Cleva schreef:Rumaroze schreef:Het is ook een dotje, echt. Ik baal gewoon ontzettend zelf. Ik zit helemaal niet lekker in mijn vel, er zijn heel veel dingen tegelijk aan de hand waardoor ik behoorlijk overbelast ben. Ik dacht dat dat na de vakantie wel weer beter zou gaan, maar er kwamen nog wat dingen bij én een pup. Dat gaat dus niet. Ik ben ziekgemeld op mijn werk zelfs nu. En dat maakt dat ik het allemaal nogal heftig ervaar en moeilijk kalm en rustig blijf. Waar ik normaal zelden beren op de weg zie zie ik nu een hele kudde (kom ik ooit terug in bed, kunnen de katten ooit weer beneden komen, kan ik ooit het huis weer uit, wat als hij zo blijft bijten, dit blaffen, moet ik daar iets mee, went hij ooit aan de bench) en dat past helemaal niet bij me.
Ik heb me járen voorbereid en ingelezen voor een hond. Gewacht tot het eindelijk kon (meer tijd, geld, ruimte, kinderen groter) en toen kwam deze kerel plotseling voorbij. Dus éindelijk, ik krijg een hond! En nu voelt het een beetje alsof ik een postnatale depressie heb ofzo. (Waarmee ik niemand voor het hoofd wil stoten, maar ik weet niet goed hoe het anders te omschrijven)
Gisteren eerste cursus gehad, wat fijn was maar ook lastig omdat meneer 3 kwartier blaffend, piepend en gillend aan de lijn rondjes heeft gerend. Wel opgepikt dat ik véél rustiger met hem moet doen. Dat is fijn om te weten, mar hóe dan?
Nek en schouders helemaal ontspannen en je gedragen alsof je een of andere paardenpil op hebt.
Echt traag in de energie gaan hangen. Honden willen altijd interactie en als je zelf minder doet dan doet je hond meer en omdat hij dan zelf "aan de beurt" is is het veel makkelijker om zich te voegen.
Klinkt ingewikkeld maar neem maar gewoon van me aan dat je pup met je probeert te communiceren en het daarbij heel erg zinnig is om hem uit te laten praten.
Net zoals dat rondjes rennen op de cursus. Dat is helemaal niet erg. Hij doet daar dingen en probeert te peilen wat jij er van vindt. Dat is gewoon een prima basis voor waar je naartoe wil. Het gaat er niet om of hij nu al netjes naast loopt. Dat komt altijd goed. Ook bij jullie.
Maar dat is een andere fase.
Overigens snap ik best dat je het zo heftig vindt, hoor. Dat is het ook. Maar zoals Dagmar ook zegt, het is zo snel voorbij dat het weinig zin heeft om je er zorgen over te maken.
Je hoeft het er niet allemaal uit op te voeden, de tijd doet het meeste.
Zet eens voor jezelf onder elkaar waar je je zorgen over maakt.
Een beetje orde scheppen doet vaak wonderen en als je zelf weet hoe je van A naar B wil dan ben je ook al veel duidelijker naar je hond.
Het meest bang ben ik dat de katten nooit meer naar binnen durven. Ze verblijven nu boven. Met kleine stapjes (hond op de arm, kat roepen) maken ze rustig kennis, maar ze durven de woonkamer niet in. En de hond gaat als hij op de grond staat op hol.
Daarna de kinderen. Die vinden het even echt Niet Leuk, ze kunnen nauwelijks door de kamer lopen zonder dat hij in hun enkels hangt. Ik ook niet overigens. Heeft me al een paar sokken en een broek gekost. Ik mik hem nu achter een deur als hij dat doet( dichte keuken), maar daar voel ik me dan weer schuldig over, als ik hem een zet geef zodat hij niet eerder terug is dan de deur dicht is, want dan is de ‘aanval’ nog heftiger. Ik kan overdag gewoon rondlopen als ik alleen met hem ben, dan slaapt hij veel.
Verder trekt hij bij vlagen zo heftig aan de lijn dat hij omvalt, hij rent naar het uiteinde, en maakt serieus bijna een koprol aan het eind omdat ik niet meegeef. Schaafplekje op zijn been tot gevolg. Geen idee hoe dat te handelen. Ik heb hem al een aantal keren terug naar huis getilt omdat hij zo heftig trok.
Stil blijven staan tot hij aandacht voor mij heeft werkt, maar hij rent gewoon verder. 1 stap doen, stilstaan, weer 1 stap doen, stilstaan.
Sowieso heeft hij 0 aandacht voor mij tijdens het lopen. We oefenen veel met buiten zijn omdat we in relatief druk gebied wonen, ik ga soms gewoon op een bankje zitten spelen met hem bij druk verkeer, dus auto's daar reageert hij niet meer op, maar fietsers en wandelaars daar wil hij naartoe en achteraan. Net als op cursus: hij wil rondrennen en mij ziet hij niet meer. Wachten tot hij aandacht voor me heeft en dan belonen werkt soms. Maar vaker heeft hij zichzelf buiten adem door het hangen aan de riem.
Hij heeft sowieso niet per se veel neiging tot samenwerken. Speeltjes worden meegenomen naar de bench, Hij houdt wel van zoekspelletjes en hij is erg enthousiast als ik hem dingen leer. Als ik hem ‘af’ leer springt hij met een hupsje de lucht in en land op z’n buik. En kijkt me dan enorm tevreden aan.
Hij kent ‘nee’ maar dat werkt alleen als hij iets toch al niet echt leuk vindt.
Op loopafstand zitten geen rustige plekken. (Wel voor als hij groter is, wat losloopplekken en een paar parken maar dat is nu net te ver lopen denk ik) en hoewel we vreselijk veel natuur vlakbij hebben moet ik daarvoor 10 min met de auto en hij gilt in de auto de héle boel bij elkaar.
En ik durf nog niet met hem ergens heen waar veel andere honden zijn of waar honden loslopen. Veel onbetrouwbare keffertjes in de buurt hier.
Ben ik alleen met hem dan gaat het eigenlijk prima, maar ik kan de kamer niet uit. Als ik even moet plassen of iets pakken van boven moet ik een wedstrijdje doen om als eerste door de deur re komen, ook als hij ligt te slapen. En als ik terug kom, binnen 1 minuut, dan heeft hij op de grond geplast.
Ik ben dus gewoon bijna 24/7 bij hem en met hem bezig en dat is doodvermoeiend.
Man is soms bij hem, maar dan is hij van slag tot ik er weer ben.
Oke, hij maakt nog steeds herrie, maar de meeste Duitse Herders zijn erg vocaal.
Maak er gewoon het beste van dat je nu thuis bent.
Mijn pup Perry is nu 20 weken oud, heb hem met 10 weken gehaald. De eerste 2 weken zijn er van wanhoop heel wat tranen gevloeid. Wat vond ik het zwaar! Hij was wel vanaf dag 1 prima in de Bench en slaapt prima door. 
