overleden hond/andere hond

[margriet]

Ik ben benieuwd naar ervaringen en meningen over het nemen van een hond na het overlijden van je ouwe,eerste of lievelings hond.
Weet even niet hoe ik het moet noemen.

Mijn hond timber is vorige week plotseling overleden.En nu ik erg in de put zit en enorm verdrietig ben houdt die vraag mij wel bezig.
Timber is mijn eerste hond en ik zeg altijd dat hij mijn eigen vlees en bloed is.Ik zag/zie hem als mijn kind.
Ik denk het ene moment dat ik wel een herplaatser wil en dan het andere moment denk ik "nee nooit weer"!!
Het voelt bij mij als verraad,is vast het verdriet.

Nu vraag ik mij af hoe lang het bij mensen duurd voordat zij weer een hond nemen.En of ze weer een hond nemen.Of ze voor heel iets anders gaan qua ras en kleur.

[boemerang]

ik heb meteen de andere dag een hond gehaald
nu moet ik er bij zeggen dat we al aan het zoekken waren
voor een hond er bij

ik heb het niet gezien als veraad , het zou een speelmaat voor hem worden
maar helaas ........

mijn maat zit vastgeroest in mijn hart en elke dag in mijn gedachten

maar het huis leefde weer , er liep weer een mormeltje rond

alleen rex mocht niet aan zijn speelgoed komen , daar hebben we toen nieuwe dingen voor gekocht

[jidde]

Als ik voor mij zelf mag praten
Al zou ik 10 nieuwe honden nemen, geen 1 zal zo zijn als Nanni. Niemand kan Nanni vervangen, zo uniek zij is.
Dat zal Timber vast ook voor jou zijn, niemand kan hem vervangen. Het is geen verraad, ik denk alleen maar juist goed. Dankzij Timber ben je verzot op honden, daarom wil je een nieuwe (nou ja nieuwe, een andere). Dat is echt geen verraad, je mist het ritme ook natuurlijk.

Sterkte met het verlies, het is niet niets om je maatje te verliezen

[flamme]

Na onze 1e saarloos wilden we er nooit meer 1. We hadden Mika nog dus hondloos waren we niet maar dat maakt op dat moment niks uit. De wereld lijkt stil te staan en is intens leeg zonder je liefste maatje om je heen.

na een helf jaar zijn we voorzichtig gaan kijken naar een andere hond. We kwamen toen op de hovawarth. Want, we wilden immers nooit geen saarloos meer. Maar toch was het niet "raak"als je begrijpt wat ik bedoel. Ik vind het een heel leuk ras. Schitterende honden. Maar geen saar. In december kregen we een voorzichtege vraag van onze fokker of we een paar daagjes op een pup van 5 maanden wilden passen. Ja dat wilden we wel. Heel leuk, maar....... we hadden gezegt dat we nooit meer enzenz....

Tot op de hondenschool waar ik lesgaf een meneer met een saarloos kwam kijken. Mijn medeinstructeurs zeiden meteen tegen dat ze neit begrepen dat ik naar een ander ras ging kijken. Blijkbaar keek ik zo verliefd. Een maal thuis heel voorzichtig tegen WIlfred verteld dat ik heel misschien toch wel weer naar een andere saar wilde kijken. Hij had datzelfde idee, maar wilde eigenlijk ook niks zeggen. Dit was inmiddels 1 jaar nadat onze 1e hond was overleden. We zijn weer bij dezelfde fokker uitgekomen. We wilden weer een wolfsgrauwe reu. Er werd een nestje verwacht in juni. Maar er zat wel heel veel bosbruin in de lijn. 7 pups werden er geboren. 6 bosbruine en 1 wolfsgrauwe. Op bestelling gemaakt zeggen we nu nog steeds. Dat was Escan. Hij wordt in juni 4 jaar.

Ik mis onze 1e saarloos nog steeds. Maar het doet minder pijn. Laat je door niemand anders vertellen wat je wel of neit moet doen. Wij waren er niet snel klaar voor om een andere hond in huis te nemen. Dat kan voor jouw anders zijn. Wij zijn uiteindelijk voor hetzelfde ras gegaan wat eignelijk niet de bedoeling was. Tja, het kan raar lopen. Volg je gevoel, dan doe je het altijd goed!

