Herplaatsen of gt... Muilkorf en GT dus...tips?

[Rebble]

Daar komt het voor ons op neer.
Charlie heeft problemen met andere mensen/dieren in huis. Alles wat er was toen zij hier binnenkwam is prima maar alles wat daarna nog de deur doorstapt is niet te vertrouwen. Ze heeft vorig jaar bewezen ook echt te durven bijten. Hierna had ik haar eigenlijk willen herplaatsen/terug naar de stichting. Maar man en dochter wilden dat niet en man dacht/hoopte dat het met wat tijd over zou gaan. Daar ben ik mee akkoord gegaan en we hebben in het afgelopen jaar echt heel veel lol met haar gehad, ze is ons nooit teveel geweest al was het soms echt weleens lastig. Leuke cursussen en privélessen gevolgd om dingen met haar te bereiken maar ook gewoon samen lol te hebben.
Ze kan nu bijvoorbeeld loslopen maar ik merk dat ik het niet durf. Buiten reageert ze namelijk ook fel op drukke/spelende kinderen maar ook op 2 mensen op 1 fiets. En met het durven bijten in mijn achterhoofd durf ik het gewoon niet aan.
Haar gedrag in huis en buiten verbetert niet. En ik merk dat ik dit niet nog 10 jaar kan en ook niet wil. Nooit met z'n drieën een dag weg kunnen want er is niemand die Charlie uit kan laten, bij alle visite Charlie vast of apart op de slaapkamer, ook bij mensen die hier (bijna) dagelijks over de vloer komen, als wij er niet zijn en onze dochter heeft vrienden over de vloer ben ik altijd bang dat ze vergeet dat ze Charlie apart moet doen of vast. Enzovoort. Je loopt tegen heel veel kleine dingen aan heb ik gemerkt. Logeren bij vrienden die ver weg wonen gaat niet meer, diezelfde vrienden hier een weekend ook niet. Op vakantie en Charlie mee zie ik ook niet gebeuren. Nadeel is dat Charlie zich heel bewust is van de riem, aan de riem reageert ze totaal anders dan los. Aan de riem is ze binnen redelijk rustig (buiten dus niet bij de eerdergenoemde situaties), al blijft ze wel onrustig maar het is niet dat ze krijsend van agressie in de lijn hangt. Ze is ook niet agressief, ze is onzeker met genoeg karakter om het toch zelf te willen en durven te gaan regelen.

Maar ja, de beslissing was na weken malen eigenlijk wel gevallen. Toen heeft het nog een paar dagen geduurd om de vrouw van de stichting waar Charlie vandaan komt te willen/durven benaderen. De stichting is inmiddels opgeheven maar ik dacht dat zij nog wel actief was in dat wereldje en een groter netwerk zou hebben om een blijvend huis voor Charlie te vinden. Dat blijkt niet zo te zijn maar ze probeerde wel mee te denken en vroeg of ik Anniek Winters al benaderd had. Nou ben ik geen Anniek Winters fan, dus nee. Maar het maakte me wel aan het twijfelen om toch nog een gt in te schakelen.
En nou weet ik het niet meer. De beslissing was gevallen en hoe verdrietig ook, het gaf me ook een rustig gevoel. Maar nu twijfel ik weer aan het inschakelen van een gt.

Dus.. geen idee wat ik met dit topic wil bereiken. Zelfkastijding ben ik bang van me afschrijven, ervaringen met een gt, weet ik 't. Al met al vind ik het gewoon klote hoe het loopt. Ik ben zo bang dat wanneer we Charlie herplaatsen ze van huis naar huis gaat en dat wil ik echt absoluut niet maar ja, de enige manier om dat 100% zeker te voorkomen is haar te houden en als ik heel eerlijk ben zie ik dat niet zitten op deze manier, niet voor misschien nog wel 10 jaar. Het is gewoon niet de manier waarop ik een hond wil hebben.

En even voor de duidelijkheid omdat het toch het HF is, Charlie lijdt hier niet onder, we gaan nog steeds lekker op stap, fun class cursus staat alweer in de planning en we zijn gewoon lekker met haar bezig. De kans dat we voor herplaatsen gaan is groot en ik ga er vanuit dat het maanden duurt voordat we een goede plek voor haar vinden maar tot die tijd zit ze hier echt goed en is ze ons niks teveel.

[runninggirl]

Wat je verder ook doet, heb je er eens overna gedacht om haar buitenshuis en bij visite gewoon een muilkorf om te doen zodat je ongelukken voorkomt voor nu?
Verder veel succes met je keuze, ik denk dat je echt de enige bent die daar over moet beslissen of je het nog aan wil gaan of niet.

[Rebble]

Wat je verder ook doet, heb je er eens overna gedacht om haar buitenshuis en bij visite gewoon een muilkorf om te doen zodat je ongelukken voorkomt voor nu?
Verder veel succes met je keuze, ik denk dat je echt de enige bent die daar over moet beslissen of je het nog aan wil gaan of niet.

Ja wel aan gedacht maar niet gedaan omdat de meeste mensen hier met kinderen komen. Ze kan dan niet bijten maar dat wel willen doen en dat vind ik nog steeds niet wenselijk. Buiten idem maar dan zou ik het nog vervelender vinden als er iets gebeurd. Ze kan dan niet bijten maar ze jaagt mensen dan wel de stuipen op het lijf.

[lucie]

ach jee, wat verdrietig vind ik dit . Ik kan me heel goed voorstellen hoe moeilijk deze beslissing moet zijn.
Kailen is ook geplaatst geweest bij een gezin met een kind. Alleen al van de deurbel scheen hij enorm uit zijn stekker te gaan, en bij bezoek was ie niet meer te bereiken. Ik heb begrepen dat er een GT bij is geweest, maar de mensen vonden het toch te moeilijk en risicovol om mee te dealen. Toen hij de (bekende) buurman die aan de deur kwam, het ziekenhuis in beet, was de maat vol. En ik denk dat ze er heel goed aan hebben gedaan om hem weg te doen. Je wilt toch niet altijd op je tenen lopen vanwege je hond, al ben je er nog zo gek op?

