Wat is dat toch, dat sommige honden zoveel meer dan anderen onder je huid gaan zitten? We zijn 8 maanden verder en mensen zeggen dat het met de tijd makkelijker wordt. Maar tot op heden is dat helemaal niet zo. Ja, de nachtmerries zijn gelukkig minder geworden, de flashbacks gedurende de dag ook. Maar het verdriet blijft. Het gemis op de meest willekeurige momenten. Als we andere honden tegen komen heb ik nog steeds een soort reflex bij honden waarvan ik dat ze er niet mee overweg kon. Ik pik ze er nog steeds uit, de onzekere types die zij wel even een lesje wilde leren. En soms denk ik dan even heel snel: Oh, ik moet haar aanlijnen! Haar jachtlijntje hangt nog steeds aan de kapstok en haar dierenpaspoort ligt nog bij die van de anderen.
Dit klinkt misschien zwaarder dan het is hoor, ik zit hier niet depressief te zijn na die gebeurtenis 8 maanden geleden. Het leven gaat door, letterlijk en figuurlijk. Bizzy is in principe fokgeschikt (nog op een oogtest na), maar dat durf ik nog niet aan. Haar zusje mag waarschijnlijk wel moeder worden aan het einde van dit jaar, de eerste Coda-kleinkinderen zullen dat worden
Daar kijk ik dan wel weer naar uit, maar toch is vandaag een rotdag. 4 Jaar is echt veel te jong..
Dit was precies 2 jaar geleden, toen de HF doedag op haar verjaardag viel.
Sterkte...