[boxersien]

Mijn vorige boxer had een middenoor ontsteking of een hersentumor. Omdat hij niet op knapte na 2 maanden was het bijna zeker een tumor. HIj was toen nog goed bij en toen is boris erbij gekomen. In die tijd besefte ik zelf niet dat Tripper gewoon moest wachten totdat hetniet meer gaat. Als je jong bent wen je zo aan het feit dat je hond een halve verlamde kop heeft. Uiteindelijk hebben Boris en Tripper nog 3 maanden samen geleefd. Toen was het opeens helemaal mis met Tripper. We hadden net nog een week vakantie in de bossen achter de rug en daar kon ik op terugkijken.
Ik was toen nog veel jonger en Tripper trok heel erg naar mijn vader toe. Boris is wel echt 100% mijn hond. Als ik er ben dan moet hij bij mij zijn. Ik hoop dan ook dat hij nog jaren mag blijven hier.

[Kaiou]

Het nemen van een andere hond vind ik geen verraad. De nieuwe hond kan je oude hond niet vervangen. Dat moet ook niet, een hond is een ´persoon´. Het verdriet om je overleden hond blijft. De nieuwe hond zorgt er wel voor dat je huis niet meer zo leeg is en dat je je dagelijkse doen en laten weer oppakt. De nieuwe hond is ook een heel ander ´persoon´ als je overleden hond. Zo heb ik het in ieder geval ervaren. Na het laten inslapen van mijn eerste hond Darko die ik uit het asiel heb gehaald en 10 jaar heb gehad ben ik na een maand weer naar het asiel gegaan en een andere hond genomen. Echt voorkeur voor een ras heb ik niet, maar ik had wel 3´eisen´: een grote hond, een reu en zwart. Nog maanden nadat ik Joris in huis had heb ik ontzettend veel verdriet gehad om Darko. Joris heb ik 7 jaar mogen hebben en ik heb hem vorig jaar maart moeten laten inslapen. Toen vloog ik na 1 week al tegen de muren, je hele leven staat op zijn kop zonder hond. Via Dierenasiels.com vond ik de hond die ik nu heb, Kaiou. Dat wil dus helemaal niet zeggen dat ik Darko en Joris vergeten ben en dat ik er geen verdriet meer over heb.
Dit is mijn verhaal, maar je moet doen wat je hart je ingeeft, wat goed aanvoelt. Niets moet en alles mag. Neem zoveel tijd als je nodig hebt. Bij mij was dat maar een week, misschien is het bij jou wel een jaar...
Sterkte!

[Bullenmama]

Geen enkele hond zal Timber kunnen vervangen, en als je weer een hond hebt dan zal je ook zeker van die hond gaan houden, maar het is geen concurrentie voor je liefde voor Timber.
Van elke hond hou je anders. Niet meer of minder, maar anders.
Voel je niet schuldig als je op zoek gaat naar een andere hond hoor !

[patricia]

ik had twee bouviers en een havanezer en ik heb altijd gezegd:"zodra er een bouvier komt te overlijden neem ik er een havanezerpup bij"
natuurlijk kon ik niet wachten tot er een van mijn bouviers overleed en toen er een nestje havanezers geboren werd reserveerde ik een pup.
noem het toeval maar toen de pups 3 weken oud waren overleed mijn oudste bouvier.
de nieuwe pup zal nooit mijn oude bouvier kunnen vervangen maar ik zie het niet als verraad ofzo en kan gewoon van haar streken genieten.

[K@ren]

Myrthe is nu bijna 5 maanden dood, en we zijn bezig met een pup. Ik mis Myrthe er geen steek minder om, maar het voelt helemaal niet als verraad. Wel is het goed dat er een tijdje overheen gegaan is voordat de pup komt (over 2,5 maand)
Wel zeggen we vaak: we hadden helemaal niet met een pup bezig moeten zijn nu, Myrthe had er gewoon nog moeten zijn. Maar ja, het is zoals het is he. Een pup brengt weer veel vrolijkheid met zich mee en vult hoop ik toch een beetje de leegte die Myrthe heeft achtergelaten.