En het mag duidelijk zijn dat ik niet van het herplaatsen als makkelijke oplossing ben…

Zelf heb ik ondervonden dat Kailen in het begin inderdaad erg heftig kon reageren op bezoek. Maar na verloop van tijd werd zijn reactie steeds minder heftig. Ik denk zelf door 2 dingen. Hij leeft bij ons zeer prikkelarm. Geen voorbijgangers, bezoek of zelfs maar geluiden (na ja, vogels dan ). Hij houdt wel erg van prikkels, maar raakt er ook makkelijk opgewonden van. Hij is bij ons zo kalm als een hond maar zijn kan.
Ten tweede is het gelukt tot hem door te laten dringen dat hij echt wel mag waken, maar dat wij het stokje daarna overnemen. Hij raakt nooit meer onbereikbaar. Sterker nog, hij blaft even als er zich iemand aan de poort bevindt, en kijkt voortdurend achterom of wij komen. Zodra dat het geval is, of als we laten merken dat we het gehoord hebben, is het ok en is hij stil.

Maar tevens weet ik dat ie NOOIT betrouwbaar met bezoek zal zijn. Hij kan het accepteren, en hij luistert, maar zonder doorlopend strenge instructies is de verleiding te groot om in te grijpen. Dus afhankelijk van de situatie en het bezoek neem ik maatregelen om ieder ongeluk te voorkomen.
Voor mij is dat helemaal geen probleem omdat ik zo zelden bezoek heb en al helemaal geen kinderen. Buiten negeert hij mensen, àls ik die al tegenkom. Ik ben blij met een goeie waker en neem het ongemak voor lief, want het is een fantastische hond en een intense goeierd voor ons.
Over jou en Charlie kan ik natuurlijk niet oordelen, maar Kailen in een gezinssituatie in een gemiddelde woonsituatie zou ik echt geen aanrader vinden.

Heel veel succes met je beslissing

[Rebble]

@lucie, dank je wel . Kailen klinkt nog wel een tandje heftiger hoe hij was voor hij bij jullie kwam maar wat fijn dat hij dan wel bij jullie een goed thuis heeft gevonden. Ik vind dat echt het ergste, ben zo bang dat ze van hand tot hand gaat.

Bij Charlie is het niet alleen naar kinderen, ook volwassenen en andere dieren. Met onze kat die er al voor haar was gaat het meer dan prima, die wordt met groot respect behandeld, krijgt af en toe een lik, wordt soms uitgedaagd om te spelen en als hij haar zat is en een tik geeft kijkt ze heel beteuterd. Het kitten wat hier sinds 2 maanden woont moeten we strikt van haar scheiden.

Ik zat al weken in mijn maag met volgend weekend, dochter viert haar 16e verjaardag en wil ons daar niet bij hebben uiteraard maar ik kon nergens heen met Charlie. Dat is nu gelukkig opgelost want mijn zusje is dan op vakantie en we mogen dan bij haar in huis maar de rest van het weekend heb ik logees en vieren we haar verjaardag voor de familie dus moet Charlie best veel apart zitten. Uiteindelijk is er voor veel dingen waar we tegenaan lopen wel een oplossing te vinden maar om elke keer buikpijn te hebben of er weken over in te zitten hoe nu alles weer te regelen is gewoon niet leuk. En al zijn dit soort drukke weekenden niet veelvoorkomed, ze zijn er wel en voor Charlie vind ik dat dan echt niet leuk, ook al is het even niet anders. En niet alles is te regelen, deze zomer zijn we bijvoorbeeld helemaal niet met zijn 3en weggeweest, geen vakantie, geen dagjes weg. Vakantie had ook andere redenen maar een paar dagen weg was wel mogelijk, als we Charlie ergens onder konden brengen, mee is gewoon geen optie.

[Zamunda]

Ik denk dat er heel veel mogelijk is: bench/ren, muilkorf, flex, op zoek naar een goed en vast oppasadres... en dan nog de mogelijke winst die middels een GT te behalen is. Maar je moet het wel willen en zo te lezen wil jij dat gewoon echt niet meer (en dat snap ik best hoor). Als je het niet meer wil dan heeft het ook weinig zin om tips te geven om het werkbaarder te maken, dus dat laat ik nu even achterwege.

Ik heb Lais en veel van wat je noemt is heel herkenbaar. Met twee grote verschillen: onze situatie is héél anders want wij hebben heel weinig bezoek over de vloer en Lais kan nieuwe dieren wél helemaal als eigen gaan accepteren. Voor ons is het wel lastig maar ook werkbaar en grootste deel van de tijd geen probleem (alhoewel dat ook te maken heeft met hoe we ermee omgaan).

Hoe dan ook, ik zou toch eerst voor een goede GT gaan, wat heb je te verliezen? Daarnaast zou ik contact opnemen met Tineke en Alma, áls ik een hond ging herplaatsen (of het overwoog) dan zou ik hun hulp vragen.

[Hilde]

Ach, wat lastig... Het enige wat ik kan zeggen is inderdaad, zoek een GT waar je je goed bij voelt en die dit op een vriendelijke manier met jullie aan kan pakken. Ik weet dat Izzie van AnnekeIzzie hier op het forum ook wel moeite mee heeft gehad en dat Anneke dat ook lastig vond, maar volgens mij gaat dat een heel stuk beter inmiddels. Misschien kun je haar eens contacten over wat voor haar en Izzie heeft geholpen?

