken en kijkt aan en ik weet genoeg.

Met dat soort gedrag heb ik wel meer ervaring. Chow-chow teef die ik bij wijze van spreken nooit hoefde te roepen omdat ze altijd in de buurt bleef tot ze besloot dat ze wel lang genoeg gewandeld had, of het begon te regenen. Dan ging ze op eigen houtje naar de auto of naar huis. Maling aan alles en met een kop die zei "waar maak je je druk over, ik zie je thuis wel".

Dus Ska ging lopen klieren en wou niet komen. 'Oké, dag hoor' zei ik, stapte in mijn auto en begon de parkeerplaats af te rijden.
Elke hond die ik tot dan toe gehad heb schrok zich op dat moment de tandjes!
En dan stop je, laat ze instappen, en het is nooit meer een probleem.
Zo niet Skadi. Ik keek in mijn achteruitrijspiegel, zag Skadi nog net niet de schouders ophalen, en zich omdraaien om weer naar het bos te gaan

Maar dan kookt je bloed ook wel ff denk ik

[cornelia]

Een andere manier is samen gaan jagen
Ik "jaag" met mijn honden samen op de konijnen in het bos (wel voor de voet, dus ik houd ze kort bij) bijv. of ik ga samen met ze "zoeken" in de velden in de uiterwaarden.
Dat afgewisseld met oefeningen die ik met ze train voor de jachttraining.

Daardoor hebben ze beter leren schakelen en houden nog een klein stukje oor open voor als ik wat te melden heb
Als ze de neiging hebben om toch een sprintje te trekken kan er best eens een stevige vloek komen (gebeurt zelden) en dan is het "oeps, foutje" en komen ze terug.

Niet iets dat ik even op een achternamiddag aan ze heb geleerd hoor.

Al moet ik zeggen dat toen ik die tip kreeg het niet eens veel tijd kostte.
Maar toen trainde ik al de nodige tijd met ze.
En ik zal evengoed nooit zeggen dat ze echt nooit de benen zullen nemen.

Ik heb jachthonden en jagen zit in ze gebakken.
Dat er uit trainen is vergeefse moeite en wil ik ook niet
Dus ik probeer er samenwerking van te maken.
Het type hond maakt dat daar mogelijkheden zitten.
Met lopende jachthonden vind ik het moeilijker.

Dat lijkt me dus ideaal. Als het dan moet/als je het dan wil dan doen we het in samenwerkingsverband.
Passie en controle. Mooi.

[Miranda]

Dus Ska ging lopen klieren en wou niet komen. 'Oké, dag hoor' zei ik, stapte in mijn auto en begon de parkeerplaats af te rijden.
Elke hond die ik tot dan toe gehad heb schrok zich op dat moment de tandjes!
En dan stop je, laat ze instappen, en het is nooit meer een probleem.
Zo niet Skadi. Ik keek in mijn achteruitrijspiegel, zag Skadi nog net niet de schouders ophalen, en zich omdraaien om weer naar het bos te gaan

Maar dan kookt je bloed ook wel ff denk ik

Nee, ik was vooral verbijsterd, ik had niet verwacht dat het niet zou werken. En daarna moest ik echt lachen (ik moet váák lachen om die witte). En toen dacht ik....'oké, wat dan wel?'.
Ik boog uit de auto en riep "Skadi, lekkers!". Dát werkte wel. Alleen had ik niks bij me
Dus in de dagen daarna, als ik 'Skadi, lekkers' riep, zorgde ik dat ze de hoofdprijs kreeg. En toen gingen we weer naar het bos. Dikke pret. En toen begon ze te klieren bij de auto. "Skadi, lekkers" riep ik, en ze sprong gretig in de auto. En toen kreeg ze de hoofdprijs, een pensstaafje.
Dus dat heb ik een aantal maanden volgehouden. Tegenwoordig is het niet meer nodig. Maar in die periode moest de auto voor een APK beurt. En werd gecontroleerd. "Gosamme, wat STINKT die auto" schijnt de controleur gezegd te hebben "ik heb met het raam open gereden.".
Tsja. Er lagen pensstaafjes in de auto. En het was warm weer

[Dee]

Ik vind zo even roepen dat het maar gewoon dient te komen zo makkelijk neergetypt. En nee dat is geen Nederlands. Schrijf dan ook 'even' hoe je dat bereikt hebt. Anders heeft niemand er wat aan.

[malinois]

Ik neem aan dat je dat ook geprobeerd heb maar vraag het toch even; ben je al eens gewoon verdwenen. "Doei, dag, ik ga ook eens lekker jagen, houdoe" en dan echt ook ergens in de bosjes gaan zitten ?

Dat werkt ook niet altijd
Bijna elke jonge hond gaat op een gegeven moment lopen klieren als ze de auto weer in moeten na een leuke wandeling.
Willen ze niet komen. Zo ook Skadi. Gaf niks. Ik wist namelijk precies hoe ik dat moest aanpakken. De methode die altijd werkt. Dácht ik.

