Ik heb al enkele topics hier uit het verleden gelezen over dit onderwerp, evenals wat artikels op andere sites. Maar ik blijf het overal tegenkomen. Je moet roedelleider zijn, ranghoogste, een hond wil stijgen in rang, ziet die-en-die als ondergeschikt en onderdanig, een pup is dominant, en ga zo maar door. Zelf heb ik wat moeite met dat idee. Doet een hond de meeste dingen niet gewoon omdat hij het prettig vindt? Omdat de bank lekker ligt, of hij dolenthousiast als eerste naar buiten wil, of omdat je gewoon maar eens moet snappen dat-ie niet telkens geaaid wil worden en hij dus maar een grom geeft? Het lijkt mij dat een hond pas effectief dominant is als je hem ook structureel zijn zin geeft in alles wat hij bedenkt. En die ondergeschiktheid, hoe werkt dat? Ziet een hond kinderen als per definitie lager in rang? Ziet de hond het überhaupt in die termen? Hij weet toch dat mensen andere wezens zijn, en in die zin nooit een echte roedel kunnen vormen; maar daarentegen heeft een hond ook geen ander kader om wezens in te plaatsen, dus misschien toch wel -noodgedwongen- binnen het kader van rang en roedel?
Hoe ziet dit alles er in de praktijk uit? Als een hond een mens denkt te moeten corrigeren met een beet, doet hij dat als ranghogere? Lijkt er effectief sprake te zijn van een vaste, stabiele roedel waarbij persoon A áltijd hoger staat? Zijn honden regelmatig bezig met testen, uitproberen, elk beetje ruimte pakken dat ze krijgen?
Ik hoop dat het duidelijk verwoord is, het is veel nieuwe materie voor mij dus misschien zeg ik domme dingen. Maar het is (althans voor mij) een best bepalende discussie in hoe ik het wezen hond benader en wil benaderen, dus ik vraag me erg af hoe dit nu allemaal zit. Naast dat elke hond natuurlijk sowieso anders is en ik mijn houding zeker niet uitsluitend laat leiden door theorie.