[Zamunda]

Ik zat al weken in mijn maag met volgend weekend, dochter viert haar 16e verjaardag en wil ons daar niet bij hebben uiteraard maar ik kon nergens heen met Charlie.

Uiteindelijk is er voor veel dingen waar we tegenaan lopen wel een oplossing te vinden maar om elke keer buikpijn te hebben of er weken over in te zitten hoe nu alles weer te regelen is gewoon niet leuk.

Nog even hier op reageren (los van advies over wel of niet herplaatsen): ik merk zelf hoeveel invloed mijn gemoed heeft op hoe zwaar ik iets ervaar. Hoe meer zorgen ik me over iets maak hoe zwaarder het is, maar vaak kan dat ook gewoon echt anders. In jouw voorbeeld: door je wekenlang zorgen te maken en buikpijn te hebben over dat Charlie een keer een weekend uit huis moet maak je het heel groot. Zou je echter een goed en vast oppasadres hebben waar ze terecht kan dan is het met één telefoontje geregeld en is er eigenlijk niets aan de hand. In die zin maak je het jezelf nu dus onnodig zwaar naar mijn idee. Haal je die zwaarte weg dan valt er echt heel veel van je af in mijn ervaring.

[lucie]

@lucie, dank je wel . Kailen klinkt nog wel een tandje heftiger hoe hij was voor hij bij jullie kwam maar wat fijn dat hij dan wel bij jullie een goed thuis heeft gevonden. Ik vind dat echt het ergste, ben zo bang dat ze van hand tot hand gaat.

Bij Charlie is het niet alleen naar kinderen, ook volwassenen en andere dieren. Met onze kat die er al voor haar was gaat het meer dan prima, die wordt met groot respect behandeld, krijgt af en toe een lik, wordt soms uitgedaagd om te spelen en als hij haar zat is en een tik geeft kijkt ze heel beteuterd. Het kitten wat hier sinds 2 maanden woont moeten we strikt van haar scheiden.

Ik zat al weken in mijn maag met volgend weekend, dochter viert haar 16e verjaardag en wil ons daar niet bij hebben uiteraard maar ik kon nergens heen met Charlie. Dat is nu gelukkig opgelost want mijn zusje is dan op vakantie en we mogen dan bij haar in huis maar de rest van het weekend heb ik logees en vieren we haar verjaardag voor de familie dus moet Charlie best veel apart zitten. Uiteindelijk is er voor veel dingen waar we tegenaan lopen wel een oplossing te vinden maar om elke keer buikpijn te hebben of er weken over in te zitten hoe nu alles weer te regelen is gewoon niet leuk. En al zijn dit soort drukke weekenden niet veelvoorkomed, ze zijn er wel en voor Charlie vind ik dat dan echt niet leuk, ook al is het even niet anders. En niet alles is te regelen, deze zomer zijn we bijvoorbeeld helemaal niet met zijn 3en weggeweest, geen vakantie, geen dagjes weg. Vakantie had ook andere redenen maar een paar dagen weg was wel mogelijk, als we Charlie ergens onder konden brengen, mee is gewoon geen optie.

Begrijp ik uit dit verhaal dat Charlie zelfs niet een dagje naar een pension of oppas ka las je eens weg moet/wilt?

[Rebble]

Ik denk dat er heel veel mogelijk is: bench/ren, muilkorf, flex, op zoek naar een goed en vast oppasadres... en dan nog de mogelijke winst die middels een GT te behalen is. Maar je moet het wel willen en zo te lezen wil jij dat gewoon echt niet meer (en dat snap ik best hoor). Als je het niet meer wil dan heeft het ook weinig zin om tips te geven om het werkbaarder te maken, dus dat laat ik nu even achterwege.

Ik heb Lais en veel van wat je noemt is heel herkenbaar. Met twee grote verschillen: onze situatie is héél anders want wij hebben heel weinig bezoek over de vloer en Lais kan nieuwe dieren wél helemaal als eigen gaan accepteren. Voor ons is het wel lastig maar ook werkbaar en grootste deel van de tijd geen probleem (alhoewel dat ook te maken heeft met hoe we ermee omgaan).

Hoe dan ook, ik zou toch eerst voor een goede GT gaan, wat heb je te verliezen? Daarnaast zou ik contact opnemen met Tineke en Alma, áls ik een hond ging herplaatsen (of het overwoog) dan zou ik hun hulp vragen.

Bench gaat ze niet in, ik ben daar weken mee bezig geweest en toen kwamen we niet verder dan haar voorpoten. De mogelijkheid tot wegsluiten is er wel, ze gaat dan op onze slaapkamer, daar slaapt ze 's nachts ook, en dat gaat best al vindt ze het niet enorm leuk natuurlijk. Een goed en vast oppasadres zou ik echt niet weten, in mijn naaste omgeving heb ik die niet en mensen krijgen altijd mensen over de vloer. Ik zie misschien overal een probleem in maar ik voel me verantwoordelijk voor wat ze doet, ook als ik er niet bij ben. En het is alles bij elkaar gewoon niet wat ik voor ogen heb met hoe ik een hond heb. Die heb ik echt voor mijn plezier, in huis maar ook buiten. Ik maak moet nu overal over nadenken en soms kom ik er gewoon niet uit. Soms lijden wij eronder en soms lijdt Charlie eronder en dat vind ik gewoon echt niet de bedoeling.