Als het verdriet zo vers is kan ik me voorstellen dat je er nog even niet aan moet denken. Het gaat over een tijdje misschien vanzelf wel kriebelen en dan zonder gevoel van verraad.

[Liesbeth]

Kevin is in november gestorven en Luuk kwam 1,5 week later bij ons.
Nou is er wel een verschil met jouw Timber. Kevin is oud geworden en we waren al een poos ermee bezig, ook om te bedenken wat te doen na hem.
Vlak na zijn dood zijn we redelijk gericht gaan zoeken op dierenasiels.com, maar voor mij zag ik er niet veel tussen, blijkbaar ligt mijjn hart te dicht bij middenslag Schnauzers.
Luuk is ook een MS en een herplaatser. Dus tja, wij blijven juist heel (on)bewust binnen het ras.

Maar niemand kan jou vertellen hoe je met het verlies van Timber moet omgaan en ook niet wanneer het "normaal" is om een andere hond er een plekje in jouw hart bij te geven. Dat is helemaal aan jou.

[margriet]

Ik weet ook zeker dat timber uniek is en dat ik hem nooit vergeet!!
Hij is mijn eerste hond!!
Ik heb nog nooit zoveel van iemand of iets gehouden als van hem.Mensen zonder dieren weten niet hoe dat is.Die onvoorwaardelijke liefde die je van ze krijgt.Heb ook nog nooit zo'n verdriet gehad,er is met hem een stukje van mij meegegaan,ik voel mij niet compleet meer.

En ik moet het eerst verwerken en dan komt het vanzelf weer op mijn pad.
Maar ik denk wel dat iemand met zo'n liefde voor dieren ook niet zonder kan.
Ik weet wel dat het een oudere hond wordt en geen zwarte duitse herder,zoals timber.

[Ennath]

Het verdrietige van honden is dat je ieder paar jaar afscheid moet nemen van een vriend.
Het mooie van honden is dat je iedere paar jaar een nieuwe droom verwelkomt.

Zelf probeer ik de vervanger al te hebben als de oude hond begint te kwakkelen maar dat lukt niet altijd.
Wel hebben we hier altijd een reserve lijstje liggen voor als er weer een plaatsje vrij komt.
Daar hebben bijvoorbeeld Nikki en Claudia heel lang op gestaan.
Maar nooit hebben we de ruimte gehad om deze twee gezamenlijk op te nemen.

Op dit moment staat Targo uit Essen op het lijstje.
Net zo'n oud koppie als Collin en net zo doof.
Maar ja, ik mag maar twee honden en ik heb er nu drie...
Dus ik ben bang dat Targo het niet gaat worden (al gun ik het hem zeer).

Zelf moet ik er niet aan denken dat er een tijdje geen hond door huis zou lopen....
Maar ik weet dat andere mensen eerst eraan toe moeten zijn om een nieuwe hond op te nemen.
Niemand kan je zeggen wat je moet doen, en niemand kan je zeggen wat je moet laten.
Sterkte

[flatcoat]

Beauty overleed in december en na een paar weken mistte ik niet alleen Beauty maar ik mistte een hond in huis; voorzichtig gaan denken aan een "nieuwe" hond en in april haalde ik mijn Tibetaantje op. Het voelde zo dubbel, enerzijds de blijdschap van weer een hondje in huis en anderzijds het gevoel van "schuldig" ........ Maar Beauty wordt nooit vergeten of "vervangen", dat kan ook niet en Ljennah heeft op haar eigen manier haar eigen plekje in ons hart veroverd.

[Caro.]

Dat is voor iedereen verschillend en luister naar je eigen gevoel.
Verraad is het niet..... je wilt een maatje, een hondenvriendje en dat heeft niets met Timber te maken. Timber heeft een eigen plekje in jouw hart, waar geen andere hond kan komen; die krijgt weer een heel nieuw plekje.