Dus Ska ging lopen klieren en wou niet komen. 'Oké, dag hoor' zei ik, stapte in mijn auto en begon de parkeerplaats af te rijden.
Elke hond die ik tot dan toe gehad heb schrok zich op dat moment de tandjes!
En dan stop je, laat ze instappen, en het is nooit meer een probleem.
Zo niet Skadi. Ik keek in mijn achteruitrijspiegel, zag Skadi nog net niet de schouders ophalen, en zich omdraaien om weer naar het bos te gaan

Bij haar ben ik maar met pensstaafjes gaan werken

Ex heeft Xena ooit eens laten staan omdat ze weer eens niet bij hem wilde komen toen hij ze wilde inladen bij de auto. Is naar huis gereden ik witheet natuurlijk. Was zeker zo'n 5 km met allerlei enorm drukke wegen en ben als een idioot naar die plek toegereden. Waar mevrouw nog rustig stond te snuffelen op dezelfde plek en
even keek van ah leuk jij ook hier?!
Ik heb er zelf geen last van gehad overigens ze deed t alleen bij hem.
Ik kan er ook weinig mee want ze moeten maar weinig met loslopen maar wel luisteren naar hier.

[Thomas]

Vroeger konden we Bailey nooit loslaten. Ze liep gewoon weg. Punt. Dat was het, We hebben haar wel eens op de drukste straat terug moeten halen, met alle stress van dien. Ze heeft wel eens op de rondweg gerend, dus midden op de drukste rotonde die je je kunt voorstellen. Geloof me, dan sta je met driehonderd-en-zes-en-negentig emoties tegelijk naar dat beestje te kijken, hoe zij net auto's ontwijkt. Bah.

Toen ze vijf of zes werd, ben ik me pas echt gaan interesseren in het hondengebeuren. Met name het gedrag. Ik en mijn vader hebben hard gewerkt aan het gehoorzamen tijdens het uitlaten. Van trekken aan de riem tot weilanden in proberen te lopen.

Toen betrapte ik haar.
In plaats van achter haar aan te rennen, of te wachten, keek ik haar in de ogen aan. Ik zei niets.
Ze werd toch wel een beetje onzeker. Staartje kwispelen, staartje stil. Staartje ineens weer heel hard kwispelen, staartje stil.

Bailey. ZIT.
Pok. Kont op de grond.

Vanaf dat moment begon ze te luisteren.

Inmiddels is ze 9. En echt, ieder mens zou blij zijn met een huishond als zij. Zo braaf. Ze is ontzettend blij als je thuiskomt, ontzettend blij als ze haar basisbehoeften krijgt, en verder ligt ze te snurken. Tijdens het uitlaten, als er een afslag is, wacht ze. Ze kijkt even om naar mij. De richting waar ik mijn hand naar uitsteek, daar gaat ze naartoe. Alsof het nooit anders is geweest. Als ik haar überhaupt de riem afdoe, wacht ze even tot ik haar het 'vrij' sein geef.

Naast het feit dat ik even wil laten weten hoe trots ik ben op mijn hond, , is er echt geen algemene methode waar je het mee moet doen.

Ze heeft het dus nog vaker geprobeerd, maar toen heb ik mijn hond keihard genegeerd. tótdat ze bij me kwam. Dan was het feest. Dat werd dus helemaal het einde voor d'r.

De kunst werd daarna om het voor te zijn. Had ik het idee dat ze te gefixeerd werd op geurtjes, haalde ik haar er uit. Werkte dat niet, lijnde ik haar even aan. Het probleem komt namelijk pas wanneer dat brein zó gefixeerd is op de geur, dat de oren amper een functie meer hebben. Probeer dat voor te zijn.

[Lief]

Mijn twee poolgevallen zijn ook niet 100% betrouwbaar, zullen ze ook niet worden. Maar ben ik ergens vreemd heb ik er in ieder geval 1 die me strak in de gaten houd en zich om de zoveel minuten meldt. Die ander let op nr 1, dus die komt ook mee.
Maar loslaten in de woonwijk of in wildrijk gebied? Neuh, dat doen we maar niet.
Met Misty heb ik het vertrouwen dat ze altijd terugkomt wel, en soms moet er even gejaagd worden. Er zijn stukken op onze vaste routes waar dat zonder ongelukken even kan en mag, zodat ik twee voldane hondjes heb die mij, als ware het herders, op de voet volgen naar de parkeerplaats als wij uitgewandeld zijn.

[Manu]

Klinkt heerlijk Thomas!
Het voor zijn is echt heel lastig, hij jaagt niet alleen op geur maar ook op zicht.

Dadelijk gaan we een stukje los laten lopen en dan zal ik het proberen te filmen. Zul je zien dat hij nu braaf is

[Manu]

Geen filmpje, ik moest opletten
Ik laat Manu overigens ook alleen los op plekken waar het kan natuurlijk. En daar rijd ik graag wat kilometers voor.
Vaak zijn dat speelveldjes en dat is wel irritant want daar zijn ze gauw uitgesnuffeld. Zo'n bos als het Leesten was ideaal maar als ik alleen met hen ben zal ik ze daar ook niet snel los laten. Denk ik.