Een GT is ook niet van de baan en ik sta er zeker voor open. Mochten we toch definitief voor herplaatsen gaan dan benader ik inderdaad Alma en Tineke, dat had ik al tegen mijn man gezegd

[Tineke]

Onze honden vinden visite ook echt helemaal niets, echter zijn ze niet actief op zoek om een conflict met ze aan te gaan, en eigen gaat wel helemaal goed. Maar het is iets wat je inderdaad moet willen en zeker wat met jonge kinderen in huis moeilijk is. Dat hebben wij niet meer en met de kleinkinderen gaat het goed maar die nemen nooit vriendjes mee hier naartoe. Wellicht dat een goede GT nog iets kan bereiken maar ik denk niet dat het ijdele hoop is om te denken dat het ooit helemaal zal verdwijnen, en als dat is wat je echt wil zou ik tot herplaatsen overgaan. Al zal dat met dit soort gedrag ook niet al te makkelijk worden om daar de juiste persoon voor te vinden ben ik bang van.

[Zamunda]

Onze honden vinden visite ook echt helemaal niets, echter zijn ze niet actief op zoek om een conflict met ze aan te gaan, en eigen gaat wel helemaal goed. Maar het is iets wat je inderdaad moet willen en zeker wat met jonge kinderen in huis moeilijk is. Dat hebben wij niet meer en met de kleinkinderen gaat het goed maar die nemen nooit vriendjes mee hier naartoe. Wellicht dat een goede GT nog iets kan bereiken maar ik denk niet dat het ijdele hoop is om te denken dat het ooit helemaal zal verdwijnen, en als dat is wat je echt wil zou ik tot herplaatsen overgaan. Al zal dat met dit soort gedrag ook niet al te makkelijk worden om daar de juiste persoon voor te vinden ben ik bang van.

Lijkt me ook echt vreselijk, zie die juiste persoon maar te vinden inderdaad. En dan het risico dat ze alsnog van hand tot hand gaat, doodeng en ik zou het niet durven denk ik (maar ik ga nogal eens te ver voor mijn dieren).

maar ik denk niet dat het ijdele hoop is om te denken dat het ooit helemaal zal verdwijnen

Je bedoelt denk ik dat het juist wel ijdele hoop is dat het helemaal zou kunnen verdwijnen en daar ben ik het mee eens. Er zal vast winst te behalen zijn (al is het maar de ren- of benchtraining of muilkorf en hulp bij introductie van het kitten) waardoor het een stuk leefbaarder wordt maar onbezorgd zal het nooit worden gok ik zo.

[Zamunda]

Bench gaat ze niet in, ik ben daar weken mee bezig geweest en toen kwamen we niet verder dan haar voorpoten. De mogelijkheid tot wegsluiten is er wel, ze gaat dan op onze slaapkamer, daar slaapt ze 's nachts ook, en dat gaat best al vindt ze het niet enorm leuk natuurlijk. Een goed en vast oppasadres zou ik echt niet weten, in mijn naaste omgeving heb ik die niet en mensen krijgen altijd mensen over de vloer. Ik zie misschien overal een probleem in maar ik voel me verantwoordelijk voor wat ze doet, ook als ik er niet bij ben. En het is alles bij elkaar gewoon niet wat ik voor ogen heb met hoe ik een hond heb. Die heb ik echt voor mijn plezier, in huis maar ook buiten. Ik maak moet nu overal over nadenken en soms kom ik er gewoon niet uit. Soms lijden wij eronder en soms lijdt Charlie eronder en dat vind ik gewoon echt niet de bedoeling.

Een GT is ook niet van de baan en ik sta er zeker voor open. Mochten we toch definitief voor herplaatsen gaan dan benader ik inderdaad Alma en Tineke, dat had ik al tegen mijn man gezegd

Misschien komt het anders over hoor, maar ik lees vooral dat je niet meer wil. Benchtraining zou met de juiste begeleiding toch moeten kunnen lukken lijkt me en een goed oppasadres moet toch ook te vinden zijn (mensen van het HF, professionele huisopvangen, pensions). Maar dat kost wel moeite en de wil om er wat van te maken en het lijkt mij dat jij dat er niet voor over hebt omdat het dan alsnog niet de uitkomst is die je wil (hond voor plezier en gewoon veel makkelijker meedraaiend). Ik vel daar geen oordeel over, dus vat het ook niet zo op, het gaat meer om wat ik eerder al zei: als dit is wat het is dan heeft het niet veel zin om tips te geven hoe het werkbaarder zou kunnen worden.

[Zamunda]

Het is ook een bepaalde vasthoudendheid vanuit de wens om er samen uit te willen komen.
Als je wegdoen niet meer als mogelijkheid ziet wordt het soms ineens veel duidelijker wat er dan wel moet gebeuren. Dan komt ineens aan het licht dat het aan sturing ontbreekt of aan verdere interventies.

Dat is wel de kern ja.

[DeDiana]

Je bedoelt denk ik dat het juist wel ijdele hoop is dat het helemaal zou kunnen verdwijnen en daar ben ik het mee eens. Er zal vast winst te behalen zijn (al is het maar de ren- of benchtraining of muilkorf en hulp bij introductie van het kitten) waardoor het een stuk leefbaarder wordt maar onbezorgd zal het nooit worden gok ik zo.

Dat denk ik ook. Ze zal geen allemansvriend worden en waarschijnlijk altijd moeite houden met het accepteren van nieuwe mensen of dieren - al kun je wel goede handvatten krijgen waarmee dat beter kan verlopen.

Volgens mij ben je heel eerlijk tegenover jezelf en tegenover Charlie en ik snap heel goed dat een hond met dergelijk gedrag in een huishouden met kinderen en geregeld bezoek een flinke stempel drukt. Dus ook al kan een gt zeker helpen, Charlie zal niet ineens een makkelijke hond worden die iedereen aardig vindt en waarmee je onbezorgd van alles kunt ondernemen. Maar een gt kan wel goede tips geven voor de tussentijd en ook een goed profiel maken, waarmee nieuwe eigenaren goed weten wat ze in huis halen en jullie goed weten naar wat voor soort eigenaar je op zoek moet gaan.
Ik denk wel, zoals Zamunda ook al schrijft, dat je het jezelf misschien ook wat moeilijk maakt. Ik zou bijvoorbeeld eens gaan rondkijken naar een goede dagopvang waar ze lekker met andere honden kan zijn. Dat zou jullie een hoop zorgen uit handen kunnen nemen en dan zie je de hele situatie misschien wel heel anders. Ik ken meerdere honden die heel reactief zijn naar vreemde mensen of honden, maar het in de dagopvang uitstekend doen en totaal geen problemen geven (ook niet met de verzorgers).