Toen bij ons Tara zeer plotseling was overleden, zij was nog maar 4 maanden jong, zijn we één week later bij een nestje gaan kijken en 9 weken later liep hier weer een pup rond.
Voor mijn gevoel was het eigenlijk wel te vroeg, maar ik miste een hond (eigenlijk haar) zo vreselijk dat ik het verdriet probeerde op te vullen.
Nu hebben we Kaya al 6 jaar en ze is mijn grote schat.

Na Moritz duurde het 6 maanden voordat Puchu kwam.
Ik had nog net zo'n groot verdriet als 6 maanden daarvoor Maar ik ben stapelgek op Puchu.

Geen enkele hond kan Tara of Moritz vervangen, maar ook geen enkele hond kan Kaya of Puchu vervangen.
Ze hebben allemaal hun eigen gouden plekje en ik heb er geen seconde spijt van gehad.

Ook jij zal ongetwijfeld weer van een nieuwe hond gaan houden, zo werkt dat als je van honden houdt

[Dondersteen]

Ik had dacht ik na 4 weken een andere hond.

Eerst een chihuahua en nu een kooikerhondje.

En bij de eerste hond kon geen andere hond bij maar nu wel dus ik heb er nu twee

[ridgebackfan]

zie het niet als verraad,

jou Timber blijft een hele speciale unieke plek in je hart houden en je merkt vanzelf wanneer je er aan toe bent.
Het verdriet is niet minder maar je kan wel weer lachen om de gekke streken van je nieuwe hond

Ook ik dacht na het plotselinge overlijden van Saba dat het heel lang zou duren, maar ondanks dat we nog steeds verdrietig zijn vanaf sept 2007
is begin januari wel weer een herplaats teefje erbij gekomen.
We hebben wel voor het zelfde ras gekozen maar ze is weer helemaal anders dan de andere

[Joyce]

Molli is al anderhalf jaar geleden overleden, maar de band die ik met haar had zorgt er nu nog steeds voor dat ik eigenlijk geen andere duitse herder meer durf te nemen. Niet zozeer omdat ik het als verraad zie, maar omdat ik bang ben dat ik een nieuwe hond zal gaan vergelijken met Molli, wat natuurlijk oneerlijk is tegenover een nieuwe hond.

[S@ndr@]

Honden vervangen elkaar niet, iedere hond is uniek , en iedere hond voegt iets anders toe aan je leven
Dus als jij een hond een goede plaats kunt geven, waarom niet

Denk niet dat Timber daar bezwaar tegen gehad zou hebben

[Carma]

Het heeft bij mij 3,5e mnd gedeurd voordat ik een andere hond had na het overlijden van mijn eerste hondje. De eerste tijd had ik ook heel sterk het gevoel van "voor mij voorlopig even geen hond meer!" Maar al snel begint het dan toch te kriebelen. Luka is overigens nooit vervanging van Chewie geweest, beide zijn zo anders, ze nemen allebei een apparte plaats in bij mij.

[Burnie]

Bij mij heeft het 5 jaar geduurd eer ik weer een hond in huis kon nemen.
Ik had wel eerder gewild, maar ik was pas gescheiden en werkte fulltime. Niet ideaal om een hond te nemen dus
De eerste twee jaar na de dood van Tito had ik iig geen nieuwe hond gewild. Dan had ik die hond te veel vergeleken met Tito of Maja (die anderhalf jaar voor Tito gestorven was). En dat is niet echt eerlijk tov de hond.

[Moniek B.]

Toen mijn Murphy plotseling overleed, acht jaar geleden, had ik binnen een week of acht Charly in huis als pup. Murph was een zwarte kruising goldenxflatcoated en ik heb wel heel bewust voor een leverkleurige Flatcoated (Charly dus) gekozen omdat ik heel erg bang was de vergelijking te gaan maken. Maar er is geen enkel moment geweest dat ik dat heb gedaan, omdat het inderdaad twee totaal verschillende honden zijn..

