Ik denk dat het volledig aan je eigen karakter ligt wat je een moeilijke hond vindt of niet.
Mijn huidige hond was vreselijk angstig en nerveus het eerste jaar (herplaatser) en daar had ik moeite mee, kan daar slecht tegen. Het is helemaal goed gekomen en nu is ze zelfs aan de brutale kant (heerlijk!). Een hond waar ik mee kan lezen en schrijven, hoewel ik haar liever NOG iets zelfstandiger zag.
Interessant vond ik het verschil binnen een ras. De vorige hond was een Briard, een teef. Zelfstandig en matig baasgericht, geen knuffelhond. Door omstandigheden kwam haar broer met 9 maanden ook bij mij wonen. Een verschil als dag en nacht!
Ik was gewend een slaaibek open te trekken als mij iets niet beviel en de teef wilde daar altijd even over "praten"
. Kwam altijd nadat ik haar gewaarschuwd had even voor me zitten om me binnensmonds mompelend en grommend duidelijk te maken dat zij er anders over dacht. Een enkele keer liep dat zelfs op een lijfelijke confrontatie uit, in de zin van haar meetrekken naar haar plaats en bevelen daar te blijven. Waar ze me nog rustig vijf minuten binnensmonds ging liggen uitschelden. Buitenstaanders vonden dit vaak bedreigend overkomen (ze was erg groot, 40 kilo), ik moest er altijd inwendig om lachen. Als ik haar na een tijdje weer bij me riep, keerde ze haar kont naar me toe en bleef gewoon liggen.
Haar broer was zacht van karakter en dezelfde slaaibek tegen hem opentrekken (of erger nog: meesleuren) resulteerde in een erg geschrokken hond die de grootste moeite deed om weer in een goed blaadje te komen, zelf als naar zijn plaats rende nog voordat ik dat beval.
Beiden waren hond-agressief, wat ik met veel bloed-zweet-en tranen heb weten om te buigen tot volledig negeren van andere honden. Ze konden dus altijd los lopen. Ook hierin was de teef "anders"
De reu liep gewoon door (ook bij buurtende honden dwars door zo'n beest heen) , de teef gooide graag een buurtende hond om (kop eronder en omstoten) om er dan OP te gaan liggen en naar mij te kijken van : "Wat zeur je nou, ik vecht toch niet??"
En zo waren er nog wat meer dingen eigenaardig aan haar. Ik heb gehoorzaamheidsdemonstraties gelopen met de teef, ging fantastisch, ze vond het heerlijk zich uit te sloven voor publiek. Thuis moest ik echter wel met een heel goede reden voor commando's komen voordat ze ze opvolgde.
Had ik ze ooit moeten herplaatsen, weet ik zeker dat NIEMAND de teef had willen hebben, voor de reu zouden vele liefhebbers geweest zijn. Maar ik vond zelf de chagrijnige teef veel gemakkelijker in de omgang dan haar zachtaardige broer, ik begreep haar veel beter, moest altijd om haar nukken en grillen lachen, kon prima met haar leven.
Makkelijk is (om even een spreekwoord te verkrachten) 'in the eye of the beholder'........ :smile1:
.