Hoe dan ook heel jammer dat je met Charlie tegen deze problemen aan blijft lopen, hopelijk vinden jullie een goede oplossing voor alle betrokkenen!

[Tineke]

Je bedoelt denk ik dat het juist wel ijdele hoop is dat het helemaal zou kunnen verdwijnen en daar ben ik het mee eens. Er zal vast winst te behalen zijn (al is het maar de ren- of benchtraining of muilkorf en hulp bij introductie van het kitten) waardoor het een stuk leefbaarder wordt maar onbezorgd zal het nooit worden gok ik zo.

Dat bedoei ik inderdaad Wij vinden onze honden totaal geen probleem, een ander zou er niet aan moeten denken. Oppas hebben wij niet voor ze op mijn dochter na die, als we langer weg gaan, hier in huis komt oppassen. Maar goed wij hebben hier thuis geen enorm druk sociaal leven, dat speelt zich bij ons meer buitenshuis af, en geen kinderen meer over de vloer die vriendjes willen meenemen. Wij zijn pas verhuisd en hebben over enkele weken een housewarming en dan gaan de dames voor een paar uurtjes naar een kennel. Dat vinden we te onoverzichtelijk voor ze en kiezen we voor deze tijdelijke oplossing. Gaan ze vast niet leuk vinden maar is maar voor even dus dat moet dan maar een keertje zo.

[lucie]

Het is ook een bepaalde vasthoudendheid vanuit de wens om er samen uit te willen komen.
Als je wegdoen niet meer als mogelijkheid ziet wordt het soms ineens veel duidelijker wat er dan wel moet gebeuren. Dan komt ineens aan het licht dat het aan sturing ontbreekt of aan verdere interventies.

Dat is wel de kern ja.

ja en nee; zo zwart/wit is het maar zelden.
als ik mijn honden alleen gescheiden zou kunnen houden bv omdat ze elkaar anders naar het leven staan, zou het misschien wel beheersbaar zijn, maar t' is maar de vraag wie je daar dan een plezier mee doet. en ten koste van wat

[Zamunda]

Dat bedoei ik inderdaad Wij vinden onze honden totaal geen probleem, een ander zou er niet aan moeten denken. Oppas hebben wij niet voor ze op mijn dochter na die, als we langer weg gaan, hier in huis komt oppassen. Maar goed wij hebben hier thuis geen enorm druk sociaal leven, dat speelt zich bij ons meer buitenshuis af, en geen kinderen meer over de vloer die vriendjes willen meenemen.

Wij hebben ook maar één oppas en dat zijn mijn schoonouders, alhoewel ik vanaf nu Nomo ook wel moet kunnen gaan strikken aangezien zij mij met Ayla opgescheept heeft . Nee, maar Lais kan maar met vijf mensen veilig rondlopen: mijn man en ik, mijn schoonouders en 'haar' juf van de hondenschool. Met ieder ander is het wegsluiten want ze kan uiteindelijk héél rustig liggen en toch bij een onverwachte beweging zó erop af schieten. Dus de bench of in een ander vertrek met een hekje ertussen (want deuren maakt ze gewoon open).

Wij zijn pas verhuisd en hebben over enkele weken een housewarming en dan gaan de dames voor een paar uurtjes naar een kennel. Dat vinden we te onoverzichtelijk voor ze en kiezen we voor deze tijdelijke oplossing. Gaan ze vast niet leuk vinden maar is maar voor even dus dat moet dan maar een keertje zo.

Dit. Het kan zo simpel zijn, is geen buikpijn voor nodig. Het is even niet leuk en niet hoe je het het liefst ziet maar als je dat accepteert dan valt er zoveel onnodige stress van je af.

[Zamunda]

Het is ook een bepaalde vasthoudendheid vanuit de wens om er samen uit te willen komen.
Als je wegdoen niet meer als mogelijkheid ziet wordt het soms ineens veel duidelijker wat er dan wel moet gebeuren. Dan komt ineens aan het licht dat het aan sturing ontbreekt of aan verdere interventies.

Dat is wel de kern ja.

Het is herkenbaar, hoor, dat je met paarden of honden soms echt tot op de kern van de problematiek moet komen. Dan komt er ineens nog een extra schil vanaf en dan werkt het daarna ineens allemaal wel.
Soms moet je aan het eind van je latijn zijn voor je doorkrijgt dat grieks de juiste voertaal is.

Als voorbeeld die bench (niet dat het per sé met een bench moet, maar puur om ): Tisbee (opvanggalgo) wilde hier in eerste instantie echt die bench niet in (ze had er net de hele weg van Spanje naar hier ingezeten, continu gerammel in de auto) maar ik had helemaal geen tijd om haar daar met zoete woordjes of koekjes aan te laten wennen (wat dus normaal meer mijn voorkeur heeft). Ze was niet veilig met mijn katten en ik kon die katten niet eeuwig in een kamertje opsluiten. Dus haar helemaal niet de keuze gegeven om er alleen maar met haar voorpoten in te gaan. Nee het moest gewoon, dus riem erom en rustige spanning op de lijn, niet sjorren maar wel zodanig dat de enige keuze was om vooruit te lopen die bench in. Daarna beloond maar wel in die bench.