Nu we binnen een aantal maanden afscheid moeten gaan nemen, ben ik al bezig met het verdiepen in lijnen, aan het zoeken naar fokkers voor een pup straks, ergens in het najaar/winter schat ik zo in.
En daar voel ik me soms wel schuldig over ten opzichte van Charly. Hoewel ik verstandelijk weet dat dat niet hoeft, want er is geen enkele hond die hem kan vervangen. En hoewel ik met de 'overgang' van Murphy naar Charly nooit een vergelijk heb gemaakt kies ik straks wel weer heel bewust voor een zwarte Flatcoated. Niet omdat ik het vergelijk ga maken, maar wel omdat het misschien pijnlijk is om weer een leverkleurige flat in huis te hebben.

Ik wil overigens wel perse een pup die geboren is na het overlijden van Charly Ben nogal spiritueel ingesteld dus tja Maar ik hoop dat het nog zeker een aantal maanden duurt voordat het zover is..

[Emma]

het hebben van een hond is ook een beetje een levensritme. je hebt een maatje, laat hem uit traint eventueel met hem enz.
de tijd die je nodig hebt hangt denk ik sterk van jezelf af.
Toen ik bij mijn ouders woonde hadden we met het gezin ook een hond. deze is reeds ook overleden en nu ik al een hele tijd samenwoon en we ook een hond hebben denk ik juist nog veel terug aan de leuke dingen die ik toen ik klein was met mijn vorige hond heb meegemaakt. maar ik vergelijk ze juist helemaal niet.
juist doordat je toen een hondje had heb je er nu ook voor gekozen. de herinnering aan mijn vorige hond (van het hel gezin) zijn nu juist meer bewaard gebleven door mijn hond nu, zo ervaar ik het. terwijl de hond die we nu hebben zo totaal anders is en die hebben we echt zelf uitgekozen. onze vorige hebben mijn ouders uitgekozen.

[schelsey]

Toen rambo stief had ik besloten geen 2 de meer te nemen, niet dat ik zonder hond wilde vallen ooit maar omdat ik even rust wilde, op 2 jaar tijd had ik 2 honden moeten afgeven en vooral Rambo was een enorme schok ook al wist ik dat het einde echt naderde, weet nog dat ik die dag tegen hem zei, morgen gaan we nog eens lekker zwemmen, tja, ik praat tegen de honden zoals tegen een mens, en even daarna stond hij recht en is die dag 10 tal keer neergevallen met resultaat dat hij ingeslapen moest worden, gaan zwemmen heb ik niet meer kunnen doen, weet wel dat, toen ik de dierenarts belde ik de hoorn van huilen moest neerleggen, kon geen woord meer zeggen, maar ze wist dat ik het was.

Het leek alsof er een stukje van me weg was, ook al had ik Schelsey nog

Heb het 2 jaar volgehouden maar ook 2 jaar elke dag naar pups staan kijken op internet, 50 tal keer bijna 1 gaan halen en toch, pas na 2 jaar de knoop doorgehakt en is Kenji erbij gekomen

Nu weet ik dat ik altijd minstens 2 honden zal hebben en geen 2 jaar meer zal wachten als er 1 tje overlijd, maar heel vlug een andere zal hebben, liefst nog diezelfde week, ik zie dit niet als verrraad.

Veel sterkte

sonja

[eefje23]

Hoi,

Ik zit in dezelfde situatie.
Bora is 28 maart overleden, ook onze eerste hond en we hebben haar 12,5 jaar gehad.
Ik zou graag een andere hond willen, maar mijn man niet.
Ben wel bang dat we een eventuele nieuwe hond steeds gaan vergelijken met Bora. Daarom denk ik dat het goed is dat we het even de tijd gunnen en het eerst maar een plekje moeten geven.
Ik mis haar nog elke dag en kan zelfs nog af en toe in tranen uitbarsten.
Maar jij moet doen wat je gevoel je ingeeft!
Vorig jaar is mijn schoonvader samen met zijn hond omgekomen.
Mijn schoonmoeder heeft vrij snel een nieuw hondje genomen, eerst dacht ze dat het misschien raar was om dat te doen.
Maar wij zeiden direct als dat je gevoel is dan moet je het gewoon doen, helemaal niet raar!
Het ligt voor iedereen anders, dus volg je hart, ik weet zeker dat je keuze welke het ook is de juiste zal zijn!
Heel veel sterkte met het verlies van je maatje!!

