Ik begrijp je gedachtegang, en kan me er tot een bepaalde hoogte ook wel in vinden. Echter scheelt het per hond, en Mara is net een hond waarbij een dergelijke aanpak niet zou werken.Cleva schreef:Of het gisteren wel of niet goed ging doet niet echt ter zake.
Een hond leert niet van de een op de andere dag dus het heeft ook geen zin om het resultaat per dag te bekijken. Die deur is duur maar uiteindelijk niet belangrijk.
Je zit veel te veel op de centimeter te redeneren en dat snap ik best want je hebt haast en bent verknocht aan je hond maar toch zit daar de oplossing niet.
Je hond mist sociale context en vindt jou daarom te belangrijk.
Ze denkt dat heel hard schreeuwen en emotioneel doen jou terug kan toveren terwijl ze je in feite alleen maar verder wegduwt.
De realiteit is dat de hond jou niet nodig heeft om te overleven maar dat wel denkt. Dat soort pleisters moet je er gewoon aftrekken.
Doe die hond gewoon een aantal weken in pension als de baby komt en dan beslis je daarna hoe en wanneer ze terug komt. Laat haar terugkomen als je echt blij bent dat ze er weer is en ook meteen in die vreugde kennis maken met je kindje.
Een hond is een huisdier, geen gezinslid en de geboorte van een echt kind maakt dat pijnlijk duidelijk. Geef je hond dan ook die rol en maak er een gevierd huisdier van in plaats van een gezinslid dat altijd als laatste bediend wordt.
Je moet echt afstappen van het idee dat jij iets aan de verlatingsangst van je hond kunt doen. De oplossing is juist dat jij méér afstand neemt.
Als je tamme parkiet je steeds in je smoel bijt dan los je dat niet op met kusjes geven als je begrijpt wat ik bedoel.
Jij bent de baas. Dat betekent dat jij de regie voert. Als je samen in een clusterfuck belandt ben jij degene die kan beslissen om daar uit te stappen. Je hond kan dat niet doen.
De realiteit is dat je met belangrijkere dingen bezig bent dan je hond. Geef daar nou eens reële handen en voeten aan.
Zo ingrijpend is het allemaal helemaal niet.
Het is een hondje dat gaat logeren omdat het baasje een baby krijgt. Dat moet gewoon kunnen, zo niet dan toch.
Die deur interesseert me niet. Die is toch lelijk en zou ooit vervangen moeten worden. Nu wat eerder dan gepland maar goed. het boeit me dat de hond zo'n paniek heeft gehad dat ze geprobeerd heeft door de deur heen te graven. Zeker ben ik verknocht aan Mara, maar haast hebben we zeker niet, laat dat even duidelijk zijn. Natuurlijk was het fijn geweest als het allemaal zo zou gaan zoals het ons uitkomt, dat geef ik toe. Maar dat zou iedereen wel willen denk ik. Het gaat anders dan we van tevoren hadden bedacht, dus daar hebben we maar mee te dealen. We verwachten echt niet dat dit in 2 weken is opgelost. We houden er rekening mee dat hoe het nu gaat, dat dat de komende maanden wel zo gaat zijn. Het is jammer dat we niet kunnen zeggen 'vanavond gaan we even lekker samen uit eten, of naar vrienden'. Of dat we het paasontbijt bij mijn ouders moeten overslaan. Maar zo is het nu eenmaal en we gaan echt de boel niet overhaasten, dat gaat niet werken. Het is uiteindelijk natuurlijk wel de bedoeling dat ik weer meer ga werken, als het goed is vanaf september, en dan moet ze 2 dagen alleen kunnen zijn. Dat is in ieder geval het doel, mijn voorwaarde daarbij is dat ze dan ook de tuin in kan. Dat kan ze nu nog niet wanneer ze alleen is, teveel prikkels. Redden we dat niet in september, gaan we dan wel dagopvang zoeken ofzo. Daar maak ik me nu echt nog niet druk om.
Ik weet dat een deel van de oplossing zit in het meer afstand tussen mij en de hond creëren. Daar wordt hard aan gewerkt en dat gaat ook echt goed. Gistermiddag en gisteravond heeft ze, buiten haar aandachtsmomentjes en de wandelingen, in haar mand gelegen. Ik kon gewoon naar boven zonder dat ze me achterna liep. Dat zijn al mooie stappen vind ik, en geven mij het vertrouwen dat we goed bezig zijn en dat we haar gewoon de tijd moeten gunnen.
Haar een paar weken in een pension zetten, zou een hele grote fout zijn denk ik. Je vergeet dat het beestje heel veel heeft meegemaakt de laatste maanden, en dat ze vertrouwen moet krijgen in haar huidige situatie. Wanneer we haar een paar weken in een vreemde omgeving zetten, en haar terughalen in een situatie waar er ineens een baby is, wat meer visite etc. dan is alles wat we tot nu toe bereikt hebben voor niks geweest denk ik. Ik ga het risico iig niet nemen. Mara is een onzekere hond en daar hebben we toch wel rekening mee te houden. Daarbij heb ik het recente voorbeeld van mijn ouders, hun hond haalt flink uit naar andere honden sinds ze in een pension is geweest. Ik ga dat risico niet lopen, dat we er nieuwe problemen bij krijgen of weer terug bij af zijn.
En ja, ze zal zich uiteindelijk moeten schikken. 's Ochtends tijdens werk kan ze inmiddels prima alleen zijn. Ze vindt het duidelijk niet leuk, maar ik vind ook zoveel niet leuk en dat moet toch. Ze ligt in haar mand of op de vensterbank, ze eet, ze wandelt af en toe wat rond dus ze redt zich prima. Maar een hond die het niet leuk vindt en zich wel weet te gedragen, of een hond die complete paniek heeft en door deuren probeert heen te slopen, vind ik een groot verschil. Een hond in de laatste situatie laat je niet aan haar lot over, maar die geef je begeleiding.
Dus, ik geef je voor een deel gelijk, en dat is het deel dat mijn gedrag betreft. Ik moet wat harder zijn en afstand creëren. Maar pleisters eraf trekken werkt niet in iedere situatie, soms maak je het dan alleen erger.