Overigens heb ik haar buiten de momenten dat het nodig was wel op een positieve manier getraind met die bench en in een mum van tijd ging ze er gewoon in, maar het 'aanleren' ging dus precies zoals jij zegt: niet zoals je het eigenlijk zou willen, maar simpelweg zoals het op dat moment moet.

[lucie]

Lasten we niet gaan doen alsof dat een wenselijke uitkomst is.

wenselijk uiteraard niet, maar soms is het een kiezen uit twee kwaden. En ik hoop natuurlijk van harte dat Rebble hier toch een weg ik kan vinden.

[lucie]

De suggestie van Dediana vind ik eigenlijk wel een hele goeie; kijken of je een gt kunt vinden die je aanspreekt, al is het maar om gevoelsmatig de periode tot herplaatsing zo goed mogelijk te kunnen overbruggen. Misschien geeft die gedachte al zoveel lucht, dat je wèl een modus kunt vinden die voor jou werkt.

[Rebble]

Begrijp ik uit dit verhaal dat Charlie zelfs niet een dagje naar een pension of oppas ka las je eens weg moet/wilt?

Pension is ze nog nooit geweest maar zou voor sommige dingen wel een oplossing zijn. Oppas durf ik gewoon niet en ik ken echt niemand in mijn omgeving die dat zou willen/kunnen.

Onze honden vinden visite ook echt helemaal niets, echter zijn ze niet actief op zoek om een conflict met ze aan te gaan, en eigen gaat wel helemaal goed. Maar het is iets wat je inderdaad moet willen en zeker wat met jonge kinderen in huis moeilijk is. Dat hebben wij niet meer en met de kleinkinderen gaat het goed maar die nemen nooit vriendjes mee hier naartoe. Wellicht dat een goede GT nog iets kan bereiken maar ik denk niet dat het ijdele hoop is om te denken dat het ooit helemaal zal verdwijnen, en als dat is wat je echt wil zou ik tot herplaatsen overgaan. Al zal dat met dit soort gedrag ook niet al te makkelijk worden om daar de juiste persoon voor te vinden ben ik bang van.

Ik ben daar dus ook bang voor, dat er heus winst te behalen valt maar verdwijnen doet het niet. Ga ik haar ooit vertrouwen.
En voor dat laatste ben ik ook bang, doodsbang eerlijk gezegd. Niet omdat ik haar dan niet kwijt zou raken maar omdat ik bang ben dat ze dan van hand tot hand gaat.

Heel erg vaak, bijna altijd zelfs, zitten mensen veel te veel vast in hun eigen idee van wat er thuis wel en niet geregeld kan worden.
Het is ook moeilijk om zelf over een totaal andere boeg te gaan en toch is dat vaak de redding.

Ik heb mijn Dapper ook na een paar maanden bijna terug naar het asiel gebracht. Ik wist me geen raad meer. Hij maakte alles stuk, tot enorme gaten in gesloten deuren aan toe. Een bench sloopte hij in tien minuten door gewoon als een soort bokito tekeer te gaan tot de boel uit het lid lag.
Ik heb letterlijk met hem in de auto gezeten om hem teruig te brengen en toen bleek dat me dat net een brug te ver was. Hij zou blijven en daarom stond alles in dat huishouden ineens ter discussie.
Ik heb een oppas voor hem geregeld voor de werkuren, de lichamelijke activiteit opgewaardeerd tot minstens anderhalf uur naast de fiets per dag voor het eerst in mijn leven een dier geslagen omdat hij met ijzel op de stoep uitviel naar een andere hond en ik daardoor keihard op mijn bek ging.
Het was een enorme toer maar we zijn er uitgekomen en het is uiteindelijk een prima aangepaste, lieve hond geworden.

Er is iets voor te zeggen om gewoon te doen wat er nodig is. Dat is ook wel een beetje de essentie.
Je kunt je hond natuurlijk gewoon weggeven en daar is op zich niet zo heel veel mis mee maar dan moet je eigenlijk ook geen nieuwe meer nemen want elke hond doet in zekere zin een beroep op je.

Het is ook een bepaalde vasthoudendheid vanuit de wens om er samen uit te willen komen.
Als je wegdoen niet meer als mogelijkheid ziet wordt het soms ineens veel duidelijker wat er dan wel moet gebeuren. Dan komt ineens aan het licht dat het aan sturing ontbreekt of aan verdere interventies.

Ten eerste staat een nieuwe hond nemen helemaal niet op de agenda, dat even voor de duidelijkheid. Maar ik vind dit een behoorlijk zwaar beroep die op ons gedaan wordt. Izzy bleek niet met kinderen te kunnen toen wij haar net hadden, met haar heb ik ook met mijn handen in het haar gezeten. Maar ook met haar zijn we aan de slag gegaan en daar hebben we jaren een hele fijne hond aan gehad die prima wist hoe ze kinderen kon handelen. Het ene probleem is het andere niet en wat voor ons een probleem is hoeft dat voor een ander niet te zijn en andersom.

Misschien komt het anders over hoor, maar ik lees vooral dat je niet meer wil. Benchtraining zou met de juiste begeleiding toch moeten kunnen lukken lijkt me en een goed oppasadres moet toch ook te vinden zijn (mensen van het HF, professionele huisopvangen, pensions). Maar dat kost wel moeite en de wil om er wat van te maken en het lijkt mij dat jij dat er niet voor over hebt omdat het dan alsnog niet de uitkomst is die je wil (hond voor plezier en gewoon veel makkelijker meedraaiend). Ik vel daar geen oordeel over, dus vat het ook niet zo op, het gaat meer om wat ik eerder al zei: als dit is wat het is dan heeft het niet veel zin om tips te geven hoe het werkbaarder zou kunnen worden.