Liefs van Evelyne!

[Noële]

We hebben onze hond (van 7 jaar) moeten laten inslapen nadat ze agressief bleek te zijn naar kinderen buiten het gezin, we hebben van alles geprobeerd inclusief herplaatsing, maar ze kwam met heimwee terug. Toen het een paar keer bijna mis ging hebben we haar laten inslapen, we wilden niet wachten tot ze echt een kind zou grijpen, we vonden het een te groot risico, maar een erg moeilijke beslissing om je verder gezonde maatje te laten inslapen.
We hebben het er erg moeilijk mee gehad en het heeft 8 jaar geduurd voor we het weer aandurfde met een nieuwe hond. Maar ondertussen ligt mijn nieuwe maatje aan mijn voeten terwijl ik typ, hij is 13 mnd jong. We hebben wel weer een herder, maar wel een andere soort herder. De eerste was een duitse herder teef en nu hebben we een sheltiereu, dus ik vergelijk ze niet omdat ze allebei zo anders zijn.
Je kunt zelf het beste bepalen of je direct weer aan een andere hond toe bent of dat je liever even wacht.

Groetjes, Noëlle.

[Sjalot]

Ik kan geen dag zonder hond, misschien dat ik daarom ook meerdere honden heb.

Gewoon doen wat je hart je ingeeft!

[Marie-Josée]

Toen we Falco moesten laten inslapen heb ik daar zo'n moeite mee gehad dat ik jarenlang geen tweede hond meer wilde, maar naarmate Bruno ouder werd was ik zo bang om bij zijn dood helemaal in een gat te vallen dat ik toch weer een pup wilde, gelukkig begreep mijn hubby dat wel, al heeft hij aan een hond ook genoeg.
Nu zit ik weer met dat dilemma, Bruno gaat achteruit en ik vrees dat zowel Tomas als ik ontroostbaar zullen zijn als hij er niet meer is.Ik wacht dit keer geen jaren meer.Iets om voor te zorgen helpt je over je verdriet heen, en je hart is groot genoeg om al die makkertjes een eigen plekje te geven.
Maar geef het tijd....je weet zelf wanneer je er echt aan toe bent.

[iones]

Als ik een hond verlies, dan staat daar een bepaalde periode van rouw voor. Ik kan die periode niet verkorten, wat ik ook doe. Verlengen zou ik wel kunnen maar omdat rouwen niet leuk is doe ik dat niet.

Als ik weer een hond neem, of ik dat snel doe of laat, het verandert niets aan de periode van rouw. Maar als ik weer een hond neem, dan heb ik tenminste WEL afleiding en dat helpt ook.
Het leven gaat verder en je moet wat.

[pammetje]

wij waren bezig met ons tweede hondje
toen kreeg bob een ongeluk
ik had bijna baukje afgebeld
want ik dat kon ik niet aan
als bob het niet overleefd had was baukje hier niet geweest
ik zou dan niet over mn hart kunnen verkrijgen

[lieke]

Ik heb na de dood van mijn eerste collie ook geroepen dat ik nooit meer een hond wilde. Er was geen enkele hond zoals zij was en ik dacht ook dat ik zou gaan vergelijken en dat het altijd in het nadeel van de nieuwe hond zou uitvallen.
Na vijf jaar toch weer een collie genomen. En weet je wat? Ik ben mijn eerste maatje nooit vergeten, haar foto hangt nog steeds in onze slaapkamer en op het bureau op mijn werk. Maar ik ben dol op al mijn collies (inmiddels 4 ) en nee, ze vervangen mijn eerste hond zeker niet. Ik ben er achter gekomen dat ik net zoveel hou van de andere honden. Alleen ánders. En anders is niet meer of minder, anders is alleen omdat het karakter van elke hond anders is en de situatie waarin je de individuele hond hebt ook anders is.
Ik zal ook nooit meer zo lang wachten na het overlijden van een van mijn honden met het nemen van een andere hond.
Die twee dichtregels van Ennath zijn heel toepasselijk en erg mooi .