smoekie schreef:AMSTERDAM -
Grote steden jagen op vaders van niet-erkende kinderen. In Amsterdam, Rotterdam, Zwolle en Maastricht worden bijstandsmoeders onder druk gezet om de naam van de verwekker van hun kind te noemen, zodat de gemeenten een financiële bijdrage bij hem kunnen innen.
Worden steeds gekker

Dit fenomeen dreigt steeds meer regel dan uitzondering te worden.
Veelal gaat het om kansarme, laag- tot niet geschoolde meisjes uit achterstandswijken.
Vaak komen ze uit milieus waar de grootouders, evenals de ouders al een aantal decennia van allerlei uitkeringen aan elkaar hangen.
Het soort mensen dus die overal recht op hebben, althans volgens hen.
Precies zoals bij de ouders, grootouders en de rest van de familie wringen ze zich in alle bochten om zo snel als mogelijk ook een of andere uitkering te bemachtigen.
Bij voorkeur zoeken ze dan een naieve knul op met een baan, met de gedachten dat hun toekomst veilig gesteld is.
In situaties dat zo'n " knul" daar niet in trapt, wordt hun toekomst alsnog veilig gesteld door een bijstandsuitkering. Dat kunnen ze dan lekker rekken tot de leerplicht een aanvang neemt. Tegen die tijd zorgen ze er wel voor dat ze wederom bezwangerd worden, anders zou hun zwarte baantje wel eens gevaar kunnen lopen. En dat is nu net niet de bedoeling.
Als ze er zo'n 4 a 5 op de wereld geschopt hebben, zijn ze op een leeftijd aanbeland dat ze het wel genoeg vinden. De opleiding tot golddigger hebben ze dan ook glansrijk gehaald. Meestal vinden ze dan nog wel een of andere malloot die in zijn werkzame leven flink gespaard heeft voor haar oude dag. Ze hoeven niet perse van hem te houden, als ze hem maar aan zich bindt voor minimaal 5 jaar. In dat geval gaat ze scheiden en heeft ze recht op de helft van zijn bezittingen plus nog eens 12,5 jaar alimentatie.
Haar dochters volgen uit de aard der zaak moeders voorbeeld.
De dommen onder ons hebben het nog niet zo gek bekeken.
Loop eens door de buitenwijken van Maastricht en aanschouw de vele jonge moedertjes achter de kinderwagens. Het is inmiddels al een normaal straatbeeld geworden.
Ik zwijg gemakshalve maar even over de Noord-Afrikaanse prinsjes die denken dat onze vrouwen loslopend wild zijn die ze zo maar mogen bespringen.
Ik begrijp die wanhopige gemeentes wel, de bijstandspotten zijn nagenoeg leeg en dan moet je natuurlijk iets nieuws gaan verzinnen. Uiteindelijk draaien werkenden er wel weer voor op.
Zien is meer dan kijken, luisteren is meer dan horen en leven is meer dan overleven.