Nee dat lees je goed hoor. Het is absoluut niet wat ik voor ogen had en het belangrijkste, ik denk ook niet dat het dat gaat worden. Ik vind werken aan eigenschappen van een hond helemaal prima maar dit doe ik dan om toe te werken naar wat goed past, het hoeft niet perfect passen maar wel goed. Dat gaat het met Charlie niet worden. Ik snap wel dat het niet lijkt alsof het grote dingen zijn maar er zijn zoveel dingen die ik niet meer doe, die veel geregel vragen of die gewoon niet gaan.

[lucie]

Lasten we niet gaan doen alsof dat een wenselijke uitkomst is.

wenselijk uiteraard niet, maar soms is het een kiezen uit twee kwaden. En ik hoop natuurlijk van harte dat Rebble hier toch een weg ik kan vinden.

Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat je soms de andere wegen gewoon af moet sluiten.

Als een hond een maand 24/7 binnenshuis aan de riem moet om te leren hoe het verder in de vork steekt dan is dat maar zo.
Als het geen bench is dan is het soms een oog aan de muur met een riem.

Het is niet alleen maar aan de hond om aan te willen sluiten. De baas moet soms ook even de hond komen halen als die het niet meer kan volgen.

dat is wel zo ja

[Rebble]

Dat bedoei ik inderdaad Wij vinden onze honden totaal geen probleem, een ander zou er niet aan moeten denken. Oppas hebben wij niet voor ze op mijn dochter na die, als we langer weg gaan, hier in huis komt oppassen. Maar goed wij hebben hier thuis geen enorm druk sociaal leven, dat speelt zich bij ons meer buitenshuis af, en geen kinderen meer over de vloer die vriendjes willen meenemen.

Wij hebben ook maar één oppas en dat zijn mijn schoonouders, alhoewel ik vanaf nu Nomo ook wel moet kunnen gaan strikken aangezien zij mij met Ayla opgescheept heeft . Nee, maar Lais kan maar met vijf mensen veilig rondlopen: mijn man en ik, mijn schoonouders en 'haar' juf van de hondenschool. Met ieder ander is het wegsluiten want ze kan uiteindelijk héél rustig liggen en toch bij een onverwachte beweging zó erop af schieten. Dus de bench of in een ander vertrek met een hekje ertussen (want deuren maakt ze gewoon open).

Wij zijn pas verhuisd en hebben over enkele weken een housewarming en dan gaan de dames voor een paar uurtjes naar een kennel. Dat vinden we te onoverzichtelijk voor ze en kiezen we voor deze tijdelijke oplossing. Gaan ze vast niet leuk vinden maar is maar voor even dus dat moet dan maar een keertje zo.

Dit. Het kan zo simpel zijn, is geen buikpijn voor nodig. Het is even niet leuk en niet hoe je het het liefst ziet maar als je dat accepteert dan valt er zoveel onnodige stress van je af.

Ja, dat is leuk als je zelf iets plant maar als je een week van tevoren uitgenodigd wordt, of je wil spontaan iets leuks gaan doen zoals dagjes weg in de zomervakantie? Ik kan haar niet mee op visite nemen omdat ze daar precies hetzelfde gedrag vertoond, dus ik ga niet iemand thuis op laten passen. Pension en spontaan gaan niet echt samen.
Ik begrijp best dat ik onwillig lijk hoor maar ik ben tegen alles aangelopen afgelopen jaar waarvan sommige dingen heus op te lossen zijn maar genoeg dingen ook niet.

Het is ook een bepaalde vasthoudendheid vanuit de wens om er samen uit te willen komen.
Als je wegdoen niet meer als mogelijkheid ziet wordt het soms ineens veel duidelijker wat er dan wel moet gebeuren. Dan komt ineens aan het licht dat het aan sturing ontbreekt of aan verdere interventies.

Dat is wel de kern ja.

ja en nee; zo zwart/wit is het maar zelden.
als ik mijn honden alleen gescheiden zou kunnen houden bv omdat ze elkaar anders naar het leven staan, zou het misschien wel beheersbaar zijn, maar t' is maar de vraag wie je daar dan een plezier mee doet. en ten koste van wat

Ja, inderdaad.

[Rebble]

Lasten we niet gaan doen alsof dat een wenselijke uitkomst is.

wenselijk uiteraard niet, maar soms is het een kiezen uit twee kwaden. En ik hoop natuurlijk van harte dat Rebble hier toch een weg ik kan vinden.

Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat je soms de andere wegen gewoon af moet sluiten.

Als een hond een maand 24/7 binnenshuis aan de riem moet om te leren hoe het verder in de vork steekt dan is dat maar zo.
Als het geen bench is dan is het soms een oog aan de muur met een riem.

Het is niet alleen maar aan de hond om aan te willen sluiten. De baas moet soms ook even de hond komen halen als die het niet meer kan volgen.

Dat oog zit in de muur en hebben we inderdaad als alternatief voor de bench.

[Rebble]

Je bedoelt denk ik dat het juist wel ijdele hoop is dat het helemaal zou kunnen verdwijnen en daar ben ik het mee eens. Er zal vast winst te behalen zijn (al is het maar de ren- of benchtraining of muilkorf en hulp bij introductie van het kitten) waardoor het een stuk leefbaarder wordt maar onbezorgd zal het nooit worden gok ik zo.

Dat denk ik ook. Ze zal geen allemansvriend worden en waarschijnlijk altijd moeite houden met het accepteren van nieuwe mensen of dieren - al kun je wel goede handvatten krijgen waarmee dat beter kan verlopen.

Volgens mij ben je heel eerlijk tegenover jezelf en tegenover Charlie en ik snap heel goed dat een hond met dergelijk gedrag in een huishouden met kinderen en geregeld bezoek een flinke stempel drukt. Dus ook al kan een gt zeker helpen, Charlie zal niet ineens een makkelijke hond worden die iedereen aardig vindt en waarmee je onbezorgd van alles kunt ondernemen. Maar een gt kan wel goede tips geven voor de tussentijd en ook een goed profiel maken, waarmee nieuwe eigenaren goed weten wat ze in huis halen en jullie goed weten naar wat voor soort eigenaar je op zoek moet gaan.
Ik denk wel, zoals Zamunda ook al schrijft, dat je het jezelf misschien ook wat moeilijk maakt. Ik zou bijvoorbeeld eens gaan rondkijken naar een goede dagopvang waar ze lekker met andere honden kan zijn. Dat zou jullie een hoop zorgen uit handen kunnen nemen en dan zie je de hele situatie misschien wel heel anders. Ik ken meerdere honden die heel reactief zijn naar vreemde mensen of honden, maar het in de dagopvang uitstekend doen en totaal geen problemen geven (ook niet met de verzorgers).

Hoe dan ook heel jammer dat je met Charlie tegen deze problemen aan blijft lopen, hopelijk vinden jullie een goede oplossing voor alle betrokkenen!

Dank je wel
En dat is ook wel een heel fijne tip, van de gt maar ook dagopvang.

[Rebble]

Dat oog zit in de muur en hebben we inderdaad als alternatief voor de bench.

Waar gaat het precies mis? Het gedrag terzijde. Dat is een gevolg.
Waar mis je de aansluiting?

Ik heb geen idee. Ik weet ook niet of er wel aansluiting mist.
In ons normale gezinsleven draait ze namelijk probleemloos mee. Ze is heel bescheiden, soms baldadig maar zal niet aandringen als je zegt dat het klaar is, ze komt uit zichzelf wel een kroel halen. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen want als het puur en alleen om ons huishouden gaat (op het kitten na) dan is er nooit wat. Ik hoef haar dan echt zelden tot nooit te corrigeren. Buiten aan de lijn is ze ook enorm makkelijk, makkelijk af te leiden als er iets is, trekt niet aan de lijn. Ze is zich wel heel erg bewust van de lijn.
Het eerste waar je aan zou denken is algehele teugels strak maar die hoeven helemaal niet strakker want ze zet geen stap verkeerd.

[Lunatic]

Dat oog zit in de muur en hebben we inderdaad als alternatief voor de bench.

Waar gaat het precies mis? Het gedrag terzijde. Dat is een gevolg.
Waar mis je de aansluiting?

Ik heb geen idee. Ik weet ook niet of er wel aansluiting mist.
In ons normale gezinsleven draait ze namelijk probleemloos mee. Ze is heel bescheiden, soms baldadig maar zal niet aandringen als je zegt dat het klaar is, ze komt uit zichzelf wel een kroel halen. Ik heb geen idee wat ik moet zeggen want als het puur en alleen om ons huishouden gaat (op het kitten na) dan is er nooit wat. Ik hoef haar dan echt zelden tot nooit te corrigeren. Buiten aan de lijn is ze ook enorm makkelijk, makkelijk af te leiden als er iets is, trekt niet aan de lijn. Ze is zich wel heel erg bewust van de lijn.
Het eerste waar je aan zou denken is algehele teugels strak maar die hoeven helemaal niet strakker want ze zet geen stap verkeerd.

Dus het gaat alleen om een keer visite krijgen en de hond niet mee kunnen nemen op visite?
Bouw een kennel in de tuin voor als er visite komt, probleem opgelost, of gooi appèl op je hond én op je visite, scheelt ook een hoop ellende.

Ze accepteerd geen andere dieren en toch neem je een kitten ik zal wel weer als zeikerd gezien worden, maar waarom ga je problemen opzoeken als die er zo te lezen amper zijn, op eventuele visite na dan?

Vreemde mensen moet ze ook niet, maar je wil haar wel herplaatsen, hoe zie je dat voor je dan?

[Rebble]

Het duizelt me van de reacties en ik weet niet altijd zo goed wat ik moet zeggen en ik raak het overzicht kwijt op wie ik reageer maar ik waardeer alle reacties, de begripvolle maar ook de wat kritischer. Ik merk dat ik voornamelijk op de kritischer reageer omdat ik mijn keuze wil verklaren of wil verdedigen. Ik ben van mening dat het soms gewoon niet past en dat dat heel kut is maar soms gewoon zo is.
Ik vind de keuze om meerdere redenen moeilijk, natuurlijk omdat we oprecht gek op haar zijn maar ook omdat je gewoon niks meer te zeggen hebt op het moment dat je haar de deur uit doet en ik gewoon heel bang ben voor van alles wat dan kan gebeuren.

[Fotogravinnetje]

En toch klinkt het alsof ze te veel ruimte heeft op voor haar belangrijke gebieden. Te veel zelf mag bepalen. In ieder geval als het gaat om andere mensen en dieren. Dat idee komt ergens vandaan. Zou het absoluut niet de bench in willen gaan geen punt geweest zijn waar zij blijkbaar heeft kunnen bepalen hoe ver ze wel of niet ging? En dat er nog veel meer van dat soort, in jullie ogen, kleine dingetjes zijn, die voor haar juist de toon zetten? Als ik een eigen hond in de bench wil hebben, dan zorg ik dat ie daar terecht komt. Eerder laat ik niet los namelijk. Als ik iets wil, gebeurt het uiteindelijk gewoon. Wel rekening houdend met de hond, maar de hond bepaalt niet de uiteindelijke uitkomst. Dat is een duidelijkheid die ik bij jou meen te missen en die een hond als Charlie gewoon keihard nodig heeft. Het is een bepaalde stevigheid in je eigen wil. De ijzeren vuist in een fluwelen handschoen heb je nodig